Μια κανονική κυβέρνηση και ο Κουφοντίνας...

Κακά τα ψέματα, ειδικά για αυτούς που δουλεύουν στο finance, η ΄έλευση του Μητσοτάκη πανηγυρίστηκε σαν ενός μεσσία - από ένα, απλά άσχετο, ταγάρι (βλέπε Τσίπρας) πηγαίναμε σε κάποιον που είχε κάποιες σοβαρές πιθανότητες να ξέρει την αγορά και να κάνει πέντε προφανή πράγματα... και όπως και να χει, τον νιώθαμε σαν δικό μας άνθρωπο.. πχ έχουμε 14 κοινές επαφές στο linkedin και έχει δουλέψει και αυτός κάποια χρόνια στο Λονδίνο.

Και, ναι, κάποιος βαθμός διαφθοράς ήταν αναμενόμενος - πχ απότι ακούγεται τα σκάει χοντρά στα ΜΜΕ για να τον βγάζουν για θεό αλλά, πάει στο διάολο, κανείς δεν είναι τέλειος...

Αυτό όμως που κάνει τώρα με τον Κουφοντίνα, οπού, σκοπεύει να τον αφήσει να πεθάνει ενώ διεκδικεί κάτι που βασίζεται σε έναν νόμο που το ίδιο του κόμμα ψήφισε πριν κάτι μήνες είναι κάτι ασυγχώρητο... και το μόνο κόμμα που βρίσκει να τον υποστηρίζει ένας ακροδεξιός ηλίθιος που έκανε telemarketing με επιστολές του Ιησού ή δεν ξέρω τι στο διάολο άλλο...

Και μπορεί το ποίμνιο να κρατιέται κοιμισμένο αφού μέχρι και το facebook τον βοηθάει που μπερδεύει την υποστήριξη στην τρομοκρατία με την υποστήριξη στη νομιμότητα (λες και αν κάποιος έχει καταδικαστεί σαν τρομοκράτης έχει αυτομάτως άδικο στα πάντα) αλλά αν όντως πεθάνει ο Κουφοντίνας και γίνει ο Μητσοτάκης Θατσερ Νο2, τότε, πολύ απλά, τον πήρε ο διάολος...οι Έλληνες είναι πολύ πιο συναισθηματικοί από τους Άγγλους οπότε δεν είναι σίγουρο ότι θα αδιαφορήσουν και θα το ξεχάσουν με ένα pint... και, όπως και να χει, η Θάτσερ απλά δεν αποδεχόταν τα αιτήματα του IRA και δεν παρανομούσε όταν άφηνε τους απεργούς πείνας να πεθάνουν όποτε καν αυτό δεν καταφέρνει είναι...

Πέντε χρόνια από το θάνατο του Έκο

Δεν ξέρω πως ή γιατί, αλλά την είχα σημαδέψει αυτή τη μέρα... οτιδήποτε και να γινόταν έπρεπε αυτή την Παρασκευή να γυρίσω νωρίς στο σπίτι, να βάλω ένα κονιάκ (ή μπραντυ ή κάτι πάνω από 40% τέλος πάντων) και να ξεκινήσω να γράφω για τον Έκο και τα βιβλία του...

Και, σχεδόν, το έκανα: απέφυγα τους Ρώσσους που πίνουν κάθε Παρασκευή στην τράπεζα (και, ντάξει, καλά παιδιά... μιλάνε και στα Αγγλικά για να καταλαβαίνω, αλλά, πολύ απλά, δεν πίνω ουϊσκι τι να κάνουμε) μπήκα στο σπίτι πριν τις 19:00 αλλά είπα: - Ας κάνω πρώτα την καθιερωμένη 1.5 ώρα γυμναστικής και μετά ξεκινάω... έχω χρόνο...

Το πράγμα δεν πήγε ακριβώς έτσι αλλά, σε κάθε περίπτωση, αυτή τη στιγμή κάθομαι όντως με το ποτήρι του κονιάκ παραμάσχαλα (άσχετο, το courvoisier VSOP είναι ξεκάθαρα υποεκτιμημένο...αξίζει περισσότερο από 30 ευρώ αν το συγκρίνεις με τον ανταγωνισμό) και γράφω, αλλά, πραγματικά, δεν έχω καμία όρεξη να γεμίσω από μία παράγραφο για κάθε ένα από τα βιβλία που έχω διαβάσει... αν το έκανα με το ζόρι δεν θα ήταν κανονικό blog αλλά fake blog / παράρτημα εκδοτικού οίκου και υπάρχουν ήδη αρκετά από δαύτα...

Ας μιλήσουμε για τον Έκο: ο τύπος είχε χιούμορ όπως φαίνεται στην παραπάνω συνέντευξη αλλά και στα βιβλία του όπου το grotesque ξεχυλίζει. Γενικά, βέβαια, δεν πολυ ψηνόταν να έχει άδικο και ούτε είχε και ιδιαίτερες αναστολές να κάνει show off τις γνώσεις του. Το αντίθετο, πολύ συχνά, θα ξαμολούσε έναν χείμαρρο γνώσεων (πολλές φορές όχι άμεσα συνδεδεμένων με το θέμα της συζήτησης) μόνο και μόνο για να ψαρώσει τον συνομιλητή του... κάνεις δεν είναι τέλειος όμως... και, να πω την αλήθεια, σε αυτή την συνέντευξη ίσως παραήταν πολύ χαλαρός και ευχάριστος γεράκος... ίσως γιαυτό το numero zero να ήταν και το χειρότερο βιβλίο του, επειδή ακριβώς είχε στερέψει από δυνάμεις... Από την άλλη, αν δίνεις άλλη μια συνέντευξη που κατά βάση σε ρωτάνε για το βιβλίο που έγραψες κοντά 40 χρόνια πριν και σε κυνηγάει μια ζωή τότε είτε τους αρχίζεις στα γαμοσταυρίδια είτε το παίζεις φιλόσοφος (που τυγχάνει να είσαι κιόλας) και το αντιμετωπίζεις στωικά - την βγάζεις μόνο με μερικά άσχημα αστεία που έχεις προκαταβολικά κοτσάρεις και disclaimer του τύπου "ετοιμάζομαι να σου την πω".

Για τα βιβλία του, το goodreads πραγματικά δίνει ρέστα δικαιοσύνης .. και μπορεί ο ίδιος να πιστεύει ότι το εκκρεμές είναι το καλύτερο βιβλίο που έχει γράψει και όχι το ρόδο και, όντως, το εκκρεμές θα πρεπε όντως να ναι πάνω από 4 και όχι 3.9... αλλά, όπως και να το κάνουμε, δεν έχει αυτό το 'ΔΩΣΤΕ_ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ_ΣΤΟ_ΛΑΟ' που έχει το ρόδο

Μια ατάκα για κάθε ένα από αυτά:

1. Το όνομα του Ρόδου: η χαρά της ανάγνωσης FULLSTOP

2. Το νησί της προηγούμενης ημέρας: αξίζει τον κόπο, πρέπει να αντέξεις την περιγραφή των συναισθημάτων της πέτρας που κατρακυλάει από ένα βουνό.

3. Το εκκρεμές του Φουκώ: και, πάλι, η χαρά της ανάγνωσης - η σκηνή με τον πρωταγωνιστή να ανακαλύπτει την αίσθηση της γελοιότητας ενώ ετοιμάζεται να τον κάψουν στην πυρά τα σπάει. 

4. Το μπαουντολίνο: περνάει η ώρα, δεν θα σου αφήσει πάρα πολλά να θυμάσαι - ίσως το πείσμα του πρωταγωνιστή να ξαναπεράσει τα πάντα από την αρχή για να βρει τον γιο του αν δεν κάνω λάθος.

4. Η μυστηριώδης φλόγα της πριγκίπισσας Λοάνας: πάλι περνάει η ώρα, δεν θα μείνει τίποτα να θυμάσαι όμως

5. Το κοιμητήρι της Πράγας: Το κύκνειο άσμα του Έκο, αξίζει να το διαβάσεις

6. Φύλλο μηδέν: θυμάμαι όταν είχε πρώτο κυκλοφορήσει να χαζεύω αποσβολωμενος τους Ιταλούς να του ρίχνουν μοναστερα στο goodreads... Θυμίζει Έκο σε μερικά σημεία ξεκάθαρα, όμως, το χειρότερο του βιβλίο - καθώς το διάβαζα αναρωτιόμουν αν το γραψε ο ίδιος ή όχι...

Λογοτεχνικό Αδιέξοδο Νο2

 Κοντά εφτά χρόνια από την τελευταία καταγραφή της λογοτεχνικής μη-προόδου μου, πιστεύω έφτασε η στιγμή να το ξανακάνω... και αν τότε παραπονιόμουν για τέσσερα βιβλία που έτρεχα παράλληλα τώρα είναι εννέα.

(άσχετο, το ότι έγραφα τότε ότι θα ρίξω δύο αστέρια στους αδερφούς Καραμάζοφ και τελικά ότι όντως έδωσα τρία αστέρια είναι μέγιστη καφρίλα...στο μυαλό μου έχει μένει σαν κορυφαίο βιβλίο, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν το τέλειωσα...)

1. Το βιβλίο της Ανησυχίας (σελ 150/183)

           

Το χα ξεκινήσει κάποια στιγμή στην Αγγλία (2014 μάλλον), θυμάμαι το άνοιγα και κοιμόμουν σχεδόν αυτόματα.... τελικά κάπου χάθηκε στις μετακομίσεις και το ξαναγόρασα πριν 1-2 χρόνια - σε καμία περίπτωση δεν είναι 'αδιέξοδο' όμως: διαβάζω 2-3 σελίδες τη βδομάδα...θα χει τελειώσει σε κάτι μήνες.

2.    Για μια νέα ζωή (σελ 293/333)

Κάπου στις αρχές του 2016 το είχα ξεκινήσει... έχει κάτι ωραίες ιδέες μέσα αλλά, γενικά, συνονθύλευμα...σκεφτόμουν πριν κάτι βδομάδες να αφιερώσω μερικές ώρες για να φτάσω στο τέλος του και να πάψω να το ταλαιπωρώ αλλά, δεν βαριέσαι, άστο να υπάρχει έτσι για την παρέα:)

3. Οι Λέξεις (σελ 224/326)

 

Πρέπει να το ξεκίνησα κάπου στο 2017, πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Σαρτρ - δεν είναι τόσο βαρετή όσο θα περίμενε κανείς αφού ο Σαρτρ δίνει ρέστα σκωπτικότητας, αλλά, και πάλι, δεν είναι ότι θα ξυπνήσεις το πρωί με την περιέργεια του τι θα γίνει μετά (εκτός και αν έχεις σκοπό να γίνεις συγγραφέας)

4. 2666 (σελ 461/1161)

Ποτέ δεν ξέρεις, αλλά αυτό μάλλον δεν θα το ξαναπιάσω σύντομα για δύο λόγους:

• Είναι βασισμένο σε fake news ότι και καλά σε μια πόλη του Μεξικού σκότωναν χύμα γυναίκες... που όντως σκότωναν αλλά το θέμα με αυτήν την πόλη είναι ότι γενικά είχε ένα θέμα με τις δολοφονίες, με το ποσοστό των δολοφονημένων γυναικών να είναι στην πραγματικότητα μικρότερο από τον μέσο όρο των υπόλοιπων χωρών (πιο απλά, αν ο μέσος όρος είναι ότι στις 100 δολοφονίες οι 25 είναι γυναίκες, τότε σε αυτή την καταραμένη πόλη ήταν 18)
• Ο σκοπός της τέχνης είναι να μεταδίδει τα συναισθήματα του συγγραφέα στους αναγνώστες και, δυστυχώς, εδώ ο στόχος εκπληρώνεται πλήρως αφού μπορείς εύκολα να νιώσεις ότι ο συγγραφέας ήξερε ότι θα τα τίναζε σε κάτι μήνες καθώς έγραφε το βιβλίο (για την ακρίβεια, πέθανε πριν φέρει το βιβλίο στην τελική του μορφή). Και, πολλές φορές, η κατάθλιψη μπορεί να είναι κάτι 'όμορφο' (βλέπε Πεσσόα) αλλά εδώ μιλάμε για σκέτη μαυρίλα, ξερή, 'απτή' που λένε (και έχουμε αρκετή δικιά μας, όταν θα χρειαστούμε έξτρα το ξανακοιτάζουμε)

5.  Τα Κοσμοκωμικά (σελ. 59/171)

Αυτό το βιβλίο το ξεκίνησα πριν κάποιο απροσδιόριστο αριθμό ετών... τίποτα δεν είναι προσδιορίσιμο με αυτό όπως και να χει... ούτε καν το διαβάζω κιόλας να πω την αλήθεια... το βρήκα σε ένα συρτάρι όταν έψαχνα πανικόβλητος κάτι να με βγάλει από την κατάθλιψη του 2666... τελευταία ιστορία που διάβασα μίλαγε για το big bang όταν όλα ήταν ένα σημείο και μέσα σε αυτό μια οικογένεια ήθελε να απλώσει μπουγάδα ενώ η έκρηξη δημιουργήθηκε από την επιθυμία μιας γυναίκας να φτιάξει ταλιατέλες (πάει η σημειολογία γόνατο τι να λέμε...)

6. AlphaBrain (σελ 72/274)

Αυτό το αγόρασα στα μέσα του 2019 μετά από ένα Tedx talk του συγγραφέα που είχα δει. Καλά τα λέει, γενικά, καμιά φορά πετάει μερικές προφανείς μλκιες όμως (πχ ότι ο Djokovic βελτίωσε τα ποσοστά του στο tennis κατά ένα πολύ μικρό περιθώριο και πήγε από Νο20 στο Νο1 - έλεος, δηλαδή, και εγώ δεν το κατέχω το άθλημα αλλά, ντάξει, καταλαβαίνω πόσο φόλα είναι αυτό το επιχείρημα)... γενικά δεν το πολυέχω με τα βιβλία της αυτοβελτίωσης...αν πάει όπως το 'Για μια νέα ζωή' το βλέπω να ξεμπερδεύουμε το 2024.

7. 'Ταξιδεύοντας - Ισπανία' (σελ. 60/225)

Αν δεν κάνω λάθος, αυτό το ξεκίνησα το 2020... τυπικό ταξιδιωτικό του Καζαντζάκη με την πραγματικότητα να πηγαίνει βήμα-βήμα με το τι θα περίμενε να δει ο συγγραφέας με βάση το τι είχε διαβάσει για τους μεγάλους καλλιτέχνες, επαναστάτες κτλ που είχαν ζήσει σε κάθε πόλη. Πχ σαν να έγραφα ταξιδιωτικό για τη Μάλτα και να μίλαγα για κάποιον καμένο που νομίζει ότι είναι απόγονος των ιπποτών (που υπάρχει όντως) και όχι για τις ορδές των, πεινασμένων για παστιτζις και ενοίκια, Μαλτέζων.

8. Η μελαγχολία της αντίστασης (σελ 80/399)

 Αυτό το ξεκίνησα πριν 1-2 βδομάδες και είναι το goto βιβλίο όταν απλά θέλω να διαβάσω κάτι... απλά τσουλάει... παρόλο τον τίτλο, αν το συγκρίνεις με το 2666, είναι ένα χαρωπό γατάκι ενώ οι μεγάλες του προτάσεις δεν έχουν καμία σχέση με φάση Προυστ - απλά αντί να βάζει τελείες, βάζει κόμματα, big deal...

 9. Οδυσσέας του Τζόυς (σελ 721/816)

Το βλέπω στη φωτογραφία της 'Πολιτείας' και δεν το αναγνωρίζω... δες πιο κάτω πως έχει καταντήσει το δικό μου αντίτυπο - λογικό, αφού το παλεύω από το 2015 και σχεδόν κάθε βράδυ κοιμάται στο κρεββάτι μου... το είχα πάρει τις προάλλες να το διαβάσω σε ένα αεροδρόμιο και κάτι τύπισσες με κοίταζαν με θαυμασμό... το να έχεις χώσει τη μούρη σου μέσα ένα κουρελιασμένο βιβλίο δείχνει ψαγμενίλα, it seems.... τελικά μου ζήτησαν να προσέχω τις βαλίτσες τους γιατί θα πήγαιναν να ψωνίσουν κάτι (anyway, δεν διατάραξαν τον Τζουσικό διαλογισμό μου)... γιατί είναι τόσο άκυρα αυτά που γράφει που, αν δεν μπεις στο μυαλό του Τζόυς, δεν έχεις καμία ελπίδα να καταλάβεις ούτε το παραμικρό. Δυστυχώς τελειώνει, αλλά θα παραγγείλω το επόμενο επίπεδο: 'Finnegans Wake' - έτσι στα αγγλικά για να γίνει της πουτάνας... να χρειάζομαι δύο ώρες για κάθε πρόταση.

Επικίνδυνος Οίκτος

 

Πρέπει να ναι 2-3 χρόνια που τα διάβασα αλλά αυτό είναι ένα από τα λίγα βιβλία που θυμάμαι την υπόθεση του (κανονικά, ξεχνάω τι συνέβη στο προηγούμενο βιβλίο με το που θα ξεκινήσω το καινούργιο)

Ίσως έχει να κάνει με μια τύπισσα που είχαμε ξεκινήσει κάτι ενώ δεν με έλκυε καθόλου μόνο και μόνο γιατί με εκβίαζε συναισθηματικά με ατάκες του τύπου 'με έριξες σε κατάθλιψη με τον τρόπο που με έφτυσες κτλ κτλ'

Και, φυσικά, αυτή η ιστορία πήγε κατά διαόλου... τέλειωσε και τυπικά όταν η τύπισσα έφτασε στο σημείο να με απειλεί λέγοντας μου ότι θα αυτοκτονήσει μεν (ατάκα που είχε παλιώσει αφού το έλεγε 15 φορές τη μέρα) αλλά θα αφήσει σημειώματα ότι εγώ την έπεισα να το κάνει γεγονός που είναι αδίκημα οπότε θα με χώσουν μέσα... βλέπεις τα στάδια του εκβιασμού: Κατάθλιψη -> Αυτοκτονία -> Φυλακή?!?!

Γιατί, ναι, μπορεί με το να γενάς τον οίκτο να ασκείς εξουσία σε κάποιους ανθρώπους που είναι είτε θύματα ή 'καλόκαρδοι' (που ίσως να είναι και το ίδιο:)), αλλά αν φτάσεις στο σημείο να απαιτείς αυτήν την εξουσία με άμεσο τρόπο (i.e. κάνε ότι σου λέω αλλιώς μπαίνεις φυλακή) τότε, όσο θύμα και να ναι ο άλλος, θα σηκώσει κεφάλι και θα πει ως εδώ (διαφορετικά είναι για αυτοκτονία ο ίδιος)

Τελοσπάντων, αυτός ο οίκτος που λες μπορεί να σκάσει μύτη παντού... πχ, στην λογοτεχνία θα γίνει με άμεσο τρόπο (αναπηρικό καροτσάκι) και ίσως μέχρι και στην πραγματική ζωή θα βρεθεί κάτι σχετικά ξεκάθαρο όπως απειλές για αυτοκτονία και φυλακές αλλά πολύ συχνά ο οίκτος εμφανίζεται ύπουλα και σιγά-σιγά χωρίς καν το καταλάβεις και εσύ ο ίδιος. Δηλαδή, υπάρχουν αρτιμελείς άνθρωποι, που δεν είναι πλήρως σαλεμένοι, που και πάλι θα εκμεταλλευτούν την ενοχικότητα σου ώστε να ρουφήξουν από εσένα όση προσοχή και ενέργεια θέλουν (που αν είναι αρκετά καταθλιπτικοί, πίστεψε με, θα λειτουργήσουν ως ρουφήχτρες) 

Και, ας πούμε ότι κάποια στιγμή ξυπνάς και λες: Αρκετά! σταματάω να είμαι πια τόσο θύμα και αν θες την προσοχή μου, βρες τρόπο να την παίρνεις χωρίς να με κάνεις να νιώθω άσχημα --- Ε τότε, το πανηγύρι ξεκινάει, αφού μόνο με τον οίκτο έχει μάθει να επικοινωνεί τότε η λύση είναι προφανώς περισσότερος οίκτος... 

Οπότε, ναι, η εύκολη ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι ότι φταίει αυτός που έδειξε τον οίκτο χωρίς να το πάει μέχρι τέλους. Θα πρέπε όμως κάποιος να το δει και από την σκοπιά αυτού που γενήσαν τον οίκτο... πχ πόσο εγωισμό και διάθεση για εξουσία έδειξαν και ο πατέρας της κοπέλας στο καροτσάκι αλλά και η ίδια στον φαντάρο από το χωριό? Δεν είναι η αλήθεια ότι σιγά-σιγά τον χώσανε σε αυτή την ιστορία γεμίζοντας τον με τύψεις μέχρι που έφτασε στο σημείο που ήθελαν?...βέβαια και αυτός το παραξήλωσε στην τελευταία σκηνή με την κοπέλα...μπήκε στο ρόλο που του ετοιμάσανε με ηλίθια πολύ μεγάλη χαρά...

The Cinematic Orchestra - Arrival of The Birds & Transformation

Φερνάντο Πεσσοα

Σκηνή Νο1: Κυριακή μεσημέρι, Βιέννη, και ενώ ο Σεν Σαβεν βρίσκεται ακόμα στο κρεβάτι χωμένος μέσα στην Τζοϋσική του οδύσσεια, μερικές αχτίδες ηλίου αντανακλώνται στην απέναντι πολυκατοικία: - ΒΓΗΚΕ ΗΛΙΟΣ, αναφωνεί ο Σεν Σαβεν καθώς πετιέται από το κρεβάτι και τρέχει προς το πλησιέστερο ποτάμι. Μαζί του παίρνει 'Το Βιβλίο της Ανησυχίας' του Πεσσόα και το 'Ταξιδεύοντας - Ισπανία' του Καζαντζάκη. Θα μπορούσε η συγκεκριμένη επιλογή βιβλίων να συσχετίζεται με τον παραπόταμο του Δούναβη και την Βιεννέζικη αρχιτεκτονική των κτιρίων όπου και η ανάγνωση θα λάμβανε χώρα? Ναι, θα μπορούσε, αλλά, καλώς ή κακώς, σε αυτήν την περίπτωση, τα βιβλία αυτά προτιμήθηκαν με μοναδικό κριτήριο ότι ήταν τσέπης (πιο απλά, χώραγαν στις τσέπες του πολικού μπουφάν του Σεν Σαβεν). Το αποτέλεσμα? -Δύο ώρες ανάγνωσης, παγωμένα δάχτυλα ποδιών και μεταλαμπάδευση της αποπροσωποποίησης του Πεσσόα (Καζαντζάκη δεν πολυδιάβασε - τα ταξιδιωτικά του δεν ήταν ποτέ τόσο καθηλωτικά). Πως μεταφράζεται η αποπροσωποποίηση? - Να επέχεις όπως τα λέγε ο Σέξτος, σκεφτόταν καθώς γύριζε σπίτι. Μην κρίνεις τους βλαμμένους με τα μωρά αγκαλιά που σε κοιτάζουν με τσαμπουκαλεμένο ύφος λες και ετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν το μωρό σαν ρόπαλο - γενικά γράψτα όλα στα @@ σου...

Σκηνή Νο2: Μερικές μέρες αργότερα, ο Σεν Σαβεν βρίσκεται στο μέσο της καθημερινής του σπιτικής γυμναστικής και χαζεύει το feed του κάνοντας σανίδα... και εκεί σκάει: η Maria_Adouaneta έγραψε σε ένα blog που το λένε Rua Dos Douradores... Και πέρα από το ότι κάθε ανάρτηση της Maria_Adouaneta δίνει λόγο ύπαρξης στο ΄δεινοσαυρικό' πια blogger (είναι η μόνη που, έστω και σπάνια, συνέχισε να γράφει από όσους ξεκίνησαν πριν 10-15 χρόνια - χωρίς μαλακίες όμως, ήταν πάντα η καλύτερη), η σκέψη ότι αυτός είναι ο δρόμος που αναφέρονταν στο Πεσσοϊκο βιβλίο τσέπης σταματάει την γυμναστική και ξεκινάει το scrolling. Ένα μπλογκ αφιερωμένο στον Πεσσόα με την Αντουανέττα να επισκέπτεται την Λισαβώνα (στην πραγματικότητα ή στο μυαλό της) κάθε 2-3 χρόνια...μέχρι και το βίντεο που έβαλα πιο πάνω κάθισε και έφτιαξε... τέτοιο κάψιμο.

 

 Σκηνή Νο3: Πριν καμιά βδομάδα, ο Σεν Σαβέν ακούει ενώ δουλεύει από το σπίτι την τελευταία εκπομπή της Παπαγεωργίου (η τύπισσα το χει... πάντα το χε... που αναρωτιόμουν πριν 10 χρόνια πως διάολο γίνεται να παίζει τζάμπα για προώθηση, anyway, τα μυστήρια της τέχνης) και ενώ όλα πηγαίναν καλά ξαμολάει και αυτή την καταραμένη ατάκα: "Rua Dos Douradores".

Συμπέρασμα (αβίαστο): το φάντασμα του Πεσσόα με έχει στοιχειώσει. Ξεκάθαρα. Τα πάμε πολύ καλά όμως οπότε όλα cool. Όταν κάποια στιγμή τελειώσω το βιβλίο της Ανησυχίας, θα γίνει ένα από τα ελάχιστα που έχω βάλει πέντε αστέρια στο goodreads και δεν πρόκειται να το χαρίσω σε καμία βιβλιοθήκη - και ίσως να γίνει το δεύτερο βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω έστω και μία σελίδα του αφότου έχω φτάσει στο τέλος του.

Beer is a state of mind

 ...ή αλλιώς, γιατί να φέρεσαι ηθελημένα σαν ηλίθιος.

Όπως λένε μερικές έρευνες, η ψυχολογική σου κατάσταση καθορίζεται από το τι θα πιεις (άλλες λένε δεν υπάρχει καμμία συσχέτιση αλλά εγώ, προφανώς, θα παραθέσω αυτή που συμφωνώ) - μερικά συμπεράσματα από τις χρόνιες μελέτες πάνω στις οποίες έχω δουλέψει:

Μπύρα: Ηλίθια αστεία, χαζοχαρούμενη διάθεση, το IQ μειώνεται δραματικά, γίνεσαι κανονικός κλόουν

40%+ αλκοολ: αυτοπεποίθηση, επιθετικότητα,  βαθιές συζητήσεις, ίσως σκάσουν μύτη όμορφες ιδέες

70% + (αψέντι): δημιουργικότητα, χάος, ο κόσμος αποκτηνώνεται (ή τέλος πάντων βγάζει τον πραγματικό του εαυτό)

Και το προφανές ερώτημα από τα παραπάνω είναι γιατί να πιεις μπύρα? 

Γιαυτό υπάρχουν οι 'φθηνές' απαντήσεις που έχουν να κάνουν ότι όντως είναι πιο φθηνή σε σύγκριση με τα κονιάκ, ή ότι η πολύ χαμηλότερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ βοηθάει στο να μην κάψεις το συκώτι σου.

 Σε ένα παραπάνω επίπεδο 'εκλέπτυνσης' θα βρεις ότι μερικές φορές χρειάζεσαι όντως να γίνεις λίγο ηλίθιος, να χαλαρώσεις βρε αδερφέ, να το παίξεις καραγκιόζης...

Και τέλος, στην κορφή της πυραμίδας, θα βρεις ατάκες του τύπου: 'Για να δείξω στον εαυτό μου πόσο πολύ γράφω στα αρχίδια μου τους ψευτοκουλτουριάρηδες που πίνω μαζί', 'όσο αυτοί θα παλεύουν να πιαστούν από κάπου για να πουλήσουν πόσο έξυπνοι και μορφωμένοι είναι, εγώ θα το παίζω πιο ηλίθιος (που ίσως και να είμαι σε τελική ανάλυση - αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία), 'το underselling είναι σε ένα επίπεδο, το self-image-sabotaging είναι το επόμενο level'

Όλα αυτά όμως θα κριθούν την επόμενη μέρα - όταν θα έχεις ξεσουρώσει να μην ντραπείς ή μετανιώσεις που δεν φρόντισες να πουλήσεις το image σου πίνοντας ένα κονιακ της προκοπής, ξαμολώντας τα 'σερτιφικά' σου... να πεις, ναι, το έκανα και θα το ξανακάνω - στα παπάρια μου όλα.

Α, το μετέχνιο, ένα ρεύμα 'τέχνης' που ίσως να εκφράζει τα παραπάνω, έβγαλε καινούρια ταινία (τα σπάει)