Τζιχαντίλα στη Βιέννη

 Εν αρχή ην το τζιχαντοπαιδο της παρακάτω φωτογραφίας... που πες λόγω προβληματικής οικογένειας, συγκυριών ή οτιδήποτε άλλο, είχε σκόπο να πεθάνει για την Τζιχάντ... πήγε το παιδί μέχρι την Τουρκία και, για κάποιο λόγο, τον σταματήσαν οι Τούρκοι λίγο πριν μπει στην Συρία και τον στείλαν πίσω στη Βιέννη... Εκεί όμως αυτός... βρήκε όπλα, έψαχνε σφαίρες στη Σλοβακία, ανέβαζε φωτογραφίες στο facebook με τα κουμπούρια του (πληροφορίες που αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της επίθεσης σταμάταγε το πιστολίδι για να δει αν είχε κάνει like κανα τζιχαντογκομενάκι, ελέγχονται) και, φυσικά, η Αυστριακή αστυνομία ήταν πεπεισμένη ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι ο άνθρωπος είχε μπει στο σωστό δρόμο (άσχετο, πόσο μπουρδέλα είναι αυτοί οι Αυστριακοί ρε...σαν τους Έλληνες... και τουλάχιστο, δεν θα βρεις πολλούς Έλληνες που να σου πούνε ότι δεν είμαστε μπουρδέλα... Αυστριακούς θα βρεις αρκετούς)

Και αναρωτιέσαι...γιατί να μην είναι έστω και λίγο σαν τους Ρώσσους... που στέλναν τους δικούς τους τζιχαντιστές πρώτη θέση στη Συρία και μετά τους βομβάρδιζαν χαρωπά όπως περιγράφουν παρακάτω:

We … helped them all out and closed the border behind them by criminalizing this type of fighting. If they want to return now, we are waiting for them at the borders. Everyone’s happy: they are dying on the path of Allah, and we have no terrorist acts here and are now bombing them in Latakia and Idlib.”

Ή, μια ιδέα, τώρα που το ISIS δεν πολυπαίζει πια, ας φτιάξουμε κάτι σαν 'jihadiland'... να βρούμε ένα νησί, να τους πούμε ότι εδώ είναι τα τυπογραφεία που βγάζουν τη μούρη του Αλλάχ και να τους ξαμολήσουμε... να ρίξουμε και τίποτα white supremacists στο μιξερ (που και αυτοί ψάχνουν λόγο να αιματοκυλιστούν) και ας την βρουν εκεί μέχρι να μην μείνει ρουθούνι...

Τέλοσπαντων, το επόμενο βράδυ μετά την επίθεση, σκάσανε μούρη οι δημοσιογράφοι... το πως καταφέρνουν να βγάζουν από το πλάνο τις υπόλοιπες κάμαρες είναι ένα μυστήριο... πάντως συνωστισμός....

Και μερικές μέρες αργότερα, το Σάββατο μεσημεράκι, το στριμωξίδι είχε να κάνει με τον κόσμο που άφηνε κεράκια και, μάλλον, προσεύχοταν...

Και μένεις να αναρωτιέσαι - πότε θα μάθουν οι τζιχαντοτέτοιοι ότι δεν έχουν αποκλειστικότητα στη βία... ότι δεν φέρνει το φόβο ή την υποταγή αυτού που τη λαμβάνει αλλά, δυστυχώς, (πέρα από τα κεριά και τις προσευχές) ίδια ή παραπάνω απάντηση γεμάτη μίσος... τόσες φορές έχει επαναληφθεί ο ίδιος κύκλος, γιατί δεν μαθαίνουν...

The sky is purple

Paul McCartney - Hey Jude Live at Hyde Park

Ο κατά Πεσσόα ορισμός της τέχνης

 

Μάρτης 2010, Άγιος Διόνυσος: Ο sen_saven παρέα με 5-6 παππούδια/γραίες συζητά για το τι είναι 'τέχνη' (το γιατί ο sen_saven βρισκόταν γύρω από το ίδιο τραπέζι μαζί υπερ-ματσωμένους ροταριανούς, ακριβώς την περίοδο που ο τραπεζικός του λογαριασμός παρέμενε αυστηρά κάτω από το ποσό των 500 ΕΥΡΩ είναι ένα ακόμα από τα μυστήρια της τέχνης)

- Ο sen_saven πιστεύει ότι η τέχνη έχει να κάνει με το πόσο σκληρά εργάστηκε ο καλλιτέχνης!, αναφωνεί κατηγορηματικά ένα από τα παππούδια.

- Δεν είπα αυτό, αμύνεται ο sen_saven. Σχεδόν πάντα, όμως,  η ποιότητα ενός 'έργου τέχνης' έχει να κάνει με το πόση αφοσίωση (πέστο δουλειά) έβαλε πάνω του αυτός που το έφτιαξε.

- Στο μουσείο σύγχρονης τέχνης της Νέας Υόρκης, η άλλη πήρε τα 'κακά' του σκύλου της, τα έβαλε σε μια κονσέρβα και τα εκθέτει!... Είναι τέχνη αυτό?!?!?, επεμβαίνει μία από τις γραίες.

...και η κουβέντα πήγε παρακάτω μέχρι που τα παππούδια κουράστηκαν (είχε περάσει και η ώρα (9 το βράδυ)) και το διαλύσαμε...

Στο βιβλίο της Ανησυχίας, ο Πεσσόα, εκτός από το να δίνει ατάκες στον Θανάση, εξηγεί, όμορφα και σταράτα το τι είναι τέχνη:

Η τέχνη συνίσταται στο να κάνουμε τους άλλους να νιώσουν αυτό που νιώθουμε εμείς, στο να τους απελευθερώσουμε από τον εαυτό τους, προτείνοντας την προσωπικότητα μας σαν μια ιδιόμορφη απελευθέρωση.... Ας υποθέσουμε παρόλαυτα πως θέλω να επικοινωνήσω με τους άλλους, δηλαδή να κάνω το συναίσθημα μου τέχνη, γιατί τέχνη είναι η κοινοποίηση της μύχιας ταύτισης μας με τους άλλους, ταύτιση χωρίς την οποία δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας αλλά ούτε και ανάγκη. Αναζητώ λοιπόν ένα κοινότυπο ανθρώπινο συναίσθημα στον ίδιο τόνο, είδος και μορφή με αυτό που αυτήν την στιγμή αισθάνομαι για τους απάνθρωπους και ολότελα προσωπικούς λόγους ότι είμαι (κάποιος) βοηθός λογιστή κουρασμένος ή (κάποιος) κάτοικος Λισαβώνας που πλήττει. Και διαπιστώνω πως το είδος του συναισθήματος που συγκινεί την κοινή ψυχή με τον ίδιο τρόπο που εγώ είμαι συγκινημένος, είναι η νοσταλγία της χαμένης παιδικής ηλικίας.

Και είναι αλήθεια... πόσες φορές έχεις πάει σε μια καλή συναυλία και φεύγεις απόλυτα συγχρονισμένος με αυτούς που παίζανε... ή όταν διαβάζεις ένα καλό βιβλίο γίνεσαι για λίγο ένας Έκο ή ένας Τζους (δες εδώ μια βλαστήμια με @@...τρίζουν τα κόκκαλα και των δύο ντουετιάρικα).

07 - Αφούσης

so, on fucking repeat, until my cell phone battery dies in a restaurant while being the last 'customer' ... why? don't know... I am just touched since I am always a traditional Greek? some of the lyrics wake up feelings?

Βιεννέζος

 

Το ξέρεις, κάτι τέτοιες στιγμές σε κάνουν κάτοικο μιας πόλης...όταν απλά στέκεσαι έξω από ένα ψαγμένο μπαρ και σκέφτεσαι να μπουκάρω ή θα μου πουν ότι πήραμε την τελευταία παραγγελία, όταν βγάζεις τα ακουστικά γιατί μάλλον η σιωπή ακούγεται καλύτερα, όταν βλέπεις άλλη μια γωνιά σαν την παραπάνω και λες ποιος την κατούρησε, γάτα/σκύλος/άνθρωπος....το αιώνιο βιεννέζικο ερώτημα...

Μια φωτογραφία το χρόνο

 ...είχα αποφασίσει πριν κάτι χρόνια. Έμεινα πχ δύο χρόνια στο Λονδίνο? Δύο φωτογραφίες στο facebook με το που θα αποχαιρετίσω.

Οπότε, με βάση τα παραπάνω, θα έπρεπε ήδη εδώ και κάτι παραπάνω από ένα χρόνο να κοσμούν τους servers του αγαπητού αυτού μέσου κοινωνικής δικτύωσης τέσσερις φωτογραφίες για την Μάλτα. Ε, δεν συνέβη κάτι τέτοιο - το γιατί λίγη σημασία έχει πια - και, ούτως ή άλλως, το facebook της φωτογραφίας είναι πια το instagram με το οποίο δεν έχω καμία σχέση...οπότε μας μένει το παλιό καλό blogspot:

Ξέρεις αυτό που για να χτίσεις το οτιδήποτε σε Ελληνικό νησί θα σε τρέχουν 850 επιτροπές τις οποίες και πρέπει να λαδώσεις κάθε μία ξεχωριστά και πάλι δεν θα σε αφήσουν να χτίσεις?. Ε, στη Μάλτα δεν είναι έτσι... άμα τους λαδώσεις στα αρχίδια τους... ύψωσε και εξαώροφα άμα γουστάρεις στη μέση του πουθενά.

Υπάρχει όμως και η Βαλέτα... που εκεί έχουν μπλέξει με την unesco που αποφάσισε να την κάνει μνημείο ή κάτι τέτοιο οπότε δεν μπορούν να την πηδήξουν... Φυσικά δεν είναι ολόκληρη η Βαλέτα αξιοθέατο...πχ το περίεργο κτίριο κάτω από τον καθεδρικό στην παραπάνω φωτο είναι μέρος μιας περιοχής που οι Μαλτέζοι αποκαλούν κάτι που στα Αγγλικά μεταφράζεται σαν 'shithole' αφού είναι γεμάτη με κυβερνητικά κτίρια για τους απόρους που τυγχάνει όμως να είναι και φανατικοί ψηφοφόροι της... απέφυγε την αν πας στη Βαλέτα (αριστερά όπως μπαίνεις προς το τέλος της πόλης)

Οπότε, ναι, μια τυπική πόλη της Μάλτας είναι άσχημη (χάζεψε εδώ την Birkirkara)... συχνά βέβαια ένα κτίριο μπορεί να είναι άθλιο απέξω αλλά επειδή οι Μαλτέζοι είναι τρελοί για τα σπίτια τους, αν μπεις μέσα τότε θα είναι σαν παλάτι αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία. Τέλοσπαντων, όσο άσχημο και να είναι κάτι, ένα ηλιοβασίλεμα μπορεί να το ομορφύνει.

Φυσικά, αν ένα μπαρ με χαμηλό φωτισμό, ξύλινη επένδυση στα πάντα και τζαζ μουσική είναι ότι χρειάζεσαι τότε θα είσαι ΟΚ στη Μάλτα.