Η άπατη ξεφτίλα του να βλέπεις survivor...

Είναι γεγονός ότι όλοι χρειαζόμαστε κάτι για να κάνουμε 'disconnect' από την καθημερινότητα μας... εγώ πχ μπαίνω στο sport-fm.gr και χαζεύω αθλητικά αφού είναι ένας πολύ απλός και γρήγορος τρόπος να ναρκώσεις προσωρινά τον εγκέφαλο σου (ο tolle λέει ότι κάνει το ίδιο με κάτι άλλα πιο ψαγμένα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο)

Τελοσπάντων, όλα πηγαίνανε καλά μέχρι που στα αθλητικά νέα άρχισαν να υπεισέρχονται ειδήσεις του τύπου: 'Μάγεψε ο Χούτος στο διπλό του Survivor', 'Δείτε την συγκλονιστική νίκη των μαχητών'...

Και λες...κάτσε να δω λίγο Χούτο...το χει ακόμα? Και, όπως και να χει, αυτά τα αγωνίσματα με στίβο μοιάζουν οπότε γιατί να μην τα βλέπω? Τώρα αν παίζει και λίγο reality φάση με ξεκατινιάσματα κτλ δεν χάλασε κ ο κόσμος...

Φτάνει όμως το σκηνικό σε κάποιο σημείο που αν έχεις κρατήσει κάπου στο κεφάλι σου μια ελάχιστα καθαρή γωνιά αναφωνείς ένα 'άντε κ γαμηθείτε' κ δεν ξανακάνεις κλικ ακόμα κ αν ο Χούτος βάλει πέντε γκολ σε ένα λεπτό...

Πιο συγκεκριμένα, οι ΄ομορφιές' που έδειξαν σήμερα περιελάμβαναν:

1. Δικάμερο (ή τρικάμερο?) μέσα σε δωμάτια νοσοκομείου με τους παίχτες να σκούζουν για το πόσο πονάνε μετά το τροχαίο που είχαν.
2. Κάτι άλλους παίχτες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ βλέποντας φωτογραφίες/μηνύματα των ανήλικων παιδιών τους... μερικοί φίλαγαν και την οθόνη όπου έπαιζαν οι φώτο.
3. Μια άλλη παίχτρια να σπαράζει για το ότι δεν βλέπει τα πρώτα βήματα του παιδιού της που δεν έχει κλείσει καν χρόνο...
4. Μια μελανιασμένη παίχτρια να βγαίνει από το νοσοκομείο για ένα τελευταίο γύρισμα, το οποίο και φυσικά θα εμπεριέχει μερικά δάκρυα για το γεγονός ότι γυρνώντας στην Ελλάδα δεν θα μπορεί ούτε καν να αγκαλιάσει το παιδί της λόγω των τραυμάτων...

ΑΡΚΕΤΑ.

Clair de Lune (Extended)

Toni Morrison - Αγαπημένη

Το βιβλίο ξεκινά περιγράφοντας κάτι τερτίπια που έκανε το φάντασμα ενός μωρού σε μια οικογένεια μαύρων πρώην σκλάβων... όχι τίποτα το ιδιαίτερο βέβαια... πήγαινε πέρα δώθε κανά τραπέζι, έπαιζε με κανά βάζο... χαλαρά πράγματα...

Στην συνέχεια, και ενώ είχαν ήδη φύγει από το σπίτι τα δύο έφηβα αγόρια (ένιωθαν άβολα με το φάντασμα) σκάει μύτη ένας παλιός φίλος της πρωταγωνίστριας από τα χρόνια της σκλαβιάς, ο οποίος  αφού της πετάξει μερικά γλυκόλογα, της πετάει και τα μάτια έξω και εγκαθίσταται στο σπίτι (άντρας δεν υπήρχε - είχε πεθάνει ή κάτι τέτοιο).
Το φάντασμα όμως ξενερώνει με την έλευση του και την κάνει κ αυτό αλλά το μεταφυσικό συνεχίζεται με την εμφάνιση μιας εικοσάχρονης μαύρης η οποία 'αναδύθηκε' μέσα από τον ποταμό και άραξε κ αυτή με τη σειρά της στο φιλόξενο σπιτικό...

Όλα πηγαίνανε καλά... οι σελίδες του βιβλίου περνάγανε με το μόνο που μπορούσε να σε βγάλει από την βαρεμάρα να είναι κάτι 'φλας-μπακ' από τα παλιά με τα μύρια όσα τραβάγανε από τους λευκούς, μέχρι που φτάσαμε στα μισά του βιβλίου οπού και σκάει η βόμβα...Ο άντρας, μαθαίνοντας ότι πριν καμιά δεκαριά χρόνια η πρωταγωνίστρια είχε κόψει το λαιμό της ενός έτους κόρης της και είχε τραυματίσει τα υπόλοιπα παιδιά ώστε να μην πέσουν στα χέρια των λευκών 'ιδιοκτητών' τους, που την είχαν ξετρυπώσει λίγο καιρό αφότου το χε σκάσει, της πετάει μια ατάκα του τύπου 'περπατάς με τα δύο πόδια ή με τα τέσσερα' και την κάνει από το σπίτι...

Πέρα από το σοκ που προφανώς σου προκαλεί η όλη σκηνή του φονικού (την οποία και φυσικά η συγγραφέας φροντίζει να σου περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια), η πιο ψυχρή σκέψη που μπορείς να κάνεις είναι με τι άλλο θα γεμίσει το υπόλοιπο μισό του βιβλίου αφού τα πάντα στο βιβλίο μέχρι τώρα περιστρέφονταν έμμεσα γύρω από αυτό...θα συνεχίσει τα 'φλας-μπάκ'? Θα προσπαθήσει να απαλύνει τη μουνταμάρα ρίχνοντας κανά άλλο μεταφυσικό χαρτί στο παιχνίδι?

Δύσκολα το κόβω να το σώζει... τα καλά βιβλία πάντα κάνουν φινάλε με κάτι τέτοια και αφήνουν τον αναγνώστη να βρίζει... δες πχ τα σταφύλια...

αφήστε τους έλληνες να βαρέσουν κανόνι No 2

Έγραφα πριν περίπου δύο χρόνια ότι το καλύτερο για τους Έλληνες είναι να τους αφήσουν στην μοίρα τους μπα και βάλουν μυαλό... τελικά κουτσά στραβά την είχαν βολέψει πάλι οπότε η μαλακία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, μερικά πρόσφατα παραδείγματα:

1.
'Όσοι γίνανε ιδιωτικοί υπάλληλοι ήταν επιλογή τους... και στην τελική, περισσότεροι δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι? Δεν εκπροσωπούν την κοινωνία οι του ιδιωτικού', έλεγε εκνευρισμένος ο 27-χρόνος φέρελπις δημόσιος υπάλληλος.

Ακούγοντας αυτές τις μπαρούφες μένεις να αναρωτιέσαι: - Ρε λες να χει δίκιο τελικά αυτός ο Στούπας που γράφει το ίδιο άρθρο τα τελευταία εφτά χρόνια στο οποίο απαιτεί να ρίξουν δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους στην πυρά και να σηκωθεί ένα μικρό άγαλμα για κάθε εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα? Αφού μετά από τόσα χρόνια κρίσης δεν έχουν μάθει ούτε τα βασικά τότε ας συνεχίσει να γράφει τα ίδια μέχρι το τέλος του copy-paste.

2.
- Είναι ανήθικο να μιλάς εσύ για την Ελλάδα, sen_saven, είπε καταγγελτικά μια 35-χρονή δικαστής. Η Ελλάδα σε σπούδασε και εσύ δουλεύεις στο εξωτερικό.
- Μα δούλεψα στην Ελλάδα για τρία χρόνια μετά τις σπουδές!, απαντά ο sen_saven. Απλά δεν γινόταν να ζήσω με 420 ευρω...
- Να βλέπεις! σου δώσε και εργασιακή εμπειρία η Ελλάδα και τώρα μιλάς, επέμεινε τσατισμένη η δικαστής.

Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω την ανηθικότητα του να μην σου φτάνουν 420 ολόκληρα ευρώ, αναρωτήθηκα, παρόλαυτα, γιατί έξαφνα γίνανε τόσο πατριώτες οι δικαστές... να τι είπε η google:

1. Δικαστές και εισαγγελείς δεν θα καταθέτουν πόθεν έσχες με απόφαση ΣτΕ
2. Μισθοδικείο: Αντισυνταγματικές οι περικοπές μισθών των δικαστών
3. Αναδρομική επιστροφή του 25% του φόρου εισοδήματος για τους δικαστές
4. Αποφάσισαν να δικάζουν μόνο έως τις 12 το μεσημέρι

Ε και εγώ θα ήμουν κάργα πατριώτης αν η πατρίδα με πλήρωνε όσο θέλω εγώ για να δουλεύω όποτε μου καπνίσει...
Από την άλλη, με τόση δύναμη που έχουν στην όμορφη ελληνική δημοκρατία και λίγα κάνουν οι άνθρωποι... αν ήταν άλλοι στην θέση τους, το google θα μπορούσε να δίνε τίτλους όπως:

1.'Αποφάσισαν να δικάζουν μόνο κάθε 29η Φεβρουαρίου'
2. 'Αντισυνταγματική η ύπαρξη μισθών πάνω από 500 ευρώ (εξαιρούνται δικαστές/βουλευτές)'
3. 'Με απόφαση του ΣτΕ δημιουργούνται ειδικές λωρίδες κυκλοφορίας μόνο για δικαστές'

3.
Σε αρκετές χιλιάδες υπολογίζονται πια οι οπαδοί του Σώρρα... νιώθω απέραντη θλίψη που δεν πέτυχα έναν από αυτούς να κουβεντιάσουμε... να μου πει για την αρχαιοελληνική διαστημική τεχνολογία και τις αποφάσεις της ελληνικής 'δικαιοσύνης' υπέρ του...

Leonard Cohen - Master Song

Τα γεράματα του Μίμη Ανδρουλάκη

Κοντά δέκα χρόνια πριν, το Σάββατο μεσημέρι του sen_saven περιελάμβανε πάντα τα παρακάτω: βράσε δύο θηριώδη κατεψυγμένα μπούτια κοτόπουλο, αγόρασε αυγά από τον τοπικό μπακάλη, φάε αρκετά πιάτα από την κοτόσουπα που θα φτιάξεις με τα παραπάνω υλικά και παράλληλα βάλε να ακούσεις το podcast από την τελευταία εκπομπή του Μίμη Ανδρουλάκη.

Ο Μίμης όλα αυτά τα χρόνια έκανε κάτι πάρα πολύ απλό που όμως τον ξεχώριζε από τα υπόλοιπα σκεπάρνια Έλληνες πολιτικούς: Διάβαζε ξενόγλωσσα βιβλία με όμορφες ιδέες, μετέφερε αυτά που του άρεσαν στα βιβλία του και πέταγε τις αντίστοιχες ατάκες περί τεκτονικών οικονομικών πλακών και πάλης των γενεών στις εκπομπές του.

Τα χρόνια περνούσαν, όλα πηγαίναν καλά, ο Μίμης συνέχιζε να κρίνει εύστοχα τις πολιτικές εξελίξεις μέχρι που φτάσαμε στην πρώτη βδομάδα των capital controls... Εκεί ο Μίμης βγαίνει μαινόμενος στις εκπομπές απειλώντας ότι θα ξεκινήσει μόνος του δεύτερο πολυτεχνείο αν δεν ανοίξουν οι τράπεζες αύριο, βρίζει ουρλιάζοντας θεούς και δαίμονες κτλ κτλ... η όλη ψυχολογική κατάσταση του θύμιζε μικρομεσαίο επενδυτή που έβλεπε τα limit down του μεσοχωρίτη να του μασουλάνε τις αποταμιεύσεις μιας ζωής...

Μετά από αυτό ο Μίμης σώπασε: έβγαινε (και βγαίνει) μόνο για να προωθήσει το τελευταίο του βιβλίο όπου και αναγκάζεται να μιλήσει λίγο και για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση....

Στο πλαίσιο αυτών των όμορφων εκδηλώσεων ο Μίμης βγήκε στον (το-πάθος-για-το-χρήμα-σε-κάνει-) Παύλο Τσίμα όπου, μεταξύ άλλων, είπε τα παρακάτω:

1. Ζούμε σε μία νέα περιόδο 'Pax Romana', δεν έχει νόημα να διαμαρτυρόμαστε, ας στηθούμε στα τέσσερα ή όπως αλλιώς θέλουν οι ισχυροί της Ευρώπης γιατί διαφορετικά θα μας πάρουν τα σώβρακα οι Τούρκοι.

2. Ας ξεχάσουμε τον Αριστοτέλη, εδώ χρειαζόμαστε στωικούς φιλοσόφους για να 'ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της νέας εποχής' (ή για να εντρυφήσουμε την φιλοσοφία της ήττας όπως εύστοχα επισήμανε ο Παύλος Τσίμας).

3. Βάλε κανά διαγωνισμό/κλήρωση ρε Τσίμα στην εκπομπή σου μπας και πουλήσω τίποτα, (εννοούσε: Άντε τι διάολο ήρθα εδώ πέρα - πρέπει να κάνουμε δουλειά)

Μερικές σκέψεις για τα παραπάνω:

1. Να στηθούμε Μίμη αλλά υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα να την πάθουμε σαν την κοπελιά που κάποτε είχα δει χαμηλά στην Τρικούπη στις πέντε το πρωί να λέει στον νταβά: - Τίποτα,κανένας δεν σταμάτησε όλο το βράδυ (δεν το χε σαν πουτάνα τι να λέμε τώρα).
Ή, ακόμα χειρότερα, να μας πηδήξουν και να μην μας πληρώσουν... τσάμπα πουτάνες... Περιμένεις, δηλαδή, στα σοβαρά να ρθει να πολεμήσει κανάς Γερμανός στην Ελλάδα άμα μπουκάρουν οι Τούρκοι? Δεν είναι δα και καμιά πολεμική υπερδύναμη άλλωστε..

2. No comment.

3. Μίμη την συνταξούλα σαν βουλευτής την παίρνεις... δεν είναι απίθανο να τσιμπάς και καμιά άλλη από δω από κει.. Γιατί τόσο άγχος να βγάλεις το κατιτις παραπάνω και από τα βιβλία? Άστο να πάει καλύτερα... άσε τα βιβλία...αν θες παραπάνω φράγκα πήγαινε γίνε τηλεσχολιαστής/ψευτοφιλόσοφος/παπαγαλάκι... εκεί είναι τα φράγκα τη σήμερον ημέρα..

Άλλη μια διαλυμένη οικογένεια - Τζόναθαν Φράνζεν

Έχοντας διαβάσει μέσα σε ένα χρόνο 1417 σελίδες Φράνζεν (786  + 649  από Ελευθερία και Η εικοστή έβδομη πολιτεία), μια είναι η αίσθηση που απέμεινε από το όλο σκηνικό: Οικογενειακή μίρλα

Ξέρεις. πως είναι όταν μαζεύεται όλη η οικογένεια όπου πάντα θα υπάρχει μια (ζωντο)-χήρα θεία που όλα θα της βρωμάνε και η οποία θα μαζέψει σε κάποια φάση άλλες 2-3 ομοίδεατισσες και θα αρχίσουν όλες μάζι να ζωγραφίζουν το οικογενειακό πορτραίτο με τα σκοτεινότερα χρώματα κάνοντας σε να αναρωτιέσαι το αν ο θεός μας μούτζωσε οριστικά και αμετάκλητα? Ε, κάπως έτσι είναι και τα βιβλία του Φρανζεν...

Το πιο περίεργο είναι ότι ενώ τα δύο βιβλία γράφτηκαν με διαφορά 22 ετών η ιστορία είναι η ίδια: Ένα ζευγάρι με παιδιά στην εφηβεία έχει προβλήματα, ο πατέρας πηδιέται με μια ινδή (η οποία τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ξεπαστρεύεται), η μάνα ξενοκοιμάται και αυτή, ενώ το παιδί φεύγει από το σπίτι για να ζήσει με το έτερον ήμισυ.

Το μόνο που αλλάζει ανάμεσα στις δύο ιστορίες είναι το καρυκεύματα γύρω από τον βασικό πυρήνα: Στην 27η πολιτεία έπαιζε μπάλα με συνομοσιολογικά τερτίπια με σκοπό (μεταξύ άλλων) το επικερδές real estate trading, ενώ στην Ελευθερία η γαρνιτούρα είχε να κάνει με οικολογικές ανησυχίες μπερδεμένες με εξορύξεις, υπερ-πληθυσμό, την σαπίλα του πολέμου στο Ιράκ και (ως απλή αναφορά) την κρίση του 2008.

Και θα μου πεις: Και τι έγινε? Έχουμε και εμείς τρίτα στεφάνια, Νίκο θέμελη και τα τιαύτα... Τι να μας πει ο Αμερικάνος?
Τι να κλάσει το τρίτο στεφάνι με τις 300 ψωροσελίδες μπροστά στις σχεδόν 800 της Ελευθερίας?, θα σου απαντήσω. Και πρόσεξε, το στεφάνι έχει απείρως περισσότερες κηδείες, γάμους, κέρατα κτλ σε σχέση με την Ελευθερία... Για να βλεπα τον Ταχτσή που θα πήγαινε με το υλικό της Ελευθερίας? Ε?

Γιατί, ναι, μπορείς εύκολα να διαβλέψεις την μπότα του εκδότη καρφωμένη στο λαιμό του Φράνζεν ενώ του ουρλιάζει: - Γράφε, ρε! Γέμισε το με το λιγότερο 750 σελίδες! Χαρτί πουλάμε!

Και βλέπεις τον κακομοίρη τον συγγραφέα, εκεί που περίπου στα μισά του βιβλίου φαινόταν να ξεμπερδεύει με τα βάσανα του ζευγαριού, να αναγκάζεται να ανοίξει καινούριο κεφάλαιο: 'Γιος': Γιατί έφυγε από το σπίτι? Γιατί ποτέ δεν καταφέρνει να χωρίσει με την παιδική του γκόμενα? Θα πηδήξει τελικά την όμορφη αδερφή του κολλητού ή όχι?

Και αφού ξεμπερδέψει και με τον γιο χωρίς να χει πιάσει τον στόχο των σελίδων το πράγμα αρχίσει να αγριεύει: Ξεκινάει να αναλύει το γιατί μετανάστευσε (εκατό χρόνια πριν) ο προ-προ-προ-πάππους του πρωταγωνιστή από την Σουηδία! Πιάνει όλα τα αδέρφια, ξαδέρφια, θείους που έχει ξεχάσει από την αρχή του βιβλίου και τους βγάζει στη σέντρα... Τον φαντάζομαι με γουρλωμένα τα μάτια να μονολογεί αφρίζοντας: - Θα τα γαμήσω όλα! Θα το φτάσω μέχρι πέμπτου βαθμού συγγένεια! Θα συνεχίσω να γράφω μέχρι το νουμεράκι πάνω δεξιά να δείξει '786'.... θα του κάνω και μποναμά του πούστη του εκδότη τελικά... φοράει καλογυαλισμένες μπότες...

Πάντως, ένα περίεργο πράγμα, 2-3 μέρες αφού τελειώσεις το βιβλίο μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται: Που χαθήκαν αυτοί οι Μπέργκλαντ?... μέρες έχω να ακούσω νέα τους...