Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο - Ο Ξανακερδισμένος Χρόνος

Ένα πράγμα για το οποίο είμαι χαρούμενος ότι έκανα φέτος είναι ότι τέλειωσα τελικά τον ξανακερδισμένο Χρόνο... το κούραζα το βιβλίο περίπου τρία χρόνια..

Θα μπορούσε κάποιος να γράψει ένα ολόκληρο blog για το βιβλίο αλλά μια πρόταση  που πιστεύω ότι ίσως να εκφράζει το γιατί έγραψε την Αναζήτηση ο Προυστ είναι η παρακάτω:


Αλλά ακόμη κι αν δεν είχα την άνεση να προετοιμάσω -και νά κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον ήδη- τις εκατό μάσκες που θα άρμοζε να συνταιοιάξουν πάνω σ' ένα και το αυτό πρόσωπο, έστω και μόνο σύμφωνα με τα διαφορετικά μάτια που το διέπουν και τις έννοιες που τα μάτια αυτά διαβάζουν στα χαρακτηριστικά τους. και, όσον αφορά τα ίδια τα μάτια, ανάλογα με την ελπίδα ή τον φόβο ή αντίθετα τον έρωτα και τη συνήθεια που για τριάντα ολόκληρα χρόνια μπορούν και κρύβουν τις αλλαγές που φέρνει η ηλικία, ακόμη και αν δεν επιχειρούσα -παρ' όλο που η ερωτική μου σχέση με την Αλμπερτίν αρκούσε να μου αποδείξει ότι κάθε άλλο είδος απεικόνισης είναι πλαστό και απατηλό- να απεικονίσω ορισμένα πρόσωπα του έργου μου σαν να υπάρχουν όχι έξω από εμάς αλλά μέσα μας όπου και οι παραμικρές πράξεις τους θα μπορούσαν να προκαλέσουν μοιραία αναταραχές και να παραλλάξω επίσης το φως του ηθικού ουρανού σύμφωνα με τις παραλλαγές της πίεσης της ευαισθησίας μας (γιατί διαταράζοντας τη γαλήνη της βεβαιότητας μας που κάτω από τον ολοκάθαρο ουρανό της ένα αντικείμενο είναι τόσο μικροσκοπικό, ένα μικρό σύννεφο κινδύνου μπορεί ξαφνικά να το μεγεθύνει πολλές φορές), αν, τελικά, στην προσπάθειά μου να μεταγράψω ένα σύμπαν που ήταν ανάγκη να επανασχεδιαστεί από την αρχή δεν μπορούσα να επιφέρω αυτές τις αλλαγές και πολλές άλλες των οποίων η αναγκαιότητα, αν θέλουμε να ζωγραφίσουμε την πραγματικότητα, έχει γίνει φανερή στη διαδρομή τούτης της αφήγησης - τουλάχιστον δεν θα παραλείψω να περιγράψω τον άνθρωπο, στο σύμπαν αυτό, σαν προικισμένο με το μάκρος όχι του κορμιού του αλλά των χρόνων του και σαν υποχρεωμένο - έργο όλο και πιο τεράστιο που τελικά υπερβαίνει τις δυνάμεις του- να τα σέρνει μαζί του όπου πηγαίνει.

Καλοριφέρ λαδιού και η ελληνική οικονομία...

Έχει βάλει έναν σχετικό ψόφο στη Μάλτα (περίπου 12 βαθμούς, αλλά αν σκεφτείς ότι το σπίτι δεν έχει καν θέρμανση τότε μιλάμε για Σιβηρία) όποτε πήγα και αγόρασα κουβέρτες και ένα καλοριφέρ..

- Έχω ακούσει ότι αυτά τα καλοριφέρ τα παίζουν πολύ εύκολα, κατηγόρησα τον πωλητή.
- Δύο χρόνια εγγύηση!, αντέτεινε θριαμβευτικά ο κατηγορούμενος.. Απλά πες μου το όνομα σου να το γράψω στην εγγύηση..
- Τάσος, απαντώ....Ή καλύτερα άστο να το γράψω μόνος μου... που να ξέρεις ελληνικά όνοματα..
- Όχι άστο το χω, μου κάνει... Έχω πάει 9 φορές στην Ελλάδα....Πιο παλιά αγοράζαμε από ένα μαγαζί κοντά στην Επίδαυρο κάτι τουριστικά αγγεία και τα πουλάγαμε εδώ... Αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν πάει τις τιμές στο θεό και δεν συμφέρει πια...


Είναι βαρετά προφανές το συμπέρασμα ότι οι κυβερνώντες/φωστήρες είναι παντελώς άσχετοι σε θέματα πραγματικής οικονομίας και αδυνατούν να αντιληφθούν ότι θέλοντας και την πίτα ολόκληρη (παραμονή στο ευρώ) και τον σκύλο χορτάτο (καμία σοβαρή μείωση σε μισθούς/συντάξεις του δημοσίου) χαντακώνουν τις εξαγωγές πηγαίνοντας την φορολογία στο θεό..
Φυσικά, το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι τόσα ζώα και (ξανά)ψηφίσαν ένα τσούρμο άσχετους μαλάκες, αλλά, όπως και να χει, μέρος της εκπαίδευσης ενός ζώου είναι το ξύλο και αυτό τουλάχιστο κοντοζυγώνει...

Τομ Ρομπινς, ο προφήτης του ISIS

Διαβάζω τώρα τους αγριεμένους ανάπηρους που επιστρέφουν από καυτά κλίματα (σιδηρόδρομος κανονικός αυτός ο τίτλος) και μου φαίνεται ότι αν οι φίλοι μας οι τζιχαντιστές ψάχναν να βρουν ωσάν άλλοι ναζιστές τον Νίτσε τους τότε αυτό το βιβλίο δεν θα τους κακόπεφτε..

Διάβαζα μόλις την χαμένη προφητεία της Παναγίας που χε κατέβει στην Πορτογαλία το 1917 για να πει τον πόνο της σε 5-6 δεκάχρονα και είπα, εντάξει, πρέπει να το γράψω σε αυτό το σχεδόν ξεχασμένο blog...

Η προφητεία, που λες, μαντεύει ότι οι δυτικοί θα πατικώσουν το κεφάλι τους με άπειρες μλκιες του τύπου facebook, υπερ-παρά-πληροφόρηση, mcdonalds κτλ και, τελικά, το μόνο που θα μπορέσει να τους ξεπλύνει το κεφάλι θα είναι το Ισλάμ.
Πέρα από αυτό, καμιά διακοσαριά σελίδες πιο πριν έγραφε ότι η έρημος μεταξύ Συρίας και Ιράκ είναι ο τύπος που γεννήθηκε η ψυχή του ανθρώπου...

Δηλαδή τι άλλο θα πρέπε να γράψει ο τύπος εν έτει 2000 για να του στήσουν ξωκλήσια στις ερημιές οι αυτο-εκρηγνυώμενοι?

Βέβαια μένουν καμιά 150ρια σελίδες στο βιβλίο και περιμένω κανά λογίδριο 6-7 σελίδων που να στηλιτεύει αμείλικτα το Ισλαμ σαν σκοταδιστική θρησκεία και σαν παράγοντα πολιτισμικής οπισθοδρόμησης ..λες και υπάρχει θρησκεία που να πήγε πότε τον κόσμος μπροστά...αλλά ντάξει να πούμε την μαύρη αλήθεια το Ισλαμ το τερμάτισε στην μλκία...

υ.γ: τελικά δεν είχε να κάνει με το Ισλάμ η προφητεία αλλά με τις πυραμίδες και έναν περίεργο τύπο με κεφάλι σαν πυραμίδα... όμορφο θέμα αλλά ο Ρόμπινς το σχόλασε κάπως πρόωρα βάζοντας έναν πύθωνα να φάει τον πυραμίδα...

γιατί να μην φύγεις από το Λονδίνο...

Μετά από δύο μήνες βιωματικής ανάλυσης του ερωτήματος που έθετα στην προηγούμενη ανάρτηση κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα ως προς το γιατί οι 'άνθρωποι του βορρά' δεν μετακομίζουν στο νότο

1. Δουλειά: Αν πιστεύεις ότι η δουλειά σου είναι βαρετή και δεν σε ικανοποιεί τότε δοκίμασε να δουλέψεις σαν off-shore implementation consultant ή κάτι αντίστοιχο... για να σαι χαρούμενος επαγγελματικά εδώ πρέπει να χεις θάψει τα όποια career aspiration είχες ποτέ...

2. Άνθρωποι: Αν γενικά σαρέσει να περνάς απαρατήρητος ή γενικά να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που είναι στα @@ τους, τότε μια μικρή πόλη δεν είναι για σένα...

3. Πολιτισμός: Πολλές χώρες που είναι γεωγραφικά στην Ευρώπη δεν είναι και πολιτισμικά. Η Μάλτα πχ είναι πολύ κοντά στις αραβικές χώρες (οι μαλτέζοι μπορούν λίγο-πολύ να συνεννοηθούν με έναν λιβανέζο)

4. Κράτος: Οι μικρές χώρες έχουν προβλήματα υποδομών και γραφειοκρατίας... λογικό..

Η πλάκα με αυτό είναι τα άπειρα βρετανικά παππούδια που βγαίνοντας στην σύνταξη αποφασίζουν να εγκατασταθούν στο γραφικό νησάκι και τελικά καταφέρνουν να την βγάζουν σε ένα τοπικό νοσοκομείο απολαμβάνοντας μια περίθαλψη κατά πολύ χειρότερη από αυτή για την οποία πλήρωναν όλη τους τη ζωή.. 

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα...

Αν το σκεφτείς, οι άνθρωποι του βορρά δουλεύουν σκληρά όλο το χρόνο για να δώσουν ένα σημαντικό μέρος από ότι μάζεψαν σε διακοπές σε κάποια παραλία του νότου...

(Γι΄αυτό φυσικά και η κάποια σχετική εχθρότητα προς τις χώρες του νότου αφού αν διαλυθούν οικονομικά τότε θα κάνουν τις διακοπές του πιο φθηνά και όταν θα βγουν στη σύνταξη με το καλό θα αράξουν σε κανά σπίτι κοντά στην παραλία που θα έχουν αγοράσει κοψοχρονιάς... αυτό βέβαια είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία που θα πρέπει να απασχολήσει τους έλληνες που θέλουν πάση θυσία να παραμείνουν προσδεδεμένοι στο άρμα του ευρώ...)

Αυτό που σκέφτομαι όμως είναι το γιατί δεν προσπαθούν να ζήσουν όλο το χρόνο κάπου στο νότο αφού απότι φαίνεται γουστάρουν τόσο πολύ να είναι εκεί...

Ίσως απλά να μην μπορούν... ίσως να παίζει κάτι άλλο... δύσκολο θέμα... όπως κ να χει θα χω κάποια απάντηση/άποψη για το θέμα σε κάτι μήνες... 

Είτε στήνεστε κανονικά στα τέσσερα είτε ξυπνάτε

Μετά από αυτό το πολύ όμορφο κειμενάκι του συμβουλίου των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης ίσως οι Έλληνες αποφασίσουν να ξυπνήσουν και να δουν επιτέλους ότι οι ευρωπαίοι δεν είναι ακριβώς αυτοί οι καλοί άνθρωποι που μας διασώζουν τόσα χρόνια αλλά κάποια λαμόγια που νοιάζονται αποκλειστικά για την πάρτη τους...

Τώρα αν οι Έλληνες αποφασίσουν για χάρη του ευρώ να κάτσουν να τους ξεσχίσουν δίχως ίχνος σάλιου τότε θα πρέπει να ψάξω να δω πως γίνεται η αποποίηση υπηκοότητας..

παλευοντας χαμενες μαχες...

Όσο περνάνε τα χρόνια καταντάς - αναπόφευκτα σχεδόν - πιο γκρινιάρης και καταθλιπτικός...

Παράδειγμα... δουλεύεις μαζί με παιδάκια που, αν και έχουν την ίδια ηλικία με σένα, είναι πολύ λιγότερα χρόνια στην πιάτσα έχοντας περάσει αρκετά χρόνια στην αγκαλιά των πανεπιστημίων κάνοντας μάστερς, διδακτορικά κτλ και χαζεύεις την άγνοια κινδύνου και τον ενθουσιασμό που τα διακατέχει...

Ας πούμε ότι σε έχουν ρίξει σε ένα task που βγάζει μάτι ότι είναι χάσιμο χρόνου... είναι προφανές (για σένα) το ότι θα αποτύχει το όλο σκηνικό και μένεις να αναρωτιέσαι για την ματαιότητα της ύπαρξης...

Αφού όμως πληρώνεσαι για να σπαταλάς τον χρόνο σου σε αυτό, τότε το κάνεις με μια σχετική νωχελικότητα, κρατώντας διακριτές αποστάσεις και κάνοντας προφανείς τους ενδοιασμούς σου για το που πάει αυτή η μλκια...

Αυτό κάνεις εσύ βέβαια... το φρέσκο παιδάκι από την άλλη θα πέσει με τα μούτρα στην όλη ιστορία, θα προσπαθήσει να αναλάβει/κλέψει όσο περισσότερες ευθύνες γίνεται και θα αναδειχτεί στα μάτια του boss σαν άξιος/δυναμικός συνεργάτης σε αντίθεση με τους υποτιθέμενους έμπειρους-τεμπελχανάδες που μόνο να γκρινιάζουν ξέρουν...

Και έρχεται όμως η ώρα που αποδεικνύεται ότι όντως η όλη ιστορία ήταν μάπα ξεφτιλιζοντας όσους ασχολήθηκαν ενεργά με αυτό... και σε θεοποιεί ξαφνικά το boss βλέποντας ότι δεν σιχτιριασες τόσο καιρό χωρίς λόγο ζητώντας σου μια αναφορά για το τι πήγε στραβά (να δώσεις στεγνά δηλαδή το παιδάκι)... δεν το κάνεις όμως εξαιτίας βαρεμάρας και παραίτησης...

Συμπεράσματα:

1. απέφυγε σαν ο διάολος το λιβάνι να δουλεύεις μαζί με (Phd) graduates... προτίμησε να σαι σε ένα περιβάλλον με άτομα με 10+  χρόνια εμπειρία... δεν είναι μόνο οι γνώσεις που έχουν... το βασικό είναι τα working ethics... δηλαδή και να θέλουν να σου την φέρουν να το κάνουν πολύ ευγενικά και ύπουλα... δεν θα ναι σαν τους graduates που θα σπάσουν τα @@ μέχρι τέλους με τις υπερφιλοδοξίες τους και τα προφανή politics τους..

2. μείνε μακριά από εταιρίες που τους προσλαμβάνουν και τους δίνουν απευθείας δικαιοδοσία...

Σωκράτης Μάλαμας @ Nova Σπορ FM, 13/03/2014

Όρφεας Πέριδης-Φωτοβολίδα

το άκουγα πριν μέχρι που ξέμεινε η μπαταρία από το κινητό...


'όλα είναι ίδια αν δεν τ αγαπας όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας'

μπορεί να το χεις ακούσει χιλιάδες φορές στο mp3 αλλά πότε δεν είχες καταλάβει τι λέει μέχρι να το ακούσεις ψιλοπιομένος και μέχρι να αναγκαστείς να το τραγουδήσεις αφού έτυχε να ξεμείνει το κινητό...

παρόμοιο και αυτό... κατάλαβα τι σημαίνει αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου αφού κατέβηκα από τον διάδρομο απόλυτα εξουθενωμένος...

Placebo - λονδρέζικη κατάνυξη...

Οι placebo είναι κάτι σαν θρησκεία για την πόλη...τα concerts τους δεν έχουν καμία σχέση με τα υπόλοιπα..

1. Μπαίνεις μέσα και είναι τόσο πήχτρα που δεν μπορείς να προχωρήσεις πέρα από την πόρτα...

2. ...αλλά μέχρι και αυτοί που στέκονται στου διαόλου την μάνα και δεν βλέπουν την τύφλα τους δεν πολυ μιλάνε μεταξύ τους.. απλά ακούνε...

3. για να φτάσεις στο μπαρ πρέπει να παίξεις ξύλο... η barwoman μέχρι να γεμίσει την μπύρα χαζεύει την σκηνή και χορεύει...

4. οι σεκιουριτάδες στις εισόδους δεν κοιτάζουν ποιος μπαίνει μέσα και γιατί... βγάζουν βιντεάκια τους placebo...

5. Σχεδόν κανένας από αυτούς που είναι μπροστά-μπροστά δεν κρατάει κινητό...

6. Ακόμα και στα τραγούδια που σε παρακαλάνε να παίξεις ξύλο με τους γύρω σου  δεν κουνιέται φύλλο... όλοι μένουν προσηλωμένοι στη σκηνή...

7. Αυτό το χειροκρότημα μετά το meds (που αν ο molko το άφηνε θα τράβαγε δεν ξέρω για πόσο) το χω δει μόνο σε ιστορίες κλασσικής μουσικής...

Which Side Are You On? Natalie Merchant

νορβηγικό δάσος

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο δεν παύεις να σκέφτεσαι ότι το να γράψεις ένα bestseller είναι σχετικά τζάμπα...

Βάζεις μέσα μπόλικα γαμήσια, αυτοκτονίες, τρελάδικα, έρωτες... και κάπου στο ξεκάρφωτο και μερικές πολιτικές ατάκες για τους δήθεν επαναστάτες που τελικά καταλήγουν στυλοβάτες του συστήματος ή κάτι λίγους φυσιολογικούς θανάτους σε κανονικά νοσοκομεία έτσι για να σπάει η μονοτονία...

Επίσης φυσικά πρέπει να παίζουν διαρκώς διάλογοι ώστε να μην ρισκάρουμε ούτε λεπτό την βαρεμάρα του αναγνώστη.


Εκεί όμως που σε χτυπάει ύπουλα είναι ότι όταν σου ξεκινάει ένα κεφάλαιο λέγοντας σου ότι η πρωταγωνίστρια αυτοκτόνησε... αυτό πραγματικά σε ψιλοσοκάρει... και πάρολο που και αυτό είναι στο συνήθες ρεπερτόριο του βιβλίου (άλλη μια αυτοκτονία βρε αδερφέ -- τόσες είχαμε ήδη) σε κάνει να πιστεύεις ότι ίσως άξιζε που το διάβασες... ήταν ψαγμένος ο τρόπος που το έφερε...

(άσχετο) πάντως αυτός ο πουτάνας γιος από τις εκδόσεις ψυχογιός που γράφει στο οπισθόφυλλο ότι 'ο Τόρου δε χρειάζεται τη μυρωδιά καμιάς μαντλέν...' είναι υπερφυσικά πολύ βέβηλος.... συγκρίνει τα ίδια με τα @@... βγάζει μεροκαματο αυτός ο πούστης δουλεύοντας σε εκδοτικό οίκο?!?!? πως....

αφήστε τους έλληνες να βαρέσουν κανόνι...

...το αξίζουν!

πήγα ελλάδα κάτι μέρες... μερικές εμπειρίες:

1. - Δώσε τριάντα και είμαστε εντάξει φίλε, είπε στην ταβέρνα ο άλλος... ούτε καν χειρόγραφη απόδειξη (τόσο άχτι πια)... γενικά αποδείξεις δεν είδα πολλές...

2. - Πόσο κάνει ρωτάει η 1000+ -καθαρά-το-μήνα συνταξιούχος?
    - Πέντε ευρώ, απαντά η υπάλληλος.
    - Τέσσερα χωρίς απόδειξη, αντιπροτείνει θριαμβευτικά η συνταξιούχος.

3.  - Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν διευκολύνουν τις επιχειρήσεις να κάνουν μαζικές απολύσεις έλεγε με βεβαιότητα η δημόσιος υπάλληλος...

4. - Πρέπει να απολυθούν όλοι οι δάσκαλοι, γιατροί, εφοριακοί κτλ και να γίνουν όλα ιδιωτικά, τόνιζε ο στρατιωτικός... (τρικυμία εν κρανίω...)

5. 'Οι περισσότεροι στο χωριό βγάλαν τα λεφτά από την τράπεζα' .... (γούσταρα πολύ πάντως που κάπου πήρε το αυτί μου για ληστεία 60Κ από σπίτι βάβως:))



και έχεις και τον σύριζα να μην πειράζει ακόμα και αυτούς που αν είχε τον στοιχειώδη σεβασμό στην ιδεολογία του θα πρεπε να χε ξεσχίσει...

πούλο... κλείστε το να βάλουν μυαλό τα ζα...

Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

Κάτι τέτοιες ώρες τα ξεχνάς όλα... βλέπεις ότι δεν είμαστε τόσο γλοιώδεις και σιχαμένοι όσο θέλει να μας πείσει ο κάθε Πρετεντέρης και η κάθε Σπυράκη...

Βλέπεις ότι δεν είμαστε τόσο χέστες και προσκυνημένοι... ότι κάπου έχει απομείνει ένα απόθεμα τσαγανού και μαγκιάς.. ότι δεν κοιτάμε πάντα μόνο το στενό προσωπικό μας συμφέρον... ότι η προπαγάνδα όλων των διεφθαρμένων ΜΜΕ δεν περνάει πια...

Και είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι και τώρα θα ξαναψήφιζαν το καθεστώς... άκουγα συγγενείς μου που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ ΝΔ να λένε ξαφνικά ότι θα το κάναν... ο άλλος που είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του για το πόσο φανατικός πασοκτζης ήταν πάντα και είναι πια περίπου στα 70 θα πήγαινε να ρίξει σαμαρά... αηδιαστικά πράγματα...

Και τώρα ο Τσίπρας παρόλο που θα δει και ο ίδιος ότι πούλαγε φούμαρα και ότι θα κάνει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που λέει... αν γίνεται όμως να γαμήσει κάποιους από τους παρακάτω (με όποια σειρά θέλει) θα είναι αρκετό:

1. Παπαδαριό.
2. Ματατζήδες
3. Στρατόκαβλους
3. Δικαστές.
4. Καναλάρχες.
5. Δημοσίους - επαγγελματίες ξυσταρχίδες
6. Λαμόγια επιχειρηματίες που τα παίρνουν και τα δίνουν στους πολιτικούς
7. Μεγάλες επιχειρήσεις (οι περισσότερες από αυτές γερμανικές) που χρόνια τώρα κάνουν πάρτυ λαμογιάς στην Ελλάδα..

venceremos!

Τι να κάνουμε - Τσερνισέφσκι

Κλαιγόμουν πριν κάτι μήνες ότι έχει μπλέξει με τους αδερφούς Καραμάζοφ και έναν ετοιμοθάνατο καλόγερο που χρειάστηκε περίπου 100 σελίδες για να πει τις τελευταίες του λέξεις (διηγήθηκε όλη του τη ζωή ο κερατάς --- το βιβλίο έγινε πολύ πιο ενδιαφέρον μετά από αυτό όμως)

Αυτό φυσικά δεν είναι τίποτα μπροστά στον φίλο μας τον Τσερνισέφσκι όπου πάει το θέμα βαρεμάρα σε ένα άλλο επίπεδο...

Κάθεται εκεί ο τύπος και εξυμνεί με άπειρες σάλτσες το πόσο ωραία και καλά θα είναι τα πράγματα όταν μετά από κάτι χρόνια θα βασιλεύουν οι γυναίκες και ο κομμουνισμός...

1. Ως προς τις γυναίκες...

Το βιβλίο έχει ξεκάθαρη πρωταγωνίστρια μια τύπισσα που - αν θυμάμαι καλά - την λένε Παβλοβνα. Η Πάβλοβνα που λες, ήταν κόρη φτωχικής οικογένειας που με τα πολλά είχε καταφέρει να τυλίξει έναν πλούσιο γαμπρό, αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε τίμιο ερωτικό μυθιστόρημα, λίγο πριν τον γάμο τον παράτησε και κλέφτηκε με τον νεαρό δάσκαλο Λουπούχοφ που ερχόταν στο σπίτι για να κάνει μαθήματα στον αδερφό της και να την φλερτάρει πετώντας της άπειρες φιλοσοφικές φανφάρες...

Όλα καλά μέχρι εκεί... Σε κάποια φάση όμως η Πάβλοβνα βαρέθηκε τον Λουπούχοφ και του πε ότι είναι ερωτευμένη με τον καλύτερο του φίλο... οπότε αυτός σαν σωστός gentleman-μαλάκας έσπευσε να την κάνει από το σπίτι για να τους αφήσει το πεδίο ελεύθερο και μετά από κάτι μήνες κιόλας σκηνοθέτησε την αυτοκτονία του και την έκανε στο εξωτερικό (ήταν ζόρι τότε τα διαζύγια κτλ - και φαντάσου την ξεφτίλα να παντρευτεί τον κολλητό του άντρα της)

Οπότε κάθεται ο κακομοίρης ο Λουπούχοφ και στέλνει μετά από κανά χρόνο ένα γράμμα που εξηγεί γιατί αυτός έφταιγε για όλα αυτά και έπρεπε να είχε προβλέψει ότι δεν ταίριαζε με την Πάβλοβνα και ότι δεν θα την έκανε ευτυχισμένη και απλά ελπίζει να την διευκόλυνε με αυτό που έκανε και να απέφυγε το κράξιμο..

Τι έκανε η τύπισσα? Του απάντησε μια μλκια και μετά άρχισε να κοροϊδεύει με τον νυν για το ότι όντως εξαιτίας του εγωισμού του έγιναν όλα και ότι σιγά την διευκόλυνση που της προσέφερε και αυτή είναι δυνατή και υπεράνω και δεν θα μασάει από το τι θα πει ο κόσμος ούτως ή άλλως...

Προσωπικά, έχω αποδώσει τον φόρο τιμής μου στις φεμινιστικές ιστορίες διαβάζοντας μπόλικα βιβλία της σιμόν ντε μποβουάρ αλλά ρε φίλε αυτό δεν είναι χειραφέτηση των γυναικών είναι ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ... ο ορισμός της για την ακρίβεια...







Δηλαδή όντως οι γυναίκες είχαν φάει για χιλιάδες χρόνια τρελό πακέτο αλλά το να έχουν ίσα δικαιώματα δεν σημαίνει ότι θα φέρονται στους άντρες όσο γαιδουρινά γουστάρουν και θα ναι οκ...
είναι σαν τους μλκες τους αεροσυνοδούς της airfrance... ακόμα και αν σε κοιτάνε και τους πεις θέλω να πιω αυτό θα κάνουν ότι δεν σε άκουσαν και θα ρωτήσουν πρώτα την κοπέλα που κάθεται στην γωνία... ηλιθιότητες... λες και θα πεθάνει η γυναίκα αν παραγγείλει μετά από σένα..

2. Ως προς τον κομμουνισμό...

Ντάξει πάω στοίχημα ότι το βιβλίο αυτό ήταν βασικό σχολικό βιβλίο για τους Ρώσσους για περίπου 70 χρόνια... κλασσικές ιστορίες ότι όλα δουλεύουν τέλεια όταν δεν υπάρχει εκμετάλλευση του συνανθρώπου για το κέρδος κτλ κτλ... ούτε μια σκέψη-νύξη ότι κάτι μπορεί να στραβώσει...




Και, γενικά από πλοκή το βιβλίο πάσχει.... κάπου προς το τέλος αγνοεί εντελώς την Πάβλοβνα και ξαμολάει ένα ακόμα λαβ στόρυ αφού του χε ξεμείνει ένας από τους πρωταγωνιστές ανύπαντρος και κλείνει με μια παντελώς ασύνδετη ιστορία από την οποία δεν κατάλαβα τίποτα (ήταν φόρος τιμής στην γυναίκα του είπε ο μεταφραστής)


Το μόνο ενδιαφέρον που κάνει είναι ότι μιλάει στον αναγνώστη προσωπικά -- δεν το χω ξαναδεί αυτό... και δεν το κάνει άσχημα... αλλά αυτό δεν φτάνει για να θεωρείται σαν 'ευαγγέλιο' για τους ρώσσους..

Timetakesthetimetimetakes by PEDER