Yellowface

 

Stansted Airport, Πηγαίνω Λουξεμβούργο μπας και βγάλω άκρη με τον λαμογο-landlord (ένα μήνα αργότερα ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη, τι να κάνεις, έτσι είναι το λαμόγια...πρέπει να πειστούν ότι θα τους στείλεις στα δικαστήρια μπας και σε αφήσουν ήσυχο - ή αν θες να κάνεις το χρέος σου στην ανθρωπότητα, καλύτερα να τους στείλεις όντως στα δικαστήρια)

Τελοσπάντων, με το που περνάω τα security checks, στο μυαλό μου έχει βαρέσει συναγερμός... Για κάποιο λόγο δεν έχω κανένα βιβλίο μαζί μου και με περιμένει πτήση, αναμονή για πτήση κτλ.. LITIMED TIME OFFER! FROM £10 ONLY £4.99 διαφημίζεται το βιβλίο του τίτλου δίπλα σε κάτι υπερφουτουριστικα σκι-φι μπεστ σελλερ, οπότε, αναμενόμενα, το αγοράζω. 

Και, επίσης αναμενόμενα, το τελειώνω σε κάτι βδομάδες με τα αμείλικτα, όπως πάντα, ερωτήματα να ξεκινάνε:

-Είναι βιβλίο ποπ-κορν? Να περνάει η ώρα? 

-Είναι.

-Μίλησε η κοπελίτσα με λευκές φίλες της και τις είπε να ρίξουν όλη τους τη χολή? 

-Μίλησε.

-Είναι όλα μαρκετινγκ? 

-Για βιβλία και συγγραφείς σαν αυτήν, είναι.

-Το ότι έχει ξεκινήσει να γράφει αυτοβιογραφίες στα 26 σημαίνει ότι δεν έχει καμία πρωτότυπη ιδέα? 

-Ναι.

-Ισχύει ότι δεν είχε ιδέα πως να το κλείσει όπως θα θελε και το ρίξε στην παπαντζα τύπου artificial intillegence και τα τοιαύτα? (στην αρχαία Ελλάδα το λέγανε 'από μηχανής' θεός) 

-Ισχύει. 

-Είναι όντως το θέμα του η μοναξιά των συγγραφέων? 

-Θα θελε.

Εκεί ακριβώς είναι το ζουμί. Ιδανικά, όλη αυτή η ιστορία θα πρεπε να περάσει το υποσυνείδητό μήνυμα ότι μιλάει για την μοναξιά των συγγραφέων - και όχι για κινέζους, ρατσισμούς, βρωμερές ιστορίες των εκδοτικών οίκων και τα τιαύτα. Οχι, η μοναξιά θα έπρεπε να είναι το βασικό συστατικό του βιβλίου. Και ακριβώς επειδή δεν πιστεύει και η ίδια ότι τα κατάφερε (ή ότι είναι σκεπάρνια αυτοί που την διαβάζουν - κατά πάσα πιθανότητα και τα δύο ισχύουν) το γράφει με πολύ απλά λόγια στην τελευταία σελίδα του βιβλίου (και καλά ευχαριστεί τους φίλους της που οι πρωταγωνιστές του βιβλίου δεν είχαν) Ναι, όντως, το παλεύει σε αρκετά σημεία να το αποτυπώσει... και τι καταφέρνει? Να φουσκώσει το βιβλίο με άπειρες, αδύνατο να πιστέψεις, ιστορίες... πως γίνεται, για παράδειγμα, μια εικοσιεφτάχρονη συγγραφέας στο απόγειο της δόξας της να μην βρίσκεται υπό ένα στενό 'cock siege' (ελληνιστί - παπαρο-ουρά) και την βγάζει με deliveries κάθε βράδυ?... κάπου προς το τέλος ξεκινάει να γράφει για σεξ αλλά εκεί είχαν ήδη τελειώσει όλα.

Βέβαια όλη αυτή η vulnerability towards socia media σχετίζεται με μοναξιά (αυτό της το δίνω, το γράψε σωστά) και όντως είναι αλήθεια ότι οι συγγραφείς παλεύουν με την μοναξιά τους (δεν έχουν γραφεία να πηγαίνουν να κάνουν presentations για το πρότζεκτ τους, πρέπει να κάτσουν ήσυχα ήσυχα να γράψουν τα δικά τους) , αλλά ντάξει κοπέλα μου, μπεστ σελλερ γράφεις, σκέψου το λίγο παραπάνω το πράγμα, μην είσαι τόσο τεμπέλα..

Η θάλασσα του Πειραιά μέσα στην Αγια Σοφια

Recycling within the EU

It's seven in the afternoon, January, subzero Luxembourgish temperatures and I just keep walking and walking towards a remote gas station where, no wonder, buses wouldn't reach.

- I want these plastic recycling bags, I demand after finally making it.

- Only if you have the QR code, they challenge back.

- I do! I even passed the test!

- OK, scan it here, we will give your bags, they succumb, defeated.

Yes, you need to have your plastic waste in specific Luxembourgish bags so that the garbage collector will take a look at them. And, no, these won't be carried outside of the building by whoever does that for the 'normal' bins. YOU have to do it yourself every second Friday because, NO, we don't pick up plastic every week so that YOU will have to live with your plastic garbage for two weeks (or you can avoid all this hassle and just not recycle plastic and save everyone's time?, I hear them saying)

Fast backwards five years, Austria, the Hausmeister is showing me around the garbage area :

- This bin is for the general waste and this one for the paper. 

- OK, but where is the plastic one? 

- The plastic one?, he wonders rather perplexed. I don't know, maybe you will find it somewhere on the street. But this is the one for the paper recycling, very important to chuck your 'Altpapier' in it, he insists. 

Finally, there was indeed a relevant bin a couple of minutes away from the building with the setup being quite similar in Germany; the only difference was that I had to walk into a nearby building which did have this sought after bin and, sneakily, (because tenants over there might had been rather unpleased with random people accessing their premises just to throw their rubbish), do the needed.

Just a few years even more backwards, Malta: Plastic recycling? Of course, we collect it twice a week from everywhere. Paper? yeah, maybe, we are not really sure how and when... 

So what basically happens is:

In Malta, plastic can be a real problem since it takes ages to disintegrate so it will end up getting the landfill mountain even higher. Leave aside the fact that we have all seen plastic floating in our seas, which is just ugly. Who cares about paper? we don't even have forests.... 

- In Austria etc, we do have forests and, regardless if the paper we are using is coming from our trees or not, we just want to feel that we are protecting these. Plastic is not our issue, we will just dig it in somewhere or let the river take to the sea... we are not an island or something... 

In a nutshell, globally, countries are supposed to be spending several billions on climate and nature preservation projects but, apparently, they cannot even agree on what is more important to be recycled and what is not, so they just do whatever.. leave aside that all these are in the eu with strong common policies, europarliament etc... 

Stoner - John Williams

- I just finished Stoner, whatsapped a friend of mine straight after closing the book. Do all the classics have to be dark AF? Anyway, go for it if you haven't done so already, you will love it. 

- Yeah, I have read it, he swiftly responded, it's sublime.

- I guessed so, you are a 2666 fan.

- Also go for Augustus from the same guy, he added.

Shortly afterwards, I rated it four stars in Goodreads, maybe even five would had been fair: The book does a perfect job to describe the life of a passionate university professor with a failed personal life. Of course, the author makes sure that the depression tone is properly set on the very first page whereby the aftermath of the professor's death is depicted (which is clearly none, the guy was completely forgotten after a few years) 

So just got me wondering, when was the last time that I read anything non morbid? Voltaire's Candide came in mind which I read more than five years ago. On a second thought, even Eco's novels weren't dark: they would just bombard you with information and push you into Eco's complicated thought process - "I am writing for masochists", Eco had said, people love getting a headache trying to figure out my texts, thus, apparently, masochism is all over the place with literature readers (depression, headaches, nothing good can come out of it) 

- Anyway, what's next?, I asked myself.

- Maybe finish 2666?

- No way.

- Start an Ian Rankin one?

- "A tribute to failed love", I read in the back page.

- Then the Kazantzakis one which is the only unpublished Kazantzakis' novel as they said in this YouTube interview? (such a marketing scam btw, I randomly went through a page and I am 100% sure that I have read that somewhere)

- "Sweetly melancholic" the into read...

So I gave up on novels and just picked up the book of a famous Greek psychologist which was bound to make you feel better (it's their job ffs): "Feeling depressed is a blatant expression of your ego seeking attention", she said. 

OK, clear, it's finally all my fault, that's what I needed to hear...

Pavlos Sidiropoulos-Stin K

Τα φαινόμενα απατούν

Η Κ. περνάει για πρώτη φορά την μεγάλη ξύλινη πόρτα της τράπεζας και τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να φαίνονται καλύτερα. Είναι μια νέα, όμορφη κοπέλα με καθαρό βλέμμα, γεμάτη όρεξη για δουλειά - ποιος θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερο hire? 

- Καλά, δεν ξέρεις ότι η τράπεζα έχει πουληθεί ήδη και ότι, σχεδόν όλοι μας, θα πάρουμε τον πουλο?, ξεκινά την αποδόμηση ο κλασσικός sen_saven. Γιατί έφυγες από την μεγαλύτερη τράπεζα?

- (Ναι, αυτό είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Ο βασικός μου στόχος αυτή τη στιγμή είναι να κάνω μια νέα αρχή και να βγω από την βαριά κατάθλιψη που είμαι χωμένη μέχρι τα μπούνια. Και όσο για την τεράστια τράπεζα που δούλευα πιο πριν, ναι σίγουρα, είχαν και ιατρικό κέντρο μέσα στην εταιρία με όλα τα κομφόρ αλλά στην πραγματικότητα δεν τους καίγεται καρφί για το αν πεθαίνεις ή ζεις... ''λυπάμαι πολύ" μου είπε η αφεντικινα όταν πήγα με χαρτί από τον εκεί ψυχίατρο να της πω τον πόνο μου... φυσιολογικό, θα μου πεις, ε? αμ, δε, το 'λυπάμαι' το είπε με το ίδιο παγωμένο χαμόγελο που είχε πάντα σαν τσάμπα πάνω στην φάτσα της... ) Όχι, εντάξει, δεν πιστεύω ότι θα επηρεαστεί τόσο το department μου, όλα καλά, απαντάει τελικά με την αθώα της φωνή να υποδηλώνει ότι απλά δεν ήξερε πού έκανε apply... 

Οι μήνες περνάνε, η τράπεζα πάει κατά διαόλου γενικά, ο sen_saven συνεχίζει να ζαλίζει την Κ.:

- Μα αφού έχεις βρει δουλειά γιατί συνεχίζεις να στέλνεις?

- (Δεν έχω βρει ρε - έτσι παραιτήθηκα χύμα, δεν την πάλευα ούτως ή άλλως. Ευτυχώς που κλείνει γενικά το μαγαζί και φαίνεται πιο φυσιολογικό) Καλό είναι να κοιτάζω τι άλλες επιλογές υπάρχουν στο ενδιάμεσο, sen_saven?, απαντά, φαινομενικά αδιάφορα, η Κ.

- Τελοσπάντων, καλύτερα να αποφεύγεις τα νέα για τον πόλεμο, σε αγχώνουν επιμένει ο sen_saven υπονοώντας την ιστορία που η Κ. ζαλιζόταν και τρέχανε να βρουν πιεσόμετρο τις προάλλες

- (Κοίτα, πέρα από τον πόλεμο, πέρα από το ότι χάνω ένα εργασιακό περιβάλλον όπου οι άνθρωποι φαίνονται φυσιολογικοί και cool, πέρα και από τα ίδια τα ψυχολογικά μου, μόλις μου είπε η μάνα μου ότι ο άντρας μου (ναι, εγώ η αβγαλτη νεαρή περιστερα, όπως σας έχω πείσει ότι είμαι, είμαι παντρεμένη) της φώναζε επί μία ώρα στο τηλέφωνο να με πείσει ότι πρέπει επιτέλους να υπογράψω το διαζύγιο και ότι τι δεν πάει καλά με την ζωή μου κτλ... Δηλαδή, πραγματικά, τι μου έχει μείνει.. ) Ναι, δίκιο έχεις, δεν θα διαβάζω απαντά... είμαι ευαίσθητη κατά πώς φαίνεται... 

- Θα σηκωθώ να φύγω από την Βιέννη, ξεκινάει το κλασσικό τροπάρι ο sen_saven.

- Καλά πως θα φύγεις τόσο απλά και θα αφήσεις πίσω σου όλα αυτά? απαντά η Κ. 

- Δεν έχω τίποτα να με κρατάει εδώ, πάντα κυνικός ο sen_saven

- (Ναι, βλέπεις κάτι μαλάκες σαν εσένα που υπάρχουν... έχεις μια χαρά ζωή, πίνεις τις μπύρες σου όποτε γουστάρεις χαρούμενα στα παρτυ κτλ και τα χεις γραμμένα όλα στα @@ σου... εγώ εδώ παλεύω να πείσω τον εαυτό μου κάθε μέρα να μην φουντάρω από τον δέκατο όροφο...  και εσύ δεν μπορείς να μπορείς να εκτιμήσεις αυτό που έχεις...)

- Γιατί το παράτησες το yt κανάλι σου Κ., επιστρέφει 1-2 χρόνια μετά ο sen_saven. Τι παίζει, σε ζαλίζουν στη δουλειά? Σε χώρισε ο γκόμενος?

- (Κοίτα, επειδή τόσα χρόνια με έχεις ζαλίσει με τις ερωτήσεις σου και αφού, αποτι είναι ξεκάθαρο, μπορείς να κατανοήσεις μόνο είναι ότι βλέπεις με τα μάτια σου ή ακούς απόλυτα ξεκάθαρα... σου τα πω χύμα μπας και με αφήσεις ήσυχη) Ναι, περνάω μια υπαρξιακή κρίση πρόσφατα, παλεύω με κάτι προβλήματα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν ξέρω πότε θα ξαναβρώ την δύναμη να ασχοληθώ...

- χμμ, θα γράψω για αυτά στο μπλογκ μου, απαντά ο αδίστακτος γραφιάς sen_saven. Πρέπει να φτάσω με κάποιο τρόπο το yearly quota μου.

- Ναι, θυμάμαι, μου χες πει... γράψε ρε sen_saven, τι να σου πω... θα σε βοηθήσω κιόλας με λεπτομέρειες... Ίσως νιώσω καλύτερα να τα δω γραμμένα σαν παραμύθι... 

Οι ρατσιστικές κατσαρίδες....

 

- Έχετε τρομερή υγρασία στην "Ασιατουπολη" έχω ακούσει, λέει ό sen_saven στην Κ. που έχει σπίτι εκεί..

- Ναι έχουμε, επιβεβαιώνει. Επίσης έχουμε και κάτι θηρία κατσαρίδες, σαν ποντίκια, υπερθεματιζει!

- Αλλά τουλάχιστον τις τρώτε... 

-Αυτό δεν ήταν αστείο, απαντάει με μάτια γεμάτα μίσος. 

- Μα αλήθεια δεν είναι? Δεν τρώνε όντως κατσαρίδες στην "Κίνα" (ή στην "Ασία" με βάση την εκδοχή της Κ.), επιμένει ο sen_saven. 

-... αλλη μια θανατηφόρα ματιά ήταν η μοναδική απάντηση που κατάφερε να προσφέρει η Κ. 

Οι μήνες πέρασαν, η Κ. δεν ήταν πολύ ομιλιτικη (typical office politics υπεθετε ο sen_saven), ένα υποβοσκων μίσος πάντα υπήρχε (η τύπισσα μισεί τους πάντες, δεν πειράζει, συμπλήρωνε), οπότε με τα πολλά το πράγμα συνέχιζε να αγριεύει.. 

-Τραβάτε και κλειστειτε σε ένα meeting room και βγάλτε άκρη διατάζει ο line manager... οποίος βγει ζωντανός κερδίζει! 

- Διαμαρτυρεσε πολύ για την πάρτη μου sen_saven λέει η Κ., τι παίζει? 

- Κοίτα, με έχεις πάει γαμιωντας τόσους μήνες, τι σου χω κάνει? 

- Θα σου πω. Σε είχα παρεξηγήσει... θυμάσαι αυτή την ιστορία με τις κατσαρίδες? Νόμιζα ότι ήσουν ρατσιστής γιαυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα να δουλέψω μαζί σου... 

- Ρατσιστής??!?... Κάνεις πλάκα, ε? 

- Όχι σοβαρά μιλάω. 

- Φεύγω, δεν κάθομαι άλλο να συζητήσω μαζί σου, σηκώνεται να φύγει έξαλλος ο sen_saven. 

- Όχι, κάτσε να μιλήσουμε, λέει η Κ. και τρέχει προς την πόρτα όπου γραπωνει τον sen_saven λίγο πριν δραπετεύσει. 

- (Τι έγινε τώρα, σκέφτεται ο sen_saven, γράπωμα μέσα σε εταιρία... ωραίο ήταν, όπως και να χει, κάτσε να ξαναδοκιμάσω) 

- (Η Κ. τον ξαναγραπωνει) 

- (Ας δοκιμάσουμε πάλι) 

- (Η Κ. ψυλλιαζεται ότι ο sen_saven το κάνει επίτηδες οπότε το γράπωμα ήταν πιο χαλαρό αυτή τη φορά...) 

Ακολουθεί συζήτηση... Ο sen_saven κατεβάζει καντήλια και προκαλεί την Κ. να πάει στο HR να διαμαρτυρηθει για ρατσισμους και μαλακιες (αλλιώς θα πάει ο ίδιος να μιλήσει για άκυρες κατηγορίες)... Η Κ. συμπληρώνει ότι την είχε πληγώσει αφάνταστα ότι δεν της είχε προσφέρει μπισκότα από την Ελλάδα ενώ είχε δώσει στην φίλη της (θα τσακωθούμε και για τα μπισκότα τώρα?!?!) - Ξέρεις πόσο ρατσισμό έχω δεχτεί εγώ σε αυτή την χώρα sen_saven καταλήγει να λέει τον πόνο της η Κ.... - Αν έχεις δεχτεί ρατσισμό, εγώ τι φταίω να με κατηγορείς άδικα?? Ξέρεις ότι ήμουν παντρεμένος πέντε χρόνια με Ινδή?? - Δεν το ήξερα αυτό, τιναζεται η Κ. (βρε λες, αρχίζει να σκέφτεται η Κ...) Σε αυτό το σημείο, αξίζει να σημειωθεί ότι ο line manager είχε υποσχεθεί στον sen_saven ότι σε περίπτωση γάμου με την Κ. (με κανονικό συμβόλαιο) μπορεί να έχει τα πάντα... 

Όπως και να χει, η ιστορία είχε Happy ending... μπορεί να μην φάγαμε κουφέτα αλλά, τουλάχιστον, δώσαμε μια φιλική αγκαλιά όταν είπαμε αντίο... και, in the end of the day, that's all that matters...