Γλυφάδα, Σάββατο πρωί, κυριλάτη, νευρασθενική μεσίτρια οπισθοχωρεί στη θέα μιας κατσαρίδας.
- Έχετε κατσαρίδες εδώ?? κραυγάζει με τρόμο.
- Ναι είναι γεμάτη η Γλυφάδα, απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια η πωλήτρια... αλλά εδώ στην πολυκατοικία δεν έχουμε πολλές γιατί ψεκάζουμε, πάει να το σώσει.
- Σαν υμιυπογειο πιάνεται? μπαίνω στην κουβέντα καθώς βγαίνουμε στη βεράντα (ισόγειο υποτίθεται ότι θα ήταν...)
- Κοιτάξτε, αφού έχει δικό του κήπο, πρακτικά είναι ισόγειο.
- (Ναι, 1-2 μέτρα κάτω από το επίπεδο του δρόμου όμως)
- Και πόσο το αφήνεις?, επανέρχεται η μεσίτρια
- 200κ.
- Τι 200κ, 120κ δεν μου είχες πει?? αγριεύει η τύπισσα.
- 120 σου είχα πει για το διπλανό που είναι μικρότερο, εξηγεί η πωλήτρια. Κάτσε να δω αν είναι ξύπνια η γιαγιά να μας ανοίξει..
Η πωλήτρια χτυπάει την διπλανή πόρτα, φωνάζοντας το όνομα της γιαγιάς - κραυγές πόνου της απαντούν.
- Δεν είμαι καλά, σκούζει η γιαγιά καθώς ανοίγει την πόρτα.
- Τι έπαθες?
- Δεν είμαι καθόλου καλά, επιμένει η βάβω. Πήγαινε με σε παρακαλώ στα επείγοντα στο Ασκληπιείο.
- Που είναι η κόρη σου?
- Είναι στο γιατρό με το μωρό της...
- Οκ, θα σε πάω αλλά δεν θα μείνω μαζί σου, ξεκαθαρίζει η πωλήτρια. Ετοιμάσου!
- Το μπάνιο είναι πλήρως ανακαινισμένο ξεκινάει η μεσίτρια.
- (Ρε η γιαγιά πεθαίνει και εσύ μου δείχνεις το μπάνιο, σκέφτομαι)
- Ας δει ο κύριος ότι θέλει, λέει στον πόνο της η γιαγιά.
- Από εδώ είναι η κουζίνα δείχνει η πωλήτρια και έχει πρόσβαση στον κήπο επίσης.
- (Ξανά, η γιαγιά πεθαίνει και εσείς συνεχίζετε... άσε που είναι μια τρύπα ούτως ή άλλως - ούτε που το σκέφτομαι) Ωραία, το είδαμε, λέω, πάμε να αφήσουμε την γιαγιά να ετοιμαστεί.
Οπότε πηγαίνουμε στο διπλανό διαμέρισμα με την πωλήτρια και την μεσιτρια να ξεκινάνε το ψηστιρι...
- Επειδή σας βλέπω νέο και σοβαρό άνθρωπο, για εσάς θα σας το αφήσω 100κ
- Αν δεν το θέλει, το αγοράζω εγώ, ακούω την κλασσική μεσιτική ατάκα... τόσα σπίτια έχω ούτως ή άλλως, ας πάρω και κάτι στη Γλυφάδα (αυτό δεν είναι κλασσικό - η τύπισσα ήταν αλλοπαρμενη)
- Ααααχχ διακόπτει ουρλιάζοντας η βαβω
Τρέχει να δει αν ζει ακόμα η πωλήτρια και επιστρέφει...
- Εντάξει είναι... απλά όπως ντύνεται κάπου πονάει...είναι μητέρα της ταδε (μιας τηλεπαρουσιάστριας ή ηθοποιού, δεν ξέρω)
- Ναι, λέω.
- Είχα και ένα άλλο που πούλαγα και ήταν μέσα ένας παππούς με έναν νοσοκόμο - τους πιανόταν η ψυχή σε όποιον ερχόταν να το δει και δεν έκανα δουλειά. Οπότε του είπα να φύγει - πολύ ευγενικός άνθρωπος, πάει να το σώσει.
- Εντάξει, θα το σκεφτώ και θα σας πω αν είναι...
- Θα ρθουν αργότερα κάτι Κινέζες να το δουν (άλλη μια κλασσική ατάκα - ξέρω, είναι πολλοί οι Κινέζοι αλλά παντού με ακολουθούσαν τι διάολο...)
- Ωραία, και εγώ πρέπει να σκεφτώ τις επιλογές μου, οπότε αν πάρετε προσφορά πριν σας πω, δεν σας δεσμεύω (δεν μπορούσα να πω πιο ευγενικά 'δεν το αγοράζω')
