- Τέσσερα ή πέντε αστέρια να βάλω στο Goodreads?, σκεφτόμουν με το που το τελείωσα το βιβλίο.
- Βάλε πέντε, κατέληξα, ποιος τον ακούει τον Σελίν...
Αυτή ακριβώς είναι η 'μαγεία' του βιβλίου : μετά από τετρακόσιες σελίδες όπου ο συγγραφέας σιχτιριαζει για τα πάντα, πραγματικά καταλήγεις να φοβάσαι μην τυχών σε πιάσει, ο εδώ και εξήντα χρόνια πεθαμένος Σελίν, στο στόμα του... Και όταν λέω σιχτιριαζει για τα πάντα, το εννοώ : Πόλεμος, αποικιοκρατια στην Αφρική, αμερικάνικος καπιταλισμός, ανθρώπινες σχέσεις... ότι υπάρχει... όλα μαύρα και αραχνα... Αν, για παράδειγμα, έχεις στο μυαλό σου γενναίους Γάλλους στρατιώτες να πολεμάνε λυσσαλέα ενάντια στους Γερμανούς εισβολείς τότε ο Σελίν θα στο καταρρίψει και αυτό με μια τόσο απλή σκέψη: "Ο κάθε άνθρωπος θέλει να ζήσει... και αν, τέλος πάντων, είναι να πεθάνει ηρωικά τότε, για να έχει νόημα, πρέπει να είναι στρατηγός ή κάτι τέτοιο... αλλιώς θα την βολέψει με κανα μνημείο του αγνώστου στρατιώτη και τρέχα γύρευε... όλοι θα σε ξεχάσουν μετά από λίγα χρόνια... '
Αλλά, πέρα από τα ιστορικά γεγονότα, θα αρχίσει να ξεψαχνίζει και τα της προσωπικής σου ζωής το με τόση σχολαστικοτητα που, δεν γίνεται, θα βρεις κάτι για να ταυτιστείς... Σαρεσει να αλλάζεις χώρες σαν τα πουκάμισα? - Το κανείς για να αποφύγεις τον κόσμο να σε τσαντίζει... σε κάποια φάση όμως βρίσκουν τα κουμπιά σου και πρέπει να την κάνεις για άλλη μια φορά ...
Πιστεύω ότι γιαυτό είχαν λυσσάξει οι Γάλλοι να τον συλλάβουν και να τον στείλουν στην κρεμάλα... όχι για τα κολλητιλικια με τους ναζί αλλά γιατί, πολύ απλά, είχε τσατισει τους πάντες...
