Επικίνδυνος Οίκτος

 

Πρέπει να ναι 2-3 χρόνια που τα διάβασα αλλά αυτό είναι ένα από τα λίγα βιβλία που θυμάμαι την υπόθεση του (κανονικά, ξεχνάω τι συνέβη στο προηγούμενο βιβλίο με το που θα ξεκινήσω το καινούργιο)

Ίσως έχει να κάνει με μια τύπισσα που είχαμε ξεκινήσει κάτι ενώ δεν με έλκυε καθόλου μόνο και μόνο γιατί με εκβίαζε συναισθηματικά με ατάκες του τύπου 'με έριξες σε κατάθλιψη με τον τρόπο που με έφτυσες κτλ κτλ'

Και, φυσικά, αυτή η ιστορία πήγε κατά διαόλου... τέλειωσε και τυπικά όταν η τύπισσα έφτασε στο σημείο να με απειλεί λέγοντας μου ότι θα αυτοκτονήσει μεν (ατάκα που είχε παλιώσει αφού το έλεγε 15 φορές τη μέρα) αλλά θα αφήσει σημειώματα ότι εγώ την έπεισα να το κάνει γεγονός που είναι αδίκημα οπότε θα με χώσουν μέσα... βλέπεις τα στάδια του εκβιασμού: Κατάθλιψη -> Αυτοκτονία -> Φυλακή?!?!

Γιατί, ναι, μπορεί με το να γενάς τον οίκτο να ασκείς εξουσία σε κάποιους ανθρώπους που είναι είτε θύματα ή 'καλόκαρδοι' (που ίσως να είναι και το ίδιο:)), αλλά αν φτάσεις στο σημείο να απαιτείς αυτήν την εξουσία με άμεσο τρόπο (i.e. κάνε ότι σου λέω αλλιώς μπαίνεις φυλακή) τότε, όσο θύμα και να ναι ο άλλος, θα σηκώσει κεφάλι και θα πει ως εδώ (διαφορετικά είναι για αυτοκτονία ο ίδιος)

Τελοσπάντων, αυτός ο οίκτος που λες μπορεί να σκάσει μύτη παντού... πχ, στην λογοτεχνία θα γίνει με άμεσο τρόπο (αναπηρικό καροτσάκι) και ίσως μέχρι και στην πραγματική ζωή θα βρεθεί κάτι σχετικά ξεκάθαρο όπως απειλές για αυτοκτονία και φυλακές αλλά πολύ συχνά ο οίκτος εμφανίζεται ύπουλα και σιγά-σιγά χωρίς καν το καταλάβεις και εσύ ο ίδιος. Δηλαδή, υπάρχουν αρτιμελείς άνθρωποι, που δεν είναι πλήρως σαλεμένοι, που και πάλι θα εκμεταλλευτούν την ενοχικότητα σου ώστε να ρουφήξουν από εσένα όση προσοχή και ενέργεια θέλουν (που αν είναι αρκετά καταθλιπτικοί, πίστεψε με, θα λειτουργήσουν ως ρουφήχτρες) 

Και, ας πούμε ότι κάποια στιγμή ξυπνάς και λες: Αρκετά! σταματάω να είμαι πια τόσο θύμα και αν θες την προσοχή μου, βρες τρόπο να την παίρνεις χωρίς να με κάνεις να νιώθω άσχημα --- Ε τότε, το πανηγύρι ξεκινάει, αφού μόνο με τον οίκτο έχει μάθει να επικοινωνεί τότε η λύση είναι προφανώς περισσότερος οίκτος... 

Οπότε, ναι, η εύκολη ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι ότι φταίει αυτός που έδειξε τον οίκτο χωρίς να το πάει μέχρι τέλους. Θα πρέπε όμως κάποιος να το δει και από την σκοπιά αυτού που γενήσαν τον οίκτο... πχ πόσο εγωισμό και διάθεση για εξουσία έδειξαν και ο πατέρας της κοπέλας στο καροτσάκι αλλά και η ίδια στον φαντάρο από το χωριό? Δεν είναι η αλήθεια ότι σιγά-σιγά τον χώσανε σε αυτή την ιστορία γεμίζοντας τον με τύψεις μέχρι που έφτασε στο σημείο που ήθελαν?...βέβαια και αυτός το παραξήλωσε στην τελευταία σκηνή με την κοπέλα...μπήκε στο ρόλο που του ετοιμάσανε με ηλίθια πολύ μεγάλη χαρά...

The Cinematic Orchestra - Arrival of The Birds & Transformation

Φερνάντο Πεσσοα

Σκηνή Νο1: Κυριακή μεσημέρι, Βιέννη, και ενώ ο Σεν Σαβεν βρίσκεται ακόμα στο κρεβάτι χωμένος μέσα στην Τζοϋσική του οδύσσεια, μερικές αχτίδες ηλίου αντανακλώνται στην απέναντι πολυκατοικία: - ΒΓΗΚΕ ΗΛΙΟΣ, αναφωνεί ο Σεν Σαβεν καθώς πετιέται από το κρεβάτι και τρέχει προς το πλησιέστερο ποτάμι. Μαζί του παίρνει 'Το Βιβλίο της Ανησυχίας' του Πεσσόα και το 'Ταξιδεύοντας - Ισπανία' του Καζαντζάκη. Θα μπορούσε η συγκεκριμένη επιλογή βιβλίων να συσχετίζεται με τον παραπόταμο του Δούναβη και την Βιεννέζικη αρχιτεκτονική των κτιρίων όπου και η ανάγνωση θα λάμβανε χώρα? Ναι, θα μπορούσε, αλλά, καλώς ή κακώς, σε αυτήν την περίπτωση, τα βιβλία αυτά προτιμήθηκαν με μοναδικό κριτήριο ότι ήταν τσέπης (πιο απλά, χώραγαν στις τσέπες του πολικού μπουφάν του Σεν Σαβεν). Το αποτέλεσμα? -Δύο ώρες ανάγνωσης, παγωμένα δάχτυλα ποδιών και μεταλαμπάδευση της αποπροσωποποίησης του Πεσσόα (Καζαντζάκη δεν πολυδιάβασε - τα ταξιδιωτικά του δεν ήταν ποτέ τόσο καθηλωτικά). Πως μεταφράζεται η αποπροσωποποίηση? - Να επέχεις όπως τα λέγε ο Σέξτος, σκεφτόταν καθώς γύριζε σπίτι. Μην κρίνεις τους βλαμμένους με τα μωρά αγκαλιά που σε κοιτάζουν με τσαμπουκαλεμένο ύφος λες και ετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν το μωρό σαν ρόπαλο - γενικά γράψτα όλα στα @@ σου...

Σκηνή Νο2: Μερικές μέρες αργότερα, ο Σεν Σαβεν βρίσκεται στο μέσο της καθημερινής του σπιτικής γυμναστικής και χαζεύει το feed του κάνοντας σανίδα... και εκεί σκάει: η Maria_Adouaneta έγραψε σε ένα blog που το λένε Rua Dos Douradores... Και πέρα από το ότι κάθε ανάρτηση της Maria_Adouaneta δίνει λόγο ύπαρξης στο ΄δεινοσαυρικό' πια blogger (είναι η μόνη που, έστω και σπάνια, συνέχισε να γράφει από όσους ξεκίνησαν πριν 10-15 χρόνια - χωρίς μαλακίες όμως, ήταν πάντα η καλύτερη), η σκέψη ότι αυτός είναι ο δρόμος που αναφέρονταν στο Πεσσοϊκο βιβλίο τσέπης σταματάει την γυμναστική και ξεκινάει το scrolling. Ένα μπλογκ αφιερωμένο στον Πεσσόα με την Αντουανέττα να επισκέπτεται την Λισαβώνα (στην πραγματικότητα ή στο μυαλό της) κάθε 2-3 χρόνια...μέχρι και το βίντεο που έβαλα πιο πάνω κάθισε και έφτιαξε... τέτοιο κάψιμο.

 

 Σκηνή Νο3: Πριν καμιά βδομάδα, ο Σεν Σαβέν ακούει ενώ δουλεύει από το σπίτι την τελευταία εκπομπή της Παπαγεωργίου (η τύπισσα το χει... πάντα το χε... που αναρωτιόμουν πριν 10 χρόνια πως διάολο γίνεται να παίζει τζάμπα για προώθηση, anyway, τα μυστήρια της τέχνης) και ενώ όλα πηγαίναν καλά ξαμολάει και αυτή την καταραμένη ατάκα: "Rua Dos Douradores".

Συμπέρασμα (αβίαστο): το φάντασμα του Πεσσόα με έχει στοιχειώσει. Ξεκάθαρα. Τα πάμε πολύ καλά όμως οπότε όλα cool. Όταν κάποια στιγμή τελειώσω το βιβλίο της Ανησυχίας, θα γίνει ένα από τα ελάχιστα που έχω βάλει πέντε αστέρια στο goodreads και δεν πρόκειται να το χαρίσω σε καμία βιβλιοθήκη - και ίσως να γίνει το δεύτερο βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω έστω και μία σελίδα του αφότου έχω φτάσει στο τέλος του.

Beer is a state of mind

 ...ή αλλιώς, γιατί να φέρεσαι ηθελημένα σαν ηλίθιος.

Όπως λένε μερικές έρευνες, η ψυχολογική σου κατάσταση καθορίζεται από το τι θα πιεις (άλλες λένε δεν υπάρχει καμμία συσχέτιση αλλά εγώ, προφανώς, θα παραθέσω αυτή που συμφωνώ) - μερικά συμπεράσματα από τις χρόνιες μελέτες πάνω στις οποίες έχω δουλέψει:

Μπύρα: Ηλίθια αστεία, χαζοχαρούμενη διάθεση, το IQ μειώνεται δραματικά, γίνεσαι κανονικός κλόουν

40%+ αλκοολ: αυτοπεποίθηση, επιθετικότητα,  βαθιές συζητήσεις, ίσως σκάσουν μύτη όμορφες ιδέες

70% + (αψέντι): δημιουργικότητα, χάος, ο κόσμος αποκτηνώνεται (ή τέλος πάντων βγάζει τον πραγματικό του εαυτό)

Και το προφανές ερώτημα από τα παραπάνω είναι γιατί να πιεις μπύρα? 

Γιαυτό υπάρχουν οι 'φθηνές' απαντήσεις που έχουν να κάνουν ότι όντως είναι πιο φθηνή σε σύγκριση με τα κονιάκ, ή ότι η πολύ χαμηλότερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ βοηθάει στο να μην κάψεις το συκώτι σου.

 Σε ένα παραπάνω επίπεδο 'εκλέπτυνσης' θα βρεις ότι μερικές φορές χρειάζεσαι όντως να γίνεις λίγο ηλίθιος, να χαλαρώσεις βρε αδερφέ, να το παίξεις καραγκιόζης...

Και τέλος, στην κορφή της πυραμίδας, θα βρεις ατάκες του τύπου: 'Για να δείξω στον εαυτό μου πόσο πολύ γράφω στα αρχίδια μου τους ψευτοκουλτουριάρηδες που πίνω μαζί', 'όσο αυτοί θα παλεύουν να πιαστούν από κάπου για να πουλήσουν πόσο έξυπνοι και μορφωμένοι είναι, εγώ θα το παίζω πιο ηλίθιος (που ίσως και να είμαι σε τελική ανάλυση - αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία), 'το underselling είναι σε ένα επίπεδο, το self-image-sabotaging είναι το επόμενο level'

Όλα αυτά όμως θα κριθούν την επόμενη μέρα - όταν θα έχεις ξεσουρώσει να μην ντραπείς ή μετανιώσεις που δεν φρόντισες να πουλήσεις το image σου πίνοντας ένα κονιακ της προκοπής, ξαμολώντας τα 'σερτιφικά' σου... να πεις, ναι, το έκανα και θα το ξανακάνω - στα παπάρια μου όλα.

Α, το μετέχνιο, ένα ρεύμα 'τέχνης' που ίσως να εκφράζει τα παραπάνω, έβγαλε καινούρια ταινία (τα σπάει)