Και εκεί, προς το τέλος, ξεκινάει η δράση... ο Μίμης είτε τρέχει να σωθεί από τους διώκτες (και τα καταφέρνει με την βοήθεια ενός πτώματος) είτε συλλαμβάνεται και τα λέει χαλαρά με τον Μάλλιο (λίγο πριν του ρίξουν αλάτι στις πληγές), γενικά, η πλοκή κυλάει..
Και φτάνουμε, επιτέλους, στο ψητό με τα του πολυτεχνείου... ο Μίμης την βγάζει με έναν κουραμπιέ (ή μελομακάρονο, δεν είμαι σίγουρος), χωρίς λεπτό ύπνου ενώ, με τα πολλά, το σκάει μετά από μερικές ροπαλιές και βρίσκεται σε ένα διαμέρισμα όπου φροντίζει τα τραύματα του μια φοιτήτρια με πανέμορφα μάτια...
Ποιο είναι το πρόβλημα με όλα αυτά? Ότι στο ακριβώς επόμενο κεφάλαιο ξανασκαει μύτη ο Κώστας Τζιαντζής, αυτή τη φορά ως συντάκτης της καταραμένης 'Πανσπουδαστικής Νο 8'. Και, θα διαμαρτυρηθώ δίκαια, τι με νοιάζουν εμένα τα διαχρονικά ξεφτιλίκια του ΚΚΕ? 'Αυτοί είναι' και ποτέ δεν θα αλλάξουν.
Από την άλλη, αυτοβιογραφία μου είναι θα σου πει ο Μίμης, εμένα αυτό που με καίει είναι αυτή η αναθεματισμένη ανακοίνωση που μας έβγαζε προβοκάτορες, εκεί θα εστιάσω. Και, ναι, έχω εμμονή με τον Τζιαντζή, παίζει κανα ζόρι?
Να συμφωνήσω Μίμη (και σίγουρα, κανένα πρόβλημα με την Τζιαντζο-φαση σου:)) αλλά, ρε γμτ, εσείς δεν είστε evil corporate, που ο διπλανός σου πουλάει την μάνα του για δέκα λίρες παραπάνω το μήνα και για μισή προαγωγή... εσείς θέλατε να κάνετε τον κόσμο καλύτερο... ή και τέλος πάντων, ολόκληρο τανκς είχατε απέξω, τι διαολο, δεν υπήρχε μια συναδελφικότητα? Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης το ξεκατίνιασμα άραγε?
Όπως και να χει, αυτά που κάναν τα πρώην αδέρφια του Μίμη αφότου έβγαλε το βιβλίο (να τον αποκαλούν πολιτικό πτώμα κτλ) εμείς στο corporate δεν θα το κάναμε ποτέ. Τουλάχιστον όχι δημόσια.
Comments