disputable

Sunday, June 8, 2014

Σκόρπιες σκέψεις...

...όπως θα ταν κανονικά το μπλογκ αν δεν είχα κάνει την μαλακία να το μοιραστώ με άτομα που ξέρω πραγματικά...

Βγήκα στο παράθυρο πριν από λίγο και είδα αυτό...ακόμη χειρότερα ακούγεται μόνο ένα κωλόπουλο να κελαηδάει και τίποτα άλλο... θυμίζει απίστευτα πολύ το χωριό το σκηνικό... είχα μάθει να το μισώ αυτό το σπίτι εξαιτίας της βαρεμένης της σπιτονοικοκυράς (δες παλιές αναρτήσεις) αλλά με κάτι τέτοια σπας...

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Σήμερα στο μόναχο όπως περίμενα ένα τραίνο είδα έναν κλασσικό γερμανό με ρούχα βουδιστή μοναχού... ήταν κάργα αντιφατικό το σκηνικό να βλέπεις τον μπυροκοιλιά με τα παιδιά γύρω του να το παίζει ζεν αλλά όπως και να χει ένιωσα πόσο ποταπός είμαι αφού την ίδια στιγμή ανησυχούσα για το αν είχα θυμηθεί να πάρω μαζί το εταιρικό laptop από το ξενοδοχείο ή όχι....

- Και τι έγινε και να το ξέχασα, σκεφτόμουν... εκεί κρύβεται το νόημα της ζωής?

Όπως και να χει... παίρνω το τραίνο και κατεβαίνω στον κεντρικό σταθμό - απο κει που χουν περάσει πόσοι και πόσοι έλληνες μετανάστες - και ψάχνω να βρω από που θα πάρω το επόμενο s-bahn...ξαφνικά συνειδητοποιώ έντρομος ότι ξέχασα την τσάντα του laptop στο τραίνο.

Τρέχω σαν τρελός προς το τραίνο, που ευτυχώς δεν είχε φύγει ακόμα, μπαίνω από την πρώτη πόρτα που βρίσκω (εδώ να σημειώσω ότι όταν ένα sbahn ετοιμάζεται να φύγει ακόμα και αν πατήσεις το κουμπί να ανοίξεις μπορεί να φας άκυρο και απλά να το δεις να φεύγει - οπότε πέρασε μια μικρή αιωνιότητα μέχρι να δω ότι όντως η πόρτα άνοιξε) και πηγαίνω προς την κατεύθυνση που θυμόμουν ότι καθόμουν ενώ το τραίνο ξεκινάει μετά από μερικά δευτερόλεπτα...

Φτάνοντας εκεί βλέπω να κάθεται στη θέση μου μια ψιλοπαχουλή γερμανιδούλα με φακίδες και την τσάντα του laptop άφαντη....

- Haben Sie ein Laptop bag hier gefunden?, ρωτάω λαχανιασμένα.
- Was?!?, απαντάει κάπως τρομαγμένα.
- Ein laptop bag? laptop case?...(πως διάολο είναι η τσάντα στα γερμανικά)... Sprechen Sie Englisch? , ρωτάω τελικά αφού με κοίταγε με απόλυτη απορία...
- Yes, απαντάει τελικά.
- Did you find any laptop bag here?
- No. Sorry.... μου κάνει βλέποντας την απογοήτευση στο πρόσωπο μου...
- It's ok...

Ίσως να καθόμουν στο επόμενο βαγόνι σκέφτομαι και δοκιμάζω να ανοίξω την ενδιάμεση πόρτα... αλλά τίποτα...έσπρωχνα χερούλια κέρατα καμία τύχη....'verboten να ανοίξετε αυτήν την πόρτα εν κινήσει' έλεγε μια ταμπέλα από πάνω

Στον επόμενο σταθμό κατεβαίνω και πηγαίνω προς το πίσω βαγόνι.... σκανάρω πρώτα αυτούς που κατέβηκαν αλλά δεν είδα να κρατάει κανείς τίποτα οπότε μπαίνω μέσα... εκεί κοιτάζω παντού μήπως κανένας έχει καταχωνιάσει την τσάντα μέσα στα πράγματα του αλλά όλοι ήταν οκ και τελικά φτάνω εκεί που έπρεπε να είναι η τσάντα...

Και ήταν όντως εκεί... την αγκαλιάζω και υπόσχομαι να μην την αφήσω ποτέ ξανά...

θυμάμαι όταν είχα πείσει τον εαυτό μου να μην προσέχω τόσο πολύ για το αν θα χάσω την bank card - αφού είχα φτάσει στο σημείο να την σκέφτομαι μέχρι και στην συναυλία των gogol bordello - την είχα χάσει δύο φορές σε τρεις βδομάδες... και χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες τελικά αφού η lloyds πάντα μου βγάζε πρόθυμα καινούρια....

Αλλά εδώ είναι αλλιώς... χωρίς το laptop της δουλειάς θα πρέπε να ξεκινήσω πολλά πράγματα from scratch... θάνατος...

γενικά όταν πηγαίνω κάπου δεν βγάζω φωτογραφίες και τσατίζομαι κιόλας αν αυτοί που ναι γύρω μου τραβάνε τα αξιοθέατα...

Ε για το μόναχο έκανα εξαίρεση... είναι μάλλον το ότι είναι η πρώτη γερμανική πόλη που χω δει να χει αισθητική... στην φώτο πιο πάνω γονατίζω μπροστά σε ένα ωραίο κτίριο (βοηθάει την φώτο να βγει καλύτερα αν είσαι χαμηλά και τραβάς προς τα πάνω)

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Δεν ξέρω αν είμαι εγώ που είμαι ευαίσθητος ή είναι μλκες αυτοί που έχουν ξενοδοχεία αλλά στα δύο τελευταία που χω πάει δεν έχω κοιμηθεί καλά αφού βαράει ντάλα ο ήλιος με το που ξημερώνει ...

και να φανταστείς ότι και τα δύο είχαν τιμή πάνω από το μέσο όρο... τι διάολο το θεωρούν πολυτέλεια να σε ξυπνάει ο ήλιος στις 7 το πρωί...

γενικά είμαι πτώμα... μπόλικη δουλειά...ακόμα χειρότερα ίσως ψηθώ να ξανααλλάξω δουλειά και πόλη σε λιγότερο από έναν χρόνο....

αν και δεν νιώθω τόσο σίγουρος ότι αντέχω τόση μεταβλητότητα σε τόση συχνή δοσολογία... περνάν και τα χρόνια....

....παπάρια κανονικό blog... πάλι λογοκριμένο είναι...

Monday, May 5, 2014

Nymphomaniac

Πριν περίπου τέσσερα χρόνια έχοντας δει τον αντίχριστο ετοιμαζόμουν γεμάτος χαρά να σιχτιριάσω τον lars von trier αφού η ταινία ήταν σκέτη αρρώστια... δεν είχε καμία σκέψη, κανένα 'βαθύτερο νόημα'...

Τελικά είχα κρατηθεί... ''αυτός που βλέπει την ταινία είναι προσκεκλημένος σε ένα ταξίδι στον εσωτερικό κόσμο του καλλιτέχνη οπότε εξ ορισμού δεν μπορεί να τον κρίνει''

δεκτό...

επειδή όμως έχω πάει βόλτα αυτό το ταξίδι αρκετές φορές μπορώ να κάνω μερικές παρατηρήσεις...

1. Ο ψυχικός κόσμος του τρίερ παραμένει στάσιμος... Η ίδια σκηνή με το παιδί να ναι στο παράθυρο του σπιτιού έτοιμο να πέσει όπως στον αντίχριστο (εκεί τελικά έπεσε), το ίδιο κλείσιμο με το dogville με την ηρωίδα να πυροβολεί ένα αγαπημένο της πρόσωπο που την πρόδωσε, τα πάντα να γυρνάνε γύρω από το σεξ όπως στο χορεύοντας με τα κύματα κτλ κτλ...

2. Συνήθως στις ταινίες του υπάρχει κάποια φαντασία στο σενάριο... εδώ τίποτα... Ίσως να χει να κάνει και με το θέμα φυσικά... Θυμάμαι που χάζευα σε κάτι backstage από τσόντα τον σκηνοθέτη της ταινίας να δηλώνει ευθαρσώς:
- Θα πάω στην κόλαση με αυτά γυρνάω... βγάζω τόσα λεφτά χωρίς να προσπαθώ καθόλου... δεν χρειάζεται καμία γνώση για να τραβήξει κάποιος αυτό... το μόνο πρόβλημα που μπορεί να υπάρξει είναι αν δεν τελειώνει ο τύπος οπότε είτε βάζουμε κανέναν πρόχειρο στη θέση του για να το κάνει είτε ρίχνουμε κρέμα...

Επίσης για τα 'μηνύματα που περνάει' η ταινία:

1. Ο συσχετισμός που γίνεται με τα γαμήσι και τους φιμπονάτσι και γενικότερα με τα μαθηματικά είναι για γέλια - σίγουρα να ρίχνεις μια καλλιτεχνική υπόκρουση γύρω από αυτό πάντα βοηθάει αλλά αμφιβάλλω για το κατά πόσο θα βγάζε γκόμενα με τέτοιες ατάκες ο larsακος.

2. Η προσπάθεια να βρει δικαιολογίες για την παιδοφιλία και την εγκατάλειψη του βρέφους είναι τραγική... όσο και να θες να προκαλέσεις βγάζει μάτι το πόσο αστήρικτες μπούρδες είναι όλα αυτά...

3. Η ταινία κλείνει εξηγώντας ότι η κοινωνική κατακραυγή ενάντια στην πρωταγωνίστρια έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι είναι γυναίκα - αν ήταν άντρας και είχε αυτή την συμπεριφορά όλοι θα επιβράβευαν...
Δηλαδή χωρίς πλάκα... χάζευα τέσσερις ώρες την ιστορία για να μου πεις αυτό?!?!??!?? Δηλαδή το καταλαβαίνουν και οι πέτρες ότι εδώ και εκατοντάδες κοινωνία βασίζεται πάνω στον ευνουχισμό της γυναίκας...Όπως λέγαν οι παλιοί: 'Αν ένα αγόρι πάει με πολλές κοπέλες τότε είναι μάγκας - αν μια κοπέλα κάνει το ίδιο είναι πουτάνα'

Το όλο θέμα μυρίζει προχειροδουλειά... η πρόκληση για την πρόκληση...

Ίσως κιόλας ο μόνος στόχος ήταν να δείξει πως και ο 'σωστός', αυτός που κρίνει και δίνει συμβουλές τελικά σπάει και κάνει ότι και οι άλλοι... ίσως απλά θέλει να τιμωρήσει τους κακούς δημοσιογράφους και την βεντέτα που τρέχει κάτι χρόνια τώρα...

Sunday, April 6, 2014

Λογοτεχνικό αδιέξοδο...

Είναι πολλές φορές που ένα βιβλίο δεν τραβάει... όχι το βιβλίο είναι φόλα, αλλά να δεν μπορείς να το τελειώσεις εύκολα...σε κουράζει... σε κάνει να βαριέσαι... οπότε λες δεν γαμιέται... θα αρχίσω ένα άλλο στα παράλληλα..

Όλα καλά μέχρι εκεί... το πρόβλημα ξεκινάει όταν και το 'παράλληλο' βιβλίο έχει παρόμοια προβλήματα...

Αυτή τη στιγμή έχω τέσσερα βιβλία να με περιμένουν πεταμένα στις γωνίες γύρω από το κρεββάτι μου (για την ακρίβεια πέντε αλλά το άλλο δεν είναι λογοτεχνικό)

Εχουμε και λέμε...

1. Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο - ο ξανακερδισμένος χρόνος

Ε με τον Προυστ πάντα έτσι είναι. Δηλαδή η πρώτη φορά που ξεκίνησα την ιστορία με τα παράλληλα διαβάσματα ήταν όταν διάβαζα την μεριά του Σουάν... έχω διαβάσει περίπου τριακόσιες σελίδες (450 συνολικά) αλλά τους τελευταίους μήνες δεν έχω προχωρήσει και ιδιαίτερα...

με τσάκισε ένας απολογισμός του συγγραφέα - περίπου 40-50 σελίδες συνεχόμενων συνειρμών... τον ξεπέρασα τελικά και ίσως τώρα να υπάρξει λίγη δράση

Δράση λέμε τώρα...δηλαδή να σηκωθεί ο ήρωας από τον καναπέ όπου και είχε βυθιστεί στις σκέψεις του και να πάει να πει καμιά κουβέντα με τους άλλους που τον περιμένουν (πάντως χωρίς πλάκα αυτό το κομμάτι του βιβλίου είναι υπέροχο)

2. Αδερφοί Καραμάζοφ

Το βιβλίο είναι τεράστιο... περίπου 1500 σελίδες... βέβαια είναι Ντοστογιέφσκι οπότε δεν περιμένεις να γίνει καμιά στραβή..

Αμ δε... είμαι τώρα στην 600 σελίδα και έχω πέσει σε έναν βάλτο... ένας καλόγερος πεθαίνει και αφηγείται ολόκληρη τη ζωή του... ένας θεός ξέρει πότε θα τελειώσει αυτό...

και όταν λέω αφηγείται ξέρεις τι εννοώ.. ξέχνα τον διάλογο που βοηθά να σπάσει λίγο η μονοτονία... εκεί βαράει σερί ιστορίες...

σκεφτόμουν τις προάλλες όταν θα το τελειώσει αν θα πρέπει να πάω στο goodreads και να του ρίξω ένα 2/5... δύσκολα το κάνεις αυτό στο φιέντα βέβαια.. βλέπομεν...

3. Ταξιδεύοντας - Ρουσία

Ντάξει αυτό είναι ταξιδιωτικό βιβλίο οπότε δεν το διαβάζεις πότε μόνο του παρόλο που είναι Καζαντζάκης...

Όπως και να χει όμως, είναι ψιλοενοχλητικό να βλέπεις τον Καζαντζάκη να προσπαθεί να δικαιολογήσει τις κομμουνο-καφρίλες...

Εκεί που είμαι τώρα λέει κάτι ιστορίες προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί ο πνευματικός άνθρωπος δεν μπορεί να γράψει ότι και όπως θέλει με την παρούσα κατάσταση που είναι μια μεταβατική περίοδος, υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι κτλ κτλ...

Αλλά πιστεύω αυτό θα το τελειώσει πριν τα άλλα δύο... καμιά κατοσταριά σελίδες του χουν απομείνει..

4. Ευγένιος Ονεγκίν..

Κοίτα αυτό είναι έμμετρο μυθιστόρημα του Πούσκιν... και ευτυχώς που στην μετάφραση χάσαμε το μέτρο... πότε δεν κατάφερα να διαβάσω κάτι που κάνει ομοιοκαταληξία...

Και αυτό μετά τα μισά είναι αλλά έχει ξεμείνει κάτι μήνες τώρα γιατί το χω συνδυάσει με ταξίδια (είναι σχετικά μικρό βιβλίο και βολεύει)...
δηλαδή θα το διαβάσω μόνο αν περιμένω κανά αεροπλάνο, τραίνο κτλ.. και όταν είσαι σε τέτοια φάση πιο εύκολα κλείνεις τα μάτια και μισοκοιμάσαι παρά διαβάζεις...

Το πρόβλημα και με τα τέσσερα βιβλία είναι ότι δεν τσουλάνε...
Θυμάμαι έναν φίλο που με έχει ρωτήσει για το πως καταφέρνω να κοιμίσω τον εγκέφαλο μου ενώ δεν βλέπω ταινίες, σειρές κτλ..
Διαβάζω βιβλία του είχα πει... Έλα όμως που αυτά τα βιβλία δεν σου δίνουν αυτό που σε κάνει να ξεχνιέσαι... να ταξιδεύεις (πιο όμορφα)

Οπότε βρίσκομαι σε αδιέξοδο... βρίσκομαι ένα βήμα πριν αγοράσω κανά βιβλίο της Σώτης...:)

Friday, April 4, 2014

5 χρόνια Μετέχνιο

Tuesday, February 18, 2014

Μπύρες αψέντια και δυσωδία

Είναι Παρασκευή.

Το ξέρεις ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά...

Έχεις 2-3 μέρες να διαβάσεις λογοτεχνία - τον προυστ ούτε που τον ακουμπάς πια - και για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα δεν πας καλά καλά και γυμναστήριο.

Το προηγούμενο βράδυ ήπιες κάτι μπύρες... και μερικά ποτήρια κρασί..

Πρέπει επειγόντως να ξεβρομιστείς με κάποιο τρόπο... πρέπει να πας γυμναστήριο και μετά να πιάσεις την Αναζήτηση.... μέχρι να σου κλείσουν τα μάτια και να κοιμηθείτε αγκαλιά...

Και εκεί όπως το σχεδιάζεις σου λένε...

- Πάμε για μια γρήγορη μπύρα μετά την δουλειά... έχει γενέθλια ο τάδε...
- Άσε ρε... και χτες πίναμε... θα πάω gym σήμερα..

Αλλά τελικά με τα πολλά πηγαίνεις...

Και ενώ όλα πηγαίναν σχετικά καλά... ξαφνικά βγαίνοντας για δεύτερη ή τρίτη φορά από την τουαλέτα (η μπύρα βλέπεις) κοιτάς και έχουν βάλει κάτι σφηνάκια jagermeister...

και αφού τα πιείτε σου ρχέται η ιδέα να τους ρίξεις στα σκληρά... έχεις αψέντι?, λέω στην barwoman

Ναι μου λέει, absinthe pernaud... κοιτάζω το μπουκάλι - που η τύπισσα μου το δώσε από απόσταση τρομαγμένη μην το αρπάξω και την κάνω - και βλέπω 68%... όχι άσχημα...

- Βάλε μια γύρα της κάνω... και φέρε και μερικά ποτήρια νερό...

Η pub για κάποιο λόγο έχει και πιάνο... καταλήξαμε γύρω από αυτό επιβεβαιώνοντας τις καλλιτεχνικές επιδράσεις του αψεντιού...

Και ενώ έβλεπα ότι είχαν ήδη χάσει τον έλεγχο ξαναπαραγγέλνω αψέντια....

Και είναι σαν deja vu ώρες-ώρες... θυμάμαι ακριβώς την ίδια σκηνή πριν κάτι μήνες... το μαγαζί να χει ψιλο-αδειάσει, να έχω ποτίσει τους γύρω μου και να μην ξέρουν πια τι τους γίνεται...

σε κάνει να νιώθεις ότι τους υπαγορεύεις τι θα κάνουν... σαν να κουνάς μαριονέτες...

εντελώς disputable αφήγηση της πραγματικότητας...χωρίς ψέμματα αλλά με μισές αλήθειες...