Σάββας Ξηρός - Γκουαντάναμο

Από ότι λέει ο Σάββας, όταν έγινε η στραβή και του σκάσε στα χέρια μια βόμβα, τον 'νοσηλεύσαν' στον ευαγγελισμό όπου και τον ψόφισαν στα ψυχοφάρμακα ώστε να τα ξεράσει όλα γρήγορα και απλά... δύσκολα μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αυτό...ο τύπος ήταν υποτίθεται ετοιμοθάνατος και συγχρόνως έδινε καταθέσεις...

Οπότε όταν αγόρασα το βιβλίο του 'Η μέρα εκείνη' όπου τα περιγράφει όλα αυτά, σκέφτηκα ότι θα ταν καλά να τα γράψω εδώ. Όταν το διάβασα όμως άλλαξα γνώμη: 1.Ο Σάββας σε μερικά κεφάλαια νομίζει ότι γράφει παραμύθια για 5-χρόνα και δεν φροντίζει να υπάρχει μια στοιχειώδη αληθοφάνεια  2. Το να γράψεις για επίορκους γιατρούς, αδίστακτους μπάτσους και διεφθαρμένους εισαγγελείς στην Ελλάδα είναι απλά βαρετό...σιγά το νέο..

Οπότε θα επικεντρώσω σε μια ατάκα του Σάββα που με αφορά:

"Αρχές δεκαετίες του '90"

...Βρίσκομαι στο πολυτεχνείο στη μικρή αίθουσα με το τελευταίο απόκτημα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που άρχισαν να εισβάλλουν δυναμικά στη ζωή μας. Παρατηρώ την εξειδίκευση, τον καταμερισμό της γνώσης. Σε τι διαφέρει, αναρωτιέμαι, κάποιος με προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς εκπαίδευση, από εκείνον τον αγράμματο, που κατέχει ότι ακριβώς του είναι αναγκαίο για την επιβίωση;'

Με μια πρώτη ανάγνωση αυτό που λέει ο Σάββας φαίνεται μια χαρά σωστό και λογικό.Δεν είναι όμως... Το γιατί είχα βαρεθεί να το συζητάω με τα κομματόσκυλα στη σχολή μου όταν ήμουν φοιτητής...το 'έξω οι εταιρίες από τα πανεπιστήμια' ήταν μια από τις τοπ μαλακίες των κομμάτων

και στην τελική ναι..γιδοβοσκός είναι κ ο προγραμματιστής...και σε περίπτωση που του βρεθεί καμμιά άλλη φυλή από γίδια..δόξα τω θεώ μάνιουαλ υπάρχουν και θα βρει τρόπο να τα σαλαγίσει και αυτά..

Γενικά το ύφος του Σάββα όταν έγραφε για σκηνές από την ζωή του είχε αυτή την υποβόσκουσα θλίψη κολλημένη μαζί με αυτές τις απλουστευτικές ατάκες που αν και ηχούν σαν σωστές είναι κατά βάση μπούρδες.. Βέβαια, αν καθόταν να το πολυψάξει θα χε κολλήσει στο χώρο των ιδεών...

Night On Earth ~ Hotel

On the job learning...

Σε κάθε εναλλαγή μεταξύ διαφορετικών φάσεων στη ζωή του κάθε ανθρώπου χρειάζεται πάντα ένα διάστημα προσαρμογής..

ξεκινάει πες όταν γεννιέται...μια άλλη καλή μεταβολή είναι όταν μεγαλώνει από παιδί και μπαίνει στον κόσμο των ενηλίκων, οπότε και ανακαλύπτει την μέγιστη σημασία που έχει το σεξ...(aka το νινί σέρνει καράβι)

Μια άλλη φάση είναι όταν μπαίνεις στον εργασιακό χώρο... οπότε και ανακαλύπτεις διάφορα πράγματα...

- Μα γιατί υπάρχει η τάδε υπάλληλος?,αναρωτιέσαι. Δεν κάνει τίποτα!... Και άσε που παίρνει περισσότερα από μένα!
- Θέλει να την πηδήξει ένας προϊστάμενος, απαντά η πραγματικότητα μετά από λίγο.
- Και η άλλη? Αυτή κάτι υποτίθεται πως κάνει, αλλά αργεί και δεν σ' αφήνει και να δουλέψεις.
- Την πήδαγε στα νιάτα της ο άλλος προϊστάμενος...
- Μα καλά εταιρία είναι αυτό ή μπουρδέλο?
- ....

Οπότε φεύγεις και πας αλλού...και όμως...τα ρητορικά συνεχίζονται...

- Μα αφού έχω τις περισσότερες γνώσεις για το αντικείμενο...γιατί με έχουν βάλει να κάνω κάτι άσχετο?
- Επειδή το boss δεν ξέρει τον χριστό του... άνοιξε το μαγαζί με την εντύπωση ότι είχε μια φοβερή ιδέα που θα τον έκανε πάμπλουτο σε κανά χρόνο το πολύ..
- Οκ σκέφτεσαι... και γιατί δεν μπορεί να το ψάξει λίγο και να δει ποιος από τους υπαλλήλους του μπορεί να τον βοηθήσει περισσότερο να κάνει τις μλκιες που σκέφτεται?
- Επειδή ο τύπος έχει αρχίσει ήδη να μαλακίζεται... Και βοηθά αρκετά στην αδιάλειπτη μαλακία του η σκέψη του να χει υπάλληλο κάποιον που κάνε ένα άσχετο μεν μαστεράκι, σε ένα γνωστό δε πανεπιστήμιο με βαρβάτα δίδακτρα... Ή η εικόνα ενός υπαλλήλου που να σου μιλάει με τις ώρες εξηγώντας σου πόσο θεοί είστε και οι δύο και να σου υπόσχεται γρήγορη επιτυχία και βουνά με πιλάφια...

Συμπέρασμα: Για να επιβιώσεις χωρίς να αρχίσεις τα καραγκοζιλίκια απέφυγε την μλκία... από όπου και αν εκπορεύεται.. 

Ν. Καζαντζάκης - αποσπάσματα

Λοιπόν μέχρι να το πάρω απόφαση και να γραφτώ στην τοπική δημοτική βιβλιοθήκη (γλυφάδας- πάντα άφραγκος..) διαβάζω από τα βρισκούμενα... και έχει πέσει στα χέρια μου ένα αφιέρωμα για τον Καζαντζάκη. Και όπως διαβάζω λέω.. Εδώ είμαστε! ... πάντα έτσι γινόταν όταν διάβαζα κάτι από τον δάσκαλο...

Να  ένα τμήμα:

-          (φίλος καζαντζάκη) Πώς άλλαξες, Μανάγη!, μου είπε χαμογελώντας. Όταν σε άκουγα προ ολίγου να συζητάς και να αρνιέσαι με αγανάχτηση τους παλιούς σου Θεούς – τη θρησκεία, την πατρίδα, την ιδιοχτησία, την ηθική, το δίκαιο, - όλα τα θεμέλια της σύγχρονης ζωής, συλλογιζόμουνα με αλαφρή περιφρόνηση το ομολογώ: Αλλάζει ο Μαναγης, ρέει δεν αποχτάει πρόσωπο, χάνεται!

Ό,τι χτες πίστεβε, σήμερα το αναλύνει, το περγελάει, ζητάει καινούργιο. Κ’ έτσι ακατάπαφτα . Θυμούμαι πόσες φορές ως τόρα σε είδα ν ‘ αλάζης! Σαν ήσουν έφηβος και πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο τι ρομαντική μελαγχολία που είχες, τι μίσος για την καθημερινή ζωή τι νοσταλγία αλόκοτη! Όλη σου ετούτη η φουσκοδεντριά ξέσπασε σε ασκητισμό και λίγο έλειψες να καλογερέψεις, θυμάσαι. Κ’ ύστερα δόθηκες στη μάθηση. Και πάλι την παράτησες και δόθηκες στην τέχνη. Μα πάλι ξεφέβγεις και τόρα σε νογώ να περιπλανιέσαι αγωνιώντας, σε νέα σύνορα. Ωσπότε?

----          (καζαντζάκης) Ως να γεράσω. Όσο να μια ζωντανός. Ωστότε θα ρέω, θ’ αρπάζω τον κόσμο γύρα μου, σα θροφή, και θα τον κάνω αίμα και σάρκα μου. Άμα γεράσω, δε θα μπορώ πια ν’ αφομοιώνω και θ’ αποχτήσω κ’ εγώ σταθερότητα και ακινησία – σαν και εσένα!

και ένα άλλο...

Στην Ελλάδα θαυμαστό είναι συχνά το ξύπνημα του νέου. Είναι γιομάτος δύναμη, επιθυμίες, πιθανότητες. Μα ξάφνου, στο γύρισμα των τριάντα χρόνων, αρχίζει και κουράζεται , ξεθυμαίνει, μάχεται να τοποθετηθεί, να ησυχάσει. Δεν αντέχει περσότερο. Είναι σαν τις κοπέλες που, ανύπαντρες παίζουν πιάνο, τραγουδούν, κάνουν ζωγραφική, εκδρομές, τα μάτια τους λάμπουν, είναι όλο ανησυχία και πνέμα. Κι εφτύς ως παντρεφτούν, ο θείος παλμός χαλαρόνεται, τα μάτια σβήνουνε, βαραίνε το κορμί – ησυχάζουν. Όλος ο καβγάς για το πάπλομα. 

(επίκτητη) γκρίνια,μιζέρια,λογοτεχνία..

το παραπάνω τρίπτυχο ήταν τα χόμπυ μου στο προφιλ του μπλόγκερ.

εξέφραζαν στην ουσία την λογική του μπλογκ η οποία ήταν το ανελέητο χώσιμο... ή καλύτερα την δικιά μου εκτόνωση πάνω στο keyboard... όταν δηλαδή η περιρρέουσα βλακεία με έπνιγε, τότε ο συγκεκριμένος χώρος ήταν αρκετά χρήσιμος να ξεσπάσεις..

ε λοιπόν αυτό κόβεται... γιατί στην ουσία αυτό το συνεχές κλάψιμο ήταν οικογενειακή κληρονομιά....

και δεν έχει και ιδιαίτερη διαφορά αν γκρινιάζεις για το αλάτι στο φαΐ ή για το αν η μηχανή αναζήτησης blackle είναι μια απάτη ή αν οι έντεχνες-λαϊκές τύπισσες ξαφνικά αποφάσισαν ότι είναι αστέρες της όπερας ή της jazz..

αυτό γιατί πέρα από την διαφορά ποιότητας μεταξύ αλατιού και blackle η τελική συμπεριφορά είναι ακριβώς η ίδια...

το θέμα είναι δημιουργείται ένα κενό... το χώσιμο είναι η πιο εύκολη λύση για να γράψεις κάτι...θα εκφράσεις κάτι εύκολα χειροπιαστό, ο όποιος αναγνώστης θα το πιάσει εύκολα και αν έχει περάσει και αντίστοιχη φάση θα συμπάσχει και όλα μέλι γάλα...για παράδειγμα βγαίνει τώρα ο Τσίπρας και τα χώνει μέρα νύχτα στην κυβέρνηση κτλ....και στα περισσότερα συμφωνούμε όλοι... το θέμα είναι αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και είχε εξουσία τι θα κάνε?....μάλλον θα σκυβε το κεφάλι και θα βάζε τα κλάματα...(γκρίνια...:)

Sartre on Intellectualism

απαγορευμένη λέξη... ξεκινά από 'α'

Σκηνή no1:  ο sen_saven βρίσκεται κυριακάτικα στο γραφείο και προσπαθεί μαζί με τον πρόεδρο(της εταιρίας) να ψήσει τον wannabe αντικαταστάτη του...

-  Λοιπόν, ξεκινά ο sen_saven, ο πρόεδρος σε συμπαθεί, εγώ από ότι μιλήσαμε βλέπω ότι το χεις... άρα θα ξεκινήσεις,ε?

-  Κοιτάξτε, απαντά μαζεμένα ο wannabe, με ενδιαφέρει τρομερά αυτή η δουλειά, αλλά κοιτώντας τις οικονομικές καταστάσεις της εταιρίας χτες το βράδυ φοβήθηκα πάρα πολύ...

-  Βρε wannabe, τον διακόπτει καλόβολα, ο πρόεδρος...είσαι ένα σπάνιο παιδί...δεν έχεις πρόβλημα να
 δουλεύεις και 12 ώρες τη μέρα.. και όχι σαν κάποιους άλλους που σηκώνονται και φεύγουν (ο πρόεδρος ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στον sen_saven) αλλά γιατί φοβάσαι τόσο...οκ έχουμε ζημιές, εντάξει... γιατί η εταιρία που είσαι τώρα είσαι σίγουρος ότι δεν θα κλείσει ή ότι δεν θα σε απολύσει?

- Μα πρόεδρε, απαντά ο wannabe, πρώτον έχω προσληφθεί μέσω ενός προγράμματος, οπότε δεν μπορεί να με απολύσει πριν τον Ιούνη, και δεύτερον είναι εταιρία που ασχολείται με τα φωτοβολταϊκά οπότε δεν θα κλείσει...

- Mαλακίες είναι και τα φωτοβολταϊκά!, αναφωνεί αρχίζοντας να φουντώνει ο πρόεδρος. Πριν λίγο πέτυχα έναν στο Κολωνάκι που χει κάνει επένδυση 2 εκατομμύρια για φωτοβολταικά και ξαφνικά σταμάτησε να τον πληρώνει η δεσμηε. Και επειδή με τσάτισες, συνεχίζει ο πρόεδρος, θα δεις τι ωραία που θα στην κλείσω την εταιρία σου. Θα πάρω τηλ τώρα μπροστά σου έναν φίλο μου δημοσιογράφο να του πω να το γράψει!

- Θα χάσω την δουλειά μου, ψελίζει ο wannabe πιάνοντας το στομάχι του...

Σκηνή no2: ο sen_saven βρίσκεται σε σύσκεψη στην νέα δουλειά..Δευτέρα απόγευμα...

- Μα τι κάνατε το Σαββατοκύριακο, λέει ενοχλημένο το νέο boss σε υπαλλήλους που κλείνουν 12ώρα στο γραφείο..δεν δουλέψατε?
- (τράβαγα μαλακία ρε φίλε...), σκέφτεται να έχει έτοιμη την απάντηση ο sen_saven αν του απηύθυνε προσωπικά αυτήν την ερώτηση το νέο μπος...