Ποια είναι η καθαρή σου αξία?

...αυτή η ερώτηση στα Αγγλικά σημαίνει πόσα φράγκα έχεις.. και, πιο συγκεκριμένα, αν προσθέσεις την αξία ακινήτων, μετοχών, μετρητών κτλ και αφαιρέσεις τα δάνεια που έχεις αυτό που απομένει είναι η 'καθαρή σου αξία'.

Και βλέπεις τύπους να γράφουν ενυπόγραφα στο quora: 'αξίζω τόσα - δούλεψα σκληρά και έκανα οικονομία για αυτό και αυτή τη στιγμή η αξία μου είναι αυτή' και σκέφτεσαι: καλά δεν σιχαίνονται οι πούστηδες?!?!? είπαμε καπιταλισμός ρε μάγκες αλλά νταξει.. η 'αξία' του καθενός δεν μετριέται σε δολάρια....

από την άλλη, όπως σου λέει ο Zweig στον Επικίνδυνο Οίκτο, ο άλλος φέρθηκε θαρραλέα για κανά εικοσάλεπτο στο πεδίο της μάχης και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής έχοντας τον κάθε μαλάκα να του φέρεται σαν να ναι κινούμενο μνημείο ηρώων...

Οπότε αν το καλοσκεφτείς, η αξία του καθενός είναι αυτά που τρέφουν το κεφάλι του κάθε στιγμή... έχεις πχ σκοπό της ζωής σου να μαζέψεις φράγκα? Σκέφτεσαι διαρκώς καυγάδες, ξεκατινιάσματα και power games? Διαπιστώνεις διαρκώς πόσο ηθικά ανώτερος είσαι από τους άλλους?... τότε αυτά τα σκατά είσαι...

Οπότε για να το συνοψίσουμε, η πραγματικά 'καθαρή αξία' είναι θέμα μόνιμης πάλης απέναντι στα φθηνιάρικα διαόλια που περιμένουν στην γωνία να σου γεμίσουν το κεφάλι..είναι θέμα μόνιμου αγώνα όπως έλεγε και ο Ανδρέας: " Η δημοκρατία , η ελευθερία , η εθνική υπερηφάνεια δεν είναι ποτέ δώρο. Είναι απόκτημα και αποκτάται με αγώνα κάθε μέρα. Είναι θέμα Μόνιμου Αγώνα "

Τα Iphone-ζόμπι

- Πρέπει να πάρω το νέο Iphone!, αναφωνεί κάθε χρόνο με αγωνία το ζόμπι.
- Μα γιατί?, το ρωτάς. Υπάρχουν κινητά με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά με την μισή τιμή...
- Δεν με νοιάζει, είμαι τόσα χρόνια στην apple-φαμίλια, είναι οι καλύτεροι, πρέπει να το πάρω!
- Μα αφού και η ίδια η apple αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι γίνεται της πουτάνας με τις μπαταρίες και την επίδοση  των κινητών...
- Δεν μπορώ να αγοράσω κανένα άλλο κινητό! Καλύτερα να μην έχω καθόλου τηλέφωνο, επιμένει με λυγμούς το έρμο το ζόμπι...

Με αυτά και με αυτά, η apple έχει μαζέψει  260 δις δολάρια σε ρευστό... έχει δημιουργήσει έναν κρίσιμο πληθυσμό από ανθρώπους-ζόμπι που, ανεξάρτητα από το πόσα φράγκα έχουν, θα σπεύσουν να αγοράσουν ότι καινούργιο βγάλει στην αγορά...

και το βασικό ερώτημα είναι πως τα χουν καταφέρει οι κερατάδες... τι διάολο είναι αυτές οι μαρκετινγκ-πλυσο-εγκεφαλικές τακτικές που είχαν αυτό το αποτέλεσμα... μήπως τα Iphone βγάζουν κάποιου είδους στοχευμένου ψεκασμού που χτυπάει τους χρήστες και τους μετατρέπει σε ζόμπι?!?!?

Dino Buzzati - Η Έρημος των Ταρτάρων

ακόμα και αν δεν ασχολείσαι με το σπορ - διαβάζεις πχ 1-2 βιβλία το χρόνο αυτό μπορείς και πρέπει να το διαβάσεις για τους παρακάτω λόγους:

• Είναι μικρό - περίπου 250 σελίδες
• Δεν κάνει περίεργα τύπου Προυστ/Joyce  - στρωτός λόγος με διαλόγους κτλ
• Αν και δεν φτάνει το σφυροκόπημα γεγονότων που μπορεί να χεις δει στα βιβλία του Dan Brown, υπάρχει κάποια πλοκή και λογικά δεν θα βαρεθείς
• Ίσως σε βοηθήσει να ξεφύγεις από τη συνήθεια.
• Το τέλος του είναι αδιανόητο.

Το βιβλίο 'και στα @@ μου' - Ο Οδυσσέας του Joyce

Κάθε βιβλίο θέλει να πει κάτι στον αναγνώστη: είτε να του κρατήσει συντροφιά διηγώντας του μια ιστορία, ή να του πασάρει διάφορες φιλοσοφίες και τεχνικές που υποτίθεται ότι θα τον κάνουν καλύτερο ή οτιδήποτε άλλο τελοσπάντων, το θέμα είναι ότι το βιβλίο πρέπει να απευθύνεται στον τελικό καταναλωτή που δεν είναι άλλος από τον αναγνώστη.

Ε λοιπόν, ο Οδυσσέας δεν είναι έτσι... το βιβλίο είναι γραμμένο από τον συγγραφέα για τον συγγραφέα...στα @@ του τι και αν θα καταλάβει ο αναγνώστης...είναι σαν να χεις πιει πέντε pints και να γράφεις στο χαρτί ότι σκέφτεσαι (όλοι το χουμε κάνει απλώς διαβάζοντας τα την επόμενη μέρα λέμε τι μλκιες κόβουν βόλτες στο υποσυνείδητο)

Όπως και να χει, δες τι γράφει ο Joyce στο σημείο που είμαι τώρα και πες - με πλήρη ειλικρίνεια - τι καταλαβαίνεις:

- Ο κ. Μπλουμ έφτασε στην οδό Κίλντεαρ. Πρώτα πρέπει να. Βιβλιοθήκη.
-Ψαθάκι στη λιακάδα. Κιτρινοκόκκινα παπούτσια. Παντελόνια με ρεβέρ. Είναι. Είναι.
- Η καρδιά του αναπήδησε ελαφρά. Προς τα δεξιά. Το μουσείο. Τις θεές. Έκοψε απότομα προς τα δεξιά.
- Μα είναι; Είναι σχεδόν βέβαιο. Δεν θα κοιτάξω. Το κρασί στο πρόσωπο μου. Μα γιατί, να? Πολύ μεθυστικό. Ναι, είναι. Ο βηματισμός. Μην κοιτάς. Μην κοιτάς. Συνέχισε.


Και να σημειώσω: δεν φταίει η μετάφραση!...είχα ρωτήσει έναν Ιρλανδό (με επώνυμο Joyce btw) και μου χε πει τα ίδια...δεν βγάζεις άκρη και βέρος Δουβλινέζος να είσαι...

Πάντως μαγκιά του ρε φίλε που κατάφερε να γράψει κάτι τέτοιο και να το κάνει κλασσικό...και πρέπει να το παραδεχτώ: πάει την φάση του Προύστ σε άλλο επίπεδο... με την Αναζήτηση αν καθούσαν να διαβάσεις με προσοχή τις 10-γραμμες προτάσεις του βιβλίου θα έβγαζες άκρη...εδώ θέλει αποκωδικοποίηση...πρέπει να προσπαθήσεις να ταυτιστείς με τον τρόπο που σκέφτεται ο Joyce και ίσως πάλι να μην καταλάβεις τι παίζει..

Η Gabrielle Roth συμφωνεί με τον Ζορμπά

...ή αλλιώς οι James χορεύουν συρτάκι. Και θα μου πεις, τι κοινό μπορεί να χει ο 'εκκρεμοειδής' (ή αλλιώς κουνιστοκωλος) χορός του Tim Booth με το συρτάκι του  Anthony Quinn?

- Το θεωρητικό υπόβαθρο! Ο μεν Tim Booth είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος των 5rhythms της Gabrielle Roth ενώ η ταινία με τον Quinn βασίζεται στο αντίστοιχο βιβλίο του Καζαντζάκη. Γιατί διαβάζοντας το Sweat your prayers πέφτεις σε μια ιστορία για έναν τύπο που με το που άκουσε ότι ο κολλητός του τα τίναξε, φόρεσε ακουστικά, άναψε ένα κερί και το ρίξε στο χορό...ίδιο σκηνικό με τον χορό του Ζορμπά στην κηδεία του τρίχρονου γιου του...

Και εκεί σκάει η αναλαμπή: Όταν ο Καζαντζάκης χόρευε με τον Ζορμπά μετά την κατάρρευση του εναερίου δεν ήταν απλά μια ισχυροποίηση της φιλίας τους μέσα από το πρίσμα της καταστροφής όπως  - σχεδόν είκοσι χρόνια πριν - νόμιζα διαβάζοντας το βιβλίο. Είναι απλά χεσμένοι από χαρά αφού κέρδισαν την ελευθερία τους από τα τρέχοντα... Ή όλη αυτή η πάλη πνεύματος και σάρκας δεν πρέπει να καταλήξει σε μια ισορροπία - ο Καζαντζάκης έβαζε τον εαυτό του να γράφει πραγματείες για τον Βούδα, τον κενό άνθρωπο, ενώ ο Ζορμπάς αλώνιζε στο background μόνο και μόνο για να καταδείξει την νίκη της κίνησης/πράξης απέναντι στις σκέψεις.

Αυτή είναι η μαγκιά της τέχνης της σωστής: δίνει στον καθένα ότι είναι έτοιμος να πάρει την στιγμή που έρχεται σε επαφή μαζί της...και ίσως καμιά εικοσαριά χρόνια μετά να τσιμπήσει και κάτι παραπάνω...

Τραμπο-ημερολόγιο

Τορόντο, Μάρτης 2016

Καθισμένος αναπαυτικά στο εικονιζόμενο wine bar, o sen_saven κατεβάζει αμέριμνα διαδοχικά ποτήρια από εκλεκτό κρασί παρέα με συναδέλφους και κάτι "Καναδούς" (με την ευρεία έννοια Καναδούς, φυσικά, αφού οι πραγματικοί Καναδοί δεν είναι ακόμα αρκετά 'πολιτισμένοι' για περάσουν μέχρι και απέξω από τέτοιες γειτονιές)

Τελοσπάντων, η συζήτηση κάποια στιγμή φθάνει και στον Trump και όλοι εκφράζουν την οργή τους για κάποιες από τις χοντράδες που είχε πρόσφατα πετάξει, ενώ όλοι είναι βέβαιοι ότι αποκλείεται να τον ψηφίσουν οι ρεπουμπλικάνοι για υποψήφιο στις Αμερικάνικες εκλογές.

Μάλτα, Αύγουστος 2016                           

Πάλι αραχτός με συναδέλφους - αφού, όπως όλοι ξέρουν οι καλύτερες μάσες γίνονται με τα λεφτά της εταιρίας - ο sen_saven τρώει ψάρια με το μεγάλο αφεντικό να προβλέπει σε κάποια φάση: "Αυτή η ιστορία με την υποψηφιότητα του Trump θυμίζει πολύ το Brexit - όλοι πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να γίνει, αλλά να δεις που τελικά θα βγει... Φυσικά, η ιστορία έχει δείξει ότι οι περισσότεροι από όσους ανέβηκαν στην εξουσία έχοντας τρελά πλάνα τελικά δεν έκαναν τίποτα -- υπάρχουν, βέβαια, και μερικές εξαιρέσεις που παρέμειναν πιστοί στο πλάνο τους και τα γάμησαν όλα..."

Charlottesville, Αύγουστος 2017

Ένας τρελός νεοναζί μπουκάρει με ένα αυτοκίνητο σε μια πορεία με αντιρατσιστές και ο Trump αρχικά κάνει την πάπια: "Υπήρξε βία και από τις δύο πλευρές δηλώνει"

οπότε μην αντέχοντας άλλο τις μλκιες του οι CEO των αμερικάνικων επιχειρήσεων παραιτούνται από σύμβουλοι του και ο Trump μένει μόνος του με μόνη παρέα τους περίεργους.

Εκεί είναι που παίζει να στραβώσει η δουλειά... ο trump βγήκε γιατί είχε δύο καλά

1. Ήταν πετυχημένος (ή όχι?) επιχειρηματίας οπότε γνώριζε πέντε πράγματα παραπάνω για την πιάτσα σε σύγκριση με τους επαγγελματίες πολιτκούς 
2.  Αυτά που έλεγε ήταν 'music on the ears' κάθε καμμένου... είτε ο καμμένος το χε τερματίσει (φτάνοντας σε φάση ρατσιστή που πιστεύει ότι για το χάλι του φταίνε οι ξένοι, πολεμοχαρή ψυχάκια που ψάχνει ευκαιρία να βγει στους δρόμους με κανα μυδραύλιο κτλ) είτε ο καμμένος ήταν πιο light φάση που το μόνο που έκανε ήταν να αμολάει κατάρες κάθε φορά που πέρναγε έξω από τα μαγαζιά που έγραψα παραπάνω περιμένοντας την μέρα της κρίσης οπότε και θα πάρει την θέση των διεφθαρμένων λαμογιών που αράζουν εκεί μέσα... 

Επιστρέφοντας στον Trump, το πρόβλημα είναι ότι αν ξεκόψει παντελώς με την μπίζνα και μένει μόνο με τους 'άλλους' τότε ίσως ξεκινήσουν καμιά καμμενό-επανάσταση με κεντρικό σύνθημα: "Ψωμί, λεφτά και Iphone7"

Βάλε τον θυμό σου να δουλέψει..

... λέει εδώ ένας αυστραλός marketing τύπος..

Πως θα το κάνεις αυτό: Σύμφωνα με τον αυστραλό φίλο μας, ο θυμός είναι κάτι που και οι πιο ψαγμένοι ζεν δάσκαλοι παλεύουν να μειώσουν, άρα αφού μέχρι και αυτοί δεν έχουν καταφέρει να τον θάψουν τότε η πιο έξυπνη κίνηση είναι να τον κατανοήσεις και να λύσεις τα προβλήματα που σου δημιουργούν αυτόν τον θυμό... και αραδιάζει μερικά ατάκες ότι ο θυμός πηγάζει από εμάς, ότι είναι αποτέλεσμα των φόβων μας κτλ...

Και έρχεται στο μυαλό μου η 65-χρονη θεία μου που είναι πάντα τσατισμένη με οτιδήποτε κινείται σε αυτή τη γη και λέω, ναι! έχει δίκιο ο αυστραλός!... αν η θεία είχε κατανοήσει την πηγή του θυμού της (που δεν ήταν άλλος από το ότι ο άντρας της 30-40 χρόνια πριν την παράτησε και έφυγε στη Γερμανία, ενώ η ίδια έμεινε στην Ελλάδα να ζει - για κάποιο λόγο - με την πεθερά της) και είχε ξαναπαντρευτεί τότε η ζωή της θα ήταν πολύ καλύτερη...

Και συνειρμικά πάλι θυμάσαι την 40-χρονή καινούρια receptionist στη δουλειά που είδες φευγαλέα σήμερα να βρίσκεται στην αρχή του λεγόμενου 'κλαψό-μαλτέζικου-mood' Είναι κάτι στο οποίο εντρυφούν κυρίως οι γυναίκες και το οποίο ξεκινάει με την περιγραφή κάτι που - απότι ακούγεται - είναι αδιανόητο και καταλήγει με μια επίκληση στις υπόλοιπες γυναίκες οι οποίες σπεύδουν να κουνήσουν συγκαταβατικά το κεφάλι...κάτι σαν τον ογκουνσοτο σε πιο light φάση...






Και είναι και οι γέροι που δύσκολα θα δεις έναν από αυτούς στον δρόμο που να χαμογελάει στο δρόμο... ή οι Γερμανοί με την υποβόσκουσα τσατίλα να αχνοφέγγει στην φάτσα τους...

Οπότε αναρωτιέσαι... μήπως Αυστραλέ ο θύμος είναι χρήσιμος αλλά μόνο και μόνο επειδή - για οποιοδήποτε λόγο - υπάρχει?... σκέψου τα θετικά του:

1. Είναι μια πιο λειτουργική μορφή κατάθλιψης.
2. Σου δίνει την δύναμη να κάνεις πράγματα ακόμα και αν είσαι κουρασμένος.
3.  Κάνει την ζωή σου πιο ενδιαφέρουσα - σε κάνει να νιώθεις ότι έχεις εντοπίσει αυτόν που έχει 'άδικο' οπότε αγωνίζεσαι για έναν καλύτερο κόσμο...
4. Μπορεί να διασκεδάσει τον υπόλοιπο κόσμο... πέρα από τον Πάτρικ βάζω και λίγο vettel: