Είτε στήνεστε κανονικά στα τέσσερα είτε ξυπνάτε

Μετά από αυτό το πολύ όμορφο κειμενάκι του συμβουλίου των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης ίσως οι Έλληνες αποφασίσουν να ξυπνήσουν και να δουν επιτέλους ότι οι ευρωπαίοι δεν είναι ακριβώς αυτοί οι καλοί άνθρωποι που μας διασώζουν τόσα χρόνια αλλά κάποια λαμόγια που νοιάζονται αποκλειστικά για την πάρτη τους...

Τώρα αν οι Έλληνες αποφασίσουν για χάρη του ευρώ να κάτσουν να τους ξεσχίσουν δίχως ίχνος σάλιου τότε θα πρέπει να ψάξω να δω πως γίνεται η αποποίηση υπηκοότητας..

παλευοντας χαμενες μαχες...

Όσο περνάνε τα χρόνια καταντάς - αναπόφευκτα σχεδόν - πιο γκρινιάρης και καταθλιπτικός...

Παράδειγμα... δουλεύεις μαζί με παιδάκια που, αν και έχουν την ίδια ηλικία με σένα, είναι πολύ λιγότερα χρόνια στην πιάτσα έχοντας περάσει αρκετά χρόνια στην αγκαλιά των πανεπιστημίων κάνοντας μάστερς, διδακτορικά κτλ και χαζεύεις την άγνοια κινδύνου και τον ενθουσιασμό που τα διακατέχει...

Ας πούμε ότι σε έχουν ρίξει σε ένα task που βγάζει μάτι ότι είναι χάσιμο χρόνου... είναι προφανές (για σένα) το ότι θα αποτύχει το όλο σκηνικό και μένεις να αναρωτιέσαι για την ματαιότητα της ύπαρξης...

Αφού όμως πληρώνεσαι για να σπαταλάς τον χρόνο σου σε αυτό, τότε το κάνεις με μια σχετική νωχελικότητα, κρατώντας διακριτές αποστάσεις και κάνοντας προφανείς τους ενδοιασμούς σου για το που πάει αυτή η μλκια...

Αυτό κάνεις εσύ βέβαια... το φρέσκο παιδάκι από την άλλη θα πέσει με τα μούτρα στην όλη ιστορία, θα προσπαθήσει να αναλάβει/κλέψει όσο περισσότερες ευθύνες γίνεται και θα αναδειχτεί στα μάτια του boss σαν άξιος/δυναμικός συνεργάτης σε αντίθεση με τους υποτιθέμενους έμπειρους-τεμπελχανάδες που μόνο να γκρινιάζουν ξέρουν...

Και έρχεται όμως η ώρα που αποδεικνύεται ότι όντως η όλη ιστορία ήταν μάπα ξεφτιλιζοντας όσους ασχολήθηκαν ενεργά με αυτό... και σε θεοποιεί ξαφνικά το boss βλέποντας ότι δεν σιχτιριασες τόσο καιρό χωρίς λόγο ζητώντας σου μια αναφορά για το τι πήγε στραβά (να δώσεις στεγνά δηλαδή το παιδάκι)... δεν το κάνεις όμως εξαιτίας βαρεμάρας και παραίτησης...

Συμπεράσματα:

1. απέφυγε σαν ο διάολος το λιβάνι να δουλεύεις μαζί με (Phd) graduates... προτίμησε να σαι σε ένα περιβάλλον με άτομα με 10+  χρόνια εμπειρία... δεν είναι μόνο οι γνώσεις που έχουν... το βασικό είναι τα working ethics... δηλαδή και να θέλουν να σου την φέρουν να το κάνουν πολύ ευγενικά και ύπουλα... δεν θα ναι σαν τους graduates που θα σπάσουν τα @@ μέχρι τέλους με τις υπερφιλοδοξίες τους και τα προφανή politics τους..

2. μείνε μακριά από εταιρίες που τους προσλαμβάνουν και τους δίνουν απευθείας δικαιοδοσία...

Σωκράτης Μάλαμας @ Nova Σπορ FM, 13/03/2014

Όρφεας Πέριδης-Φωτοβολίδα

το άκουγα πριν μέχρι που ξέμεινε η μπαταρία από το κινητό...


'όλα είναι ίδια αν δεν τ αγαπας όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας'

μπορεί να το χεις ακούσει χιλιάδες φορές στο mp3 αλλά πότε δεν είχες καταλάβει τι λέει μέχρι να το ακούσεις ψιλοπιομένος και μέχρι να αναγκαστείς να το τραγουδήσεις αφού έτυχε να ξεμείνει το κινητό...

παρόμοιο και αυτό... κατάλαβα τι σημαίνει αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου αφού κατέβηκα από τον διάδρομο απόλυτα εξουθενωμένος...

Placebo - λονδρέζικη κατάνυξη...

Οι placebo είναι κάτι σαν θρησκεία για την πόλη...τα concerts τους δεν έχουν καμία σχέση με τα υπόλοιπα..

1. Μπαίνεις μέσα και είναι τόσο πήχτρα που δεν μπορείς να προχωρήσεις πέρα από την πόρτα...

2. ...αλλά μέχρι και αυτοί που στέκονται στου διαόλου την μάνα και δεν βλέπουν την τύφλα τους δεν πολυ μιλάνε μεταξύ τους.. απλά ακούνε...

3. για να φτάσεις στο μπαρ πρέπει να παίξεις ξύλο... η barwoman μέχρι να γεμίσει την μπύρα χαζεύει την σκηνή και χορεύει...

4. οι σεκιουριτάδες στις εισόδους δεν κοιτάζουν ποιος μπαίνει μέσα και γιατί... βγάζουν βιντεάκια τους placebo...

5. Σχεδόν κανένας από αυτούς που είναι μπροστά-μπροστά δεν κρατάει κινητό...

6. Ακόμα και στα τραγούδια που σε παρακαλάνε να παίξεις ξύλο με τους γύρω σου  δεν κουνιέται φύλλο... όλοι μένουν προσηλωμένοι στη σκηνή...

7. Αυτό το χειροκρότημα μετά το meds (που αν ο molko το άφηνε θα τράβαγε δεν ξέρω για πόσο) το χω δει μόνο σε ιστορίες κλασσικής μουσικής...

Which Side Are You On? Natalie Merchant

νορβηγικό δάσος

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο δεν παύεις να σκέφτεσαι ότι το να γράψεις ένα bestseller είναι σχετικά τζάμπα...

Βάζεις μέσα μπόλικα γαμήσια, αυτοκτονίες, τρελάδικα, έρωτες... και κάπου στο ξεκάρφωτο και μερικές πολιτικές ατάκες για τους δήθεν επαναστάτες που τελικά καταλήγουν στυλοβάτες του συστήματος ή κάτι λίγους φυσιολογικούς θανάτους σε κανονικά νοσοκομεία έτσι για να σπάει η μονοτονία...

Επίσης φυσικά πρέπει να παίζουν διαρκώς διάλογοι ώστε να μην ρισκάρουμε ούτε λεπτό την βαρεμάρα του αναγνώστη.


Εκεί όμως που σε χτυπάει ύπουλα είναι ότι όταν σου ξεκινάει ένα κεφάλαιο λέγοντας σου ότι η πρωταγωνίστρια αυτοκτόνησε... αυτό πραγματικά σε ψιλοσοκάρει... και πάρολο που και αυτό είναι στο συνήθες ρεπερτόριο του βιβλίου (άλλη μια αυτοκτονία βρε αδερφέ -- τόσες είχαμε ήδη) σε κάνει να πιστεύεις ότι ίσως άξιζε που το διάβασες... ήταν ψαγμένος ο τρόπος που το έφερε...

(άσχετο) πάντως αυτός ο πουτάνας γιος από τις εκδόσεις ψυχογιός που γράφει στο οπισθόφυλλο ότι 'ο Τόρου δε χρειάζεται τη μυρωδιά καμιάς μαντλέν...' είναι υπερφυσικά πολύ βέβηλος.... συγκρίνει τα ίδια με τα @@... βγάζει μεροκαματο αυτός ο πούστης δουλεύοντας σε εκδοτικό οίκο?!?!? πως....