Stansted Airport, Πηγαίνω Λουξεμβούργο μπας και βγάλω άκρη με τον λαμογο-landlord (ένα μήνα αργότερα ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη, τι να κάνεις, έτσι είναι το λαμόγια...πρέπει να πειστούν ότι θα τους στείλεις στα δικαστήρια μπας και σε αφήσουν ήσυχο - ή αν θες να κάνεις το χρέος σου στην ανθρωπότητα, καλύτερα να τους στείλεις όντως στα δικαστήρια)
Τελοσπάντων, με το που περνάω τα security checks, στο μυαλό μου έχει βαρέσει συναγερμός... Για κάποιο λόγο δεν έχω κανένα βιβλίο μαζί μου και με περιμένει πτήση, αναμονή για πτήση κτλ.. LITIMED TIME OFFER! FROM £10 ONLY £4.99 διαφημίζεται το βιβλίο του τίτλου δίπλα σε κάτι υπερφουτουριστικα σκι-φι μπεστ σελλερ, οπότε, αναμενόμενα, το αγοράζω.
Και, επίσης αναμενόμενα, το τελειώνω σε κάτι βδομάδες με τα αμείλικτα, όπως πάντα, ερωτήματα να ξεκινάνε:
-Είναι βιβλίο ποπ-κορν? Να περνάει η ώρα?
-Είναι.
-Μίλησε η κοπελίτσα με λευκές φίλες της και τις είπε να ρίξουν όλη τους τη χολή?
-Μίλησε.
-Είναι όλα μαρκετινγκ?
-Για βιβλία και συγγραφείς σαν αυτήν, είναι.
-Το ότι έχει ξεκινήσει να γράφει αυτοβιογραφίες στα 26 σημαίνει ότι δεν έχει καμία πρωτότυπη ιδέα?
-Ναι.
-Ισχύει ότι δεν είχε ιδέα πως να το κλείσει όπως θα θελε και το ρίξε στην παπαντζα τύπου artificial intillegence και τα τοιαύτα? (στην αρχαία Ελλάδα το λέγανε 'από μηχανής' θεός)
-Ισχύει.
-Είναι όντως το θέμα του η μοναξιά των συγγραφέων?
-Θα θελε.
Εκεί ακριβώς είναι το ζουμί. Ιδανικά, όλη αυτή η ιστορία θα πρεπε να περάσει το υποσυνείδητό μήνυμα ότι μιλάει για την μοναξιά των συγγραφέων - και όχι για κινέζους, ρατσισμούς, βρωμερές ιστορίες των εκδοτικών οίκων και τα τιαύτα. Οχι, η μοναξιά θα έπρεπε να είναι το βασικό συστατικό του βιβλίου. Και ακριβώς επειδή δεν πιστεύει και η ίδια ότι τα κατάφερε (ή ότι είναι σκεπάρνια αυτοί που την διαβάζουν - κατά πάσα πιθανότητα και τα δύο ισχύουν) το γράφει με πολύ απλά λόγια στην τελευταία σελίδα του βιβλίου (και καλά ευχαριστεί τους φίλους της που οι πρωταγωνιστές του βιβλίου δεν είχαν) Ναι, όντως, το παλεύει σε αρκετά σημεία να το αποτυπώσει... και τι καταφέρνει? Να φουσκώσει το βιβλίο με άπειρες, αδύνατο να πιστέψεις, ιστορίες... πως γίνεται, για παράδειγμα, μια εικοσιεφτάχρονη συγγραφέας στο απόγειο της δόξας της να μην βρίσκεται υπό ένα στενό 'cock siege' (ελληνιστί - παπαρο-ουρά) και την βγάζει με deliveries κάθε βράδυ?... κάπου προς το τέλος ξεκινάει να γράφει για σεξ αλλά εκεί είχαν ήδη τελειώσει όλα.
Βέβαια όλη αυτή η vulnerability towards socia media σχετίζεται με μοναξιά (αυτό της το δίνω, το γράψε σωστά) και όντως είναι αλήθεια ότι οι συγγραφείς παλεύουν με την μοναξιά τους (δεν έχουν γραφεία να πηγαίνουν να κάνουν presentations για το πρότζεκτ τους, πρέπει να κάτσουν ήσυχα ήσυχα να γράψουν τα δικά τους) , αλλά ντάξει κοπέλα μου, μπεστ σελλερ γράφεις, σκέψου το λίγο παραπάνω το πράγμα, μην είσαι τόσο τεμπέλα..
Comments