disputable

 ..γράφεις στο μπλογκ σου μετά από μισό χρόνο...αυτό και αν είναι παρενέργεια με αρχίδια..  Και θα μου πεις: όχι σεν σαβεν, το να γράφεις καμιά φορά είναι κάτι δημιουργικό, σε κάνει να νιώθεις καλύτερα.... δεν είναι όπως τα εμαιλ της δουλειάς που μέσα σε αυτά έχεις έναν συγκεκριμένο ρόλο που πρέπει να παίξεις (συνήθως να γαμοσταυρίζεις κόσμο) - εδώ γράφεις ότι σου καπνίσει. Ίσως... τέλος πάντων, σκεφτόμουν να γράψω για τους αντιεμβολιαστές που την πληρώνουμε όλοι με την μαλακία που τους δέρνει και ξεκίνησα να γράφω στο google: 'unvaccinated s... ' -- σε φάση 'οι ανεμβολίαστοι πρέπει απλά να την βγάλουν πέρα μόνοι τους αμά όντως κολλήσουν covid αφού, ενήλικες άνθρωποι είναι, πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες των πράξεων τους και να μην τρέχουν στα νοσοκομεία υποφέροντας από έναν ιο που δεν υπάρχει:) -- πετάχτηκε πρώτο πρώτο το: unvaccinated sperm price increase εκεί είναι που λες, masturbation goes cloud, χάζεψε results: 21,000% Price Increase on Unvaccinated Sperm, by Sodo

Ποτέ δεν χώνεψα τα βιβλία που εκδόθηκαν μετά τον θάνατο του συγγραφέα...μπαίνουν μέσα οι εκδότες και τους αλλάζουν την πίστη.... και όχι μόνο εκδότες... κάπου είχα διαβάσει ένα που το χε (από)-τελειώσει η αδερφή (ή η κουνιάδα?) του συγγραφέα - δεν θύμαμαι ποιο ήταν αλλά, δεν το χε η κουνιάδα ήταν ξεκάθαρο, ας το άφηναν ημιτελές καλύτερα. Τέλοσπαντων,  το βιβλίο της Ανησυχίας είναι η εξαίρεση - ο εκδότης έδωσε ρέστα βάζοντας αυτή την ιστορία στο τέλος που όσες φορές και να την διαβάσω μου προκαλεί κάποια εντύπωση (σαν να βλέπω το πεταχτάρι του Πρίντεζη... όχι ακριβώς την ίδια εντύπωση αλλά κάτι ξυπνάει). Την παραθέτω μπας και, όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά, καταφέρω να αποτινάξω από μέσα μου αυτόν τον όψιμο γέροντα (εδώ δεν είναι γέροντας αλλά όπως να χει)  Άσχετο, αλλά αν κάποιος βαριέται να διαβάσει το βιβλίο, το audiobook είναι μια καλή λύση ενώ υπάρχει και μια ταινία (που, όπως συνήθως, δεν έχει καμία σχέση με το βιβλίο και το διαστρεβλώνει κιόλας αλλά στην εποχή της εικό

Κακά τα ψέματα, ειδικά για αυτούς που δουλεύουν στο finance, η ΄έλευση του Μητσοτάκη πανηγυρίστηκε σαν ενός μεσσία - από ένα, απλά άσχετο, ταγάρι (βλέπε Τσίπρας) πηγαίναμε σε κάποιον που είχε κάποιες σοβαρές πιθανότητες να ξέρει την αγορά και να κάνει πέντε προφανή πράγματα... και όπως και να χει, τον νιώθαμε σαν δικό μας άνθρωπο.. πχ έχουμε 14 κοινές επαφές στο linkedin και έχει δουλέψει και αυτός κάποια χρόνια στο Λονδίνο. Και, ναι, κάποιος βαθμός διαφθοράς ήταν αναμενόμενος - πχ απότι ακούγεται τα σκάει χοντρά στα ΜΜΕ για να τον βγάζουν για θεό αλλά, πάει στο διάολο, κανείς δεν είναι τέλειος... Αυτό όμως που κάνει τώρα με τον Κουφοντίνα, οπού, σκοπεύει να τον αφήσει να πεθάνει ενώ διεκδικεί κάτι που βασίζεται σε έναν νόμο που το ίδιο του κόμμα ψήφισε πριν κάτι μήνες είναι κάτι ασυγχώρητο... και το μόνο κόμμα που βρίσκει να τον υποστηρίζει ένας ακροδεξιός ηλίθιος που έκανε telemarketing με επιστολές του Ιησού ή δεν ξέρω τι στο διάολο άλλο... Και μπορεί το ποίμνιο να κρατιέται κοιμι

Δεν ξέρω πως ή γιατί, αλλά την είχα σημαδέψει αυτή τη μέρα... οτιδήποτε και να γινόταν έπρεπε αυτή την Παρασκευή να γυρίσω νωρίς στο σπίτι, να βάλω ένα κονιάκ (ή μπραντυ ή κάτι πάνω από 40% τέλος πάντων) και να ξεκινήσω να γράφω για τον Έκο και τα βιβλία του... Και, σχεδόν, το έκανα: απέφυγα τους Ρώσσους που πίνουν κάθε Παρασκευή στην τράπεζα (και, ντάξει, καλά παιδιά... μιλάνε και στα Αγγλικά για να καταλαβαίνω, αλλά, πολύ απλά, δεν πίνω ουϊσκι τι να κάνουμε) μπήκα στο σπίτι πριν τις 19:00 αλλά είπα: - Ας κάνω πρώτα την καθιερωμένη 1.5 ώρα γυμναστικής και μετά ξεκινάω... έχω χρόνο... Το πράγμα δεν πήγε ακριβώς έτσι αλλά, σε κάθε περίπτωση, αυτή τη στιγμή κάθομαι όντως με το ποτήρι του κονιάκ παραμάσχαλα (άσχετο, το courvoisier VSOP είναι ξεκάθαρα υποεκτιμημένο...αξίζει περισσότερο από 30 ευρώ αν το συγκρίνεις με τον ανταγωνισμό) και γράφω, αλλά, πραγματικά, δεν έχω καμία όρεξη να γεμίσω από μία παράγραφο για κάθε ένα από τα βιβλία που έχω διαβάσει... αν το έκανα με το ζόρι δεν θα ήτ

 Κοντά εφτά χρόνια από την τελευταία καταγραφή  της λογοτεχνικής μη-προόδου μου, πιστεύω έφτασε η στιγμή να το ξανακάνω... και αν τότε παραπονιόμουν για τέσσερα βιβλία που έτρεχα παράλληλα τώρα είναι  εννέα . (άσχετο, το ότι έγραφα τότε ότι θα ρίξω δύο αστέρια στους αδερφούς Καραμάζοφ και τελικά ότι όντως έδωσα τρία αστέρια είναι μέγιστη καφρίλα...στο μυαλό μου έχει μένει σαν κορυφαίο βιβλίο, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν το τέλειωσα...) Το βιβλίο της Ανησυχίας (σελ 150/183)               Το χα ξεκινήσει κάποια στιγμή στην Αγγλία (2014 μάλλον), θυμάμαι το άνοιγα και κοιμόμουν σχεδόν αυτόματα.... τελικά κάπου χάθηκε στις μετακομίσεις και το ξαναγόρασα πριν 1-2 χρόνια - σε καμία περίπτωση δεν είναι 'αδιέξοδο' όμως: διαβάζω 2-3 σελίδες τη βδομάδα...θα χει τελειώσει σε κάτι μήνες. 2.     Για μια νέα ζωή (σελ 293/333) Κάπου στις αρχές του 2016 το είχα ξεκινήσει... έχει κάτι ωραίες ιδέες μέσα αλλά, γενικά, συνονθύλευμα...σκεφτόμουν πριν κάτι βδομάδες να αφιερώσω μερικές ώρες για να φτά

  Πρέπει να ναι 2-3 χρόνια που τα διάβασα αλλά αυτό είναι ένα από τα λίγα βιβλία που θυμάμαι την υπόθεση του (κανονικά, ξεχνάω τι συνέβη στο προηγούμενο βιβλίο με το που θα ξεκινήσω το καινούργιο) Ίσως έχει να κάνει με μια τύπισσα που είχαμε ξεκινήσει κάτι ενώ δεν με έλκυε καθόλου μόνο και μόνο γιατί με εκβίαζε συναισθηματικά με ατάκες του τύπου 'με έριξες σε κατάθλιψη με τον τρόπο που με έφτυσες κτλ κτλ' Και, φυσικά, αυτή η ιστορία πήγε κατά διαόλου... τέλειωσε και τυπικά όταν η τύπισσα έφτασε στο σημείο να με απειλεί λέγοντας μου ότι θα αυτοκτονήσει μεν (ατάκα που είχε παλιώσει αφού το έλεγε 15 φορές τη μέρα) αλλά θα αφήσει σημειώματα ότι εγώ την έπεισα να το κάνει γεγονός που είναι αδίκημα οπότε θα με χώσουν μέσα... βλέπεις τα στάδια του εκβιασμού: Κατάθλιψη -> Αυτοκτονία -> Φυλακή?!?! Γιατί, ναι, μπορεί με το να γενάς τον οίκτο να ασκείς εξουσία σε κάποιους ανθρώπους που είναι είτε θύματα ή 'καλόκαρδοι' (που ίσως να είναι και το ίδιο:)), αλλά αν φτάσεις στο ση