Υπάρχει ζωή μετά τα βιβλία?

 Ναι!... στο γυμναστήριο αν ακούσουμε την προτροπή της εικόνας..

Και ισχύει ότι την χρονιά που τελειώνει διάβασα τα λιγότερα βιβλία εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή καταρρίπτω διαρκώς το μέγιστο αριθμό κιλών που μπορώ να σηκώσω...

Αλλά όχι! Δεν παίζει να καταντήσω σαν τον εμπνευστή αυτού του ηλίθιου σαιτ (home physique)... απλά έτσι τα φερε η πουτάνα η ζωή...

Η αίσθηση ενός καλού βιβλίου είναι απείρως ανώτερη από το feeling ενός δυνατού σώματος και των παραλειπομένων... Ακόμα θυμάμαι πριν κάτι χρόνια, όπου έχοντας αγοράσει μετά απο τις επίμονες προτροπές μιας ηλίθιας πωλήτριας ένα σχετικά στενό μπλουζάκι - το οποίο στο πλύσιμο είχε μαζέψει ακόμα περισσότερο - μια κοπέλα στο δρόμο που με κοίταζε σαν να μουν η τελευταία της ελπίδα... δεν ήταν νορμαλ κοίταγμα αυτό... ήταν σαν να βλεπε στους φουσκωμένους μου θωρακικούς μυς  το νόημα της ζωής της...

Και διερωτάσαι...

- Οκ... πες ότι κάθεσαι και διάβαζεις τα κέρατα σου... πως θα κερδίσεις ένα αντίστοιχο
  βλέμμα?
- Πολύ δύσκολα... πρέπει να γίνεις ένας αναγνωρίσιμος για αυτήν συγγραφέας... στην  
   καλύτερη περίπτωση κάτι σαν κοέλιο... και τότε ναι... θα μπορείς όντως να της προσφέρεις
   εύκολες λύσεις για νοήματα ζωής και τα τιαύτα..

Οπότε γάμησε το καλύτερα το βλέμμα...

Τέλοσπάντων, την χρονιά που πέρασε διάφοροι λόγοι με κράτησαν σχετικά μακριά από το σπορ...

Ξεκίνησε με την προσπάθεια να τελειώσει ένας τόμος από την 'αναζήτηση του χαμένου χρόνου', συνεχίστηκε από ένα διάστημα όπου διάβαζα κάτι ξενόγλωσσα για εξάσκηση (ένα βιβλίο μιας γριάς, που όταν πρόσφατα πήρε το νομπελ την είπε στους σουηδούς γιατι δεν της το δώσαν κάτι χρόνια, πριν ήταν αρκετά καλό), κάπου έπαιξαν 2-3 τιμ ρομπινς, ενώ τον τελευταίο διάστημα βασανίζομαι με τον moby dick...

ξέρω αγγλικά... όχι τέλεια... αλλά ξέρω... αλλά δεν την παλεύω άλλο... δεν μπορώ να καταλάβω το χριστό μου διαβάζοντας κάτι που χει γραφτεί με βάση το πως μίλαγαν οι αμερικάνοι ναυτικοί 150 χρόνια πριν..

Την νέα χρονιά όμως τα πράγματα θα αλλάξουν... περιμένω ένα βιβλίο του έκο από ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο στην γερμανία (τον ψιλοχρυσώνεις τον κερατά αλλά χαλάλι)
Επίσης, υπάρχουν και οι occupygr και τα γαμάτα ebooks που έχουν στην σελίδα τους... πολλά από αυτά θα πάνε προς άμεση εκτύπωση... (φυσικά αν οι 'καταληψίες' ξέραν που δουλεύουν αυτοί που τα διάβαζουν θα τα διέγραφαν χωρίς δεύτερη σκέψη... εκτός κ αν θέλουν να χτυπήσουν τον εχθρό εκ των έσω:))

καλή χρονιά θα χουμε μάλλον....

Άλκης Αλκαίος

Χθες το απόγευμα χάζευα αυτό το τραγούδι...

Και για κάποιο λόγο έψαξα να δω ποιος είχε γράψει τους στίχους..

- 'Άλκης Αλκαίος', απεφάνθει το google.
- Πάλι αυτό το όνομα, σκέφτηκα.

Και έμεινε εκεί...δεν το ψαξα να δω παραπάνω ποιος είναι αυτός ο τύπος που συνέχεια πέφτω πάνω στο όνομα του στα τραγούδια που γουστάρω...

Και αυτό ήθελε και ο ίδιος άλλωστε... έγραφε με ψευδώνυμο, ουσιαστικά ποτέ δεν είχε δώσει μια συνέντευξη, πέθανε σήμερα και στα κλασσικά αφιερώματα βάζουν μια φωτογραφία του πριν 30 χρόνια...

Ο θάνατος όμως δίνει το ελεύθερο στον καθένα - ακόμα και στον τελευταίο blogger - να σκαλίσει την ζωή του άλλου... να ψάξει να δει ποιος κρύβεται πίσω από αυτούς τους στίχους που τον πιάνουν...

Παρακάτω ένα κείμενο από τον Οδυσσέα Ιωάννου... ξετυλίγει λίγο το 'πέπλο της σιωπής'...

Χωρίς τον Αλκαίο



«Πού ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει;». Έφυγε τα ξημερώματα. Μετάσταση στο συκώτι. Ένας από τους δυο τρεις ανθρώπους που με «έσπρωξαν» να γράψω τραγούδια. Δάσκαλος και φίλος.

Άφαντος και αμίλητος. Δεν έδωσε καμία συνέντευξη στη ζωή του, δεν φωτογραφήθηκε ποτέ μετά από το 1981, τελευταία του δημοσιευμένη φωτογραφία στον εμβληματικό δίσκο «Εμπάργκο». Καθηλωμένος για δεκαετίες από μία αρρώστια που τον είχε διπλώσει στα δύο, πριν έρθει ο καρκίνος. Ο Άλκης – ο Βαγγέλης Λιάρος. Κάποτε διάβασε ένα ποίημα του δημοσιευμένο στον Ριζοσπάστη ο Θάνος Μικρούτσικος. Έψαξε, τον βρήκε, του ζήτησε να μελοποιήσει λόγια του. Ερωτικό (Πιρόγα), Μεσ’ στο χημείο του μαγιού, Το κακόηθες μελάνωμα, Ρόζα, Πάντα γελαστοί, Σαν πλανόδιο τσίρκο, Blues on the road, αλλά και εκείνα τα σκέτα κατάγματα, Χαρούμενο τραγούδι για την Σύλβια Πλαθ καιΓαμμαγραφία.

Ένα από τα ισχυρότερα δημιουργικά δίδυμα στην ιστορία της δισκογραφίας μας. Αλλά και τραγούδια για τονΒασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή (Πρωινό τσιγάρο), τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον ΣωκράτηΜάλαμα, τον Μάριο Τόκα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Μπάμπη Στόκα, τον Χρήστο Θηβαίο, τονΛαυρέντη Μαχαιρίτσα...
Ο Άλκης που με περίμενε Κυριακές απογεύματα, με ένα ποτήρι γάλα και πολλά τσιγάρα. Προσπαθούσε να μείνει όρθιος στην καρέκλα. Μπάσος και γρήγορος στις λέξεις. Οι στίχοι του όλοι χειρόγραφοι. Όμορφα γράμματα. «Για δες κι αυτό!» Κάποια από τις πρώτες φορές που βρεθήκαμε σπίτι του, τόλμησα να του το ζητήσω. Ευγενική άρνηση: «Αν ποτέ αποφασίσω να δώσω συνέντευξη, το ξέρεις πως θα την δώσω μόνο σε εσένα.» Τελικά, δεν την ήθελα. Γιατί να την θέλω; Δεν το αναφέραμε ποτέ ξανά.

Ως γενναιόδωρος που ήταν, μου χάρισε κάτι πολύ ακριβότερο. Το 1996, κυκλοφορεί ο δίσκος Στου αιώνα την παράγκα. Ο δίσκος της Ρόζας. Μου αφιερώνει το τραγούδι από το οποίο προέκυψε ο τίτλος του δίσκου, το Για μια Ντολόρες. «Στον Οδυσσέα Ιωάννου, καλή θητεία αεροπόρε». Το μαθαίνω μετά από μία δύσκολη σκοπιά στη Λάρισα. Παίρνω κουράγιο για δέκα θητείες. Σπεύδω να προσφέρω ένα μικρό αντίδωρο. Του γράφω και του αφιερώνω τρία χρόνια αργότερα τις Μικρές Νοθείες,  στο δίσκο Θάλασσα στην Σκάλα.

Ο Άλκης που με αναστάτωσε όταν πρωτοάκουσα στίχους του. Που άλλαξε την τροχιά μου. Ο στιχουργός με τις περισσότερες ιστορικές αναφορές στα τραγούδια του. Σε γεγονότα και πρόσωπα "δεύτερης ανάγνωσης". Που γοητευόταν από τους αφώτιστους ήρωες. Αλλά και της ακαριαίας τρυφερότητας, του έρωτα δύο δυνατών σωμάτων, κάτι που μόνο με την φαντασία του μπορούσε να ζήσει. Που χρησιμοποιούσε τις λέξεις μόνο μετά από επιμελές τρόχισμα. Ο Άλκης που είχαν πέσει όλοι επάνω του, να βγάλει από το Ερωτικό την λέξη Βησιγότθοι, γιατί είναι κρίμα ένα τόσο ωραίο τραγούδι να καταστραφεί από μία λέξη.

Για την πλάκα

Θυμάμαι ένα βιβλίο που χα διαβάσει... του έκο το όνομα του Ρόδου... όπου όλα γίνονταν για μια πραγματεία για το γέλιο...

Και όταν λέω όλα..όλα!...μοναχοί πηδιόντουσαν μεταξύ τους, αλληλοδολοφονούνταν... τελικά το μοναστήρι κάηκε.... δύσκολη ιστορία:)

Σε ένα βιβλίο - πάλι του έκο - ένας από του πρωταγωνιστές βρίσκεται λίγο πριν την εκτέλεση και αυτό που τον σώνει είναι η σκέψη ότι όλο αυτό το σκηνικό έχει αρκετή πλάκα... Φυσικά ο τύπος κάηκε κανονικότατα στην πυρά... αλλά σώθηκε με την έννοια ότι δεν πέρασε τις τελευταίες του στιγμές χεσμένος πάνω του να σκέφτεται τις χαρές που δεν έζησε, τα μουνιά που δεν πήδηξε κτλ...

Ένας βασικός μηχανισμός που έχει ανακαλύψει η ανθρωπότητα για να σκοτώνει με κάποιο τρόπο την ώρα της είναι η εξύψωση των αναγκών σε ανώτατους στόχους μέσα από μια διεργασία μασκαρέματος...

πχ είναι γεγονός ότι πρέπει να καλύψεις την ανάγκη σου για τροφή... είναι σχετικά απλό και μάλλον εύκολα εφικτό για μας τους δυτικούς.. κ όμως... μετουσιώνεις αυτήν την ανάγκη σου σε κυνήγι για την καριέρα... και δεν καταδέχεσαι να κάνεις κάτι άλλο, και νιώθεις απόλυτα εντάξει όταν κάνεις ακριβώς αυτό που έχεις ονειρευτεί και στο οποίο θα βάλεις όλη σου την δημιουργικότητα...

ή το σεξ... που με τα χρόνια έχει κρυφτεί πίσω από θρησκείες, γάμους, έρωτες, κοινωνικές δομές κτλ... και πάλι η ανάγκη θα έχει καλυφθεί ιδανικά μόνο όταν έχοντας εκπληρώσει τα κριτήρια σου θα ζεις την απόλυτη ευτυχία δίπλα στο άλλο σου μισό..

Όποτε όλοι σκοτώνονται να πιάσουν τους στόχους τους αυτούς... τα δίνουν όλα, χρησιμοποιούν θεμιτά ή αθέμιτα μέσα...παθιάζονται..

και, φυσικά, για να χει κ κάποιο νόημα όλο αυτό, όλη αυτή η ιστορία μπορεί και να αποτύχει... να καταλήξεις να κάνεις μια άσχετη δουλειά... ή να μην κάνεις σεξ και να κάθεσαι να γράφεις ερωτικά ποιήματα... ή να κάνεις σεξ με άτομα που δεν γουστάρεις και να μην γράφεις καν τα ποιήματα...

Και από ότι μπορεί να σε διαβεβαιώσει και ο τελευταίος ψυχολόγος η όλη αυτή κατάσταση είναι πιθανό να οδηγήσει σε καταθλιψη, πρόωρους θανάτους κτλ.

Όπως είναι προφανές από αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα όλος αυτός ο πόνος έχει πάρα πολύ πλάκα...

Και από αυτό το πρίσμα... ένα αβίαστο γέλιο όταν ακούς όλες αυτές τις ιστορίες ίσως και να μην έχει να κάνει με ατόφια κακία και μοχθηρότητα...

Ψάχνοντας την...

Κάποια στιγμή όλοι παίρνουμε αποφάσεις. Συχνά όχι συνειδητές αποφάσεις - μας τραβάνε εκεί οι ανάγκες μας....μας καλουπώνουν μια χαρά και συνεχίζουμε βιδωμένοι σε μια ευθεία πορεία.

Είναι σαν να μπαίνεις σε κλειστό αυτοκινητόδρομο...απλά οδηγάς χωρίς πολλές παρεμβολές..

Φυσικά παίζουν κ κάποιες έξοδοι αλλά αν δεν πηγαίνεις κάπου συγκεκριμένα τότε δεν θα βγεις σε καμμία από αυτές...θα συνεχίσεις όλο ευθεία...

Στην πορεία αυτή θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι παίρνεις αποφάσεις... και θα λες: 'νιώθω την ανάγκη να κάνω αυτό τώρα...πιστεύω ότι καιρός είναι κτλ...'

Ουσιαστικά όμως θα αυτά που θα κάνεις θα παίζουν γύρω από έναν μέσο όρο που επιβάλει το καλούπι...θα μπορούν να περιγραφούν με ευκολία από την κουδούνα (κανονική κατανομή).

Συμβαίνει όμως καμιά φορά να βγαίνεις από την πορεία. Τότε πάλι όμως το πιο πιθανό είναι να προσπαθήσεις να ξαναμπεις το συντομότερο δυνατό στο τριπάκι που ξέρεις πια καλά. Εκεί νιώθεις βολικά, έχεις μάθει να παίζεις το παιχνίδι - ξέρεις τι να περιμένεις.

Θα ταν ίσως καλά, όμως, λίγο πριν ξαναχωθείς στο autobahn να κάτσεις να το σκεφτείς..
Τι ήμουν πριν αρχίσει αυτό το σκηνικό?...Τι σκεφτόμουν? Πως την έβγαζα? Υπάρχει κ άλλος δρόμος πέρα από αυτόν που πήγαινα? Και αν ναι που πηγαίνει?

...στο πουθενά το μόνο σίγουρο όπως κ άλλος... Το όλο θέμα είναι ποιος από τους δρόμους θα χει περισσότερη πλάκα να διασχίσεις:)

Η μέθη

Πρέπει να είσαστε συνέχεια μεθυσμένοι.
 Όλα είναι εκεί : αυτό είναι το μοναδικό θέμα . 
Για να μην αισθάνεσθε το φριχτό βάρος του Χρόνου που συντρίβει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς σταματημό.

Αλλά με τι ; Με κρασί , με ποίηση ή με αρετή , με ό,τι σας κάνει κέφι.
 Όμως μεθύστε.
Και αν καμιά φορά στα σκαλοπάτια ενός μεγάλου παλατιού, πάνω στο πράσινο χορτάρι μιας τάφρου, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά του δωματίου σας, ξυπνήσετε και το μεθύσι έχει ήδη εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το άστρο, το πουλί ,το ρολόι, όλα αυτά που φεύγουν, όλα αυτά που βογκούν, όλα αυτά που κυλούν, όλα αυτά που τραγουδούν, όλα αυτά που μιλούν, ρωτήστε τι ώρα είναι …και ο άνεμος, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν:
 –είναι η ώρα για να μεθύσετε ! Για να μην είστε πια οι σκλάβοι οι μαρτυρικοί του Χρόνου, μεθύστε… μεθύστε χωρίς σταματημό ! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, με ό,τι σας κάνει κέφι.

(Σαρλ Μπωντλαιρ)

Πίνω σερί τρεις μέρες τώρα... Ξεκίνησε με κάτι ποτήρια κρασί και κανά λίτρο μπύρας, την επομένη πάλι με μπύρα και τσίπουρα και χτες κάτι ψιλά...

Δεν έχω βάλει στόχο να εκπληρώσω την προτροπή του ποιήματος από πάνω - το στομάχι μου δεν ψήνεται και ιδιαίτερα - αλλά τυχαίνει...

Θυμάμαι σε μια συναυλία τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να δικαιολογείται επειδή δεν την είχε ακυρώσει ενώ στην Αθήνα γινόταν της πουτάνας(ψηφιζόταν το μνημόνιο 2 ή 3 - δεν θυμάμαι ακριβώς) και να λέει:

- Σκέφτηκα πάρα πολύ αν θα πρεπε να ακυρώσουμε το αποψινό αλλά πιστεύω ότι αν με την μουσική και το αλκοολ καταφέρουμε να φτάσουμε στην μέθη τότε θα χουμε κάνει αντίσταση.

Αντίσταση σε τι? Στην κανονικότητα, στην μάχη για την επιβίωση, στις υποχρεώσεις, στον αγώνα για την τήρηση των εκάστοτε ηθικών δεσμεύσεων.
(Άσχετο, αλλά έχει πάρα πολύ πλάκα να μιλάς με άτομα από άλλες θρησκείες και πολιτισμούς και να χαζεύεις με ποιον τρόπο έχουν χτίσει τις δικές τους αυτοευνουχιστικές ηθικές αξίες... πχ μια φυλή ινδών θα πρέπει να 'πιστεύει' ότι και η αμοιβάδα έχει ελεύθερη βούληση και ότι μπορεί να κάνει αμαρτίες... ο μονοκύτταρος οργανισμός... ελεύθερη βούληση...γμστα..)

Συνεχίζω... η μέθη λοιπόν είναι κάτι που αποζητά και ο απλός άνθρωπος - εργαζόμενος. Γιαυτό και δίνει ένα μέρος των  πολύτιμων χρημάτων για να διαβάσει ένα βιβλίο ή να ακούσει ζωντανή μουσική και να έρθει κοντά σε κάποιον που ακτινοβολεί μέθη και όχι υπαλληλίκι... Φυσικά παίζει πυκνά συχνά και ο καλλιτέχνης να νιώθει στην ουσία υπάλληλος...

Και μια και πιάσαμε τα quotes του Θανάση να άλλο ένα από μια συνέντευξη του στο in2music:

 - (in2music) Θανάση μιας και λες για πνευματικά δικαιώματα και «ip». Πόσο δίκαια είναι για παράδειγμα σε μαγαζί σε ένα χωριό πρόστιμο 400 ευρώ επειδή παίζει μουσική.

 - Θ.Π. Αυτό είναι ένα ζήτημα. Ένα ζήτημα που δε λύνεται τώρα γιατί πραγματικά είναι δύσκολο το πρόβλημα των πνευματικών δικαιωμάτων ..... Έχω περάσει όλη μου τη ζωή σε τέσσερις τοίχους για να κάνω αυτό το πράγμα. Εντωμεταξύ έξω στη Λάρισα γίνεται της πουτάνας, στα μαγαζιά ,στις καφετερίες ο κόσμος γλεντάει, ο κόσμος κάνει πολλά πράγματα. εγώ κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους. Αυτό το πράγμα όλη μου η ζωή. Είναι αυτό που κάνω, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να πάρω και γω κάτι.

 - (in2music) Και όχι μόνο εσύ…

 - Θ.Π .Και όχι μόνο εγώ. Η μπάντα, οι μουσικοί…Προσέξτε. είμαστε δέκα άτομα, με τους τεχνικούς δεκαπέντε. Δεκαπέντε οικογένειες από πίσω. Αυτό το πράγμα, και αν κιόλας αρέσει, από πίσω έχει πολύ δουλειά. Δεν είναι άντε βγήκαμε-παίξαμε και τέλος. Χρειάζεται να υπάρχει και μια αμοιβή για όλο αυτό το πράγμα.

Και πέρα από τον Θανάση και τις γνωστές πια αντιφάσεις του έσκασε μύτη μια Δημουλίδου- νεοελληνική συγγραφέας - που έβριζε τις βιβλιοθήκες που βάζαν στα ράφια τα βιβλία της και ο κόσμος τα παίρνει τσάμπα αντί να τα πληρώνει!!

ενιγουει... θυμάμαι το 2008 που για πρώτη φορά βρέθηκα με κάποια φράγκα για ξόδεμα είχα αγοράσει ένα μπουκάλι αψέντι...που μια και ήταν το αγαπημένο του μπωντλαιρ είναι κατάλληλο για τέλος...

City - Am Fenster, 1978

God save the pousthdes...

Κάθομαι και το σκέφτομαι ώρες ώρες τι πλάκα έχει μια οργανωμένη κοινωνία και πόσο αντιφατική είναι..

Τι είναι μια οργανωμένη κοινωνία? Είναι σύνολο ατόμων που βασική προϋπόθεση για να μπει κανείς είναι ο ευνουχισμός.. Δηλαδή δεν παίζει κάποιος να είναι νεαρτενταλ, να αφήνει τις ανάγκες του να ξεχύνονται, να είναι απόλυτα αυθόρμητος, να λέει ότι σκέφτεται και μην τον ξεβράσει το σύνολο...

Και αυτό στο πρώτο του κομμάτι σίγουρα έχει κάποιο νόημα...είναι προφανές ότι το πήδημα και η τρέχουσα οργάνωση του είναι βασικό συστατικό της κοινωνίας...

Το κομμάτι όμως με την διπλωματία είναι κάπως πιο έμμεσο και πιο δύσκολο να το εξηγήσει κανείς..  Μέσα από πιο μηχανισμό κατέληξαν να κυβερνάνε οι 'πολιτικοί'... γιατί γουστάρει τόσο ο κοσμάκης το παραμύθι? Ποιος τον έμαθε ότι αυτός είναι τόσο γαμάτος και γιαυτό χρειάζεται ο αρχηγός του να είναι κάποιος που να τον καλοπιάνει και να του φέρεται όσο πιο υποκριτικά γίνεται?

Δεν μου ρχεται καμμιά καλή απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα...ίσως να χει να κάνει με την όλο και αυξανόμενη τάση μεγιστοποίησης του εγωισμού του δυτικού ανθρώπου...ίσως να ναι επειδή πάντα οι διπλωμάτες επιβίωναν... πχ σε μια μάχη, αυτοί που πραγματικά παθιάζοταν και χωνόντουσαν με τα μπούνια να φάνε τον εχθρό είχαν περισσότερες πιθανότητες να αφήσουν τα κοκκαλάκια τους στο πεδίο της μάχης σε σχέση με τον διπλωματικό τύπο..

Χάζευα πιο πριν τα most viewed video sto youtube. Πρώτος με διαφορά ήταν ο Justin Bieber, ένα παλικαράκι που μπροστά του ο ρουβάς στα καλύτερα του μοιάζει με βαρύμαγκα ρεμπέτι...
Και διερωτώμαι... αν η πηγή 'έμπνευσης΄ για τις σημερινές νεολίσκες είναι ο Justin...που βαδίζουμε?..ποιος θα πηδάει σε κάτι χρόνια....