2.400.000 ταγματασφαλίτες...

- Μια τσιάντα με χειροβομβίδες χρειάζονται εκεί στη βουλή!, αναφωνεί ο οδηγός λεωφορείου με το που παίρνει την επιβεβαίωση ότι είμαι έλληνας..
- Πω ρε πούστη, σκέφτομαι. Πάμε πάλι τα ίδια.... Ευτυχώς κατεβαίνω σε 3-4 στάσεις οπότε δεν θα χρειαστεί να ακούω πίπες για παραπάνω από πέντε λεπτά..

Δεν έχω πετύχει Έλληνα εδώ στα ξένα που να μην ψάχνει -- σχεδόν απεγνωσμένα -- να ξαμολύσει με την παραμικρή ευκαιρία τις απόψεις του για το 'ελληνικό ζήτημα'

Μάλλον έχει να κάνει με το ότι τώρα που η Ελλάδα πάει κατά διαόλου είναι οι καταλληλότεροι να μιλήσουν... βλέπουν τα πράγματα εξ αποστάσεως (αφ' υψηλού) ζώντας σε μια ξένη χώρα η οποία τυγχάνει κιόλας να αποφασίζει για το τι θα κελαηδάνε οι πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας...

Και όμως... Οι συνειρμοί περί Γερμανικής κατοχής είναι παντελώς λανθασμένοι - Ο Γερμανός κατακτητής δεν θα είχε καμιά δύναμη αν δεν έβρισκε κάποια εκατομμύρια πρόθυμων συνεργατών στην ενδοχώρα...

...Το νούμερο του τίτλου προκύπτει από το 40% που δίνουν οι δημοσκοπήσεις στην κυβέρνηση πολλαπλασιασμένο με τα έξι εκατομμύρια που ψήφισαν πριν κανά χρόνο περίπου...

Και το εύλογο ερώτημα είναι, δεδομένου ότι και οι πέτρες ξέρουν πια ότι αν συνεχιστεί η ιστορία με τις τρόικες κ τα τιαύτα η πείνα θα χτυπήσει limit-up, ποιοι είναι αυτοί που παραμένουν πιστοί στο όραμα της νέας Ελλάδας που 'χτίζεται' τα τελευταία 3-4 χρόνια?

Μερικές πρόχειρες υποθέσεις:

1. Συνταξιούχοι:

Ξέρουν ότι ακόμα και αν οι άνεργοι Έλληνες φτάσουν στο σημείο να πηγαίνουν παράνομα στο Πακιστάν για δουλειά η σύνταξη θα συνεχίσει να μπαίνει κανονικά.

Και εκτός αυτού, όντας κοντά στα εξήντα, το τελευταίο που θέλουν είναι αλλαγές και περιπέτειες με εξόδους από ευρώ κτλ.

2. Υπάλληλοι του δημοσίου

Ομοίως με τους από πάνω, χωρίς το ελαφρυντικό της ηλικίας, με τον εξτρά φόβο όμως ότι η έξοδος από το ευρώ μπορεί να κάνει αδύνατη την αγορά του νέου iphone.

3. Τρομοκρατημένοι υπάλληλοι του ιδιωτικού.

Τρέμουν πια και την σκιά τους.

Φοβούνται (δικαιολογημένα) ότι θα απολυθούν, βλέπουν εφιάλτες με τον Σόιμπλε, το μόνο που θέλουν είναι να χουν ένα κομμάτι ψωμί, δεν θέλουν άλλα μπλεξίματα.

4. Λοβοτομημένοι πασοκτζήδες, νεοδημοκράτες κτλ

Εκτός συναγωνισμού.



Από όλους, αυτούς που δεν μπορώ να καταλάβω με τπτ είναι οι δημόσιοι. Πως διάολο παραβλέπουν την έμφυτη τάση για αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο που δεν έχει να φάει? Τόσο πολύ θέλουν το iphone?!?!

Δηλαδή είναι λογικό να μην του καίγεται καρφί του δημοσίου υπαλλήλου αν ο ιδιωτικός δίπλα σκοτώνεται για να παίρνει τα μισά φράγκα -- εκεί η πιθανή αντίδραση προϋποθέτει και κάποια ηθική -- μιλάω για το ένστικτο της αλληλοβοήθειας σε εξτριμ φάσεις... δηλαδή μέχρι και οι λύκοι πχ νοιάζονται να επιβιώσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι λύκοι στην ομάδα τους αφού αυτό θα αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης ολόκληρης της ομάδας...

Μια καλή εξήγηση δίνει αυτό το άρθρο
Η Ελλάδα πάτωσε σε παγκόσμια έρευνα για την μέτρηση της κοινωνικής αλληλεγγύης... Ίσως θα πρέπει τις χειροβομβίδες να τις στείλουμε στο Charities Aid Foundation που εκδίδει αυτήν την κωλοέρευνα

Σκηνές meeting

Συχνά τα meeting είναι απίστευτα βαρετά... υπάρχουν μάλιστα ιστορίες όπου συμμετέχοντες σε meeting δεν την πάλεψαν και έπεσαν πάνω στο κυκλικό τραπέζι ροχαλίζοντας...

Τις προάλλες, σε κάποια φάση, έχοντας βολευτεί σε μια απίστευτα άνετη καρέκλα η νύστα είχε βαρέσει κόκκινο...

Ο εξ Ιταλίας υπερ-ποστ-δοκ την είχε ψυλιαστεί από την αρχή την δουλειά... :

- Should we have this meeting?, είπε με το που μπήκε στην αίθουσα. The 'big boss' is sick, some other guys are not here either...

Αλλά όχι... κάποιοι που ήθελαν να σκοτώσουν μια ωρίτσα επαναλαμβάνοντας άχρηστες μπουρδες δεν ψήθηκαν... Ήταν και ένας άλλος, Ιταλός πάλι, στη μέση που τώρα που έλειπε ο επίσημος συντονιστής του meeting ήθελε να αποδείξει ότι μπορούσε να κάνει την δουλειά και δεν το συζήταγε να το ακυρώσουμε...

Τέλοσπαντων, ξεκινά με τα πολλά η κουβέντα και ενώ τα μάτια μου βάραιναν σιγά σιγά διαπιστώνω ότι έξω γινόταν της πουτάνας...

- Θα γίνει καμμιά μαλακία θα αποκλειστούμε από τα χιόνια σκεφτόμουν, θαυμάζοντας τις χοντρές νιφάδες και βρίζοντας την τύχη μου που με φερε εδώ...

Το meeting συνεχιζόταν κανονικά... άχρηστες πληροφορίες ανταλλάσοταν με σταθερό ρυθμό... είχε ξεσπάσει και ένας μίνι καυγάς μεταξύ του υπερ-ποστ-δοκ και ενός άλλου τύπου... πέρναγε η ώρα..

Μετά από 20 λεπτά από το παράθυρο έβλεπα κάτι σαν κ αυτό:

-Τι διάολο γίνεται, ο καιρός τρελάθηκε τελείως, είπα στον Ισπανό που καθόταν διπλά..

Κάπου προς το τέλος βλέπω τον Ιταλό συντονιστή να με κοιτάζει και να μου απευθύνει τον λόγο:

- You have any updates regarding the project you have been working on?,
- It is in the testing phase, απαντώ ξυπνώντας.
- So can I use the code right now to try something?, πετιέται ο υπερ-ποσ-δοκ.
- No it is in the testing phase, επιμένω. You can use it after a week I think.
- What about the idea we have been discussing about, ρωτάω τον συντονιστή. When we will be ready from
   your side?
- It will be developed, απαντά επιφυλακτικά.
- Yes, but when it will be ready?, ρωτώ κάπως πιο έντονα.
- Two weeks, αναγκάζεται να απαντήσει.

Το background του παραπάνω διαλόγου, είναι ότι ο υπερ-ποστ-δοκ με έχει τρελό άχτι αφού του την είχα πει για κάτι που άπτεται του ποστ-δοκ του, και τώρα αναζητά απεγνωσμένα για εκδίκηση.
Με τον συντονιστή, το θεματάκι ήταν ότι τρέναρε την υλοποίηση μιας ιστορίας, της οποίας βασικός εμπνευστής ήμουν εγώ, για αδιευκρίνιστους λόγους... ποιος ξέρει τι πουστιά θα χε βάλει στο μυαλό του... Οπότε το ότι τον έβαλα να δώσει timeline μπροστά σε όλους ήταν πολύ καλό...

Έχω μάθει πολλά από τότε...

Christos Thivaios - Den Eimai Allos

Περί fbk (2)

Μάρτης 2009 : Ο sen_saven ακούει σε μια διαδικτυακή εκπομπή φίλων κάποια άκυρα στατιστικά για το facebook...'εκατομμύρια κλικ ανά λεπτό, χιλιάδες ώρες ονλαιν ανά χρήστη κτλ'... Νιώθει ευχαρίστηση που ο ίδιος δεν έχει λογαριασμό σε αυτή τη μλκία...

Αύγουστος 2009: Ο sen_saven γράφεται στο facebook.
Επίσημη αιτία η αναζήτηση υλικού για διπλωματική και τα μουσικά events που θα χε στο calendar του.

Φλεβάρης 2010: Ανάρτηση - Κατηγορώ για το facebook. Σαν κύριο όπλο χρησιμοποιούνται τα copy-pasted κείμενα από φίλη που εξηγεί αναλυτικά γιατί διέγραψε όλους τους φίλους της και δεν θα ξαναμπεί.
Η συγκεκριμένη φίλη εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το facebook μέχρι και σήμερα

Φλεβάρης 2013: Ο sen_saven έχει άμεση ανάγκη από χρόνο για να ασχοληθεί με μια νέα ιστορία που έμπλεξε.. Το fbk βρίσκεται πολύ ψηλά στη λίστα με τις χρονοβόρες δραστηριότητες που μπορούν να πάρουν τον πούλο χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κόστος...

Και όπως και να χει, πέρα από τα events - που όποτε έρχονται επικαλούμαι δύο μέλη της θρησκείας μας με κάποια υπερβολική οικειότητα, αφού δεν είμαι πια στην Αθήνα.. - η όλη φάση είναι ξεκάθαρη σαπίλα... Όποτε πατάω το f στον browser για να βγει στα (υπερ)-αγαπημένα το fbk νιώθω να μπαίνω σε έναν κόσμο που με ρίχνει με κάποιο τρόπο σε μια κατάσταση ηλιθιότητας, χαύνωσης και ρομποσύνης...

Να πάει να γαμηθεί πια..

Το καταραμένο το κενό...

Πάνε περίπου δέκα χρόνια από όταν είχα πρωτο-ακούσει για αυτό...

Ήμουν σε μια σχολική τάξη και είχε διαβάσει μια συμμαθήτρια ένα κείμενο της για το κενό που είχε μέσα της και το πως προσπαθούσε απεγνωσμένα να το καλύψει..

Στην κοπελιά κάναμε άπειρη καζούρα με την καμμένη παρέα μου με λογοπαίγνια του τύπου βυζώτου, μπαζώτου κτλ... Αλλά αν θυμάμαι καλά δεν πολυμάσαγε, όντας εκ φύσεως ξεπεταγμένη, με τις σχέσεις μας να παραμένουν σε ένα ψιλοκαλό επίπεδο..

Τελοσπάντων, το κείμενο ήταν τρομερά ενδιαφέρον και θυμάμαι είχα πάθει ένα ψιλοσόκ όπως την άκουγα (δεν της το χα)...αλλά φυσικά, βρισκόμενος σε φάση άρνησης και θολούρας είχα φροντίσει να της την πω στο διάλειμμα μετά...

Προφανώς, η πραγματική πηγή του σοκ ήταν αυτή..:

" Το ανώτερο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι ούτε η νίκη, ούτε η ευτυχία, ούτε η πίστη ούτε τίποτα... Η κορφή είναι η κατάσταση όπου κάποιος τα έχει ξεπεράσει όλα αυτά... ο κενός άνθρωπος"

(ελεύθερη μετάφραση από βιβλίο του Καζαντζάκη...)

Και στην συνέχεια ακολουθώντας, όσο γινόταν, την πνευματική διαδρομή του δάσκαλου διάβασα ξανά και ξανά για αυτό...

Το ερώτημα είναι μετά το 'κενό' τι?

Δηλαδή οκ τα καθάρισες όλα...ελπίδες, φόβους, επιτυχίες, απογοητεύσεις...

Μετά πως την βγάζεις? Πως περνάει η ώρα? Για ποιο λόγο να 'συνεχίζεις'?

Για την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου το ερώτημα αυτό έχει την προφανή απάντηση....

-Υπάρχω για να περνάω καλά...Και προφανώς το κυνήγι της ηδονής έχει να κάνει με την διαιώνιση του εαυτού τους...

Υπάρχει μια 'ιδέα' στην πιάτσα - οι ινδοί διεκδικούν την πατρότητα της - ότι και καλά θα γεννιέσαι ξανά και ξανά μέχρι να μάθεις κάτι... μόνο τότε θα σταματήσει το πήγαινε-έλα..

Αν το συνδέσεις με το παραπάνω τότε η διαιώνιση εύκολα συνδέεται με την αναγέννηση...


Ενιγουει, άπειρο το θέμα... δεν βγαίνει σε ένα πόστ... και μάλιστα χωρίς αναγεννησιακό αλκοολ να κυλάει στο αίμα σου..:)

Υπάρχει ζωή μετά τα βιβλία?

 Ναι!... στο γυμναστήριο αν ακούσουμε την προτροπή της εικόνας..

Και ισχύει ότι την χρονιά που τελειώνει διάβασα τα λιγότερα βιβλία εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή καταρρίπτω διαρκώς το μέγιστο αριθμό κιλών που μπορώ να σηκώσω...

Αλλά όχι! Δεν παίζει να καταντήσω σαν τον εμπνευστή αυτού του ηλίθιου σαιτ (home physique)... απλά έτσι τα φερε η πουτάνα η ζωή...

Η αίσθηση ενός καλού βιβλίου είναι απείρως ανώτερη από το feeling ενός δυνατού σώματος και των παραλειπομένων... Ακόμα θυμάμαι πριν κάτι χρόνια, όπου έχοντας αγοράσει μετά απο τις επίμονες προτροπές μιας ηλίθιας πωλήτριας ένα σχετικά στενό μπλουζάκι - το οποίο στο πλύσιμο είχε μαζέψει ακόμα περισσότερο - μια κοπέλα στο δρόμο που με κοίταζε σαν να μουν η τελευταία της ελπίδα... δεν ήταν νορμαλ κοίταγμα αυτό... ήταν σαν να βλεπε στους φουσκωμένους μου θωρακικούς μυς  το νόημα της ζωής της...

Και διερωτάσαι...

- Οκ... πες ότι κάθεσαι και διάβαζεις τα κέρατα σου... πως θα κερδίσεις ένα αντίστοιχο
  βλέμμα?
- Πολύ δύσκολα... πρέπει να γίνεις ένας αναγνωρίσιμος για αυτήν συγγραφέας... στην  
   καλύτερη περίπτωση κάτι σαν κοέλιο... και τότε ναι... θα μπορείς όντως να της προσφέρεις
   εύκολες λύσεις για νοήματα ζωής και τα τιαύτα..

Οπότε γάμησε το καλύτερα το βλέμμα...

Τέλοσπάντων, την χρονιά που πέρασε διάφοροι λόγοι με κράτησαν σχετικά μακριά από το σπορ...

Ξεκίνησε με την προσπάθεια να τελειώσει ένας τόμος από την 'αναζήτηση του χαμένου χρόνου', συνεχίστηκε από ένα διάστημα όπου διάβαζα κάτι ξενόγλωσσα για εξάσκηση (ένα βιβλίο μιας γριάς, που όταν πρόσφατα πήρε το νομπελ την είπε στους σουηδούς γιατι δεν της το δώσαν κάτι χρόνια, πριν ήταν αρκετά καλό), κάπου έπαιξαν 2-3 τιμ ρομπινς, ενώ τον τελευταίο διάστημα βασανίζομαι με τον moby dick...

ξέρω αγγλικά... όχι τέλεια... αλλά ξέρω... αλλά δεν την παλεύω άλλο... δεν μπορώ να καταλάβω το χριστό μου διαβάζοντας κάτι που χει γραφτεί με βάση το πως μίλαγαν οι αμερικάνοι ναυτικοί 150 χρόνια πριν..

Την νέα χρονιά όμως τα πράγματα θα αλλάξουν... περιμένω ένα βιβλίο του έκο από ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο στην γερμανία (τον ψιλοχρυσώνεις τον κερατά αλλά χαλάλι)
Επίσης, υπάρχουν και οι occupygr και τα γαμάτα ebooks που έχουν στην σελίδα τους... πολλά από αυτά θα πάνε προς άμεση εκτύπωση... (φυσικά αν οι 'καταληψίες' ξέραν που δουλεύουν αυτοί που τα διάβαζουν θα τα διέγραφαν χωρίς δεύτερη σκέψη... εκτός κ αν θέλουν να χτυπήσουν τον εχθρό εκ των έσω:))

καλή χρονιά θα χουμε μάλλον....

Άλκης Αλκαίος

Χθες το απόγευμα χάζευα αυτό το τραγούδι...

Και για κάποιο λόγο έψαξα να δω ποιος είχε γράψει τους στίχους..

- 'Άλκης Αλκαίος', απεφάνθει το google.
- Πάλι αυτό το όνομα, σκέφτηκα.

Και έμεινε εκεί...δεν το ψαξα να δω παραπάνω ποιος είναι αυτός ο τύπος που συνέχεια πέφτω πάνω στο όνομα του στα τραγούδια που γουστάρω...

Και αυτό ήθελε και ο ίδιος άλλωστε... έγραφε με ψευδώνυμο, ουσιαστικά ποτέ δεν είχε δώσει μια συνέντευξη, πέθανε σήμερα και στα κλασσικά αφιερώματα βάζουν μια φωτογραφία του πριν 30 χρόνια...

Ο θάνατος όμως δίνει το ελεύθερο στον καθένα - ακόμα και στον τελευταίο blogger - να σκαλίσει την ζωή του άλλου... να ψάξει να δει ποιος κρύβεται πίσω από αυτούς τους στίχους που τον πιάνουν...

Παρακάτω ένα κείμενο από τον Οδυσσέα Ιωάννου... ξετυλίγει λίγο το 'πέπλο της σιωπής'...

Χωρίς τον Αλκαίο



«Πού ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει;». Έφυγε τα ξημερώματα. Μετάσταση στο συκώτι. Ένας από τους δυο τρεις ανθρώπους που με «έσπρωξαν» να γράψω τραγούδια. Δάσκαλος και φίλος.

Άφαντος και αμίλητος. Δεν έδωσε καμία συνέντευξη στη ζωή του, δεν φωτογραφήθηκε ποτέ μετά από το 1981, τελευταία του δημοσιευμένη φωτογραφία στον εμβληματικό δίσκο «Εμπάργκο». Καθηλωμένος για δεκαετίες από μία αρρώστια που τον είχε διπλώσει στα δύο, πριν έρθει ο καρκίνος. Ο Άλκης – ο Βαγγέλης Λιάρος. Κάποτε διάβασε ένα ποίημα του δημοσιευμένο στον Ριζοσπάστη ο Θάνος Μικρούτσικος. Έψαξε, τον βρήκε, του ζήτησε να μελοποιήσει λόγια του. Ερωτικό (Πιρόγα), Μεσ’ στο χημείο του μαγιού, Το κακόηθες μελάνωμα, Ρόζα, Πάντα γελαστοί, Σαν πλανόδιο τσίρκο, Blues on the road, αλλά και εκείνα τα σκέτα κατάγματα, Χαρούμενο τραγούδι για την Σύλβια Πλαθ καιΓαμμαγραφία.

Ένα από τα ισχυρότερα δημιουργικά δίδυμα στην ιστορία της δισκογραφίας μας. Αλλά και τραγούδια για τονΒασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή (Πρωινό τσιγάρο), τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον ΣωκράτηΜάλαμα, τον Μάριο Τόκα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Μπάμπη Στόκα, τον Χρήστο Θηβαίο, τονΛαυρέντη Μαχαιρίτσα...
Ο Άλκης που με περίμενε Κυριακές απογεύματα, με ένα ποτήρι γάλα και πολλά τσιγάρα. Προσπαθούσε να μείνει όρθιος στην καρέκλα. Μπάσος και γρήγορος στις λέξεις. Οι στίχοι του όλοι χειρόγραφοι. Όμορφα γράμματα. «Για δες κι αυτό!» Κάποια από τις πρώτες φορές που βρεθήκαμε σπίτι του, τόλμησα να του το ζητήσω. Ευγενική άρνηση: «Αν ποτέ αποφασίσω να δώσω συνέντευξη, το ξέρεις πως θα την δώσω μόνο σε εσένα.» Τελικά, δεν την ήθελα. Γιατί να την θέλω; Δεν το αναφέραμε ποτέ ξανά.

Ως γενναιόδωρος που ήταν, μου χάρισε κάτι πολύ ακριβότερο. Το 1996, κυκλοφορεί ο δίσκος Στου αιώνα την παράγκα. Ο δίσκος της Ρόζας. Μου αφιερώνει το τραγούδι από το οποίο προέκυψε ο τίτλος του δίσκου, το Για μια Ντολόρες. «Στον Οδυσσέα Ιωάννου, καλή θητεία αεροπόρε». Το μαθαίνω μετά από μία δύσκολη σκοπιά στη Λάρισα. Παίρνω κουράγιο για δέκα θητείες. Σπεύδω να προσφέρω ένα μικρό αντίδωρο. Του γράφω και του αφιερώνω τρία χρόνια αργότερα τις Μικρές Νοθείες,  στο δίσκο Θάλασσα στην Σκάλα.

Ο Άλκης που με αναστάτωσε όταν πρωτοάκουσα στίχους του. Που άλλαξε την τροχιά μου. Ο στιχουργός με τις περισσότερες ιστορικές αναφορές στα τραγούδια του. Σε γεγονότα και πρόσωπα "δεύτερης ανάγνωσης". Που γοητευόταν από τους αφώτιστους ήρωες. Αλλά και της ακαριαίας τρυφερότητας, του έρωτα δύο δυνατών σωμάτων, κάτι που μόνο με την φαντασία του μπορούσε να ζήσει. Που χρησιμοποιούσε τις λέξεις μόνο μετά από επιμελές τρόχισμα. Ο Άλκης που είχαν πέσει όλοι επάνω του, να βγάλει από το Ερωτικό την λέξη Βησιγότθοι, γιατί είναι κρίμα ένα τόσο ωραίο τραγούδι να καταστραφεί από μία λέξη.