disputable

Κάθε βιβλίο θέλει να πει κάτι στον αναγνώστη: είτε να του κρατήσει συντροφιά διηγώντας του μια ιστορία, ή να του πασάρει διάφορες φιλοσοφίες και τεχνικές που υποτίθεται ότι θα τον κάνουν καλύτερο ή οτιδήποτε άλλο τελοσπάντων, το θέμα είναι ότι το βιβλίο πρέπει να απευθύνεται στον τελικό καταναλωτή που δεν είναι άλλος από τον αναγνώστη. Ε λοιπόν, ο Οδυσσέας δεν είναι έτσι... το βιβλίο είναι γραμμένο από τον συγγραφέα για τον συγγραφέα...στα @@ του τι και αν θα καταλάβει ο αναγνώστης...είναι σαν να χεις πιει πέντε pints και να γράφεις στο χαρτί ότι σκέφτεσαι (όλοι το χουμε κάνει απλώς διαβάζοντας τα την επόμενη μέρα λέμε τι μλκιες κόβουν βόλτες στο υποσυνείδητο) Όπως και να χει, δες τι γράφει ο Joyce στο σημείο που είμαι τώρα και πες - με πλήρη ειλικρίνεια - τι καταλαβαίνεις: - Ο κ. Μπλουμ έφτασε στην οδό Κίλντεαρ. Πρώτα πρέπει να. Βιβλιοθήκη. -Ψαθάκι στη λιακάδα. Κιτρινοκόκκινα παπούτσια. Παντελόνια με ρεβέρ. Είναι. Είναι. - Η καρδιά του αναπήδησε ελαφρά. Προς τα δεξιά. Το μο

...ή αλλιώς οι James χορεύουν συρτάκι. Και θα μου πεις, τι κοινό μπορεί να χει ο 'εκκρεμοειδής' (ή αλλιώς κουνιστοκωλος) χορός του Tim Booth με το συρτάκι του  Anthony Quinn? - Το θεωρητικό υπόβαθρο! Ο μεν Tim Booth είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος των 5rhythms της Gabrielle Roth ενώ η ταινία με τον Quinn βασίζεται στο αντίστοιχο βιβλίο του Καζαντζάκη. Γιατί διαβάζοντας το  Sweat your prayers  πέφτεις σε μια ιστορία για έναν τύπο που με το που άκουσε ότι ο κολλητός του τα τίναξε, φόρεσε ακουστικά, άναψε ένα κερί και το ρίξε στο χορό...ίδιο σκηνικό με τον χορό του Ζορμπά στην κηδεία του τρίχρονου γιου του... Και εκεί σκάει η αναλαμπή: Όταν ο Καζαντζάκης χόρευε με τον Ζορμπά μετά την κατάρρευση του εναερίου δεν ήταν απλά μια ισχυροποίηση της φιλίας τους μέσα από το πρίσμα της καταστροφής όπως  - σχεδόν είκοσι χρόνια πριν - νόμιζα διαβάζοντας το βιβλίο. Είναι απλά χεσμένοι από χαρά αφού κέρδισαν την ελευθερία τους από τα τρέχοντα... Ή όλη αυτή η πάλη πνεύματος και σάρκας δε

Τορόντο, Μάρτης 2016 Καθισμένος αναπαυτικά στο εικονιζόμενο wine bar, o sen_saven κατεβάζει αμέριμνα διαδοχικά ποτήρια από εκλεκτό κρασί παρέα με συναδέλφους και κάτι "Καναδούς" (με την ευρεία έννοια Καναδούς, φυσικά, αφού οι πραγματικοί Καναδοί δεν είναι ακόμα αρκετά 'πολιτισμένοι' για περάσουν μέχρι και απέξω από τέτοιες γειτονιές) Τελοσπάντων, η συζήτηση κάποια στιγμή φθάνει και στον Trump και όλοι εκφράζουν την οργή τους για κάποιες από τις χοντράδες που είχε πρόσφατα πετάξει, ενώ όλοι είναι βέβαιοι ότι αποκλείεται να τον ψηφίσουν οι ρεπουμπλικάνοι για υποψήφιο στις Αμερικάνικες εκλογές. Μάλτα, Αύγουστος 2016                            Πάλι αραχτός με συναδέλφους - αφού, όπως όλοι ξέρουν οι καλύτερες μάσες γίνονται με τα λεφτά της εταιρίας - ο sen_saven τρώει ψάρια με το μεγάλο αφεντικό να προβλέπει σε κάποια φάση: "Αυτή η ιστορία με την υποψηφιότητα του Trump θυμίζει πολύ το Brexit - όλοι πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να γίνει, αλλά να δεις που

... λέει εδώ  ένας αυστραλός marketing τύπος.. Πως θα το κάνεις αυτό: Σύμφωνα με τον αυστραλό φίλο μας, ο θυμός είναι κάτι που και οι πιο ψαγμένοι ζεν δάσκαλοι παλεύουν να μειώσουν, άρα αφού μέχρι και αυτοί δεν έχουν καταφέρει να τον θάψουν τότε η πιο έξυπνη κίνηση είναι να τον κατανοήσεις και να λύσεις τα προβλήματα που σου δημιουργούν αυτόν τον θυμό... και αραδιάζει μερικά ατάκες ότι ο θυμός πηγάζει από εμάς, ότι είναι αποτέλεσμα των φόβων μας κτλ... Και έρχεται στο μυαλό μου η 65-χρονη θεία μου που είναι πάντα τσατισμένη με οτιδήποτε κινείται σε αυτή τη γη και λέω, ναι! έχει δίκιο ο αυστραλός!... αν η θεία είχε κατανοήσει την πηγή του θυμού της (που δεν ήταν άλλος από το ότι ο άντρας της 30-40 χρόνια πριν την παράτησε και έφυγε στη Γερμανία, ενώ η ίδια έμεινε στην Ελλάδα να ζει - για κάποιο λόγο - με την πεθερά της) και είχε ξαναπαντρευτεί τότε η ζωή της θα ήταν πολύ καλύτερη... Και συνειρμικά πάλι θυμάσαι την 40-χρονή καινούρια receptionist στη δουλειά που είδες φευγαλέα σήμ

ντάξει αν αυτό παιζόταν στο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ η απόδοση θα ταν 1.000001... Έχοντας σιχτιριάσει διαβάζοντας απανωτούς φράνζεν, υπέροχες φίλες και τα τιαύτα ξεκίνησα να αναρωτιέμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά με μένα... στην τελική αφού σε όλους αρέσουν ίσως εγώ έχω το πρόβλημα... Οπότε λέω, αν διαβάσω έναν βολταίρο και πάλι βρίζω τότε δεν έχει νόημα να κάθομαι να να διαβάζω βιβλία - χάσιμο χρόνου, ας αρχίσω καλύτερα το ψάρεμα. Και όμως, διαβάζεις τον Ζαντίνγκ και σκέφτεσαι - χεσμένος από την χαρά σου - κουφάλες δεν ξόφλησα ακόμα! Εσείς φταίτε που γράφετε σκουπίδια... Εσείς φταίτε που γράφετε ύμνους για σκουπιδοβιβλία! Γιατί μέσα από τις σελίδες του Ζαντινγκ φαίνεται ΄διά γυμνού οφθαλμού' το πόσες επιροές (για να το πώ ευγενικά) πήραν από αυτόν όλοι σχεδόν οι μεταγενέστεροι κλασσικοί συγγραφείς... Θες ειρωνικό υφάκι? Θες σημειολογία? Ότι θες ο Βολταίρος το χει τι να λέμε.... Οπότε τελειώνοντας τον Ζαντινγκ ξεκινάς έναν Σκαμπαρδώνη... που κολλάει θα μου πεις

θύμισε αυτό... https://retrospecdiva.wordpress.com/

Μετά από αυτό το βιβλίο μένεις να αναρωτιέσαι τι δεν πάει καλά...μήπως σπαταλάω τον χρόνο μου διαβάζοντας λογοτεχνία?... αφού έχει πάψει από καιρό να είναι μια ευχάριστη εμπειρία... Γιατί έχοντας διαβάσει αρκετά από τα κλασσικά, αναγκάζεσαι να μπεις στα σύγχρονα με σίγουρους οδηγούς καθιερωμένα λογοτεχνικά μπλογκ και τις συνεντεύξεις του bookpress . Οπότε ξεκινάς να διαβάζεις Φρανζεν, Μουρακαμι, Coetzee και εσχάτως Φερράντε ή Ράια (ή όπως διάολο άλλο την λένε) και καταλήγεις αηδιασμένος από την φθήνια να ρίχνεις μονάστερα στο goodreads. Και το σκέφτεσαι... μα αφού είναι μπεστ σελερ... είναι το μυθιστόρημα του αιώνα... κάτι καλό πρέπει να χει... και μπαίνεις στη θέση των εκατοντάδων χιλιάδων αναγνωστών του βιβλίου και λες ίσως να εκτίμησαν κάτι από τα παρακάτω: 1. Έχει διαρκή ροή από πικάντικα θέματα (σεξ και βία) γραμμένα σε απλή και άμεση γλώσσα... Καμιά άμεση αναφορά σε δυσπέπτα θέματα... το μέγιστο που έφτασε φιλοσοφικά είναι μια συζήτηση για το άγιο πνεύμα και για το α