Λισσαβωνα, μία και κάτι το βράδυ (υποσημείωση: ώρα Λισσαβώνας, i.e. +1 Wien time)
Επιτέλους!, αναφώνω μέσα μου βγαίνοντας από το Baixa Chiado καθώς πέταγα την μάσκα από τη φάτσα μου... νόμιζα οι σκάλες αυτού του σταθμού δεν θα τελειωναν ποτέ... πως είναι δυνατόν να είναι τόσες πολλές... Λισσαβωνα είναι όχι Λονδίνο...
Και να ταν μόνο οι σκάλες: κανονική Οδύσσεια ήταν το ταξίδι: ακυρωμένη πτήση, στιβαγμα σε ένα ελικοφόρο της Austrian, ουρές χιλιομέτρων στο αεροδρόμιο της Λισαβώνας για τα covid checks (και, ναι, αγαπητέ Πορτογάλε?: 'negativ' σημαίνει 'negative'...) και το κερασάκι στην τούρτα το underground journey που το google maps το βγαζε ένα χαλαρό εικοσάλεπτο (αμ, δε, - βλέπε παραπάνω για σκάλες κτλ).
Τέλοσπαντων, φτάνω, ξαναανοίγω google maps και με το που προσανατολίζομαι για το που πέφτει το ξενοδοχείο και βάζω πρώτη, βλέπω αυτό το άγαλμα: Ρε. πεσσοο-φέρνει τούτο δω, σκέφτομαι.. μήπως να σταματήσω να διαβάσω την ταμπέλα?...Με τίποτα... είμαι είκοσι ώρες ξύπνιος, πεινάω, τόσα αγάλματα υπάρχουν... θα το δω αύριο δεν γαμιέται...
...και κάπως έτσι έχασα την ευκαιρία να επεξεργαστώ το πλεον διάσημο άγαλμα του Πεσσόα με την ησυχία μου... τις επόμενες μέρες είχε πάντα παρέα...
Αλλά αυτός ήταν ο σωστός Πεσσοϊκός τρόπος να δω το άγαλμα... αν είχα πετάξει στην άκρη την βαλίτσα μου στη θέα του να τι θα λεγε το φάντασμα του Πεσσόα: 'Κοιτά ρε πως γύρισε ο τροχός, από όλο τον κόσμο έρχονται και βαράνε προσοχή μπροστά στο άγαλμα μου.. τι να λέμε...'
Ενώ τώρα, τα λέμε σωστά: 'Έδώ, μόνος μου και αυτό το κρύο βράδυ του Δεκέμβρη - με μόνη προσκαιρή συντροφιά την θλιβερή εικόνα ενός ακόμα Ελληνικού λαμόγιου που, ενώ υποτιθέται ότι ήρθε στην πόλη για μένα, δεν καταφέρνει να σταθεί ούτε για μερικά δευτερολέπτα μπροστά στο άγαλμα μου, κυριευμένος καθώς είναι από την μανία του για ένα κεμπαμπ με τηγανητές πατάτες και ένα μαλακό στρώμα...'
Και, δόξα τω θεώ, υπήρχαν τόσες πολλές Πεσσοϊκές στιγμές στο ταξίδι:
1. Στο ξενοδοχείο που είχε και το όνομα του, ο ξαφνιασμένος από την ερώτηση μου receptionist για το αν παιζει κανα guided tour ή κάτι τέτοιο, είπε κάτι για το casa Fernando Pessoa.
2. To casa Fernando Pessoa, υποτίθεται ότι έπρεπε να κλείσει τις πρώτες δύο μέρες του χρόνου αλλά οι υπάλληλοι είχαν κοτσάρει ένα χαρτί στην είσοδο που έλεγε: 'Κλειστόν και σήμερα, γιατί έτσι γουστάρουμε'
3. Πίσω στην βιβλιοθήκη του ξενοδοχείου, δεν υπήρχε κανένας Πεσσόα σε Αγγλική μετάφραση (σε αυτό μπορεί να μην φταίνει αυτοί, μάλλον τα είχανε σηκώσει οι πελάτες)
4. Η Rua dos Douradores εξακολουθούσε να είναι τόσο καταραμένη όσο θα πρεπε... μοναδική παρέκλιση μια κάβα με καλό πόρτο από την οποία θα ψώνιζε και το φάντασμα του αμά λάχει (btw, πρέπει να σημειωθεί ότι το πόρτο εικοσαετίας είναι τόσο καλό όσο ένα αξιοσέβαστο cognac)
5. Μέχρι και αυτή η μικρή έκθεση ήταν κλειστή:
Αλλά, χωρίς πλάκα, υπήρχε και μία Πεσσοϊκή στιγμή: Ενώ, πλήρως hangovered, ετοιμαζόμουν να μπω στο underground για να συνεχίσω τον γολγοθά της επιστροφής ρίχνω μια τελευταία ματιά στο αγάλμα και πιάνω έναν 50αρη να χει στηθεί στην έξοδο του σταθμού και να κοιτάζει το άγαλμα με τόση έντονη θλίψη χωρίς ωστόσο να βγάζει κατάθλιψη somehow.... η μάπα του είναι κάτι σαν ποίημα από το βιβλίο της Ανησυχίας σκέφτηκα και ξεκίνησα να κατεβαίνω σκάλες...
