Τραμπο-ημερολόγιο

Τορόντο, Μάρτης 2016

Καθισμένος αναπαυτικά στο εικονιζόμενο wine bar, o sen_saven κατεβάζει αμέριμνα διαδοχικά ποτήρια από εκλεκτό κρασί παρέα με συναδέλφους και κάτι "Καναδούς" (με την ευρεία έννοια Καναδούς, φυσικά, αφού οι πραγματικοί Καναδοί δεν είναι ακόμα αρκετά 'πολιτισμένοι' για περάσουν μέχρι και απέξω από τέτοιες γειτονιές)

Τελοσπάντων, η συζήτηση κάποια στιγμή φθάνει και στον Trump και όλοι εκφράζουν την οργή τους για κάποιες από τις χοντράδες που είχε πρόσφατα πετάξει, ενώ όλοι είναι βέβαιοι ότι αποκλείεται να τον ψηφίσουν οι ρεπουμπλικάνοι για υποψήφιο στις Αμερικάνικες εκλογές.

Μάλτα, Αύγουστος 2016                           

Πάλι αραχτός με συναδέλφους - αφού, όπως όλοι ξέρουν οι καλύτερες μάσες γίνονται με τα λεφτά της εταιρίας - ο sen_saven τρώει ψάρια με το μεγάλο αφεντικό να προβλέπει σε κάποια φάση: "Αυτή η ιστορία με την υποψηφιότητα του Trump θυμίζει πολύ το Brexit - όλοι πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να γίνει, αλλά να δεις που τελικά θα βγει... Φυσικά, η ιστορία έχει δείξει ότι οι περισσότεροι από όσους ανέβηκαν στην εξουσία έχοντας τρελά πλάνα τελικά δεν έκαναν τίποτα -- υπάρχουν, βέβαια, και μερικές εξαιρέσεις που παρέμειναν πιστοί στο πλάνο τους και τα γάμησαν όλα..."

Charlottesville, Αύγουστος 2017

Ένας τρελός νεοναζί μπουκάρει με ένα αυτοκίνητο σε μια πορεία με αντιρατσιστές και ο Trump αρχικά κάνει την πάπια: "Υπήρξε βία και από τις δύο πλευρές δηλώνει"

οπότε μην αντέχοντας άλλο τις μλκιες του οι CEO των αμερικάνικων επιχειρήσεων παραιτούνται από σύμβουλοι του και ο Trump μένει μόνος του με μόνη παρέα τους περίεργους.

Εκεί είναι που παίζει να στραβώσει η δουλειά... ο trump βγήκε γιατί είχε δύο καλά

1. Ήταν πετυχημένος (ή όχι?) επιχειρηματίας οπότε γνώριζε πέντε πράγματα παραπάνω για την πιάτσα σε σύγκριση με τους επαγγελματίες πολιτκούς 
2.  Αυτά που έλεγε ήταν 'music on the ears' κάθε καμμένου... είτε ο καμμένος το χε τερματίσει (φτάνοντας σε φάση ρατσιστή που πιστεύει ότι για το χάλι του φταίνε οι ξένοι, πολεμοχαρή ψυχάκια που ψάχνει ευκαιρία να βγει στους δρόμους με κανα μυδραύλιο κτλ) είτε ο καμμένος ήταν πιο light φάση που το μόνο που έκανε ήταν να αμολάει κατάρες κάθε φορά που πέρναγε έξω από τα μαγαζιά που έγραψα παραπάνω περιμένοντας την μέρα της κρίσης οπότε και θα πάρει την θέση των διεφθαρμένων λαμογιών που αράζουν εκεί μέσα... 

Επιστρέφοντας στον Trump, το πρόβλημα είναι ότι αν ξεκόψει παντελώς με την μπίζνα και μένει μόνο με τους 'άλλους' τότε ίσως ξεκινήσουν καμιά καμμενό-επανάσταση με κεντρικό σύνθημα: "Ψωμί, λεφτά και Iphone7"

Βάλε τον θυμό σου να δουλέψει..

... λέει εδώ ένας αυστραλός marketing τύπος..

Πως θα το κάνεις αυτό: Σύμφωνα με τον αυστραλό φίλο μας, ο θυμός είναι κάτι που και οι πιο ψαγμένοι ζεν δάσκαλοι παλεύουν να μειώσουν, άρα αφού μέχρι και αυτοί δεν έχουν καταφέρει να τον θάψουν τότε η πιο έξυπνη κίνηση είναι να τον κατανοήσεις και να λύσεις τα προβλήματα που σου δημιουργούν αυτόν τον θυμό... και αραδιάζει μερικά ατάκες ότι ο θυμός πηγάζει από εμάς, ότι είναι αποτέλεσμα των φόβων μας κτλ...

Και έρχεται στο μυαλό μου η 65-χρονη θεία μου που είναι πάντα τσατισμένη με οτιδήποτε κινείται σε αυτή τη γη και λέω, ναι! έχει δίκιο ο αυστραλός!... αν η θεία είχε κατανοήσει την πηγή του θυμού της (που δεν ήταν άλλος από το ότι ο άντρας της 30-40 χρόνια πριν την παράτησε και έφυγε στη Γερμανία, ενώ η ίδια έμεινε στην Ελλάδα να ζει - για κάποιο λόγο - με την πεθερά της) και είχε ξαναπαντρευτεί τότε η ζωή της θα ήταν πολύ καλύτερη...

Και συνειρμικά πάλι θυμάσαι την 40-χρονή καινούρια receptionist στη δουλειά που είδες φευγαλέα σήμερα να βρίσκεται στην αρχή του λεγόμενου 'κλαψό-μαλτέζικου-mood' Είναι κάτι στο οποίο εντρυφούν κυρίως οι γυναίκες και το οποίο ξεκινάει με την περιγραφή κάτι που - απότι ακούγεται - είναι αδιανόητο και καταλήγει με μια επίκληση στις υπόλοιπες γυναίκες οι οποίες σπεύδουν να κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι...κάτι σαν τον ογκουνσοτο σε πιο light φάση...






Και είναι και οι γέροι που δύσκολα θα δεις έναν από αυτούς στον δρόμο που να χαμογελάει στο δρόμο... ή οι Γερμανοί με την υποβόσκουσα τσατίλα να αχνοφέγγει στην φάτσα τους...

Οπότε αναρωτιέσαι... μήπως Αυστραλέ ο θύμος είναι χρήσιμος αλλά μόνο και μόνο επειδή - για οποιοδήποτε λόγο - υπάρχει?... σκέψου τα θετικά του:

1. Είναι μια πιο λειτουργική μορφή κατάθλιψης.
2. Σου δίνει την δύναμη να κάνεις πράγματα ακόμα και αν είσαι κουρασμένος.
3.  Κάνει την ζωή σου πιο ενδιαφέρουσα - σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις εντοπίσει αυτόν που έχει 'άδικο' οπότε αγωνίζεσαι για έναν καλύτερο κόσμο...
4. Μπορεί να διασκεδάσει τον υπόλοιπο κόσμο... πέρα από τον Πάτρικ βάζω και λίγο vettel:

Βολταίρος vs Σκαμπαρδώνης

ντάξει αν αυτό παιζόταν στο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ η απόδοση θα ταν 1.000001...

Έχοντας σιχτιριάσει διαβάζοντας απανωτούς φράνζεν, υπέροχες φίλες και τα τιαύτα ξεκίνησα να αναρωτιέμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά με μένα... στην τελική αφού σε όλους αρέσουν ίσως εγώ έχω το πρόβλημα... Οπότε λέω, αν διαβάσω έναν βολταίρο και πάλι βρίζω τότε δεν έχει νόημα να κάθομαι να να διαβάζω βιβλία - χάσιμο χρόνου, ας αρχίσω καλύτερα το ψάρεμα.

Και όμως, διαβάζεις τον Ζαντίνγκ και σκέφτεσαι - χεσμένος από την χαρά σου - κουφάλες δεν ξόφλησα ακόμα! Εσείς φταίτε που γράφετε σκουπίδια... Εσείς φταίτε που γράφετε ύμνους για σκουπιδοβιβλία!

Γιατί μέσα από τις σελίδες του Ζαντινγκ φαίνεται ΄διά γυμνού οφθαλμού' το πόσες επιροές (για να το πώ ευγενικά) πήραν από αυτόν όλοι σχεδόν οι μεταγενέστεροι κλασσικοί συγγραφείς...

Θες ειρωνικό υφάκι? Θες σημειολογία? Ότι θες ο Βολταίρος το χει τι να λέμε....

Οπότε τελειώνοντας τον Ζαντινγκ ξεκινάς έναν Σκαμπαρδώνη... που κολλάει θα μου πεις ο Σκαμπαρδώνης με τον Βολταίρο? Στο ότι και ο Σκαμπαρδώνης φάνταζε σίγουρη επιλογή... είχα διαβάσει πριν κάτι χρόνια μία σειρά από διηγήματα του που ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο... είχε και Τσιτσάνη μέσα οπότε δεν γινόταν να στραβώσει...

Και το βιβλίο ξεκίνησε όντως όμορφα. Κάτι ιστορίες για την λιτανεία, λίγη κατοχή όλα κομπλέ.. Τα προβλήματα ξεκινάνε όμως όταν φτάνουμε στις 200 περίπου σελίδες και ο συγγραφέας καταλαβαίνει ότι δεν φτάνει με τίποτα στις 400 (που φαντάζομαι έχει συμφωνήσει με τον εκδότη)... οπότε ο Τσιτσάνης εξαφανίζεται για καμιά 100ρια σελίδες και σκάει μύτη μόνο για ένα θεαματικό κλείσιμο...

Πάντως, προσωπικά μιλώντας, δεν θα χα πρόβλημα να αγοράσω βιβλία που οι τελευταίες 100-200 σελίδες θα ήταν λευκές... και το 'χαρτί' θα πουλιόταν στην αντίστοιχη τιμή και εγώ θα είχα μια καλύτερη εμπειρία ανάγνωσης...

σουρεαλισμος με @@

θύμισε αυτό... https://retrospecdiva.wordpress.com/

Έλενα Φερράντε - Η υπέροχη (λέμε τώρα) φίλη μου

Μετά από αυτό το βιβλίο μένεις να αναρωτιέσαι τι δεν πάει καλά...μήπως σπαταλάω τον χρόνο μου διαβάζοντας λογοτεχνία?... αφού έχει πάψει από καιρό να είναι μια ευχάριστη εμπειρία...

Γιατί έχοντας διαβάσει αρκετά από τα κλασσικά, αναγκάζεσαι να μπεις στα σύγχρονα με σίγουρους οδηγούς καθιερωμένα λογοτεχνικά μπλογκ και τις συνεντεύξεις του bookpress. Οπότε ξεκινάς να διαβάζεις Φρανζεν, Μουρακαμι, Coetzee και εσχάτως Φερράντε ή Ράια (ή όπως διάολο άλλο την λένε) και καταλήγεις αηδιασμένος από την φθήνια να ρίχνεις μονάστερα στο goodreads.

Και το σκέφτεσαι... μα αφού είναι μπεστ σελερ... είναι το μυθιστόρημα του αιώνα... κάτι καλό πρέπει να χει... και μπαίνεις στη θέση των εκατοντάδων χιλιάδων αναγνωστών του βιβλίου και λες ίσως να εκτίμησαν κάτι από τα παρακάτω:

1. Έχει διαρκή ροή από πικάντικα θέματα (σεξ και βία) γραμμένα σε απλή και άμεση γλώσσα... Καμιά άμεση αναφορά σε δυσπέπτα θέματα... το μέγιστο που έφτασε φιλοσοφικά είναι μια συζήτηση για το άγιο πνεύμα και για το αν η μόρφωση ή ένας καλός γάμος μπορεί να πάει ψηλά μια γυναίκα...

2. Είναι κομμένο και ραμμένο για να ταυτιστεί μαζί του η οποιαδήποτε γυναίκα αναπολεί τα εφηβικά της χρόνια... Είναι σαν μιλάει μια 15-χρονή για τη ζωή της...μου θύμισε το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ... μόνο που η Άννα Φράνκ ήταν όντως 15 χρονών όταν το γράψε και όχι 60-φεύγα όπως η φερράντε...

3. Νομιμοποιεί το κουτσομπολιό... ποια τα φτιάξε με ποιον? είναι καλό παιδί? γιατί τσακώνονται στην τάδε οικογένεια? Με ποιον πρέπει να παντρευτεί η 'υπέροχη φίλη'? Γιατί την ζηλεύουν οι άλλες κοπέλες?

Οπότε, για να αποφύγεις αυτά τα σκουπίδια πρέπει να βάλεις τα παρακάτω φίλτρα σε αυτά που αγοράζεις:

1. βιβλία που εκδόθηκαν τουλάχιστον 20 χρόνια πριν. Αν είναι πρόσφατο, να προσέξεις να μην είναι μπεστ-σελλερ.

2. συγγραφείς που έχουν πεθάνει ή πλησιάζουν να τα τινάξουν.

3. να μην έχει θεματολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα κάποιας ομάδας... πχ αν πλακώνονται οι δυτικοί με τους Ρώσους και δίνουν κανά νόμπελ σε κανέναν αντι-ρώσο μείνε μακριά από τα βιβλία του/της.

Μάλαμας - Το θαύμα

Η άπατη ξεφτίλα του να βλέπεις survivor...

Είναι γεγονός ότι όλοι χρειαζόμαστε κάτι για να κάνουμε 'disconnect' από την καθημερινότητα μας... εγώ πχ μπαίνω στο sport-fm.gr και χαζεύω αθλητικά αφού είναι ένας πολύ απλός και γρήγορος τρόπος να ναρκώσεις προσωρινά τον εγκέφαλο σου (ο tolle λέει ότι κάνει το ίδιο με κάτι άλλα πιο ψαγμένα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο)

Τελοσπάντων, όλα πηγαίνανε καλά μέχρι που στα αθλητικά νέα άρχισαν να υπεισέρχονται ειδήσεις του τύπου: 'Μάγεψε ο Χούτος στο διπλό του Survivor', 'Δείτε την συγκλονιστική νίκη των μαχητών'...

Και λες...κάτσε να δω λίγο Χούτο...το χει ακόμα? Και, όπως και να χει, αυτά τα αγωνίσματα με στίβο μοιάζουν οπότε γιατί να μην τα βλέπω? Τώρα αν παίζει και λίγο reality φάση με ξεκατινιάσματα κτλ δεν χάλασε κ ο κόσμος...

Φτάνει όμως το σκηνικό σε κάποιο σημείο που αν έχεις κρατήσει κάπου στο κεφάλι σου μια ελάχιστα καθαρή γωνιά αναφωνείς ένα 'άντε κ γαμηθείτε' κ δεν ξανακάνεις κλικ ακόμα κ αν ο Χούτος βάλει πέντε γκολ σε ένα λεπτό...

Πιο συγκεκριμένα, οι ΄ομορφιές' που έδειξαν σήμερα περιελάμβαναν:

1. Δικάμερο (ή τρικάμερο?) μέσα σε δωμάτια νοσοκομείου με τους παίχτες να σκούζουν για το πόσο πονάνε μετά το τροχαίο που είχαν.
2. Κάτι άλλους παίχτες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ βλέποντας φωτογραφίες/μηνύματα των ανήλικων παιδιών τους... μερικοί φίλαγαν και την οθόνη όπου έπαιζαν οι φώτο.
3. Μια άλλη παίχτρια να σπαράζει για το ότι δεν βλέπει τα πρώτα βήματα του παιδιού της που δεν έχει κλείσει καν χρόνο...
4. Μια μελανιασμένη παίχτρια να βγαίνει από το νοσοκομείο για ένα τελευταίο γύρισμα, το οποίο και φυσικά θα εμπεριέχει μερικά δάκρυα για το γεγονός ότι γυρνώντας στην Ελλάδα δεν θα μπορεί ούτε καν να αγκαλιάσει το παιδί της λόγω των τραυμάτων...

ΑΡΚΕΤΑ.