Φερνάντο Πεσσοα

Σκηνή Νο1: Κυριακή μεσημέρι, Βιέννη, και ενώ ο Σεν Σαβεν βρίσκεται ακόμα στο κρεβάτι χωμένος μέσα στην Τζοϋσική του οδύσσεια, μερικές αχτίδες ηλίου αντανακλώνται στην απέναντι πολυκατοικία: - ΒΓΗΚΕ ΗΛΙΟΣ, αναφωνεί ο Σεν Σαβεν καθώς πετιέται από το κρεβάτι και τρέχει προς το πλησιέστερο ποτάμι. Μαζί του παίρνει 'Το Βιβλίο της Ανησυχίας' του Πεσσόα και το 'Ταξιδεύοντας - Ισπανία' του Καζαντζάκη. Θα μπορούσε η συγκεκριμένη επιλογή βιβλίων να συσχετίζεται με τον παραπόταμο του Δούναβη και την Βιεννέζικη αρχιτεκτονική των κτιρίων όπου και η ανάγνωση θα λάμβανε χώρα? Ναι, θα μπορούσε, αλλά, καλώς ή κακώς, σε αυτήν την περίπτωση, τα βιβλία αυτά προτιμήθηκαν με μοναδικό κριτήριο ότι ήταν τσέπης (πιο απλά, χώραγαν στις τσέπες του πολικού μπουφάν του Σεν Σαβεν). Το αποτέλεσμα? -Δύο ώρες ανάγνωσης, παγωμένα δάχτυλα ποδιών και μεταλαμπάδευση της αποπροσωποποίησης του Πεσσόα (Καζαντζάκη δεν πολυδιάβασε - τα ταξιδιωτικά του δεν ήταν ποτέ τόσο καθηλωτικά). Πως μεταφράζεται η αποπροσωποποίηση? - Να επέχεις όπως τα λέγε ο Σέξτος, σκεφτόταν καθώς γύριζε σπίτι. Μην κρίνεις τους βλαμμένους με τα μωρά αγκαλιά που σε κοιτάζουν με τσαμπουκαλεμένο ύφος λες και ετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν το μωρό σαν ρόπαλο - γενικά γράψτα όλα στα @@ σου...

Σκηνή Νο2: Μερικές μέρες αργότερα, ο Σεν Σαβεν βρίσκεται στο μέσο της καθημερινής του σπιτικής γυμναστικής και χαζεύει το feed του κάνοντας σανίδα... και εκεί σκάει: η Maria_Adouaneta έγραψε σε ένα blog που το λένε Rua Dos Douradores... Και πέρα από το ότι κάθε ανάρτηση της Maria_Adouaneta δίνει λόγο ύπαρξης στο ΄δεινοσαυρικό' πια blogger (είναι η μόνη που, έστω και σπάνια, συνέχισε να γράφει από όσους ξεκίνησαν πριν 10-15 χρόνια - χωρίς μαλακίες όμως, ήταν πάντα η καλύτερη), η σκέψη ότι αυτός είναι ο δρόμος που αναφέρονταν στο Πεσσοϊκο βιβλίο τσέπης σταματάει την γυμναστική και ξεκινάει το scrolling. Ένα μπλογκ αφιερωμένο στον Πεσσόα με την Αντουανέττα να επισκέπτεται την Λισαβώνα (στην πραγματικότητα ή στο μυαλό της) κάθε 2-3 χρόνια...μέχρι και το βίντεο που έβαλα πιο πάνω κάθισε και έφτιαξε... τέτοιο κάψιμο.

 

 Σκηνή Νο3: Πριν καμιά βδομάδα, ο Σεν Σαβέν ακούει ενώ δουλεύει από το σπίτι την τελευταία εκπομπή της Παπαγεωργίου (η τύπισσα το χει... πάντα το χε... που αναρωτιόμουν πριν 10 χρόνια πως διάολο γίνεται να παίζει τζάμπα για προώθηση, anyway, τα μυστήρια της τέχνης) και ενώ όλα πηγαίναν καλά ξαμολάει και αυτή την καταραμένη ατάκα: "Rua Dos Douradores".

Συμπέρασμα (αβίαστο): το φάντασμα του Πεσσόα με έχει στοιχειώσει. Ξεκάθαρα. Τα πάμε πολύ καλά όμως οπότε όλα cool. Όταν κάποια στιγμή τελειώσω το βιβλίο της Ανησυχίας, θα γίνει ένα από τα ελάχιστα που έχω βάλει πέντε αστέρια στο goodreads και δεν πρόκειται να το χαρίσω σε καμία βιβλιοθήκη - και ίσως να γίνει το δεύτερο βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω έστω και μία σελίδα του αφότου έχω φτάσει στο τέλος του.