disputable

λοιπον ο τίτλος είναι κάτι πολύ φασιστικό....ειδικά αν ξεκινάς να πατάς τα κουμπιά του keyboard και δεν ξέρεις τι θα γράψεις τον νιώθεις να σε καταπιέζει αφόρητα.. το θέμα είναι όμως αφού ξεκινάς να εξωτερικεύεις κάτι ,πρέπει αυτό να ναι χειροπιαστό...να δείχνει κάτι που να διεγείρει τις αισθήσεις... τις δικές σου πρώτα και του αναγνώστη μετά...να βγάζει θυμό(disputable),θαυμασμό,να παράγει σκέψεις που έχουν να κάνουν με το μόνιμο ερώτημα γιατί ψοφάμε ή το πιο ενδομυχο και αφού ψοφάμε γιατί ζούμε και τι 'πρέπει' να κάνουμε στο ενδιάμεσο...τέτοια πράγματα.. -------------------edit------------ μετά από ώριμη σκέψη και μια βόλτα στη βεράντα όπου και είδα φευγαλέα τα αηδιαστικά μπούτια μιας εκ των σερμάμενων γριών οι οποίες είχαν αναφερθεί σε ποστ τριών ετών κατά την μετοίκηση μου στον τρέχοντα χώρο και θυμήθηκα το κολασμένο καλοκαίρι που πέρασα γράφοντας την διπλωματική και τις γριές απέναντι να βρίζονται όλη την μέρα ξεκινώντας αυστήρα από τις 8 και μισι το πρωί με την μία

από το 7:30 κ μετά

λοιπόν για τους μη γνώστες του χώρου θα ορίσω καταρχάς τα "κλαρίνα". Πρόκειται για αισχίστου ποιότητας συναθροίσεις συγχωριανών όπου καταναλώνοντας τόνους μπύρας και τρώγοντας κοψίδια στην λαδόκολλα ακούνε,όπως αυτοί και μόνο ισχυρίζονται, μουσική. Μουσική δεν είναι σε καμμία περίπτωση...τα σάπια ηχεία τρίζουν σαν διαόλια...τα κλαρίνα τους παράγουν έναν συνεχή θόρυβο ενώ οι ερμηνευτές/τριες κάνουν τα πάντα για να κάνουν την φωνή τους όσο πιο φάλτσα και αηδιαστική γίνεται.. Για να επιβιώσει ένας φυσιολογικός άνθρωπος στην παραπάνω κατάσταση υπάρχουν οι παρακάτω λύσεις: 1. να πιει τα κέρατα του. Είναι μια σίγουρη λύση με την προϋπόθεση φυσικά ότι θα υπάρχει κάτι για να πιει,αφού κάποιες φορές συμβαίνει να υπάρχει διαθέσιμο μόνο ένα είδος μπύρας... 2. να βάλει ακουστικά και να ακούει mp3. Δυνατή λύση πάλι με προαπαιτούμενο ότι ο παθών δεν έχει το έχει ξεχάσει σπίτι. 3. να κάνει γιόγκα.-Καθιστός? Ναι γίνεται...κλείνεις το ένα σου ρουθούνι,εισπνέεις και μετά εκπνέεις..

To παρακάτω πήγε στον συγγραφέα της στήλης: /////////////////////////////////////////// Διόδωρε, Διαβάζω σχεδόν πάντα το επταημερο σου στο ΒΗΜΑ της κυριακής και, μέχρι πριν λίγη ώρα τουλάχιστον, εκτιμούσα αυτά που έγραφες... Γενικά για το ΒΗΜΑ, παρόλο που υπάρχει σαφής πολιτική γραμμή, μπορείς να πάρεις μια γεύση για όλες τις απόψεις και τα άρθρα των τελευταίων σελίδων μαζί με τα ένθετα το κάνουν μια πολύ καλή πηγή πληροφόρησης. Όλα αυτά όμως μέχρι αυτό το φύλλο...που πρώτη φορά από όσο θυμάμαι υπήρχε προφανές κουκούλωμα για κάποιο θέμα...Γιατί στις 2-3 σελίδες που αφιερώθηκαν στα επεισόδια υπήρχε ολόκληρη στήλη με την άποψη του ακροδεξιού τύπου, το κεντρικό θέμα έγραφε κάτι ασυναρτησίες περί εμφυλίου στους ανάρχες ,ενώ μια πιο σοβαρή αποτύπωση της κατάστασης γινόταν από την αναφορά των απόψεων των ξένων δημοσιογράφων.... Κάτι σαν...."δεν τα λέμε εμείς αυτά τα κακά πράγματα...οι ξένοι..." Δεν πειράζει σκεφτόμουν...ας πάει στο διάολο...και το άρθρο του Πρετεντ

Θυμάμαι πριν κάτι μήνες ήθελα μια Παρασκευή βράδυ να περάσω απέναντι στην Σταδίου... Αμ δε...είχα πετύχει την πορεία των ποδηλατών...οι οποίοι ποδηλάτες έχουν το δόγμα ότι 'για να περάσεις απέναντι, άθλιε πεζέ, πρέπει να περιμένεις να περάσουμε πρώτα οοοοοοοολοι εμείς' οπότε... επειδή το κοβα να παιρνε κανα μισάωρο να περάσουν οι αυτού Μεγαλειότατοι ποδηλάτες είπα να το ρισκάρω... -Ε ρε φίλε...μου κάνει προφανώς ενοχλημένη μια αξιότιμη ποδηλάτισσα που αναγκάστηκε να κάνει έναν ελιγμό για να με αποφύγει... - Άντε γαμήσου μωρή πουτάνα!,ήταν η ενστικτώδης απάντηση που σκέφτηκα να δώσω...δν είπα τίποτα όμως αφού βασικός στόχος μου τότε ήταν να περάσω απέναντι σώος κ όχι να δίνω ευχές... και πιστεύω φίλε αναγνώστη ότι θα την δεχόταν με χαρά την ευχή η αξιότιμη ποδηλάτισσα...γιατί μετά από μελέτες ετών που έχω κάνει σε ψαγμένες συνάξεις έχω καταλήξει ότι σχεδόν όλοι στοχεύουν στην πραγμάτωση των ευχών τους... και δεν είναι κακό αυτό...στο dna των ανθρώπων είναι γραμμένο ν

θυμάμαι πριν κάτι χρόνια που κάποιος μαλάκας είχε ζωγραφίσει ένα 13 στα σκαλιά έξω από την σχολή μου(βάζελος προφανώς).. oπότε όντας στα γαυροντουζένια μου δεν παρέλειπα κάθε μέρα να τον πατάω...φόραγα θυμάμαι κ κάτι μποτάκια ασήκωτα...ο κρότος από την ιεροτελεστία του καθημερινού πατήματος ήταν αρκετά δυνατός... σήμερα το πρωί πάτησα το πανό της γενόπ...ντάξει δεν στάθηκα όπως έκανα παλιά για να το πατήσω ηχηρά και επιδεικτικά αλλά όπως το πάτησα φρόντισα να σύρω κάπως το πόδι μου πάνω του:) στο γυρισμό είδα ότι το χανε κρεμάσει...θα πρέπε να το φτύσω αν ήταν να δείξω την απέχθεια μου αυτή την φορά κ δν το ρίσκαρα...αν κ δεν πιστεύω να χα κανά πρόβλημα από τους καλοζωισμένους 45 ρηδες γενοπίτες με τις χρυσές αλυσιδίτσες στο λαιμό...θα ταν όμως μη-comme-il-faut το μόνο σίγουρο:) λένε ότι αύριο κατά τις 6 θα ξαναμαζευτούν...την ίδια περίπου ώρα θα βγουν κ οι αγανακτισμένοι...οι ρεπλικες των Ισπανών τύπων... επίσης πριν από καμμιά βδομάδα μας ξεκαθάρισε η τρόικα ότι δεν είναι α