disputable

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο δεν παύεις να σκέφτεσαι ότι το να γράψεις ένα bestseller είναι σχετικά τζάμπα... Βάζεις μέσα μπόλικα γαμήσια, αυτοκτονίες, τρελάδικα, έρωτες... και κάπου στο ξεκάρφωτο και μερικές πολιτικές ατάκες για τους δήθεν επαναστάτες που τελικά καταλήγουν στυλοβάτες του συστήματος ή κάτι λίγους φυσιολογικούς θανάτους σε κανονικά νοσοκομεία έτσι για να σπάει η μονοτονία... Επίσης φυσικά πρέπει να παίζουν διαρκώς διάλογοι ώστε να μην ρισκάρουμε ούτε λεπτό την βαρεμάρα του αναγνώστη. Εκεί όμως που σε χτυπάει ύπουλα είναι ότι όταν σου ξεκινάει ένα κεφάλαιο λέγοντας σου ότι η πρωταγωνίστρια αυτοκτόνησε... αυτό πραγματικά σε ψιλοσοκάρει... και πάρολο που και αυτό είναι στο συνήθες ρεπερτόριο του βιβλίου (άλλη μια αυτοκτονία βρε αδερφέ -- τόσες είχαμε ήδη) σε κάνει να πιστεύεις ότι ίσως άξιζε που το διάβασες... ήταν ψαγμένος ο τρόπος που το έφερε... (άσχετο) πάντως αυτός ο πουτάνας γιος από τις εκδόσεις ψυχογιός που γράφει στο οπισθόφυλλο ότι 'ο Τόρου δε χρε

...το αξίζουν! πήγα ελλάδα κάτι μέρες... μερικές εμπειρίες: 1. - Δώσε τριάντα και είμαστε εντάξει φίλε, είπε στην ταβέρνα ο άλλος... ούτε καν χειρόγραφη απόδειξη (τόσο άχτι πια)... γενικά αποδείξεις δεν είδα πολλές... 2. - Πόσο κάνει ρωτάει η 1000+ -καθαρά-το-μήνα συνταξιούχος?     - Πέντε ευρώ, απαντά η υπάλληλος.     - Τέσσερα χωρίς απόδειξη, αντιπροτείνει θριαμβευτικά η συνταξιούχος. 3.  - Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν διευκολύνουν τις επιχειρήσεις να κάνουν μαζικές απολύσεις έλεγε με βεβαιότητα η δημόσιος υπάλληλος... 4. - Πρέπει να απολυθούν όλοι οι δάσκαλοι, γιατροί, εφοριακοί κτλ και να γίνουν όλα ιδιωτικά, τόνιζε ο στρατιωτικός... (τρικυμία εν κρανίω...) 5. 'Οι περισσότεροι στο χωριό βγάλαν τα λεφτά από την τράπεζα' .... (γούσταρα πολύ πάντως που κάπου πήρε το αυτί μου για ληστεία 60Κ από σπίτι βάβως:)) και έχεις και τον σύριζα να μην πειράζει ακόμα και αυτούς που αν είχε τον στοιχειώδη σεβασμό στην ιδεολογία του θα πρεπε να χε ξεσχίσει... π

Κάτι τέτοιες ώρες τα ξεχνάς όλα... βλέπεις ότι δεν είμαστε τόσο γλοιώδεις και σιχαμένοι όσο θέλει να μας πείσει ο κάθε Πρετεντέρης και η κάθε Σπυράκη... Βλέπεις ότι δεν είμαστε τόσο χέστες και προσκυνημένοι... ότι κάπου έχει απομείνει ένα απόθεμα τσαγανού και μαγκιάς.. ότι δεν κοιτάμε πάντα μόνο το στενό προσωπικό μας συμφέρον... ότι η προπαγάνδα όλων των διεφθαρμένων ΜΜΕ δεν περνάει πια... Και είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι και τώρα θα ξαναψήφιζαν το καθεστώς... άκουγα συγγενείς μου που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ ΝΔ να λένε ξαφνικά ότι θα το κάναν... ο άλλος που είχε γράψει στην αυτοβιογραφία του για το πόσο φανατικός πασοκτζης ήταν πάντα και είναι πια περίπου στα 70 θα πήγαινε να ρίξει σαμαρά... αηδιαστικά πράγματα... Και τώρα ο Τσίπρας παρόλο που θα δει και ο ίδιος ότι πούλαγε φούμαρα και ότι θα κάνει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που λέει... αν γίνεται όμως να γαμήσει κάποιους από τους παρακάτω (με όποια σειρά θέλει) θα είναι αρκετό: 1. Παπαδαριό. 2. Ματατζήδες 3. Στρατόκαβλους

Κλαιγόμουν πριν κάτι μήνες ότι έχει μπλέξει με τους αδερφούς Καραμάζοφ και έναν ετοιμοθάνατο καλόγερο που χρειάστηκε περίπου 100 σελίδες για να πει τις τελευταίες του λέξεις (διηγήθηκε όλη του τη ζωή ο κερατάς --- το βιβλίο έγινε πολύ πιο ενδιαφέρον μετά από αυτό όμως) Αυτό φυσικά δεν είναι τίποτα μπροστά στον φίλο μας τον Τσερνισέφσκι όπου πάει το θέμα βαρεμάρα σε ένα άλλο επίπεδο... Κάθεται εκεί ο τύπος και εξυμνεί με άπειρες σάλτσες το πόσο ωραία και καλά θα είναι τα πράγματα όταν μετά από κάτι χρόνια θα βασιλεύουν οι γυναίκες και ο κομμουνισμός... 1. Ως προς τις γυναίκες... Το βιβλίο έχει ξεκάθαρη πρωταγωνίστρια μια τύπισσα που - αν θυμάμαι καλά - την λένε Παβλοβνα. Η Πάβλοβνα που λες, ήταν κόρη φτωχικής οικογένειας που με τα πολλά είχε καταφέρει να τυλίξει έναν πλούσιο γαμπρό, αλλά όπως συμβαίνει σε κάθε τίμιο ερωτικό μυθιστόρημα, λίγο πριν τον γάμο τον παράτησε και κλέφτηκε με τον νεαρό δάσκαλο Λουπούχοφ που ερχόταν στο σπίτι για να κάνει μαθήματα στον αδερφό της και ν

Έγραφα πέρσι τέτοιο καιρό κάτι ιστορίες για τα new year resolutions και ότι θα ασχοληθώ με το chuck κτλ κτλ... Μπούρδες... τα new year resolutions είναι για τους losers...είναι για τους αγύμναστους τύπους που πάνε μες την τρελή χαρά την πρώτη βδομάδα του χρόνου και σκάνε μια ετήσια συνδρομή για να πατήσουν 1-2 μήνες το πολύ,,, και που είναι για λύπηση να τους βλέπεις έτσι αγύμναστοι και άσχετοι όπως γυροφέρνουν να πηγαίνουν σαν πρόβατα στην σφαγή από τραυματισμό σε τραυματισμό... Και, γενικότερα, δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η ιδέα για τα new year resolutions αλλά σαν αμερικανιά την κόβω... Δηλαδή, τι? Θέλει ο άλλος να κάνει κάτι στην ζωή και θα επιλέξει την πρώτη μέρα του χρόνου για να το πάρει απόφαση να το κάνει? Και γιατί δεν το κανε όλο τον χρόνο? Έτσι θα αλλάξει σε μια μέρα τους λόγους που τον απέτρεπαν να το κάνει?!? Προσωπικά, αυτή η ιστορία μάλλον κακό μου κάνε... Δηλαδή το βλέπα ότι η (καινούρια) δουλειά μου δεν μου δίνε καμία ευκαιρία να βάλω το μυαλό μου να δουλ