The Hours & Atonement

διαβάζω βιβλία στα αγγλικά τώρα τελευταία, στο 'πρωτότυπο' που λένε... και πάντα όταν λέω: 'I am reading it from the prototype in English' με κοιτάνε περίεργα.. το σωστό είναι 'original' αλλά τώρα που να σκεφτείς και εσύ ότι με κάποιο τρόπο η ερμηνεία του 'πρωτότυπου' στα αγγλικά καλύπτει μόνο το 'ευρηματικό' και έχουν καβατζωσει άλλη λέξη για το αυθεντικό...

Anyway, ας ξεκινήσω από τις ώρες : Δεν είμαι καλλιτέχνης, ούτε γκει, δεν έχω βαριά κατάθλιψη και ούτε καν είμαι πωρωμένος με την Virginia Woolf. Όλα αυτά τα κατάλαβα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο... και θα μου πεις γιατί το αγόρασες? Μα γιατί κάποιο connection in Goodreads που έχει μία (ή και παραπάνω) από αυτές τις ιδιότητες έγραφε κάτι διθυραμβικές κριτικές και τσίμπησα.

Επίσης κατανόησα ότι δεν σκαμπάζω κυριλλατα Αγγλικά... λέξη κλειδί 'morbid' :characterized by an abnormal and unhealthy interest in disturbing and unpleasant subjects, especially death and disease

 και αν κατάλαβα καλά, το νόημα του τίτλου έχει να κάνει με το ότι πάντα θα έρχονται πιο δύσκολες ώρες αλλά οι άνθρωποι εξακολουθούν για κάποιο περίεργο λόγο να ζουν... ΠΙΟ ΔΗΘΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ

Ως προς το 'atonement': το βιβλίο ξεκινάει απίστευτα πολύ καλά - το κάθε κεφάλαιο είναι η ίδια ιστορία μέσα από τα μάτια όλων των πρωταγωνιστων... την ψάχνει λίγο και με την ψυχολογία των χαρακτήρων οπότε θυμίζει κάπως  μεγάλους συγγραφείς (ονόματα δεν λέω, βλάσφημος δεν θα γίνω) Και ενώ όλα πηγαινανε καλά, φτάνει η κρίσιμη στιγμή οπου ο συγγραφέας πρέπει να δείξει από τι είναι φτιαγμένος: θα τα γράψει όλα στα αρχιδια του και θα δημοσιεύσει μια άψογη short story ή θα το ξεχειλωσει βάζοντάς στο mix ιστορίες για πολέμους, νοσοκομεία, αίμα, δάκρυα και ιδρώτα? (δύσκολοι καιροί για joythes, prousts κτλ οπότε μπορείς να μαντέψεις τι έκανε τελικά..) 

και, btw, το οπισθόφυλλο είναι για κάποιο λόγο άκυρο... δεν περιγράφει σε καμία περίπτωση το τι πραγματικά συμβαίνει στο βιβλίο (το μόνο εξυπηρετεί είναι να προσπαθεί να δικαιολογησει τον τίτλο - που και αυτός είναι ξεκαρφωτος) 

Wisdom tooth removal : A survival guide

1. First of all, if you don't have any pain or issue, just don't remove it - regardless of what your dentist is telling.
2. Do keep in mind that dentists are wannabe doctors who didn't study hard enough to enter the 'real' medical school - don't trust them too much.
3. Do mention to the dentist that you liked his strong google map reviews (he would like to keep these as is after your case too)
4. Never agree to an appointment close to the dentist's lunch break - if he is late then he might speed up your operation (with potential disastrous results for your teeth)
5. If you see the dentist rushing like a madman while removing the tooth, don't shy away from telling him to take it easy (remember the failed wannabe doctor point above - not that all doctors are better than that anyway)
6. Your main danger is that the wound is not going to close. Ask for stitches or even better a dissolvable silver gel - agree that before getting the tooth removed.
7. Do take with you a couple of extra cottons to stop the bleeding before leaving the practice (don't listen to the dentist even if he tells you that it's going to stop in a few minutes and you don't need anything)
8. Do not rinse at all the area of the removal (regardless of what internet is telling)
9. If bleeding, pain etc persists or, even worse, you even start having fever then probably you have a 'dry socket': means that the hole is not closed.
10. You do need antibiotcs to cope with that (there are dentists that don't even know that)
11. Not any antibiotics though - don't just go to the hospital to get anything prescribed (keflex doesn't work). Just find a good dentist to give you a strong generic medicne.
12. A potential solution a dentist will suggest will be to just attack the area, cause as much bleeding as possible, and hope that blood  will eventually stick around there and close the wound. Try it but if you reach the point of feeling strong pain in your jaw because of overattacking just refuse it (again, remember the failed doctor principle)
13. Do take a few days off if you get the dry socket (it is an extremely annoying and painful situation)
14. Don't go to the gym until it's perfectly fine - or, at least, don't do running or push too much.
15. In general, give the issue a very high priority - it's going to trouble you even longer if you don't do so. 

Πόλεμος και τράπεζα

28 Φλεβάρη, Καντίνα Ρωσικής τράπεζας:

-We will end up being China's bitches, μεμψιμοιρεί ο 25χρονος Ρώσος intern.

-At least, Chinese cock is small, you won't even feel it, τον καθησυχάζει? ο sen_saven.

- Come on, sen_saven, don't make fun of people at this time, παρεμβαίνει ένας άλλος συνάδελφος...

-I am not making fun, I am just telling him that it's gonna be alright, aren't I?

Πέρασαν δυόμισι μήνες... σήμερα έσκασα μύτη στο γραφείο στις 11... a welcome drink?, μου λέει ο αυστριακός δεινόσαυρος (έπινε προσεκο με κάτι τύπισσες στην κουζίνα)... φέρνω κάτι δυνατότερο και έρχομαι του λέω...

μετά από λίγο εμφανίζεται ένας υπέρβαρος Ουκρανός... τον κόβει για λίγο μια από τις τύπισσες και αναφωνεί : 'Πόσα κιλά έχασες?' 12, λέει... πολύ στρες... ήρθαν οι γονείς μου από την Ουκρανία και μαγειρεύει η μάνα μου, προσπαθεί να αστειευτεί... 

έχω αυτήν την υπερδύναμη συνεχίζει η ψιλό tipsy τύπισσα, μπορώ και σκανάρω τους πάντες σε έλαχιστα δευτερόλεπτα...τι ξέρεις? της πετάω και όλοι γελάνε... (είμαι καλός στα drunk jokes:))

Τέλος πάντων, έχουν δει πολλά τα μάτια μου αυτούς τους μήνες.. υπνωτικά χάπια να ξεπροβάλουν σαν μανιτάρια στα πράγματα των Ουκρανών (είναι για την γιαγιά μου θα σου πουν...μπούρδες..), bon viveur Ρώσσους να χάνουν το υπεράνω υφάκι τους (σταμάτα να με καλείς στα πάρτυ θα σου πουν, μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος δεν θα γιορτάσω τίποτα), working machines να 'τοιχώνονται' σε μπαρ (συνήλθαν μετά από 1-2 βδομάδες), γενικά ήρεμους τύπους να κάνουν σχέδια για το πως θα εξοντώσουν το 15-χρονο ανιψάκι που κουβαλήθηκε από την ουκρανία μαζί με την μισή οικογένεια (αρπάξε το από το λαιμό του λέω, θα σε σέβεται μετά:))

Κανείς δεν ήταν έτοιμος για όλα αυτά - ποιος θα περίμενε ότι ο Πούτιν είχε λαλήσει τόσο πολύ... αλλά το κλισέ 'ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό' είναι αλήθεια (πιο 'ζωντανό' δεν είμαι σίγουρος:)) - όλοι όσοι έρχονται σε κάποιου είδους επαφή με τον πόλεμο σκληραίνουν αναγκαστικά - είναι κάποιου είδους εμπειρία όπως και να χει.

Rua dos Douradores - Πως είναι σήμερα!

 

Λισσαβωνα, μία και κάτι το βράδυ (υποσημείωση: ώρα Λισσαβώνας, i.e. +1 Wien time)

Επιτέλους!, αναφώνω μέσα μου βγαίνοντας από το Baixa Chiado καθώς πέταγα την μάσκα από τη φάτσα μου... νόμιζα οι σκάλες αυτού του σταθμού δεν θα τελειωναν ποτέ... πως είναι δυνατόν να είναι τόσες πολλές... Λισσαβωνα είναι όχι Λονδίνο... 

Και να ταν μόνο οι σκάλες: κανονική Οδύσσεια ήταν το ταξίδι: ακυρωμένη πτήση, στιβαγμα σε ένα ελικοφόρο της Austrian, ουρές χιλιομέτρων στο αεροδρόμιο της Λισαβώνας για τα covid checks (και, ναι, αγαπητέ Πορτογάλε?: 'negativ' σημαίνει 'negative'...) και το κερασάκι στην τούρτα το underground journey που το google maps το βγαζε ένα χαλαρό εικοσάλεπτο (αμ, δε, - βλέπε παραπάνω για σκάλες κτλ).

Τέλοσπαντων, φτάνω, ξαναανοίγω google maps και με το που προσανατολίζομαι για το που πέφτει το ξενοδοχείο και βάζω πρώτη, βλέπω αυτό το άγαλμα: Ρε. πεσσοο-φέρνει τούτο δω, σκέφτομαι.. μήπως να σταματήσω να διαβάσω την ταμπέλα?...Με τίποτα... είμαι είκοσι ώρες ξύπνιος, πεινάω, τόσα αγάλματα υπάρχουν... θα το δω αύριο δεν γαμιέται...

...και κάπως έτσι έχασα την ευκαιρία να επεξεργαστώ το πλεον διάσημο άγαλμα του Πεσσόα με την ησυχία μου... τις επόμενες μέρες είχε πάντα παρέα...

Αλλά αυτός ήταν ο σωστός Πεσσοϊκός τρόπος να δω το άγαλμα... αν είχα πετάξει στην άκρη την βαλίτσα μου στη θέα του να τι θα λεγε το φάντασμα του Πεσσόα: 'Κοιτά ρε πως γύρισε ο τροχός, από όλο τον κόσμο έρχονται και βαράνε προσοχή μπροστά στο άγαλμα μου.. τι να λέμε...'

Ενώ τώρα, τα λέμε σωστά: 'Έδώ, μόνος μου και αυτό το κρύο βράδυ του Δεκέμβρη - με μόνη προσκαιρή συντροφιά την θλιβερή εικόνα ενός ακόμα Ελληνικού λαμόγιου που, ενώ υποτιθέται ότι ήρθε στην πόλη για μένα,  δεν καταφέρνει να σταθεί ούτε για μερικά δευτερολέπτα μπροστά στο άγαλμα μου, κυριευμένος καθώς είναι από την μανία του για ένα κεμπαμπ με τηγανητές πατάτες και ένα μαλακό στρώμα...'

Και, δόξα τω θεώ, υπήρχαν τόσες πολλές Πεσσοϊκές στιγμές στο ταξίδι:

1. Στο ξενοδοχείο που είχε και το όνομα του, ο ξαφνιασμένος από την ερώτηση μου receptionist για το αν παιζει κανα guided tour ή κάτι τέτοιο, είπε κάτι για το casa Fernando Pessoa.

2. To casa Fernando Pessoa, υποτίθεται ότι έπρεπε να κλείσει τις πρώτες δύο μέρες του χρόνου αλλά οι υπάλληλοι είχαν κοτσάρει ένα χαρτί στην είσοδο που έλεγε: 'Κλειστόν και σήμερα, γιατί έτσι γουστάρουμε'

3. Πίσω στην βιβλιοθήκη του ξενοδοχείου, δεν υπήρχε κανένας Πεσσόα σε Αγγλική μετάφραση (σε αυτό μπορεί να μην φταίνει αυτοί, μάλλον τα είχανε σηκώσει οι πελάτες)

4. Η Rua dos Douradores εξακολουθούσε να είναι τόσο καταραμένη όσο θα πρεπε... μοναδική παρέκλιση μια κάβα με καλό πόρτο από την οποία θα ψώνιζε και το φάντασμα του αμά λάχει (btw, πρέπει να σημειωθεί ότι το πόρτο εικοσαετίας είναι τόσο καλό όσο ένα αξιοσέβαστο cognac) 

5. Μέχρι και αυτή η μικρή έκθεση ήταν κλειστή:

Αλλά, χωρίς πλάκα, υπήρχε και μία Πεσσοϊκή στιγμή: Ενώ, πλήρως hangovered, ετοιμαζόμουν να μπω στο underground για να συνεχίσω τον γολγοθά της επιστροφής ρίχνω μια τελευταία ματιά στο αγάλμα και πιάνω έναν 50αρη να χει στηθεί στην έξοδο του σταθμού και να κοιτάζει το άγαλμα με τόση έντονη θλίψη χωρίς ωστόσο να βγάζει κατάθλιψη somehow.... η μάπα του είναι κάτι σαν ποίημα από το βιβλίο της Ανησυχίας σκέφτηκα και ξεκίνησα να κατεβαίνω σκάλες...

Πρωτοχρονιάτικος Μποναμάς

 

μεσάνυχτα πρωτοχρονιάς...η πιωμένη κοπελίτσα προς το καρκαβελος... ο άστεγος γέρος της πέταξε ένα γράμμα... απλά θέλω να πάω σπίτι,I am alone in this train please help me sir μου έλεγε... προσφέρθηκα να της πάρω ταξί... ούτε καν που μένει δεν μπορούσε να πει.... η μαύρη βότκα της πέφτει στο διπλανό κάθισμα ενώ κοιμάται.. ξυπνάει κάθε πέντε λεπτά να ρωτήσει που βρισκόμαστε... ο ανώμαλος άστεγος να παλεύει να χωθεί... πρέπει να κατέβω μαζί της ίσως?...δεν κατέβηκα... είπα σε μια κοπέλα που κοίταγε να την προσέχει... το μετάνιωσα... κατέβηκα στην επόμενη στάση... έψαξα για ταξί... φωνές από ένα σάπιο κτίριο με ανοιχτά παράθυρα δίπλα στο σταθμό... τι κωλοπεριοχή... το ταξί θα έπαιρνε έναν αιώνα να ρθει (14 λεπτά)... πήρα το τραίνο... ελεγκτής για μια γαμημενη στάση... δεν το έβρισκα το κωλοχαρτο εισιτήριο των Πορτογάλων που υποτίθεται είναι κάρτα... το βρήκα τελικά... το τραίνο φτάνει... κόβω μερικές βόλτες γύρω από το σταθμό... κοιτάζω προς ένα δάσος μήπως την είχε πάει εκεί ο ανώμαλος αστεγος... κάπου απέναντί μια παρέα γελάει... λέω ας ρίξω μια ματιά... η κοπελίτσα είναι εκεί...με την σχισμένη τσάντα της να χαζογελάει... δεν έχωσα την μούρη μου στη φάτσα της για να σιγουρευτώ ότι ήταν αυτή αλλά κατά 99.9999% ήταν... σχισμένη τσάντα... κοιλιακούς έξω... ίδιος τόνος φωνής... ίδια ρούχα.. και σκέφτηκα : αυτό είναι το πρωτοχρονιατικο δώρο μου, δεν θέλω κάτι άλλο :) 

Tabacaria by Fernando Pessoa as Alvaro de Campos

Rua des douradores face off

Και τώρα οι δυο μας αγαπητέ δρομε...έρχομαι...Ίσως το φάντασμα που είχα εντοπίσει ακριβώς πριν 

 ένα χρόνο να την κάνει με ελαφρά αν τα πούμε από κοντά... και τι θα κάνουμε χωρίς φαντάσματα θα μου πεις?....'θα βρούμε κάτι άλλο να μυθοποιησουμε, η ζωή συνεχίζεται' είναι η κυνική απάντηση αλλά κάπως δεν κολλάει με τα φαντάσματα... 

και, ναι έψαξα για κάποιο δωμάτιο στην μυθική αυτή οδό αλλά τελικά κατέληξα στο pessoa hotel (... που τυγχάνει να έχει και σπα - γιατί φαντασματοπληκτος είμαι, όχι μαλακας, που θα λέγε και ο Λαυρέντης, θεός σχωρεστον) 

Αλλά πέρα από τον μύθο... ο Πεσσοας είναι κάτι σαν μπλογκοιος... πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι με το έγραψα για το βιβλίο της ανησυχίας πήρα σχεδόν μισό χρόνο και ένα γεμάτο lockdown για να σταυρωσω ανάρτηση?... που είχα βάλει και πριντεζη μέσα με πεταχταρι μπας και την γλιτώσω αλλά τίποτα...