Saturday, December 12, 2020

Beer is a state of mind

 ...ή αλλιώς, γιατί να φέρεσαι ηθελημένα σαν ηλίθιος.

Όπως λένε μερικές έρευνες, η ψυχολογική σου κατάσταση καθορίζεται από το τι θα πιεις (άλλες λένε δεν υπάρχει καμμία συσχέτιση αλλά εγώ, προφανώς, θα παραθέσω αυτή που συμφωνώ) - μερικά συμπεράσματα από τις χρόνιες μελέτες πάνω στις οποίες έχω δουλέψει:

Μπύρα: Ηλίθια αστεία, χαζοχαρούμενη διάθεση, το IQ μειώνεται δραματικά, γίνεσαι κανονικός κλόουν

40%+ αλκοολ: αυτοπεποίθηση, επιθετικότητα,  βαθιές συζητήσεις, ίσως σκάσουν μύτη όμορφες ιδέες

70% + (αψέντι): δημιουργικότητα, χάος, ο κόσμος αποκτηνώνεται (ή τέλος πάντων βγάζει τον πραγματικό του εαυτό)


Και το προφανές ερώτημα από τα παραπάνω είναι γιατί να πιεις μπύρα? 

Γιαυτό υπάρχουν οι 'φθηνές' απαντήσεις που έχουν να κάνουν ότι όντως είναι πιο φθηνή σε σύγκριση με τα κονιάκ, ή ότι η πολύ χαμηλότερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ βοηθάει στο να μην κάψεις το συκώτι σου.

 Σε ένα παραπάνω επίπεδο 'εκλέπτυνσης' θα βρεις ότι μερικές φορές χρειάζεσαι όντως να γίνεις λίγο ηλίθιος, να χαλαρώσεις βρε αδερφέ, να το παίξεις καραγκιόζης...

Και τέλος, στην κορφή της πυραμίδας, θα βρεις ατάκες του τύπου: 'Για να δείξω στον εαυτό μου πόσο πολύ γράφω στα αρχίδια μου τους ψευτοκουλτουριάρηδες που πίνω μαζί', 'όσο αυτοί θα παλεύουν να πιαστούν από κάπου για να πουλήσουν πόσο έξυπνοι και μορφωμένοι είναι, εγώ θα το παίζω πιο ηλίθιος (που ίσως και να είμαι σε τελική ανάλυση - αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία), 'το underselling είναι σε ένα επίπεδο, το self-image-sabotaging είναι το επόμενο level'


Όλα αυτά όμως θα κριθούν την επόμενη μέρα - όταν θα έχεις ξεσουρώσει να μην ντραπείς ή μετανιώσεις που δεν φρόντισες να πουλήσεις το image σου πίνοντας ένα κονιακ της προκοπής, ξαμολώντας τα 'σερτιφικά' σου... να πεις, ναι, το έκανα και θα το ξανακάνω - στα παπάρια μου όλα.

Α, το μετέχνιο, ένα ρεύμα 'τέχνης' που ίσως να εκφράζει τα παραπάνω, έβγαλε καινούρια ταινία (τα σπάει)



Tuesday, November 17, 2020

Τζιχαντίλα στη Βιέννη

 Εν αρχή ην το τζιχαντοπαιδο της παρακάτω φωτογραφίας... που πες λόγω προβληματικής οικογένειας, συγκυριών ή οτιδήποτε άλλο, είχε σκόπο να πεθάνει για την Τζιχάντ... πήγε το παιδί μέχρι την Τουρκία και, για κάποιο λόγο, τον σταματήσαν οι Τούρκοι λίγο πριν μπει στην Συρία και τον στείλαν πίσω στη Βιέννη... Εκεί όμως αυτός... βρήκε όπλα, έψαχνε σφαίρες στη Σλοβακία, ανέβαζε φωτογραφίες στο facebook με τα κουμπούρια του (πληροφορίες που αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της επίθεσης σταμάταγε το πιστολίδι για να δει αν είχε κάνει like κανα τζιχαντογκομενάκι, ελέγχονται) και, φυσικά, η Αυστριακή αστυνομία ήταν πεπεισμένη ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι ο άνθρωπος είχε μπει στο σωστό δρόμο (άσχετο, πόσο μπουρδέλα είναι αυτοί οι Αυστριακοί ρε...σαν τους Έλληνες... και τουλάχιστο, δεν θα βρεις πολλούς Έλληνες που να σου πούνε ότι δεν είμαστε μπουρδέλα... Αυστριακούς θα βρεις αρκετούς)

Και αναρωτιέσαι...γιατί να μην είναι έστω και λίγο σαν τους Ρώσσους... που στέλναν τους δικούς τους τζιχαντιστές πρώτη θέση στη Συρία και μετά τους βομβάρδιζαν χαρωπά όπως περιγράφουν παρακάτω:

We … helped them all out and closed the border behind them by criminalizing this type of fighting. If they want to return now, we are waiting for them at the borders. Everyone’s happy: they are dying on the path of Allah, and we have no terrorist acts here and are now bombing them in Latakia and Idlib.”

Ή, μια ιδέα, τώρα που το ISIS δεν πολυπαίζει πια, ας φτιάξουμε κάτι σαν 'jihadiland'... να βρούμε ένα νησί, να τους πούμε ότι εδώ είναι τα τυπογραφεία που βγάζουν τη μούρη του Αλλάχ και να τους ξαμολήσουμε... να ρίξουμε και τίποτα white supremacists στο μιξερ (που και αυτοί ψάχνουν λόγο να αιματοκυλιστούν) και ας την βρουν εκεί μέχρι να μην μείνει ρουθούνι...




Τέλοσπαντων, το επόμενο βράδυ μετά την επίθεση, σκάσανε μούρη οι δημοσιογράφοι... το πως καταφέρνουν να βγάζουν από το πλάνο τις υπόλοιπες κάμαρες είναι ένα μυστήριο... πάντως συνωστισμός....



Και μερικές μέρες αργότερα, το Σάββατο μεσημεράκι, το στριμωξίδι είχε να κάνει με τον κόσμο που άφηνε κεράκια και, μάλλον, προσεύχοταν...


Και μένεις να αναρωτιέσαι - πότε θα μάθουν οι τζιχαντοτέτοιοι ότι δεν έχουν αποκλειστικότητα στη βία... ότι δεν φέρνει το φόβο ή την υποταγή αυτού που τη λαμβάνει αλλά, δυστυχώς, (πέρα από τα κεριά και τις προσευχές) ίδια ή παραπάνω απάντηση γεμάτη μίσος... τόσες φορές έχει επαναληφθεί ο ίδιος κύκλος, γιατί δεν μαθαίνουν...

Monday, October 26, 2020

Sunday, October 11, 2020

Ο κατά Πεσσόα ορισμός της τέχνης


 

Μάρτης 2010, Άγιος Διόνυσος: Ο sen_saven παρέα με 5-6 παππούδια/γραίες συζητά για το τι είναι 'τέχνη' (το γιατί ο sen_saven βρισκόταν γύρω από το ίδιο τραπέζι μαζί υπερ-ματσωμένους ροταριανούς, ακριβώς την περίοδο που ο τραπεζικός του λογαριασμός παρέμενε αυστηρά κάτω από το ποσό των 500 ΕΥΡΩ είναι ένα ακόμα από τα μυστήρια της τέχνης)

- Ο sen_saven πιστεύει ότι η τέχνη έχει να κάνει με το πόσο σκληρά εργάστηκε ο καλλιτέχνης!, αναφωνεί κατηγορηματικά ένα από τα παππούδια.

- Δεν είπα αυτό, αμύνεται ο sen_saven. Σχεδόν πάντα, όμως,  η ποιότητα ενός 'έργου τέχνης' έχει να κάνει με το πόση αφοσίωση (πέστο δουλειά) έβαλε πάνω του αυτός που το έφτιαξε.

- Στο μουσείο σύγχρονης τέχνης της Νέας Υόρκης, η άλλη πήρε τα 'κακά' του σκύλου της, τα έβαλε σε μια κονσέρβα και τα εκθέτει!... Είναι τέχνη αυτό?!?!?, επεμβαίνει μία από τις γραίες.

...και η κουβέντα πήγε παρακάτω μέχρι που τα παππούδια κουράστηκαν (είχε περάσει και η ώρα (9 το βράδυ)) και το διαλύσαμε...


Στο βιβλίο της Ανησυχίας, ο Πεσσόα, εκτός από το να δίνει ατάκες στον Θανάση, εξηγεί, όμορφα και σταράτα το τι είναι τέχνη:

Η τέχνη συνίσταται στο να κάνουμε τους άλλους να νιώσουν αυτό που νιώθουμε εμείς, στο να τους απελευθερώσουμε από τον εαυτό τους, προτείνοντας την προσωπικότητα μας σαν μια ιδιόμορφη απελευθέρωση.... Ας υποθέσουμε παρόλαυτα πως θέλω να επικοινωνήσω με τους άλλους, δηλαδή να κάνω το συναίσθημα μου τέχνη, γιατί τέχνη είναι η κοινοποίηση της μύχιας ταύτισης μας με τους άλλους, ταύτιση χωρίς την οποία δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας αλλά ούτε και ανάγκη. Αναζητώ λοιπόν ένα κοινότυπο ανθρώπινο συναίσθημα στον ίδιο τόνο, είδος και μορφή με αυτό που αυτήν την στιγμή αισθάνομαι για τους απάνθρωπους και ολότελα προσωπικούς λόγους ότι είμαι (κάποιος) βοηθός λογιστή κουρασμένος ή (κάποιος) κάτοικος Λισαβώνας που πλήττει. Και διαπιστώνω πως το είδος του συναισθήματος που συγκινεί την κοινή ψυχή με τον ίδιο τρόπο που εγώ είμαι συγκινημένος, είναι η νοσταλγία της χαμένης παιδικής ηλικίας.


Και είναι αλήθεια... πόσες φορές έχεις πάει σε μια καλή συναυλία και φεύγεις απόλυτα συγχρονισμένος με αυτούς που παίζανε... ή όταν διαβάζεις ένα καλό βιβλίο γίνεσαι για λίγο ένας Έκο ή ένας Τζους (δες εδώ μια βλαστήμια με @@...τρίζουν τα κόκκαλα και των δύο ντουετιάρικα).


Saturday, September 26, 2020

07 - Αφούσης





so, on fucking repeat, until my cell phone battery dies in a restaurant while being the last 'customer' ... why? don't know... I am just touched since I am always a traditional Greek? some of the lyrics wake up feelings?

Wednesday, September 16, 2020

Βιεννέζος

 


Το ξέρεις, κάτι τέτοιες στιγμές σε κάνουν κάτοικο μιας πόλης...όταν απλά στέκεσαι έξω από ένα ψαγμένο μπαρ και σκέφτεσαι να μπουκάρω ή θα μου πουν ότι πήραμε την τελευταία παραγγελία, όταν βγάζεις τα ακουστικά γιατί μάλλον η σιωπή ακούγεται καλύτερα, όταν βλέπεις άλλη μια γωνιά σαν την παραπάνω και λες ποιος την κατούρησε, γάτα/σκύλος/άνθρωπος....το αιώνιο βιεννέζικο ερώτημα...