Θυμάμαι ένα βιβλίο που χα διαβάσει... του έκο το όνομα του Ρόδου... όπου όλα γίνονταν για μια πραγματεία για το γέλιο... Και όταν λέω όλα..όλα!...μοναχοί πηδιόντουσαν μεταξύ τους, αλληλοδολοφονούνταν... τελικά το μοναστήρι κάηκε.... δύσκολη ιστορία:) Σε ένα βιβλίο - πάλι του έκο - ένας από του πρωταγωνιστές βρίσκεται λίγο πριν την εκτέλεση και αυτό που τον σώνει είναι η σκέψη ότι όλο αυτό το σκηνικό έχει αρκετή πλάκα... Φυσικά ο τύπος κάηκε κανονικότατα στην πυρά... αλλά σώθηκε με την έννοια ότι δεν πέρασε τις τελευταίες του στιγμές χεσμένος πάνω του να σκέφτεται τις χαρές που δεν έζησε, τα μουνιά που δεν πήδηξε κτλ... Ένας βασικός μηχανισμός που έχει ανακαλύψει η ανθρωπότητα για να σκοτώνει με κάποιο τρόπο την ώρα της είναι η εξύψωση των αναγκών σε ανώτατους στόχους μέσα από μια διεργασία μασκαρέματος... πχ είναι γεγονός ότι πρέπει να καλύψεις την ανάγκη σου για τροφή... είναι σχετικά απλό και μάλλον εύκολα εφικτό για μας τους δυτικούς.. κ όμως... μετουσιώνεις αυτ