Τα φαινόμενα απατούν

Η Κ. περνάει για πρώτη φορά την μεγάλη ξύλινη πόρτα της τράπεζας και τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να φαίνονται καλύτερα. Είναι μια νέα, όμορφη κοπέλα με καθαρό βλέμμα, γεμάτη όρεξη για δουλειά - ποιος θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερο hire? 

- Καλά, δεν ξέρεις ότι η τράπεζα έχει πουληθεί ήδη και ότι, σχεδόν όλοι μας, θα πάρουμε τον πουλο?, ξεκινά την αποδόμηση ο κλασσικός sen_saven. Γιατί έφυγες από την μεγαλύτερη τράπεζα?

- (Ναι, αυτό είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Ο βασικός μου στόχος αυτή τη στιγμή είναι να κάνω μια νέα αρχή και να βγω από την βαριά κατάθλιψη που είμαι χωμένη μέχρι τα μπούνια. Και όσο για την τεράστια τράπεζα που δούλευα πιο πριν, ναι σίγουρα, είχαν και ιατρικό κέντρο μέσα στην εταιρία με όλα τα κομφόρ αλλά στην πραγματικότητα δεν τους καίγεται καρφί για το αν πεθαίνεις ή ζεις... ''λυπάμαι πολύ" μου είπε η αφεντικινα όταν πήγα με χαρτί από τον εκεί ψυχίατρο να της πω τον πόνο μου... φυσιολογικό, θα μου πεις, ε? αμ, δε, το 'λυπάμαι' το είπε με το ίδιο παγωμένο χαμόγελο που είχε πάντα σαν τσάμπα πάνω στην φάτσα της... ) Όχι, εντάξει, δεν πιστεύω ότι θα επηρεαστεί τόσο το department μου, όλα καλά, απαντάει τελικά με την αθώα της φωνή να υποδηλώνει ότι απλά δεν ήξερε πού έκανε apply... 

Οι μήνες περνάνε, η τράπεζα πάει κατά διαόλου γενικά, ο sen_saven συνεχίζει να ζαλίζει την Κ.:

- Μα αφού έχεις βρει δουλειά γιατί συνεχίζεις να στέλνεις?

- (Δεν έχω βρει ρε - έτσι παραιτήθηκα χύμα, δεν την πάλευα ούτως ή άλλως. Ευτυχώς που κλείνει γενικά το μαγαζί και φαίνεται πιο φυσιολογικό) Καλό είναι να κοιτάζω τι άλλες επιλογές υπάρχουν στο ενδιάμεσο, sen_saven?, απαντά, φαινομενικά αδιάφορα, η Κ.

- Τελοσπάντων, καλύτερα να αποφεύγεις τα νέα για τον πόλεμο, σε αγχώνουν επιμένει ο sen_saven υπονοώντας την ιστορία που η Κ. ζαλιζόταν και τρέχανε να βρουν πιεσόμετρο τις προάλλες

- (Κοίτα, πέρα από τον πόλεμο, πέρα από το ότι χάνω ένα εργασιακό περιβάλλον όπου οι άνθρωποι φαίνονται φυσιολογικοί και cool, πέρα και από τα ίδια τα ψυχολογικά μου, μόλις μου είπε η μάνα μου ότι ο άντρας μου (ναι, εγώ η αβγαλτη νεαρή περιστερα, όπως σας έχω πείσει ότι είμαι, είμαι παντρεμένη) της φώναζε επί μία ώρα στο τηλέφωνο να με πείσει ότι πρέπει επιτέλους να υπογράψω το διαζύγιο και ότι τι δεν πάει καλά με την ζωή μου κτλ... Δηλαδή, πραγματικά, τι μου έχει μείνει.. ) Ναι, δίκιο έχεις, δεν θα διαβάζω απαντά... είμαι ευαίσθητη κατά πώς φαίνεται... 

- Θα σηκωθώ να φύγω από την Βιέννη, ξεκινάει το κλασσικό τροπάρι ο sen_saven.

- Καλά πως θα φύγεις τόσο απλά και θα αφήσεις πίσω σου όλα αυτά? απαντά η Κ. 

- Δεν έχω τίποτα να με κρατάει εδώ, πάντα κυνικός ο sen_saven

- (Ναι, βλέπεις κάτι μαλάκες σαν εσένα που υπάρχουν... έχεις μια χαρά ζωή, πίνεις τις μπύρες σου όποτε γουστάρεις χαρούμενα στα παρτυ κτλ και τα χεις γραμμένα όλα στα @@ σου... εγώ εδώ παλεύω να πείσω τον εαυτό μου κάθε μέρα να μην φουντάρω από τον δέκατο όροφο...  και εσύ δεν μπορείς να μπορείς να εκτιμήσεις αυτό που έχεις...)

- Γιατί το παράτησες το yt κανάλι σου Κ., επιστρέφει 1-2 χρόνια μετά ο sen_saven. Τι παίζει, σε ζαλίζουν στη δουλειά? Σε χώρισε ο γκόμενος?

- (Κοίτα, επειδή τόσα χρόνια με έχεις ζαλίσει με τις ερωτήσεις σου και αφού, αποτι είναι ξεκάθαρο, μπορείς να κατανοήσεις μόνο είναι ότι βλέπεις με τα μάτια σου ή ακούς απόλυτα ξεκάθαρα... σου τα πω χύμα μπας και με αφήσεις ήσυχη) Ναι, περνάω μια υπαρξιακή κρίση πρόσφατα, παλεύω με κάτι προβλήματα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν ξέρω πότε θα ξαναβρώ την δύναμη να ασχοληθώ...

- χμμ, θα γράψω για αυτά στο μπλογκ μου, απαντά ο αδίστακτος γραφιάς sen_saven. Πρέπει να φτάσω με κάποιο τρόπο το yearly quota μου.

- Ναι, θυμάμαι, μου χες πει... γράψε ρε sen_saven, τι να σου πω... θα σε βοηθήσω κιόλας με λεπτομέρειες... Ίσως νιώσω καλύτερα να τα δω γραμμένα σαν παραμύθι...