Πρωτοχρονιάτικος Μποναμάς

 

μεσάνυχτα πρωτοχρονιάς...η πιωμένη κοπελίτσα προς το καρκαβελος... ο άστεγος γέρος της πέταξε ένα γράμμα... απλά θέλω να πάω σπίτι,I am alone in this train please help me sir μου έλεγε... προσφέρθηκα να της πάρω ταξί... ούτε καν που μένει δεν μπορούσε να πει.... η μαύρη βότκα της πέφτει στο διπλανό κάθισμα ενώ κοιμάται.. ξυπνάει κάθε πέντε λεπτά να ρωτήσει που βρισκόμαστε... ο ανώμαλος άστεγος να παλεύει να χωθεί... πρέπει να κατέβω μαζί της ίσως?...δεν κατέβηκα... είπα σε μια κοπέλα που κοίταγε να την προσέχει... το μετάνιωσα... κατέβηκα στην επόμενη στάση... έψαξα για ταξί... φωνές από ένα σάπιο κτίριο με ανοιχτά παράθυρα δίπλα στο σταθμό... τι κωλοπεριοχή... το ταξί θα έπαιρνε έναν αιώνα να ρθει (14 λεπτά)... πήρα το τραίνο... ελεγκτής για μια γαμημενη στάση... δεν το έβρισκα το κωλοχαρτο εισιτήριο των Πορτογάλων που υποτίθεται είναι κάρτα... το βρήκα τελικά... το τραίνο φτάνει... κόβω μερικές βόλτες γύρω από το σταθμό... κοιτάζω προς ένα δάσος μήπως την είχε πάει εκεί ο ανώμαλος αστεγος... κάπου απέναντί μια παρέα γελάει... λέω ας ρίξω μια ματιά... η κοπελίτσα είναι εκεί...με την σχισμένη τσάντα της να χαζογελάει... δεν έχωσα την μούρη μου στη φάτσα της για να σιγουρευτώ ότι ήταν αυτή αλλά κατά 99.9999% ήταν... σχισμένη τσάντα... κοιλιακούς έξω... ίδιος τόνος φωνής... ίδια ρούχα.. και σκέφτηκα : αυτό είναι το πρωτοχρονιατικο δώρο μου, δεν θέλω κάτι άλλο :)