disputable

 Ναι!... στο γυμναστήριο αν ακούσουμε την προτροπή της εικόνας.. Και ισχύει ότι την χρονιά που τελειώνει διάβασα τα λιγότερα βιβλία εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή καταρρίπτω διαρκώς το μέγιστο αριθμό κιλών που μπορώ να σηκώσω... Αλλά όχι! Δεν παίζει να καταντήσω σαν τον εμπνευστή αυτού του ηλίθιου σαιτ (home physique)... απλά έτσι τα φερε η πουτάνα η ζωή... Η αίσθηση ενός καλού βιβλίου είναι απείρως ανώτερη από το feeling ενός δυνατού σώματος και των παραλειπομένων... Ακόμα θυμάμαι πριν κάτι χρόνια, όπου έχοντας αγοράσει μετά απο τις επίμονες προτροπές μιας ηλίθιας πωλήτριας ένα σχετικά στενό μπλουζάκι - το οποίο στο πλύσιμο είχε μαζέψει ακόμα περισσότερο - μια κοπέλα στο δρόμο που με κοίταζε σαν να μουν η τελευταία της ελπίδα... δεν ήταν νορμαλ κοίταγμα αυτό... ήταν σαν να βλεπε στους φουσκωμένους μου θωρακικούς μυς  το νόημα της ζωής της... Και διερωτάσαι... - Οκ... πες ότι κάθεσαι και διάβαζεις τα κέρατα σου... πως θα κερδίσεις ένα αντίστοιχο   βλέμμα?

Χθες το απόγευμα χάζευα αυτό το τραγούδι... Και για κάποιο λόγο έψαξα να δω ποιος είχε γράψει τους στίχους.. - 'Άλκης Αλκαίος', απεφάνθει το google. - Πάλι αυτό το όνομα, σκέφτηκα. Και έμεινε εκεί...δεν το ψαξα να δω παραπάνω ποιος είναι αυτός ο τύπος που συνέχεια πέφτω πάνω στο όνομα του στα τραγούδια που γουστάρω... Και αυτό ήθελε και ο ίδιος άλλωστε... έγραφε με ψευδώνυμο, ουσιαστικά ποτέ δεν είχε δώσει μια συνέντευξη, πέθανε σήμερα και στα κλασσικά αφιερώματα βάζουν μια φωτογραφία του πριν 30 χρόνια... Ο θάνατος όμως δίνει το ελεύθερο στον καθένα - ακόμα και στον τελευταίο blogger - να σκαλίσει την ζωή του άλλου... να ψάξει να δει ποιος κρύβεται πίσω από αυτούς τους στίχους που τον πιάνουν... Παρακάτω ένα κείμενο από τον Οδυσσέα Ιωάννου... ξετυλίγει λίγο το 'πέπλο της σιωπής'... Χωρίς τον Αλκαίο «Πού ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει;». Έφυγε τα ξημερώματα. Μετάσταση στο συκώτι. Ένας από τους δυο τρεις ανθρώπους που με «έσπρωξαν» να γράψω τραγούδια

Θυμάμαι ένα βιβλίο που χα διαβάσει... του έκο το όνομα του Ρόδου... όπου όλα γίνονταν για μια πραγματεία για το γέλιο... Και όταν λέω όλα..όλα!...μοναχοί πηδιόντουσαν μεταξύ τους, αλληλοδολοφονούνταν... τελικά το μοναστήρι κάηκε.... δύσκολη ιστορία:) Σε ένα βιβλίο - πάλι του έκο - ένας από του πρωταγωνιστές βρίσκεται λίγο πριν την εκτέλεση και αυτό που τον σώνει είναι η σκέψη ότι όλο αυτό το σκηνικό έχει αρκετή πλάκα... Φυσικά ο τύπος κάηκε κανονικότατα στην πυρά... αλλά σώθηκε με την έννοια ότι δεν πέρασε τις τελευταίες του στιγμές χεσμένος πάνω του να σκέφτεται τις χαρές που δεν έζησε, τα μουνιά που δεν πήδηξε κτλ... Ένας βασικός μηχανισμός που έχει ανακαλύψει η ανθρωπότητα για να σκοτώνει με κάποιο τρόπο την ώρα της είναι η εξύψωση των αναγκών σε ανώτατους στόχους μέσα από μια διεργασία μασκαρέματος... πχ είναι γεγονός ότι πρέπει να καλύψεις την ανάγκη σου για τροφή... είναι σχετικά απλό και μάλλον εύκολα εφικτό για μας τους δυτικούς.. κ όμως... μετουσιώνεις αυτ

Κάποια στιγμή όλοι παίρνουμε αποφάσεις. Συχνά όχι συνειδητές αποφάσεις - μας τραβάνε εκεί οι ανάγκες μας....μας καλουπώνουν μια χαρά και συνεχίζουμε βιδωμένοι σε μια ευθεία πορεία. Είναι σαν να μπαίνεις σε κλειστό αυτοκινητόδρομο...απλά οδηγάς χωρίς πολλές παρεμβολές.. Φυσικά παίζουν κ κάποιες έξοδοι αλλά αν δεν πηγαίνεις κάπου συγκεκριμένα τότε δεν θα βγεις σε καμμία από αυτές...θα συνεχίσεις όλο ευθεία... Στην πορεία αυτή θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι παίρνεις αποφάσεις... και θα λες: 'νιώθω την ανάγκη να κάνω αυτό τώρα...πιστεύω ότι καιρός είναι κτλ...' Ουσιαστικά όμως θα αυτά που θα κάνεις θα παίζουν γύρω από έναν μέσο όρο που επιβάλει το καλούπι...θα μπορούν να περιγραφούν με ευκολία από την κουδούνα (κανονική κατανομή). Συμβαίνει όμως καμιά φορά να βγαίνεις από την πορεία. Τότε πάλι όμως το πιο πιθανό είναι να προσπαθήσεις να ξαναμπεις το συντομότερο δυνατό στο τριπάκι που ξέρεις πια καλά. Εκεί νιώθεις βολικά, έχεις μάθει να παίζεις το παιχνίδι - ξέρεις τι να

Πρέπει να είσαστε συνέχεια μεθυσμένοι.  Όλα είναι εκεί : αυτό είναι το μοναδικό θέμα .  Για να μην αισθάνεσθε το φριχτό βάρος του Χρόνου που συντρίβει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς σταματημό. Αλλά με τι ; Με κρασί , με ποίηση ή με αρετή , με ό,τι σας κάνει κέφι.  Όμως μεθύστε. Και αν καμιά φορά στα σκαλοπάτια ενός μεγάλου παλατιού, πάνω στο πράσινο χορτάρι μιας τάφρου, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά του δωματίου σας, ξυπνήσετε και το μεθύσι έχει ήδη εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το άστρο, το πουλί ,το ρολόι, όλα αυτά που φεύγουν, όλα αυτά που βογκούν, όλα αυτά που κυλούν, όλα αυτά που τραγουδούν, όλα αυτά που μιλούν, ρωτήστε τι ώρα είναι …και ο άνεμος, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν:  –είναι η ώρα για να μεθύσετε ! Για να μην είστε πια οι σκλάβοι οι μαρτυρικοί του Χρόνου, μεθύστε… μεθύστε χωρίς σταματημό ! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, με ό,τι σας κάνει κέφι. (Σαρλ Μπωντλαιρ) Πίνω σερί τρεις μέρες τώρα... 

Κάθομαι και το σκέφτομαι ώρες ώρες τι πλάκα έχει μια οργανωμένη κοινωνία και πόσο αντιφατική είναι.. Τι είναι μια οργανωμένη κοινωνία? Είναι σύνολο ατόμων που βασική προϋπόθεση για να μπει κανείς είναι ο ευνουχισμός.. Δηλαδή δεν παίζει κάποιος να είναι νεαρτενταλ, να αφήνει τις ανάγκες του να ξεχύνονται, να είναι απόλυτα αυθόρμητος, να λέει ότι σκέφτεται και μην τον ξεβράσει το σύνολο... Και αυτό στο πρώτο του κομμάτι σίγουρα έχει κάποιο νόημα...είναι προφανές ότι το πήδημα και η τρέχουσα οργάνωση του είναι βασικό συστατικό της κοινωνίας... Το κομμάτι όμως με την διπλωματία είναι κάπως πιο έμμεσο και πιο δύσκολο να το εξηγήσει κανείς..  Μέσα από πιο μηχανισμό κατέληξαν να κυβερνάνε οι 'πολιτικοί'... γιατί γουστάρει τόσο ο κοσμάκης το παραμύθι? Ποιος τον έμαθε ότι αυτός είναι τόσο γαμάτος και γιαυτό χρειάζεται ο αρχηγός του να είναι κάποιος που να τον καλοπιάνει και να του φέρεται όσο πιο υποκριτικά γίνεται? Δεν μου ρχεται καμμιά καλή απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα...ί

To 1897 πέθανε ο Brahms...την ίδια στιγμή τέλειωσε και η μουσική των γερμανών... είναι κάτι αντίστοιχο με την νεοελληνική λογοτεχνία και τον Καζαντζάκη... Και το πρόβλημα είναι ότι με την λογοτεχνία, που είναι κάτι στατικό, υπάρχει λύση...μπορείς πολύ απλά να αποφύγεις τις λένες μαντάδες, τους Θεμελήδες κτλ... Η μουσική είναι κάτι ζωντανό..είναι μια μορφή έκφρασης του κάθε λαού... Και πες πχ ότι οκ... θα ακούω μουσική από το youtube... Αμ δε.. Δυστυχώς, αυτό το μουσικό περιεχόμενο της SME δεν είναι διαθέσιμο στη Γερμανία επειδή η GEMA δεν έχει παραχωρήσει τα αντίστοιχα δικαιώματα δημοσίευσης μουσικής. Λυπούμαστε γι'αυτό. και στην θέση της SME γράψε ότι θες...τα άκυρα που τρως είναι άπειρα...Δεν παίζει να ακούσεις αυθεντικό τραγούδι...μόνο κάτι σιχαμένα remix Γερμανικοί Σταθμοί: Μου θυμίζουν τους σταθμούς που άκουγα μικρός από μια κωμόπολη κοντά στο χωριό μου..3-4 cd max σε ένα ανήλεο repeat...παίζει να ακούσεις το ίδιο hit 3 φορές σε 2-3 ώρες...και φυσικά τα hi

1. Το γράφει στο blog του (checked). Είθιστε να βάζει και μια φωτογραφία της πόλης που πηγαίνει -συχνά κάτω από βραδινό φωτισμό- ώστε να εντυπωσιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Φυσικά και όλοι οι μπλογκό-εχθροί σκάνε μονομιάς, ενώ όλα τα μπλογκο-γκομενάκια σπεύδουν να κάνουν χαρούμενα σχόλια.  2. Με το που πατάει το πόδι του στην νέα χώρα ενημερώνει άμεσα (από το αεροπλάνο εάν είναι δυνατό) το 'lives in' πεδίο στο facebook. Επίσης, ανανεώνει το συντομότερο δυνατό και το linkedin και το ανακοινώνει και στο tweeter, αν έχει. Οι επιπτώσεις θα είναι ανάλογες με την παραπάνω περίπτωση.  3. Εξ'ορισμού, με το που φεύγει αναδεικνύεται αυτόματα καλύτερος από τους 10.787.690 κατοίκους της Ελλάδας(απογραφή 2011).  4. Άμεση συνέπεια του 3 είναι η ειρωνική αντιμετώπιση και ο εμπαιγμός των κακομοίρηδων που παραμένουν ακόμα στον θλιβερό αυτό τόπο.  5. Άλλη μια συνέπεια του 3 θα είναι η ανάδειξη του σε κορυφαίο γαμιά τύπου Chuck Norris. Τελικό στάδιο αυτής της φαντασίωσης αποτε

Στη Ρώμη τα παλιά τα χρόνια λένε ότι μαζεύοταν ο κόσμος και χάζευε τύπους να τους τρώνε τα θηρία και να σκοτώνονται μεταξύ τους... Τώρα έχουμε τη χρυσή αυγή... Κάθεσαι τους χαζεύεις να φωνάζουν, να κάνουν το χαμό... μέχρι και μια ήρεμη συνέντευξη να δώσουν από αυτά που λένε - και από τον τρόπο που τα λένε - ξυπνάν έστω και λίγο αναμνήσεις από αρχέγονες διασκεδάσεις.. Και εκφράζουν φυσικά ένα μέρος της κοινής γνώμης που δεν θα την χάλαγε και ιδιαίτερα να δει όλα τα λαμόγια της τηλεόρασης και της βουλής σε μια αρένα με άγρια θηρία.. και είναι κάπως λογικό η τσαμπουκαλο-παραθυράτη Κανέλλη που  φασιστικά μιλάει ακατάπαυστα να τσακώνεται με τους χρυσαυγίτες...της τρώνε την θέση...

άπειρες ώρες αυτονομίας, καλή αντοχή στη σκληρή χρήση (σε 2-3 χρόνια έχω αλλάξει μόνο δύο), λογική τιμή, -> τρόπος ζωής!

Από ότι λέει ο Σάββας, όταν έγινε η στραβή και του σκάσε στα χέρια μια βόμβα, τον 'νοσηλεύσαν' στον ευαγγελισμό όπου και τον ψόφισαν στα ψυχοφάρμακα ώστε να τα ξεράσει όλα γρήγορα και απλά... δύσκολα μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αυτό...ο τύπος ήταν υποτίθεται ετοιμοθάνατος και συγχρόνως έδινε καταθέσεις... Οπότε όταν αγόρασα το βιβλίο του 'Η μέρα εκείνη' όπου τα περιγράφει όλα αυτά, σκέφτηκα ότι θα ταν καλά να τα γράψω εδώ. Όταν το διάβασα όμως άλλαξα γνώμη: 1.Ο Σάββας σε μερικά κεφάλαια νομίζει ότι γράφει παραμύθια για 5-χρόνα και δεν φροντίζει να υπάρχει μια στοιχειώδη αληθοφάνεια  2. Το να γράψεις για επίορκους γιατρούς, αδίστακτους μπάτσους και διεφθαρμένους εισαγγελείς στην Ελλάδα είναι απλά βαρετό...σιγά το νέο.. Οπότε θα επικεντρώσω σε μια ατάκα του Σάββα που με αφορά: " Αρχές δεκαετίες του '90 " ...Βρίσκομαι στο πολυτεχνείο στη μικρή αίθουσα με το τελευταίο απόκτημα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που άρχισαν να εισβάλλουν δυναμι

Σε κάθε εναλλαγή μεταξύ διαφορετικών φάσεων στη ζωή του κάθε ανθρώπου χρειάζεται πάντα ένα διάστημα προσαρμογής.. ξεκινάει πες όταν γεννιέται...μια άλλη καλή μεταβολή είναι όταν μεγαλώνει από παιδί και μπαίνει στον κόσμο των ενηλίκων, οπότε και ανακαλύπτει την μέγιστη σημασία που έχει το σεξ...(aka το νινί σέρνει καράβι) Μια άλλη φάση είναι όταν μπαίνεις στον εργασιακό χώρο... οπότε και ανακαλύπτεις διάφορα πράγματα... - Μα γιατί υπάρχει η τάδε υπάλληλος?,αναρωτιέσαι. Δεν κάνει τίποτα!... Και άσε που παίρνει περισσότερα από μένα! - Θέλει να την πηδήξει ένας προϊστάμενος, απαντά η πραγματικότητα μετά από λίγο. - Και η άλλη? Αυτή κάτι υποτίθεται πως κάνει, αλλά αργεί και δεν σ' αφήνει και να δουλέψεις. - Την πήδαγε στα νιάτα της ο άλλος προϊστάμενος... - Μα καλά εταιρία είναι αυτό ή μπουρδέλο? - .... Οπότε φεύγεις και πας αλλού...και όμως...τα ρητορικά συνεχίζονται... - Μα αφού έχω τις περισσότερες γνώσεις για το αντικείμενο...γιατί με έχουν βάλει να κάνω κάτι άσχετο?

Λοιπόν μέχρι να το πάρω απόφαση και να γραφτώ στην τοπική δημοτική βιβλιοθήκη (γλυφάδας- πάντα άφραγκος..) διαβάζω από τα βρισκούμενα... και έχει πέσει στα χέρια μου ένα αφιέρωμα για τον Καζαντζάκη. Και όπως διαβάζω λέω.. Εδώ είμαστε! ... πάντα έτσι γινόταν όταν διάβαζα κάτι από τον δάσκαλο... Να  ένα τμήμα: -           (φίλος καζαντζάκη) Πώς άλλαξες, Μανάγη!, μου είπε χαμογελώντας. Όταν σε άκουγα προ ολίγου να συζητάς και να αρνιέσαι με αγανάχτηση τους παλιούς σου Θεούς – τη θρησκεία, την πατρίδα, την ιδιοχτησία, την ηθική, το δίκαιο, - όλα τα θεμέλια της σύγχρονης ζωής, συλλογιζόμουνα με αλαφρή περιφρόνηση το ομολογώ: Αλλάζει ο Μαναγης, ρέει δεν αποχτάει πρόσωπο, χάνεται! Ό,τι χτες πίστεβε, σήμερα το αναλύνει, το περγελάει, ζητάει καινούργιο. Κ’ έτσι ακατάπαφτα . Θυμούμαι πόσες φορές ως τόρα σε είδα ν ‘ αλάζης! Σαν ήσουν έφηβος και πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο τι ρομαντική μελαγχολία που είχες, τι μίσος για την καθημερινή ζωή τι νοσταλγία αλόκοτη! Όλη σου ετούτη η φουσκοδεντριά

το παραπάνω τρίπτυχο ήταν τα χόμπυ μου στο προφιλ του μπλόγκερ. εξέφραζαν στην ουσία την λογική του μπλογκ η οποία ήταν το ανελέητο χώσιμο... ή καλύτερα την δικιά μου εκτόνωση πάνω στο keyboard... όταν δηλαδή η περιρρέουσα βλακεία με έπνιγε, τότε ο συγκεκριμένος χώρος ήταν αρκετά χρήσιμος να ξεσπάσεις.. ε λοιπόν αυτό κόβεται... γιατί στην ουσία αυτό το συνεχές κλάψιμο ήταν οικογενειακή κληρονομιά.... και δεν έχει και ιδιαίτερη διαφορά αν γκρινιάζεις για το αλάτι στο φαΐ ή για το αν η μηχανή αναζήτησης blackle είναι μια απάτη ή αν οι έντεχνες-λαϊκές τύπισσες ξαφνικά αποφάσισαν ότι είναι αστέρες της όπερας ή της jazz.. αυτό γιατί πέρα από την διαφορά ποιότητας μεταξύ αλατιού και blackle η τελική συμπεριφορά είναι ακριβώς η ίδια... το θέμα είναι δημιουργείται ένα κενό... το χώσιμο είναι η πιο εύκολη λύση για να γράψεις κάτι...θα εκφράσεις κάτι εύκολα χειροπιαστό, ο όποιος αναγνώστης θα το πιάσει εύκολα και αν έχει περάσει και αντίστοιχη φάση θα συμπάσχει και όλα μέλι γάλα...για

Σκηνή no1 :  ο sen_saven βρίσκεται κυριακάτικα στο γραφείο και προσπαθεί μαζί με τον πρόεδρο(της εταιρίας) να ψήσει τον wannabe αντικαταστάτη του... -  Λοιπόν, ξεκινά ο sen_saven, ο πρόεδρος σε συμπαθεί, εγώ από ότι μιλήσαμε βλέπω ότι το χεις... άρα θα ξεκινήσεις,ε? -  Κοιτάξτε, απαντά μαζεμένα ο wannabe, με ενδιαφέρει τρομερά αυτή η δουλειά, αλλά κοιτώντας τις οικονομικές καταστάσεις της εταιρίας χτες το βράδυ φοβήθηκα πάρα πολύ... -  Βρε wannabe, τον διακόπτει καλόβολα, ο πρόεδρος...είσαι ένα σπάνιο παιδί...δεν έχεις πρόβλημα να  δουλεύεις και 12 ώρες τη μέρα.. και όχι σαν κάποιους άλλους που σηκώνονται και φεύγουν (ο πρόεδρος ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στον sen_saven) αλλά γιατί φοβάσαι τόσο...οκ έχουμε ζημιές, εντάξει... γιατί η εταιρία που είσαι τώρα είσαι σίγουρος ότι δεν θα κλείσει ή ότι δεν θα σε απολύσει? - Μα πρόεδρε, απαντά ο wannabe, πρώτον έχω προσληφθεί μέσω ενός προγράμματος, οπότε δεν μπορεί να με απολύσει πριν τον Ιούνη, και δεύτερον είναι εταιρία που ασχολείτα