Σε ένα καπιταλιστικό κόσμο σαν τον δικό μας,ο τελευταίος που πιστεύεις ότι θα χει πρόβλημα είναι οι τράπεζες ή,κάλύτερα,αυτός που διαχειρίζεται πολλά λεφτά..
Και όμως..
Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του 2006 όταν και ανακοινώθηκαν τα πρώτα προβλήματα με τα
subprime..
Ερχόταν που λες ο τσέλιγκας στην τράπεζα και έλεγε:
-Γειά σας παιδιά.Θέλω ένα δάνειο!
-Ευχαρίστως,απάνταγε η τράπεζα..πες μας κάτι για σένα!
-Να..είμαι χωρίς δουλειά τα τελευταία 3-4 χρόνια,έχω μια υπερχρεωμένη πιστωτική και είχα ξαναπάρει δάνειο αλλά τελικά έγινε μια στραβή και μου κατέσχεσαν το σπίτι.Δε βαριέσαι..
-(Για μαλάκες ψάχνεις?..έπρεπε κανονικά να απαντήσει η τράπεζα πετώντας τον έξω με τις κλωτσιές).Αντ'αυτού όμως, του λέγε με μια λάμψη στα μάτια:
-Πιστεύω ότι έχουμε την κατάλληλη προσφορά για σένα!
Έτσι λοιπόν ο τσέλιγκας φορτώνοταν ένα subprime δάνειο(το συνθετικό sub φέρνει κάτι σε ύποκοσμος,υπάνθρωπος κτλ)
Το subprime δάνειο είχε φυσικά πολύ μεγαλύτερο επιτοκίο από τα κανονικά(prime) δάνεια και άλλους επαχθείς όρους τους οποίους ο τσέλιγκας ούτε που έπαιρνε χαμπάρι..
Αν το δεις από οικονομικής σκοπιάς το θέμα οι τράπεζες είχαν δίκιο να βάζουν μεγαλύτερο επιτόκιο στον τσέλιγκα..αναλάμβανουν μεγάλο ρίσκο δίνοντας του τα λεφτά και γιαυτό περίμεναν να έχουν και μεγαλύτερη απόδοση.
Έφτασε η κακιά η ώρα όμως και το κακό παράγινε με ένα μεγάλο ποσοστό των παραπάνω κακόμοιρων να αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις του δανείου τους.
Όταν το ποσοστό αυτών που παρατάνε ένα δάνειο,με αποτέλεσμα το σπίτι τους να βγαίνει σε πλειστηριασμό κτλ,είναι σε λογικές τιμές η τράπεζα μπορεί να το διαχειριστεί..αν ανέβει υπέρμετρα τότε παει κατά διαόλου και η ίδια η τράπεζα..
Άσε που οι τράπεζες,με το που εκδίδουν ένα δάνειο δεν περιμένουν κάθε μήνα σαν σπιτονοικοκυρά την δόση.Αντίθετα προεξοφλούν ότι θα πάρουν αύτα τα χρήματα και αγοράζουν άλλα χρηματοοικονομικά προιόντα,ενώ με την σειρά τους οι πωλητές αυτών των προιόντων προεξοφλούσαν ότι θα λάβουν τα λεφτά τους και έκαναν και αυτοί άλλες επενδύσεις..
Πρέπει να τονιστεί ότι η κλασσική έννοια της 'αγοράς' και της 'πώλησης' δεν ίσχυει στο χρηματοοικονομικό παιχνίδι..
Δηλαδή,όταν αγόραζε η τράπεζα τα προιοντα δεν έδινε και ντουκου τα λεφτά..η άλλη πλεύρα της είχε 'εμπιστοσύνη' ότι κάποια στιγμή θα της τα δινε..
Η έννοια όμως της 'εμπιστοσύνης' άρχισε να χάνεται σιγά-σιγά,αρχικά με την χρεωκοπία μερικών,μικρών στην αρχή,επενδυτικών τραπεζών που είχαν ανοιχτεί πολύ με τα subprimes..
Έτσι άρχισε η αμοιβαία καχυποψία..
-Να σου δώσω λεφτά,αναρωτιόταν ο ένας,ή μήπως έχεις κάποια σχέση με τα subprimes?
-Mε προσβάλεις,απάνταγε ο άλλος με ύφος παρθένας που της θίξανε την τιμή.
Αυτό ακριβώς υποστήριζε μέχρι την τελευταία στιγμή ο εικονιζόμενος Dick Fuld,διευθύνων σύμβουλος της Lehman Brothers μίας εκ μεγαλύτερων επενδυτικών τραπεζών στον κόσμο,που πρόσφατα χρεωκόπησε μετά από λειτουργία 158 χρόνων..
-Όλα είναι υπό έλεγχο έλεγε..(μόνο 35 δισεκατομμύρια δολάρια χρειάζοταν τελικά)
Και δυστυχώς δεν είναι η μόνη..συνέχεια ακούμε για κολοσσούς,όπως η Merrill Lynch, που σώζονται τελευταία στιγμή ή κρατικοποιούνται..
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι θα βγουν πάλι οι γραφικοί τύποι με τις θεωριούλες τους περί market inefficiency(ότι δηλαδή από το χρηματιστήριο κανείς τελικά δεν μπορεί να βγει κερδισμένος) και θα την λένε σε όλους...
ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΔΕΝ ΞΟΦΛΗΣΑΜΕ,Η WALL STREET ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ!!
