Κοντά εφτά χρόνια από την τελευταία καταγραφή της λογοτεχνικής μη-προόδου μου, πιστεύω έφτασε η στιγμή να το ξανακάνω... και αν τότε παραπονιόμουν για τέσσερα βιβλία που έτρεχα παράλληλα τώρα είναι εννέα.
(άσχετο, το ότι έγραφα τότε ότι θα ρίξω δύο αστέρια στους αδερφούς Καραμάζοφ και τελικά ότι όντως έδωσα τρία αστέρια είναι μέγιστη καφρίλα...στο μυαλό μου έχει μένει σαν κορυφαίο βιβλίο, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν το τέλειωσα...)
- Το βιβλίο της Ανησυχίας (σελ 150/183)
Το χα ξεκινήσει κάποια στιγμή στην Αγγλία (2014 μάλλον), θυμάμαι το άνοιγα και κοιμόμουν σχεδόν αυτόματα.... τελικά κάπου χάθηκε στις μετακομίσεις και το ξαναγόρασα πριν 1-2 χρόνια - σε καμία περίπτωση δεν είναι 'αδιέξοδο' όμως: διαβάζω 2-3 σελίδες τη βδομάδα...θα χει τελειώσει σε κάτι μήνες.
2. Για μια νέα ζωή (σελ 293/333)
Κάπου στις αρχές του 2016 το είχα ξεκινήσει... έχει κάτι ωραίες ιδέες μέσα αλλά, γενικά, συνονθύλευμα...σκεφτόμουν πριν κάτι βδομάδες να αφιερώσω μερικές ώρες για να φτάσω στο τέλος του και να πάψω να το ταλαιπωρώ αλλά, δεν βαριέσαι, άστο να υπάρχει έτσι για την παρέα:)
3. Οι Λέξεις (σελ 224/326)
Πρέπει να το ξεκίνησα κάπου στο 2017, πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Σαρτρ - δεν είναι τόσο βαρετή όσο θα περίμενε κανείς αφού ο Σαρτρ δίνει ρέστα σκωπτικότητας, αλλά, και πάλι, δεν είναι ότι θα ξυπνήσεις το πρωί με την περιέργεια του τι θα γίνει μετά (εκτός και αν έχεις σκοπό να γίνεις συγγραφέας)
4. 2666 (σελ 461/1161)
Ποτέ δεν ξέρεις, αλλά αυτό μάλλον δεν θα το ξαναπιάσω σύντομα για δύο λόγους:
- Είναι βασισμένο σε fake news ότι και καλά σε μια πόλη του Μεξικού σκότωναν χύμα γυναίκες... που όντως σκότωναν αλλά το θέμα με αυτήν την πόλη είναι ότι γενικά είχε ένα θέμα με τις δολοφονίες, με το ποσοστό των δολοφονημένων γυναικών να είναι στην πραγματικότητα μικρότερο από τον μέσο όρο των υπόλοιπων χωρών (πιο απλά, αν ο μέσος όρος είναι ότι στις 100 δολοφονίες οι 25 είναι γυναίκες, τότε σε αυτή την καταραμένη πόλη ήταν 18)
- Ο σκοπός της τέχνης είναι να μεταδίδει τα συναισθήματα του συγγραφέα στους αναγνώστες και, δυστυχώς, εδώ ο στόχος εκπληρώνεται πλήρως αφού μπορείς εύκολα να νιώσεις ότι ο συγγραφέας ήξερε ότι θα τα τίναζε σε κάτι μήνες καθώς έγραφε το βιβλίο (για την ακρίβεια, πέθανε πριν φέρει το βιβλίο στην τελική του μορφή). Και, πολλές φορές, η κατάθλιψη μπορεί να είναι κάτι 'όμορφο' (βλέπε Πεσσόα) αλλά εδώ μιλάμε για σκέτη μαυρίλα, ξερή, 'απτή' που λένε (και έχουμε αρκετή δικιά μας, όταν θα χρειαστούμε έξτρα το ξανακοιτάζουμε)
5. Τα Κοσμοκωμικά (σελ. 59/171)
Αυτό το βιβλίο το ξεκίνησα πριν κάποιο απροσδιόριστο αριθμό ετών... τίποτα δεν είναι προσδιορίσιμο με αυτό όπως και να χει... ούτε καν το διαβάζω κιόλας να πω την αλήθεια... το βρήκα σε ένα συρτάρι όταν έψαχνα πανικόβλητος κάτι να με βγάλει από την κατάθλιψη του 2666... τελευταία ιστορία που διάβασα μίλαγε για το big bang όταν όλα ήταν ένα σημείο και μέσα σε αυτό μια οικογένεια ήθελε να απλώσει μπουγάδα ενώ η έκρηξη δημιουργήθηκε από την επιθυμία μιας γυναίκας να φτιάξει ταλιατέλες (πάει η σημειολογία γόνατο τι να λέμε...)
6. AlphaBrain (σελ 72/274)
Αυτό το αγόρασα στα μέσα του 2019 μετά από ένα Tedx talk του συγγραφέα που είχα δει. Καλά τα λέει, γενικά, καμιά φορά πετάει μερικές προφανείς μλκιες όμως (πχ ότι ο Djokovic βελτίωσε τα ποσοστά του στο tennis κατά ένα πολύ μικρό περιθώριο και πήγε από Νο20 στο Νο1 - έλεος, δηλαδή, και εγώ δεν το κατέχω το άθλημα αλλά, ντάξει, καταλαβαίνω πόσο φόλα είναι αυτό το επιχείρημα)... γενικά δεν το πολυέχω με τα βιβλία της αυτοβελτίωσης...αν πάει όπως το 'Για μια νέα ζωή' το βλέπω να ξεμπερδεύουμε το 2024.
7. 'Ταξιδεύοντας - Ισπανία' (σελ. 60/225)
Αν δεν κάνω λάθος, αυτό το ξεκίνησα το 2020... τυπικό ταξιδιωτικό του Καζαντζάκη με την πραγματικότητα να πηγαίνει βήμα-βήμα με το τι θα περίμενε να δει ο συγγραφέας με βάση το τι είχε διαβάσει για τους μεγάλους καλλιτέχνες, επαναστάτες κτλ που είχαν ζήσει σε κάθε πόλη. Πχ σαν να έγραφα ταξιδιωτικό για τη Μάλτα και να μίλαγα για κάποιον καμένο που νομίζει ότι είναι απόγονος των ιπποτών (που υπάρχει όντως) και όχι για τις ορδές των, πεινασμένων για παστιτζις και ενοίκια, Μαλτέζων.
8. Η μελαγχολία της αντίστασης (σελ 80/399)
Αυτό το ξεκίνησα πριν 1-2 βδομάδες και είναι το goto βιβλίο όταν απλά θέλω να διαβάσω κάτι... απλά τσουλάει... παρόλο τον τίτλο, αν το συγκρίνεις με το 2666, είναι ένα χαρωπό γατάκι ενώ οι μεγάλες του προτάσεις δεν έχουν καμία σχέση με φάση Προυστ - απλά αντί να βάζει τελείες, βάζει κόμματα, big deal...
9. Οδυσσέας του Τζόυς (σελ 721/816)
Το βλέπω στη φωτογραφία της 'Πολιτείας' και δεν το αναγνωρίζω... δες πιο κάτω πως έχει καταντήσει το δικό μου αντίτυπο - λογικό, αφού το παλεύω από το 2015 και σχεδόν κάθε βράδυ κοιμάται στο κρεββάτι μου... το είχα πάρει τις προάλλες να το διαβάσω σε ένα αεροδρόμιο και κάτι τύπισσες με κοίταζαν με θαυμασμό... το να έχεις χώσει τη μούρη σου μέσα ένα κουρελιασμένο βιβλίο δείχνει ψαγμενίλα, it seems.... τελικά μου ζήτησαν να προσέχω τις βαλίτσες τους γιατί θα πήγαιναν να ψωνίσουν κάτι (anyway, δεν διατάραξαν τον Τζουσικό διαλογισμό μου)... γιατί είναι τόσο άκυρα αυτά που γράφει που, αν δεν μπεις στο μυαλό του Τζόυς, δεν έχεις καμία ελπίδα να καταλάβεις ούτε το παραμικρό. Δυστυχώς τελειώνει, αλλά θα παραγγείλω το επόμενο επίπεδο: 'Finnegans Wake' - έτσι στα αγγλικά για να γίνει της πουτάνας... να χρειάζομαι δύο ώρες για κάθε πρόταση.
