Γιάννης Αγγελάκας & Τζίμης Πανούσης - Η katyusha του ΚΚΕ

Healing music 432HZ DNA REPAIR MODE 40 mins

Ποια είναι η καθαρή σου αξία?

...αυτή η ερώτηση στα Αγγλικά σημαίνει πόσα φράγκα έχεις.. και, πιο συγκεκριμένα, αν προσθέσεις την αξία ακινήτων, μετοχών, μετρητών κτλ και αφαιρέσεις τα δάνεια που έχεις αυτό που απομένει είναι η 'καθαρή σου αξία'.

Και βλέπεις τύπους να γράφουν ενυπόγραφα στο quora: 'αξίζω τόσα - δούλεψα σκληρά και έκανα οικονομία για αυτό και αυτή τη στιγμή η αξία μου είναι αυτή' και σκέφτεσαι: καλά δεν σιχαίνονται οι πούστηδες?!?!? είπαμε καπιταλισμός ρε μάγκες αλλά νταξει.. η 'αξία' του καθενός δεν μετριέται σε δολάρια....

από την άλλη, όπως σου λέει ο Zweig στον Επικίνδυνο Οίκτο, ο άλλος φέρθηκε θαρραλέα για κανά εικοσάλεπτο στο πεδίο της μάχης και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής έχοντας τον κάθε μαλάκα να του φέρεται σαν να ναι κινούμενο μνημείο ηρώων...

Οπότε αν το καλοσκεφτείς, η αξία του καθενός είναι αυτά που τρέφουν το κεφάλι του κάθε στιγμή... έχεις πχ σκοπό της ζωής σου να μαζέψεις φράγκα? Σκέφτεσαι διαρκώς καυγάδες, ξεκατινιάσματα και power games? Διαπιστώνεις διαρκώς πόσο ηθικά ανώτερος είσαι από τους άλλους?... τότε αυτά τα σκατά είσαι...

Οπότε για να το συνοψίσουμε, η πραγματικά 'καθαρή αξία' είναι θέμα μόνιμης πάλης απέναντι στα φθηνιάρικα διαόλια που περιμένουν στην γωνία να σου γεμίσουν το κεφάλι..είναι θέμα μόνιμου αγώνα όπως έλεγε και ο Ανδρέας: " Η δημοκρατία , η ελευθερία , η εθνική υπερηφάνεια δεν είναι ποτέ δώρο. Είναι απόκτημα και αποκτάται με αγώνα κάθε μέρα. Είναι θέμα Μόνιμου Αγώνα "

Τα Iphone-ζόμπι

- Πρέπει να πάρω το νέο Iphone!, αναφωνεί κάθε χρόνο με αγωνία το ζόμπι.
- Μα γιατί?, το ρωτάς. Υπάρχουν κινητά με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά με την μισή τιμή...
- Δεν με νοιάζει, είμαι τόσα χρόνια στην apple-φαμίλια, είναι οι καλύτεροι, πρέπει να το πάρω!
- Μα αφού και η ίδια η apple αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι γίνεται της πουτάνας με τις μπαταρίες και την επίδοση  των κινητών...
- Δεν μπορώ να αγοράσω κανένα άλλο κινητό! Καλύτερα να μην έχω καθόλου τηλέφωνο, επιμένει με λυγμούς το έρμο το ζόμπι...

Με αυτά και με αυτά, η apple έχει μαζέψει  260 δις δολάρια σε ρευστό... έχει δημιουργήσει έναν κρίσιμο πληθυσμό από ανθρώπους-ζόμπι που, ανεξάρτητα από το πόσα φράγκα έχουν, θα σπεύσουν να αγοράσουν ότι καινούργιο βγάλει στην αγορά...

και το βασικό ερώτημα είναι πως τα χουν καταφέρει οι κερατάδες... τι διάολο είναι αυτές οι μαρκετινγκ-πλυσο-εγκεφαλικές τακτικές που είχαν αυτό το αποτέλεσμα... μήπως τα Iphone βγάζουν κάποιου είδους στοχευμένου ψεκασμού που χτυπάει τους χρήστες και τους μετατρέπει σε ζόμπι?!?!?

Dino Buzzati - Η Έρημος των Ταρτάρων

ακόμα και αν δεν ασχολείσαι με το σπορ - διαβάζεις πχ 1-2 βιβλία το χρόνο αυτό μπορείς και πρέπει να το διαβάσεις για τους παρακάτω λόγους:

• Είναι μικρό - περίπου 250 σελίδες
• Δεν κάνει περίεργα τύπου Προυστ/Joyce  - στρωτός λόγος με διαλόγους κτλ
• Αν και δεν φτάνει το σφυροκόπημα γεγονότων που μπορεί να χεις δει στα βιβλία του Dan Brown, υπάρχει κάποια πλοκή και λογικά δεν θα βαρεθείς
• Ίσως σε βοηθήσει να ξεφύγεις από τη συνήθεια.
• Το τέλος του είναι αδιανόητο.

Το βιβλίο 'και στα @@ μου' - Ο Οδυσσέας του Joyce

Κάθε βιβλίο θέλει να πει κάτι στον αναγνώστη: είτε να του κρατήσει συντροφιά διηγώντας του μια ιστορία, ή να του πασάρει διάφορες φιλοσοφίες και τεχνικές που υποτίθεται ότι θα τον κάνουν καλύτερο ή οτιδήποτε άλλο τελοσπάντων, το θέμα είναι ότι το βιβλίο πρέπει να απευθύνεται στον τελικό καταναλωτή που δεν είναι άλλος από τον αναγνώστη.

Ε λοιπόν, ο Οδυσσέας δεν είναι έτσι... το βιβλίο είναι γραμμένο από τον συγγραφέα για τον συγγραφέα...στα @@ του τι και αν θα καταλάβει ο αναγνώστης...είναι σαν να χεις πιει πέντε pints και να γράφεις στο χαρτί ότι σκέφτεσαι (όλοι το χουμε κάνει απλώς διαβάζοντας τα την επόμενη μέρα λέμε τι μλκιες κόβουν βόλτες στο υποσυνείδητο)

Όπως και να χει, δες τι γράφει ο Joyce στο σημείο που είμαι τώρα και πες - με πλήρη ειλικρίνεια - τι καταλαβαίνεις:

- Ο κ. Μπλουμ έφτασε στην οδό Κίλντεαρ. Πρώτα πρέπει να. Βιβλιοθήκη.
-Ψαθάκι στη λιακάδα. Κιτρινοκόκκινα παπούτσια. Παντελόνια με ρεβέρ. Είναι. Είναι.
- Η καρδιά του αναπήδησε ελαφρά. Προς τα δεξιά. Το μουσείο. Τις θεές. Έκοψε απότομα προς τα δεξιά.
- Μα είναι; Είναι σχεδόν βέβαιο. Δεν θα κοιτάξω. Το κρασί στο πρόσωπο μου. Μα γιατί, να? Πολύ μεθυστικό. Ναι, είναι. Ο βηματισμός. Μην κοιτάς. Μην κοιτάς. Συνέχισε.


Και να σημειώσω: δεν φταίει η μετάφραση!...είχα ρωτήσει έναν Ιρλανδό (με επώνυμο Joyce btw) και μου χε πει τα ίδια...δεν βγάζεις άκρη και βέρος Δουβλινέζος να είσαι...

Πάντως μαγκιά του ρε φίλε που κατάφερε να γράψει κάτι τέτοιο και να το κάνει κλασσικό...και πρέπει να το παραδεχτώ: πάει την φάση του Προύστ σε άλλο επίπεδο... με την Αναζήτηση αν καθούσαν να διαβάσεις με προσοχή τις 10-γραμμες προτάσεις του βιβλίου θα έβγαζες άκρη...εδώ θέλει αποκωδικοποίηση...πρέπει να προσπαθήσεις να ταυτιστείς με τον τρόπο που σκέφτεται ο Joyce και ίσως πάλι να μην καταλάβεις τι παίζει..

Η Gabrielle Roth συμφωνεί με τον Ζορμπά

...ή αλλιώς οι James χορεύουν συρτάκι. Και θα μου πεις, τι κοινό μπορεί να χει ο 'εκκρεμοειδής' (ή αλλιώς κουνιστοκωλος) χορός του Tim Booth με το συρτάκι του  Anthony Quinn?

- Το θεωρητικό υπόβαθρο! Ο μεν Tim Booth είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος των 5rhythms της Gabrielle Roth ενώ η ταινία με τον Quinn βασίζεται στο αντίστοιχο βιβλίο του Καζαντζάκη. Γιατί διαβάζοντας το Sweat your prayers πέφτεις σε μια ιστορία για έναν τύπο που με το που άκουσε ότι ο κολλητός του τα τίναξε, φόρεσε ακουστικά, άναψε ένα κερί και το ρίξε στο χορό...ίδιο σκηνικό με τον χορό του Ζορμπά στην κηδεία του τρίχρονου γιου του...

Και εκεί σκάει η αναλαμπή: Όταν ο Καζαντζάκης χόρευε με τον Ζορμπά μετά την κατάρρευση του εναερίου δεν ήταν απλά μια ισχυροποίηση της φιλίας τους μέσα από το πρίσμα της καταστροφής όπως  - σχεδόν είκοσι χρόνια πριν - νόμιζα διαβάζοντας το βιβλίο. Είναι απλά χεσμένοι από χαρά αφού κέρδισαν την ελευθερία τους από τα τρέχοντα... Ή όλη αυτή η πάλη πνεύματος και σάρκας δεν πρέπει να καταλήξει σε μια ισορροπία - ο Καζαντζάκης έβαζε τον εαυτό του να γράφει πραγματείες για τον Βούδα, τον κενό άνθρωπο, ενώ ο Ζορμπάς αλώνιζε στο background μόνο και μόνο για να καταδείξει την νίκη της κίνησης/πράξης απέναντι στις σκέψεις.

Αυτή είναι η μαγκιά της τέχνης της σωστής: δίνει στον καθένα ότι είναι έτοιμος να πάρει την στιγμή που έρχεται σε επαφή μαζί της...και ίσως καμιά εικοσαριά χρόνια μετά να τσιμπήσει και κάτι παραπάνω...