Επικίνδυνος Οίκτος

 

Πρέπει να ναι 2-3 χρόνια που τα διάβασα αλλά αυτό είναι ένα από τα λίγα βιβλία που θυμάμαι την υπόθεση του (κανονικά, ξεχνάω τι συνέβη στο προηγούμενο βιβλίο με το που θα ξεκινήσω το καινούργιο)

Ίσως έχει να κάνει με μια τύπισσα που είχαμε ξεκινήσει κάτι ενώ δεν με έλκυε καθόλου μόνο και μόνο γιατί με εκβίαζε συναισθηματικά με ατάκες του τύπου 'με έριξες σε κατάθλιψη με τον τρόπο που με έφτυσες κτλ κτλ'

Και, φυσικά, αυτή η ιστορία πήγε κατά διαόλου... τέλειωσε και τυπικά όταν η τύπισσα έφτασε στο σημείο να με απειλεί λέγοντας μου ότι θα αυτοκτονήσει μεν (ατάκα που είχε παλιώσει αφού το έλεγε 15 φορές τη μέρα) αλλά θα αφήσει σημειώματα ότι εγώ την έπεισα να το κάνει γεγονός που είναι αδίκημα οπότε θα με χώσουν μέσα... βλέπεις τα στάδια του εκβιασμού: Κατάθλιψη -> Αυτοκτονία -> Φυλακή?!?!

Γιατί, ναι, μπορεί με το να γενάς τον οίκτο να ασκείς εξουσία σε κάποιους ανθρώπους που είναι είτε θύματα ή 'καλόκαρδοι' (που ίσως να είναι και το ίδιο:)), αλλά αν φτάσεις στο σημείο να απαιτείς αυτήν την εξουσία με άμεσο τρόπο (i.e. κάνε ότι σου λέω αλλιώς μπαίνεις φυλακή) τότε, όσο θύμα και να ναι ο άλλος, θα σηκώσει κεφάλι και θα πει ως εδώ (διαφορετικά είναι για αυτοκτονία ο ίδιος)

Τελοσπάντων, αυτός ο οίκτος που λες μπορεί να σκάσει μύτη παντού... πχ, στην λογοτεχνία θα γίνει με άμεσο τρόπο (αναπηρικό καροτσάκι) και ίσως μέχρι και στην πραγματική ζωή θα βρεθεί κάτι σχετικά ξεκάθαρο όπως απειλές για αυτοκτονία και φυλακές αλλά πολύ συχνά ο οίκτος εμφανίζεται ύπουλα και σιγά-σιγά χωρίς καν το καταλάβεις και εσύ ο ίδιος. Δηλαδή, υπάρχουν αρτιμελείς άνθρωποι, που δεν είναι πλήρως σαλεμένοι, που και πάλι θα εκμεταλλευτούν την ενοχικότητα σου ώστε να ρουφήξουν από εσένα όση προσοχή και ενέργεια θέλουν (που αν είναι αρκετά καταθλιπτικοί, πίστεψε με, θα λειτουργήσουν ως ρουφήχτρες) 

Και, ας πούμε ότι κάποια στιγμή ξυπνάς και λες: Αρκετά! σταματάω να είμαι πια τόσο θύμα και αν θες την προσοχή μου, βρες τρόπο να την παίρνεις χωρίς να με κάνεις να νιώθω άσχημα --- Ε τότε, το πανηγύρι ξεκινάει, αφού μόνο με τον οίκτο έχει μάθει να επικοινωνεί τότε η λύση είναι προφανώς περισσότερος οίκτος... 

Οπότε, ναι, η εύκολη ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι ότι φταίει αυτός που έδειξε τον οίκτο χωρίς να το πάει μέχρι τέλους. Θα πρέπε όμως κάποιος να το δει και από την σκοπιά αυτού που γενήσαν τον οίκτο... πχ πόσο εγωισμό και διάθεση για εξουσία έδειξαν και ο πατέρας της κοπέλας στο καροτσάκι αλλά και η ίδια στον φαντάρο από το χωριό? Δεν είναι η αλήθεια ότι σιγά-σιγά τον χώσανε σε αυτή την ιστορία γεμίζοντας τον με τύψεις μέχρι που έφτασε στο σημείο που ήθελαν?...βέβαια και αυτός το παραξήλωσε στην τελευταία σκηνή με την κοπέλα...μπήκε στο ρόλο που του ετοιμάσανε με ηλίθια πολύ μεγάλη χαρά...