New year resolutions - chuck

- Ρε τι γίνεται και δεν μπορούμε να βρούμε διάδρομο στο gym?, ρώταγα πέρσι τις πρώτες μέρες του χρόνου έναν μεξικανό φίλο -- αποδείχτηκε μέγιστο @δακι τλκ αλλά δεν βαριέσαι --

- Είναι τα new year resolutions, μου πε. Αποφάσισαν ότι με τον καινούργιο χρόνο θα γίνουν fit...

- Α, απάντησα. Σίγουρα αυτό είναι ή μήπως τώρα με το χιόνι δεν μπορούν να τρέξουν έξω? επέμεινα δύσπιστος.


Τελικά μάλλον είχε δίκιο... οι διάδρομοι άδειασαν σε 1-2 μήνες... για να ξανάχουν μια σύντομη έξαρση με την έναρξη της άνοιξης... τότε που οι ορμόνες βαράνε κόκκινο....

Πιστεύω ότι αυτή η ιστορία με τα new year resolutions έχει να κάνει και με τις άδειες που έχουν όλοι γύρω στα χριστούγεννα... ξεκουράζεται ο κοσμάκης και νιώθει δυνατός και έτοιμος να αλλάξει τα πάντα... με το που ξαναμπαίνει στο rat race τα σχέδια πάνε περίπατο...


Εγώ φέτος στοχεύω το chuck (χωρίς το norris).

Μια σύντομη ανασκόπηση για το πως φτάσαμε ως εδώ:


Σεπτέμβρης 2011: Κάνω την διπλωματική μου και χαζεύοντας εργασίες για τα fractals πέφτω πάνω σε μια που ανέλυε μια συμφωνία του bach με multifractal σκηνικά... την κάνω share στο facebook... τσιμπάει αρκετά likes... ανάθεμα και αν ήξερε κανένας τι διάολο έλεγε... μέχρι κ εγώ δεν την είχα διαβάσει καλά καλά...

Φλεβάρης 2012: Έχω 1-2 μέρες άδεια από την δουλειά και διαβάζω εφημερίδα μετά από μήνες..
Πως σπάει ο διάολος το ποδάρι του να πετύχω ένα άρθρο που μίλαγε για fractals και 1/f διεργασίες στη μουσική...
Δύο μέρες αργότερα πηγαίνω στο τμήμα μουσικολογίας να ψήσω έναν καθηγητή να κάνω phd πάνω σε αυτά...

με ακυρώνει...

Απρίλης 2012: Έχοντας μόλις παραιτηθεί από την δουλειά, τυπώνω την εργασία με τα multifractals από τον εταιρικό εκτυπωτή και πηγαίνω στην παραλία να την διαβάσω...

ακόμα θυμάμαι πάνω-κάτω τι λέει...

Ιούλης 2012: Στέλνω στον καθηγητή που είχαμε πει να ξεκινήσουμε κάτι σε mathematical audio processing αν γίνεται να το προχωρήσουμε εξ αποστάσεως - θα την έκανα στη γερμανία για δουλειά

μου λέει δεν παίζει...

Οκτώμβρης 2013: Ακούω στη δουλειά για τα coursera... Από τα μαθήματα που ξεκίναγαν άμεσα ήταν το 'introduction to programming for musicians'... βασικό εργαλείο εκεί ήταν το chuck... το χα πρωτοδει στο παρολίγον διδακτορικό....

Αυτή τη φορά το καίω εγώ - όλος μου ο ελεύθερος χρόνος πήγαινε για το professional certification για το οποίο ετοιμαζόμουν τότε...



Οπότε ναι αυτό είναι τo new year resolution: να μπορώ να ρισκάρω όλο και περισσότερο χρόνο για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τα 'προς το ζειν':

Να γράψω κάτι σαν αυτό για αρχή... και βλέπουμε...

Το κρίσιμο σημείο...

Φτάνεις κάποτε στο κρίσιμο σημείο...

Εκεί που θα αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, εκεί όπου τελειώνουν τα ψέμματα κτλ κτλ...

Είναι Παρασκευή βράδυ...Παίζουν οι gogol bordello... Έχεις καταφέρει με τα πολλά να χωθείς στο κάτω μέρος του σκηνικού παρόλο που είχες εισιτήριο για τον εξώστη... και τελικά βρίσκεσαι φάτσα με την σκηνή, σχεδόν στην πρώτη γραμμή, εκεί όπου οι σεκιουριτάδες βρέχουν με νερά το κοινό για να μην λιποθυμήσει...

Η ιστορία θυμίζει μωρά στη φωτιά και αναιρέσεις... Βέβαια υπάρχουν ορισμένες διαφορές...

See for yourself...





Δηλαδή πάρε για παράδειγμα την τύπισσα που χει σκαρφαλώσει στην πλάτη του γκόμενου και ανεμίζει την μπλούζα της στο video των gogol bordello... Πόση θα τανε η life expectancy της σε περίπτωση που παίζε η Αδρεναλίνη?... όχι πάνω από είκοσι δευτερόλεπτα...


Anyway... που είχαμε μείνει... ναι οπότε χοροπηδάς χαρούμενος έχοντας κατά νου να παραμένεις όρθιος γιατί αν πέσεις δεν είναι απίθανο να συνεχίσουν να χοροπηδάνε καμιά δεκαριά άτομα πάνω στο κεφάλι σου, και όλα είναι ωραία και καλά...

Βέβαια έχεις χάσει ήδη τα ακουστικά σου - πρέπει να πέσαν τότε που γκρεμοτσακίστηκε ένα βλαμμένο - και έχεις στο μυαλό σου ότι κρατάς στα χέρια σου το μπουφαν που έχει μέσα κλειδιά, κινητά, κάρτες, μέχρι και τα γυαλιά σου... το οποίο μπουφάν δεν έχει τσέπες με φερμουάρ! και στο τζιν δεν γίνεται να τα βάλεις... έχει τρύπιες τσέπες!

Οπότε ενώ χτυπιέσαι, ανά διαστήματα έχεις στο μυαλό σου να τσεκάρεις και αν υπάρχει ακόμα τίποτα στις τσέπες σου... τουλάχιστο τα κλειδιά για να χεις να μπεις μετά στο σπίτι... ή αν όχι τα κλειδιά καμιά κάρτα για να χεις να πληρώνεις κανά ξενοδοχείο μέχρι να πείσεις την σπιτονοικοκυρά να σου δώσει άλλα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση)

Και εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά... ότι κάτι άλλαξε... ότι εκεί που τα γράφες στα @@ σου όλα όποτε άκουγες μουσική τώρα σκέφτεσαι χίλιες δυο ιστορίες...

Τέλοσπαντων, τελικά χρησιμοποιώντας τεχνάσματατα του τύπου 'υποσχέσου να μην ξανατσεκάρεις τίποτα μέχρι να βγεις από τον χώρο της συναυλίας' καταφέρνεις να πιάσεις τον στόχο των gogol bordello: 'forget who the fuck you are'...


///////////////////////////////////////////////////////////

Τα περισσότερα από τα παραπάνω γράφτηκαν κανά δυο βδομάδες πριν λίγο μετά το live..

Τα live είναι σαν τα βιβλία... η αξία τους κρίνεται από το πόσο καιρό μετά καταφέρνουν να τριγυρνάνε στο κεφάλι σου....


Το συγκεκριμένο επιζεί ακόμα... άσε που κατάφερε να μου θυμίσει μια αίσθηση που είχε να φανεί από την δευτέρα λυκείου...

Ημερολόγιο Σπιτονοικοκυραίων...

Με την τωρινή landlady έχουμε φτάσει σε σημείο να την απειλώ για δικηγόρους, να καλώ όντως κάτι legal consulting και να μου λένε 'αστο δεν έχει νόημα' οπότε κάνω έναν απολογισμό για να καταλάβω αν φταίω εγώ ή αυτοί...

2003 - 2005, Πάτρα: Κανένα πρόβλημα - Τους είχα γράψει και ένα cd με Καζαντζίδηδες θυμάμαι και είχαν καραγουστάρει... Βέβαια είχαν ρίξει άκυρο όταν ήθελα να φύγω στον 1.5 χρόνο εξαιτίας του χασάπικου που ήταν ακριβώς από κάτω αλλά οκ συμβαίνουν αυτά... Θυμάμαι  τον γιο του ιδιοκτήτη που την είχε πέσει χύμα στην υπάλληλο της ΔΕΗ όταν είχαμε πάει να κανονίσουμε κάτι διαδικαστικά.

2005-2008, Πάτρα: Είχαμε καυγάδες στο τέλος - ζόρικη γυναίκα, πρέπει να χε καμιά 15 διαμερίσματα που νοίκιαζε, είχε πει την κορυφαία ατάκα στην μάνα μου:

- Πίνει ένα πράσινο ποτό... Τι να τα κάνει τα πτυχία άμα είναι να καταλήξει αλκοολικός!

...Τελικά είχα δώσει στην μάνα μου λίγο αψέντι για να δει ότι δεν είναι τίποτα και δεν είχε πολύ αγχωθεί...

Γενικά η τύπισσα συνήθιζε να τσακώνεται με όποιον έφευγε, θυμάμαι ένα μεσημέρι έβριζε ουρλιάζοντας για περίπου μισή ώρα μια κοπέλα που έμενε διπλά και η οποία την έκανε μετά από 1-2 βδομάδες... Όταν προσπάθησε να κάνει κάτι αντίστοιχο με μένα είχε συναντήσει σθεναρή αντίσταση και είχε οπισθοχωρήσει στο πεντάλεπτο.. το αψέντι που είχα μόλις είχα πιει ήταν σοβαρός σύμμαχος σε αυτό..

Αξιομνημόνευτο το πεντάευρω που της είχα δώσει σαν εφάπαξ για το νερό που είχα χαλάσει μετά την πληρωμή του τελευταίου λογαριασμού... αλλιώς ακόμα θα με κυνήγαγε...

2008-2011, Αθήνα: Ήσυχος γεράκος, εκπροσωπούσε την αδερφή του που έμενε στην Κρήτη, κανένα σοβαρό πρόβλημα... Βέβαια κάτι είχε παιχτεί για ένα 20 ευρώ όταν έφευγα, του είχα χαρίσει όμως και 2-3 βιβλία και όλοι είμασταν χαρούμενοι....

2012, Γλυφάδα: Έμεινα δυο μήνες, την έκανα επειδή παραιτήθηκα από την εταιρία που ήταν εκεί, η πλούσια, σικάτη ιδιοκτήτρια δεν το σκέφτηκε καν να μου γυρίσει έστω ένα μέρος από τα δύο νοίκια της εγγύησης αν και της είχα πει ότι απολύθηκα... μου την είχε πει κιόλας γιατί νοίκιασα σπίτι αφού με απέλυσαν τελικά.... αν όντως με είχαν απολύσει ίσως να της έριχνα 2-3 παναγίες...

2012-13: Dusseldorf: Έξι μήνες - σοβαρά προβλήματα...

Ο εβδομηντάχρονος γερμανός παίζει να ταν λίγο σαλεμένος... Μια φορά που είχα αργήσει 2-3 μέρες να απαντήσω σε ένα εμαιλ του είχε φτάσει στο σημείο να μου λέει ότι είχε πάρει τηλέφωνο στην εταιρία που δούλευα και του είχαν πει ότι με απέλυσαν (συνέχιζα να δουλεύω εκεί κανονικά)

Άλλη μια φορά είχε μπουκάρει μια μέρα που είχα άδεια στο σπίτι μου μαζί με έναν υδραυλικό για να φτιάξουν την θέρμανση που δεν δούλευε, χωρίς να με ενημερώσει πριν, και με είχε βρει να μισοκοιμάμαι... μου είχε κάνει και παρατηρήσεις θυμάμαι τότε γιατί ήταν άπλυτα τα πιάτα...

Επίσης, είχε κάνει μια ελληνικού τύπου κομπίνα με ένα κουζινάκι που είχα χαλάσει - οι αποδείξεις το βγάζαν περίπου στην διπλάσια τιμή από την κανονική, λογικά τα χαν συμφωνήσει με το μαγαζί που το αγόρασε, μισά δικά σου, μισά δικά μου... ω ναι, τα κάνουν και οι Γερμανοί αυτά:)

2013 Dusseldorf: Έξι μήνες - κανένα πρόβλημα με την ίδια την ιδιοκτήτρια (Ολλανδέζα στην καταγωγή)... κάτι καυγάδες με την πολωνή καθαρίστρια..

...η οποία ερχόταν κανά μισάωρο πριν την συμφωνημένη ώρα, με ξύπναγε και μου δίνε πέντε λεπτά να την κάνω από το σπίτι αλλιώς θα φευγε και δεν θα καθάριζε τίποτα...

2013, London: Μένω εδώ δύο μήνες και κάτι... απίστευτα πολλά προβλήματα... 

Με το που μπήκα στο σπίτι παρατήρησα ένα κρύο ρεύμα αέρα (ένα παράθυρο δεν έκλεινε καλά), που δεν το είχα προσέξει ο μλκας όταν πρωτοείδα το σπίτι... τι να δεις θα μου πεις με την θεογκόμενα μεσίτισα να κόβει βόλτες γύρω σου...

Όπως και να χει, περίπου για κανά μήνα η εβραία ιδιοκτήτρια με διαβεβαίωνε ότι την επόμενη εβδομάδα θα ρθει κάποιος να το φτιάξει, τίποτα... και όταν ένα απόγευμα με πήρε τηλ και μου λέει σε πέντε λεπτά θα μπω στο σπίτι για να το φτιάξω και της απάντησα κάτι του τύπου: 'αυτό δεν είναι σοβαρό notice' μου χε πει ότι είτε το φτιάχνουμε τώρα ή ποτέ... τελικά φτιάχτηκε μετά από μερικές βδομάδες...

Επίσης, έκλεισα το σπίτι με την διαβεβαίωση ότι έχει παραγγείλει έναν καινούριο καναπέ για να αντικαταστήσει τον υπάρχων σπασμένο και ο οποίος θα παραδιδόταν μέσα σε 2-3 βδομάδες... ακόμα τον περιμένω...

Γενικά η τύπισσα έχει ένα απίστευτα επιθετικό στυλάκι... μάλλον έχει να κάνει ότι δούλευε καμιά εικοσαριά χρόνια σαν pa (personal assistant) σε CEO's, οπότε τα κόμπλεξ και η καταπιεσμένη οργή που έχει παίζει να χουν χτυπήσει ταβάνι... εγώ τι φταίω όμως... ούτε CEO είμαι ούτε pa έχω..

Τα γράψα τα παραπάνω γιατί έχοντας στο μυαλό μου τις ιστορίες με τον γερμανό και την εβραία είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι κάτι κάνω και συνέχεια τσακώνομαι με τους landlords...

Αλλά, οκ, με μια πρόχειρη 'στατιστική' ανάλυση των δεδομένων φαίνεται ότι δεν παίζει κάτι τέτοιο..

Το βασικό κοινό των δύο πιο ζόρικων περιπτώσεων είναι ότι ήμουν φρέσκος σε μια ξένη χώρα χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω τις κακοτοπιές.. 

in any case, βλέπουμε...

Σώτη Τριανταφύλλου - Κινέζικα Κουτιά

...ή αλλιώς πουτάνα lifo δώσμου πίσω τα 4.9 ευρώ που έδωσα για αυτή τη μλκία..

- Τι φταίει η lifo για τα βιβλία που πας κ αγοράζεις ρε?, ρωτάει ο εξωτερικός παρατηρητής..

Φταίει φίλε μου...

Ας πούμε ότι είσαι σε ένα βιβλιοπωλείο και ενώ ετοιμάζεσαι να την κάνεις αφού έχεις πάρει τα βιβλία που θέλες λες δεν παίρνω άλλο ένα...

Και εκεί όπως ψάχνεσαι τραβάει το μάτι σου το κίτρινο βιβλιαράκι του τίτλου... και, φυσικά, χωρίς να το πολυσκεφτείς το αγοράζεις..

Και το αγοράζεις αφού την Σώτη πια την νιώθεις δικό σου άνθρωπο... Ξέρεις ότι μισεί την αριστερά - και γιατί μισεί την αριστερά, ξέρεις ότι σιχαίνεται να βλέπει τις γύφτισες να θηλάζουν, ξέρεις πόσες εκτρώσεις έχει κάνει...

Ξέρεις κατά βάση χίλιες δυο πίπες για την τύπισσα και χωρίς να σαι μανιακός θαυμαστής της - Ένα απλό browsing στα κουλτουροψαγμένα ελληνικά site τύπου lifo, θα σου δώσει όλες αυτές τις πληροφορίες...
Δεκάδες άρθρα, συνεντεύξεις, αφιερώματα, λες και είναι η μετενσάρκωση του Ντοσκογιέφσκι..

Anyway...

Είναι αλήθεια ότι το βιβλίο δεν είναι εντελώς για τα μπάζα... Δηλαδή μέσα στην απέχθεια που θα σου γεννήσουν διάφοροι ερασιτεχνισμοί υπάρχουν αρκετές αναλαμπές που προσπαθούν να το σώσουν..

Αυτό όμως που το κάνει τόσο άθλιο και σε αναγκάζει να το πετάξεις με δύναμη στον τοίχο αφού το τελειώσεις είναι η Ίκαρο - Μπαμπασακίλα που αποπνέει το τέλος...

Και αυτό δεν εκφράζεται όχι μόνο άμεσα με την αφιέρωση που του κάνει η Σώτη στην τελευταία σελίδα,  αλλά και έμμεσα με το θράσος της να μην δώσει τέλος στο βιβλίο αφήνοντας τον ήρωα να ξεκινάει μια καινούργια ζωή μέσα στην ηλιόλουστη άνοιξη, ξεχνώντας βολικά όλα τα ανοιχτά θέματα που έχει, κάνοντας την ζωή της Σώτης μας πάρα - μα πάρα - πολύ εύκολη...

Και αυτό που δεν καταλαβαίνει η μπαστακωμένη στο σβέρκο μας κλίκα των κουλτουριάριδων είναι ότι το κοινό τους δεν είναι αυτοί που έχουν κάποια γνώση στο αντικείμενο - αυτοί που όντως διαβάζουν βιβλία...

Το κοινό τους είναι οι μετανοημένοι άσχετοι σκυλάδες που, αποφασίζοντας ξαφνικά να το γυρίσουν στην λογοτεχνία από την εσπρέσσο πέφτουν πάνω στην υπερπροβεβλημένη Σώτη και σε κάθε άλλο δηθενά, και θα κάτσουν με τις μέρες να αναρωτιούνται για τα κρυφά νοήματα των έργων τους, υιοθετώντας παράλληλα και το κουλτουρέ υφάκι τους..

Από την άλλη, δεν είναι απίθανο το άκυρο αυτό τέλος να γίνε για λόγους οικονομίας... Δηλαδή κάθισε και το σκέφτηκε η Σώτη... - Πόσα θα πιάσει αυτό το βιβλίο? Πέντε ευρώ? Γιατί να κάτσω να πονοκεφαλιάσω να το ολοκληρώσω? Δεν γαμιέται... θα το βγάλω χύμα και να δεις που θα το φάνε αμάσητο τα ζά...

Αnyway, η Σώτη μπαίνει στη μαύρη λίστα μέχρι νεωτέρας... παρέα με τον Ίκαρο που μέχρι και μετάφραση να κάνει πάλι θα προσπαθήσει με κάποιο τρόπο να σου σπάσει τα @@...

Big Brains. Small Films. Benoît Mandelbrot, The Father of Fractals | IBM

Εφτά ζωές...Μαρία Δημητριάδη...

Κανούδος... Βεργκλ... Ελλάς?

1896: Η νεοσύστατη τότε δημοκρατία της Βραζιλίας αντιμετωπίζει μια απίθανη απειλή...

Όλα ξεκίνησαν από έναν ημίτρελο προφήτη που μαζί με μια ομάδα ζητιάνων γύρναγε στα χωριά επισκευάζοντας εκκλησίες και νοικοκυρεύοντας  τα νεκροταφεία...

Όλα καλά μέχρι εκεί... το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο τύπος κατάφερε να ασπαστούν τις ΄προφητείες' του μέχρι και οι ληστές της γύρω περιοχής...

Το πως το κάνε αυτό είναι καθαρό μυστήριο... Οι τύποι αυτοί μια ζωή καθάριζαν και λήστευαν χωρίς ίχνος τύψεων... Πώς είναι δυνατόν να υποταχθούν σε έναν θρησκευτικό ηγέτη?

Τέλος πάντων, όταν ο προφήτης βαρέθηκε να γυρνάει αποφάσισε να αράξει κάπου με τους πιστούς του. Ίδρυσε λοιπόν το Κανούδος όπου και αποφάσισε να χτίσει - τι άλλο - μια μεγαλειώδη εκκλησία και να την περνάει ήσυχα και ωραία προσευχόμενος...

Αμ δε... Πρώτα τον επισκέφθηκαν οι παπάδες...

- Κόψε τις μαλακίες, του είπαν. Τι τους μάζεψες όλους αυτούς εδώ και τους μιλάς για θεούς κ τα τιαύτα? Αυτή είναι δικιά μας δουλειά... Άντε διαλυθείτε να ξεμπερδεύουμε...

- Όχι έχω αποστολή να σώσω τον κόσμο κτλ, απάντησε ο σαλεμένος προφήτης...

Κααααλά είπε το παπαδαριό το οποίο, μετά από μια εβδομάδα διαπραγματεύσεων - που ένας θεός ξέρει τι έλεγαν στον προφήτη  - σηκώθηκε και έφυγε ακυρωμένο...

Οι παπάδες όμως δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσουν έτσι... οπότε μετά από λίγο ήρθαν παρέα με καμμιά εκατοσταριά φαντάρους για να του αλλάξουν τα μυαλά...

Και εκεί ξεκινάει η πλάκα γιατί για τους έμπειρους ληστές της περιοχής οι φαντάροι αυτοί ήταν ορεκτικό... και όχι μόνο αυτό.... ήταν τέτοιο το θρησκευτικό πάθος των ακολούθων του προφήτη που όποιος μπορούσε να κρατήσει οτιδήποτε, από σκουπόξυλο μέχρι τσάπα πήρε μέρος στην μάχη...

Οπότε μετά από μια σύντομη μάχη - όπου όπως ήταν λογικό αρκετοί από αυτούς με τα σκουπόξυλα σκοτώθηκαν - οι φαντάροι την έκαναν τρέχοντας...

Φυσικά, το βραζιλιάνικο κράτος δεν μπορούσε να το αφήσει έτσι αυτό... ξεφτιλίστηκε ο στρατός από κάτι ζητιάνους... και άσε που μέσα στο παραλήρημα του προφήτη αναφέρονταν κάτι για έναν μυθικό βασιλιά οπότε έπαιζε και η σκέψη αυτοί στο κανούδος να θέλαν την παλινόρθωση της μοναρχίας (η δημοκρατία ήταν κάπως φρέσκια όπως είπαμε)
Και πέρα από αυτό, ο προφήτης είχε τόση πέραση που όλοι οι αγρότες της γύρω περιοχής σηκωνόντουσαν και έφευγαν από τους γαιοκτήμονες που δούλευαν και πήγαιναν στο Κανούδος να ζήσουν και να καλλιεργήσουν εκεί την γη... Και δεν θέλαν και να πληρώνουν και τους φόρους!

Έτσι αποφάσισαν να στείλουν 500 φαντάρους με κανόνια κτλ για να ξεμπερδεύουν... Αμ δε... πάλι τζίφος... Ε οκ είπαν... με 2000 φαντάρους και διοικητή τον πιο έμπειρο στρατηγό μας δεν παίζει να γίνει πάλι στραβή...

Και όμως πάλι κέρδισαν οι ζητιάνοι, ο στρατηγός σκοτώθηκε και αφέθηκε από τους ευλαβικούς πιστούς του Κανούδος να φαγωθεί από τα όρνια...

Ε κάπου εκεί βαρέθηκε το επίσημο κράτος και αποφάσισε να στείλει τον μισό του στρατό...

Τελικά, μετά από τρεις μήνες πολιορκίας, το Κανούδος κατελήφθη, κάηκε, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του σφαγιάστηκαν (περίπου 20.000) και, καλού κακού, τα σπίτια ξεθεμελιώθηκαν...

1931: Σε μια κωμόπολη στην Αυστρία (Βεργκλ) εκλέγεται ένας δήμαρχος με ψαγμένες οικονομικές απόψεις...

Το θέμα ήταν ότι, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η ανεργία ήταν κοντά στο 30%, ενώ το μπάτζετ που είχε δεν έφτανε ούτε για ζήτω.

Οπότε λέει... παιδιά εγώ θα χρησιμοποιήσω το μπάτζετ σαν ενέχυρο για να φτιάξω δικό μου νόμισμα με το οποίο θα αρχίσω έργα για να βρει ο κοσμάκης δουλειά...

Καλή σκέψη, αλλά το κλειδί ήταν ότι την συνδύασε με άλλη μαγκιά: το νέο νόμισμα έχανε το 1% της αξίας του κάθε μήνα που είχε σαν αποτέλεσμα ότι δεν συνέφερε πια τον ματσωμένο να χώνει τα φράγκα στο σεντούκι αλλά να τα επενδύει για να υπερκαλύψει την δεδομένη ζημιά του 1%.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι μετά από ένα χρόνο εφαρμογής η ανεργία είχε πέσει κοντά στο μηδέν, το βέργκλ είχε γίνει 'μικρό Παρίσι' - μέχρι και ο Γάλλος πρωθυπουργός το επισκέφθηκε για να δει το θαύμα από κοντά - ενώ γειτονικές πόλεις και χωριά ξεκίνησαν το ίδιο σύστημα.

Κάπου εκεί ανέλαβε δράση η κεντρική τράπεζα της Αυστρίας....

- Τι θα γίνει ρε παλικάρια με τα νομίσματα σας όλοι, εμείς τι κάνουμε εδώ τους μαλάκες??, είπε τσατισμένα. Είναι δικιά μας δουλειά η 'νομισματική πολιτική'

- Μα κοιτάξτε, απάντησαν οι 'βεργλικοί'. Μηδενισμός της ανεργίας, τόσα όμορφα έργα έτοιμα... Που είναι το κακό σε αυτό??

- Ρε τι δεν καταλαβαίνετε??, επέμεινε η κεντρική Τράπεζα. Φιρί φιρί το βάλατε να με βγάλετε στην ανεργία? Και στην τελική μόνο εγώ έχω το νόμιμο δικαίωμα να κόβω νόμισμα και άντε και γαμηθείτε...

Τελικά, αφού η ιστορία έφτασε στο ανώτατο δικαστήριο όπου και δικαιώθηκε η τράπεζα, τα 'περίεργα' νομίσματα σταμάτησαν και το βεργκλ ξαναγύρισε στην ανεργία του. Μετά από κάτι χρόνια η Αυστρία προσαρτήθηκε από τον Χιτλερ και όλοι είδαν στο πρόσωπο του έναν σωτήρα από τους μαλάκες της τράπεζας, της κυβέρνησης κτλ...

2013: Η Ελλάδα περνάει 5-6 χρόνια συνεχόμενης ύφεσης... έχει χάσει περίπου το 20% του ΑΕΠ της... η ανεργία είναι περίπου 30% ... όμως η κυβέρνηση δεν ψήνεται να χαλάσει την ζαχαρένια της... συνεχίζει το business as usual...



Οι πρώτες δύο ιστορίες είναι πραγματικά εξωφρενικές, στην πρώτη περίπτωση αντί να κάνουν τον τρελό προφήτη αρχί-παπά αφού είχε τόσο θετική επίδραση στον κοσμάκη, καθάρισαν 20000 άτομα, ενώ στην δεύτερη ακύρωσαν το οικονομικό θαύμα μόνο και μόνο για χάσουν οι ίδιοι την οικονομική τους ισχύ...στα @@ τους για την ανεργία των άλλων...

Η Ελλάδα δεν ξέρω αν θα πρέπε να ναι μαζί τους... Δηλαδή και σε αυτήν την περίπτωση τα πράγματα είναι ζόρικα, αλλά τουλάχιστον δεν υπάρχει κάποια βίαιη παρέμβαση της εξουσίας ενάντια σε κάποια πιθανή βελτίωση...

Δηλαδή δεν είναι ότι ξεκίνησε καμιά ιστορία για να βελτιωθούν τα πράγματα και την φρέναρε το κράτος... άπλα μόνο η ανεργία είναι παρόμοια με το βεργλ και μπορεί κάποιος να ξεκινήσει τους συνειρμούς..

(Kαλή πηγή για το Κανούδος είναι το μυθιστόρημα του Μάριο Βάργκας Λιόσα: ο Πόλεμος της συντέλειας του κόσμου - κάπως υπερεκτιμημένος μάλλον ο συγγραφέας αλλά οκ... για το worgl υπάρχει άφθονο υλικό)