Ποτέ δεν χώνεψα τα βιβλία που εκδόθηκαν μετά τον θάνατο του συγγραφέα...μπαίνουν μέσα οι εκδότες και τους αλλάζουν την πίστη.... και όχι μόνο εκδότες... κάπου είχα διαβάσει ένα που το χε (από)-τελειώσει η αδερφή (ή η κουνιάδα?) του συγγραφέα - δεν θύμαμαι ποιο ήταν αλλά, δεν το χε η κουνιάδα ήταν ξεκάθαρο, ας το άφηναν ημιτελές καλύτερα.
Τέλοσπαντων, το βιβλίο της Ανησυχίας είναι η εξαίρεση - ο εκδότης έδωσε ρέστα βάζοντας αυτή την ιστορία στο τέλος που όσες φορές και να την διαβάσω μου προκαλεί κάποια εντύπωση (σαν να βλέπω το πεταχτάρι του Πρίντεζη... όχι ακριβώς την ίδια εντύπωση αλλά κάτι ξυπνάει). Την παραθέτω μπας και, όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης στον Ζορμπά, καταφέρω να αποτινάξω από μέσα μου αυτόν τον όψιμο γέροντα (εδώ δεν είναι γέροντας αλλά όπως να χει)
Άσχετο, αλλά αν κάποιος βαριέται να διαβάσει το βιβλίο, το audiobook είναι μια καλή λύση ενώ υπάρχει και μια ταινία (που, όπως συνήθως, δεν έχει καμία σχέση με το βιβλίο και το διαστρεβλώνει κιόλας αλλά στην εποχή της εικόνας είναι η μόνη λύση για κάποιους ανθρώπους)
Μέσα σ΄ ένα γαλανό, λιγότερο χλομό και λιγότερο γαλάζιο, που καθρεφτίζεται στις προσόψεις των κτιρίων, η ακαθόριστη ώρα βραδιάζει λίγο ακόμα.
Το βράδυ πέφτει ελαφρύ, τέλος της ημέρας αναμφισβήτητο, ώρα που όσοι πιστοί και απατώμενοι καταπιάνονται με την καθημερινή τους ασχολία, και βρίσκουν, μέσα στον ίδιο τους τον πόνο, την ευτυχία της ασυνειδησίας. Πέφτει ελαφρύ, κύμα φωτεινό που υποχωρεί, βραδινή μελαγχολία άχρηστη, ομίχλη χωρίς σύννεφο που μπαίνει στην καρδιά μου. Πέφτει ελαφρύ, γλυκιά, ακαθόριστη, διάφανη χλομάδα της νερένιας βραδιάς - ελαφρύ πέφτει, γλυκό, θλιμμένο πάνω στην απλή και κρύα γη. Πέφτει ελαφρύ, στάχτη αδιόρατη, μονοτονία πονεμένη, πλήξη χωρίς αναισθητικό.
Comments