Για την πλάκα

Θυμάμαι ένα βιβλίο που χα διαβάσει... του έκο το όνομα του Ρόδου... όπου όλα γίνονταν για μια πραγματεία για το γέλιο...

Και όταν λέω όλα..όλα!...μοναχοί πηδιόντουσαν μεταξύ τους, αλληλοδολοφονούνταν... τελικά το μοναστήρι κάηκε.... δύσκολη ιστορία:)

Σε ένα βιβλίο - πάλι του έκο - ένας από του πρωταγωνιστές βρίσκεται λίγο πριν την εκτέλεση και αυτό που τον σώνει είναι η σκέψη ότι όλο αυτό το σκηνικό έχει αρκετή πλάκα... Φυσικά ο τύπος κάηκε κανονικότατα στην πυρά... αλλά σώθηκε με την έννοια ότι δεν πέρασε τις τελευταίες του στιγμές χεσμένος πάνω του να σκέφτεται τις χαρές που δεν έζησε, τα μουνιά που δεν πήδηξε κτλ...

Ένας βασικός μηχανισμός που έχει ανακαλύψει η ανθρωπότητα για να σκοτώνει με κάποιο τρόπο την ώρα της είναι η εξύψωση των αναγκών σε ανώτατους στόχους μέσα από μια διεργασία μασκαρέματος...

πχ είναι γεγονός ότι πρέπει να καλύψεις την ανάγκη σου για τροφή... είναι σχετικά απλό και μάλλον εύκολα εφικτό για μας τους δυτικούς.. κ όμως... μετουσιώνεις αυτήν την ανάγκη σου σε κυνήγι για την καριέρα... και δεν καταδέχεσαι να κάνεις κάτι άλλο, και νιώθεις απόλυτα εντάξει όταν κάνεις ακριβώς αυτό που έχεις ονειρευτεί και στο οποίο θα βάλεις όλη σου την δημιουργικότητα...

ή το σεξ... που με τα χρόνια έχει κρυφτεί πίσω από θρησκείες, γάμους, έρωτες, κοινωνικές δομές κτλ... και πάλι η ανάγκη θα έχει καλυφθεί ιδανικά μόνο όταν έχοντας εκπληρώσει τα κριτήρια σου θα ζεις την απόλυτη ευτυχία δίπλα στο άλλο σου μισό..

Όποτε όλοι σκοτώνονται να πιάσουν τους στόχους τους αυτούς... τα δίνουν όλα, χρησιμοποιούν θεμιτά ή αθέμιτα μέσα...παθιάζονται..

και, φυσικά, για να χει κ κάποιο νόημα όλο αυτό, όλη αυτή η ιστορία μπορεί και να αποτύχει... να καταλήξεις να κάνεις μια άσχετη δουλειά... ή να μην κάνεις σεξ και να κάθεσαι να γράφεις ερωτικά ποιήματα... ή να κάνεις σεξ με άτομα που δεν γουστάρεις και να μην γράφεις καν τα ποιήματα...

Και από ότι μπορεί να σε διαβεβαιώσει και ο τελευταίος ψυχολόγος η όλη αυτή κατάσταση είναι πιθανό να οδηγήσει σε καταθλιψη, πρόωρους θανάτους κτλ.

Όπως είναι προφανές από αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα όλος αυτός ο πόνος έχει πάρα πολύ πλάκα...

Και από αυτό το πρίσμα... ένα αβίαστο γέλιο όταν ακούς όλες αυτές τις ιστορίες ίσως και να μην έχει να κάνει με ατόφια κακία και μοχθηρότητα...