disputable

... λέει εδώ  ένας αυστραλός marketing τύπος.. Πως θα το κάνεις αυτό: Σύμφωνα με τον αυστραλό φίλο μας, ο θυμός είναι κάτι που και οι πιο ψαγμένοι ζεν δάσκαλοι παλεύουν να μειώσουν, άρα αφού μέχρι και αυτοί δεν έχουν καταφέρει να τον θάψουν τότε η πιο έξυπνη κίνηση είναι να τον κατανοήσεις και να λύσεις τα προβλήματα που σου δημιουργούν αυτόν τον θυμό... και αραδιάζει μερικά ατάκες ότι ο θυμός πηγάζει από εμάς, ότι είναι αποτέλεσμα των φόβων μας κτλ... Και έρχεται στο μυαλό μου η 65-χρονη θεία μου που είναι πάντα τσατισμένη με οτιδήποτε κινείται σε αυτή τη γη και λέω, ναι! έχει δίκιο ο αυστραλός!... αν η θεία είχε κατανοήσει την πηγή του θυμού της (που δεν ήταν άλλος από το ότι ο άντρας της 30-40 χρόνια πριν την παράτησε και έφυγε στη Γερμανία, ενώ η ίδια έμεινε στην Ελλάδα να ζει - για κάποιο λόγο - με την πεθερά της) και είχε ξαναπαντρευτεί τότε η ζωή της θα ήταν πολύ καλύτερη... Και συνειρμικά πάλι θυμάσαι την 40-χρονή καινούρια receptionist στη δουλειά που είδες φευγαλέα σήμ

ντάξει αν αυτό παιζόταν στο ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ η απόδοση θα ταν 1.000001... Έχοντας σιχτιριάσει διαβάζοντας απανωτούς φράνζεν, υπέροχες φίλες και τα τιαύτα ξεκίνησα να αναρωτιέμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά με μένα... στην τελική αφού σε όλους αρέσουν ίσως εγώ έχω το πρόβλημα... Οπότε λέω, αν διαβάσω έναν βολταίρο και πάλι βρίζω τότε δεν έχει νόημα να κάθομαι να να διαβάζω βιβλία - χάσιμο χρόνου, ας αρχίσω καλύτερα το ψάρεμα. Και όμως, διαβάζεις τον Ζαντίνγκ και σκέφτεσαι - χεσμένος από την χαρά σου - κουφάλες δεν ξόφλησα ακόμα! Εσείς φταίτε που γράφετε σκουπίδια... Εσείς φταίτε που γράφετε ύμνους για σκουπιδοβιβλία! Γιατί μέσα από τις σελίδες του Ζαντινγκ φαίνεται ΄διά γυμνού οφθαλμού' το πόσες επιροές (για να το πώ ευγενικά) πήραν από αυτόν όλοι σχεδόν οι μεταγενέστεροι κλασσικοί συγγραφείς... Θες ειρωνικό υφάκι? Θες σημειολογία? Ότι θες ο Βολταίρος το χει τι να λέμε.... Οπότε τελειώνοντας τον Ζαντινγκ ξεκινάς έναν Σκαμπαρδώνη... που κολλάει θα μου πεις

θύμισε αυτό... https://retrospecdiva.wordpress.com/

Μετά από αυτό το βιβλίο μένεις να αναρωτιέσαι τι δεν πάει καλά...μήπως σπαταλάω τον χρόνο μου διαβάζοντας λογοτεχνία?... αφού έχει πάψει από καιρό να είναι μια ευχάριστη εμπειρία... Γιατί έχοντας διαβάσει αρκετά από τα κλασσικά, αναγκάζεσαι να μπεις στα σύγχρονα με σίγουρους οδηγούς καθιερωμένα λογοτεχνικά μπλογκ και τις συνεντεύξεις του bookpress . Οπότε ξεκινάς να διαβάζεις Φρανζεν, Μουρακαμι, Coetzee και εσχάτως Φερράντε ή Ράια (ή όπως διάολο άλλο την λένε) και καταλήγεις αηδιασμένος από την φθήνια να ρίχνεις μονάστερα στο goodreads. Και το σκέφτεσαι... μα αφού είναι μπεστ σελερ... είναι το μυθιστόρημα του αιώνα... κάτι καλό πρέπει να χει... και μπαίνεις στη θέση των εκατοντάδων χιλιάδων αναγνωστών του βιβλίου και λες ίσως να εκτίμησαν κάτι από τα παρακάτω: 1. Έχει διαρκή ροή από πικάντικα θέματα (σεξ και βία) γραμμένα σε απλή και άμεση γλώσσα... Καμιά άμεση αναφορά σε δυσπέπτα θέματα... το μέγιστο που έφτασε φιλοσοφικά είναι μια συζήτηση για το άγιο πνεύμα και για το α

Είναι γεγονός ότι όλοι χρειαζόμαστε κάτι για να κάνουμε 'disconnect' από την καθημερινότητα μας... εγώ πχ μπαίνω στο  sport-fm.gr  και χαζεύω αθλητικά αφού είναι ένας πολύ απλός και γρήγορος τρόπος να ναρκώσεις προσωρινά τον εγκέφαλο σου (ο tolle λέει ότι κάνει το ίδιο με κάτι άλλα πιο ψαγμένα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) Τελοσπάντων, όλα πηγαίνανε καλά μέχρι που στα αθλητικά νέα άρχισαν να υπεισέρχονται ειδήσεις του τύπου: 'Μάγεψε ο Χούτος στο διπλό του Survivor', 'Δείτε την συγκλονιστική νίκη των μαχητών'... Και λες...κάτσε να δω λίγο Χούτο...το χει ακόμα? Και, όπως και να χει, αυτά τα αγωνίσματα με στίβο μοιάζουν οπότε γιατί να μην τα βλέπω? Τώρα αν παίζει και λίγο reality φάση με ξεκατινιάσματα κτλ δεν χάλασε κ ο κόσμος... Φτάνει όμως το σκηνικό σε κάποιο σημείο που αν έχεις κρατήσει κάπου στο κεφάλι σου μια ελάχιστα καθαρή γωνιά αναφωνείς ένα 'άντε κ γαμηθείτε' κ δεν ξανακάνεις κλικ ακόμα κ αν ο Χούτος βάλει πέντε γκολ σε ένα λεπτό