Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο - Ο Ξανακερδισμένος Χρόνος

Ένα πράγμα για το οποίο είμαι χαρούμενος ότι έκανα φέτος είναι ότι τέλειωσα τελικά τον ξανακερδισμένο Χρόνο... το κούραζα το βιβλίο περίπου τρία χρόνια..

Θα μπορούσε κάποιος να γράψει ένα ολόκληρο blog για το βιβλίο αλλά μια πρόταση  που πιστεύω ότι ίσως να εκφράζει το γιατί έγραψε την Αναζήτηση ο Προυστ είναι η παρακάτω:


Αλλά ακόμη κι αν δεν είχα την άνεση να προετοιμάσω -και νά κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον ήδη- τις εκατό μάσκες που θα άρμοζε να συνταιοιάξουν πάνω σ' ένα και το αυτό πρόσωπο, έστω και μόνο σύμφωνα με τα διαφορετικά μάτια που το διέπουν και τις έννοιες που τα μάτια αυτά διαβάζουν στα χαρακτηριστικά τους. και, όσον αφορά τα ίδια τα μάτια, ανάλογα με την ελπίδα ή τον φόβο ή αντίθετα τον έρωτα και τη συνήθεια που για τριάντα ολόκληρα χρόνια μπορούν και κρύβουν τις αλλαγές που φέρνει η ηλικία, ακόμη και αν δεν επιχειρούσα -παρ' όλο που η ερωτική μου σχέση με την Αλμπερτίν αρκούσε να μου αποδείξει ότι κάθε άλλο είδος απεικόνισης είναι πλαστό και απατηλό- να απεικονίσω ορισμένα πρόσωπα του έργου μου σαν να υπάρχουν όχι έξω από εμάς αλλά μέσα μας όπου και οι παραμικρές πράξεις τους θα μπορούσαν να προκαλέσουν μοιραία αναταραχές και να παραλλάξω επίσης το φως του ηθικού ουρανού σύμφωνα με τις παραλλαγές της πίεσης της ευαισθησίας μας (γιατί διαταράζοντας τη γαλήνη της βεβαιότητας μας που κάτω από τον ολοκάθαρο ουρανό της ένα αντικείμενο είναι τόσο μικροσκοπικό, ένα μικρό σύννεφο κινδύνου μπορεί ξαφνικά να το μεγεθύνει πολλές φορές), αν, τελικά, στην προσπάθειά μου να μεταγράψω ένα σύμπαν που ήταν ανάγκη να επανασχεδιαστεί από την αρχή δεν μπορούσα να επιφέρω αυτές τις αλλαγές και πολλές άλλες των οποίων η αναγκαιότητα, αν θέλουμε να ζωγραφίσουμε την πραγματικότητα, έχει γίνει φανερή στη διαδρομή τούτης της αφήγησης - τουλάχιστον δεν θα παραλείψω να περιγράψω τον άνθρωπο, στο σύμπαν αυτό, σαν προικισμένο με το μάκρος όχι του κορμιού του αλλά των χρόνων του και σαν υποχρεωμένο - έργο όλο και πιο τεράστιο που τελικά υπερβαίνει τις δυνάμεις του- να τα σέρνει μαζί του όπου πηγαίνει.

Καλοριφέρ λαδιού και η ελληνική οικονομία...

Έχει βάλει έναν σχετικό ψόφο στη Μάλτα (περίπου 12 βαθμούς, αλλά αν σκεφτείς ότι το σπίτι δεν έχει καν θέρμανση τότε μιλάμε για Σιβηρία) όποτε πήγα και αγόρασα κουβέρτες και ένα καλοριφέρ..

- Έχω ακούσει ότι αυτά τα καλοριφέρ τα παίζουν πολύ εύκολα, κατηγόρησα τον πωλητή.
- Δύο χρόνια εγγύηση!, αντέτεινε θριαμβευτικά ο κατηγορούμενος.. Απλά πες μου το όνομα σου να το γράψω στην εγγύηση..
- Τάσος, απαντώ....Ή καλύτερα άστο να το γράψω μόνος μου... που να ξέρεις ελληνικά όνοματα..
- Όχι άστο το χω, μου κάνει... Έχω πάει 9 φορές στην Ελλάδα....Πιο παλιά αγοράζαμε από ένα μαγαζί κοντά στην Επίδαυρο κάτι τουριστικά αγγεία και τα πουλάγαμε εδώ... Αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν πάει τις τιμές στο θεό και δεν συμφέρει πια...


Είναι βαρετά προφανές το συμπέρασμα ότι οι κυβερνώντες/φωστήρες είναι παντελώς άσχετοι σε θέματα πραγματικής οικονομίας και αδυνατούν να αντιληφθούν ότι θέλοντας και την πίτα ολόκληρη (παραμονή στο ευρώ) και τον σκύλο χορτάτο (καμία σοβαρή μείωση σε μισθούς/συντάξεις του δημοσίου) χαντακώνουν τις εξαγωγές πηγαίνοντας την φορολογία στο θεό..
Φυσικά, το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι τόσα ζώα και (ξανά)ψηφίσαν ένα τσούρμο άσχετους μαλάκες, αλλά, όπως και να χει, μέρος της εκπαίδευσης ενός ζώου είναι το ξύλο και αυτό τουλάχιστο κοντοζυγώνει...

Τομ Ρομπινς, ο προφήτης του ISIS

Διαβάζω τώρα τους αγριεμένους ανάπηρους που επιστρέφουν από καυτά κλίματα (σιδηρόδρομος κανονικός αυτός ο τίτλος) και μου φαίνεται ότι αν οι φίλοι μας οι τζιχαντιστές ψάχναν να βρουν ωσάν άλλοι ναζιστές τον Νίτσε τους τότε αυτό το βιβλίο δεν θα τους κακόπεφτε..

Διάβαζα μόλις την χαμένη προφητεία της Παναγίας που χε κατέβει στην Πορτογαλία το 1917 για να πει τον πόνο της σε 5-6 δεκάχρονα και είπα, εντάξει, πρέπει να το γράψω σε αυτό το σχεδόν ξεχασμένο blog...

Η προφητεία, που λες, μαντεύει ότι οι δυτικοί θα πατικώσουν το κεφάλι τους με άπειρες μλκιες του τύπου facebook, υπερ-παρά-πληροφόρηση, mcdonalds κτλ και, τελικά, το μόνο που θα μπορέσει να τους ξεπλύνει το κεφάλι θα είναι το Ισλάμ.
Πέρα από αυτό, καμιά διακοσαριά σελίδες πιο πριν έγραφε ότι η έρημος μεταξύ Συρίας και Ιράκ είναι ο τύπος που γεννήθηκε η ψυχή του ανθρώπου...

Δηλαδή τι άλλο θα πρέπε να γράψει ο τύπος εν έτει 2000 για να του στήσουν ξωκλήσια στις ερημιές οι αυτο-εκρηγνυώμενοι?

Βέβαια μένουν καμιά 150ρια σελίδες στο βιβλίο και περιμένω κανά λογίδριο 6-7 σελίδων που να στηλιτεύει αμείλικτα το Ισλαμ σαν σκοταδιστική θρησκεία και σαν παράγοντα πολιτισμικής οπισθοδρόμησης ..λες και υπάρχει θρησκεία που να πήγε πότε τον κόσμος μπροστά...αλλά ντάξει να πούμε την μαύρη αλήθεια το Ισλαμ το τερμάτισε στην μλκία...

υ.γ: τελικά δεν είχε να κάνει με το Ισλάμ η προφητεία αλλά με τις πυραμίδες και έναν περίεργο τύπο με κεφάλι σαν πυραμίδα... όμορφο θέμα αλλά ο Ρόμπινς το σχόλασε κάπως πρόωρα βάζοντας έναν πύθωνα να φάει τον πυραμίδα...

γιατί να μην φύγεις από το Λονδίνο...

Μετά από δύο μήνες βιωματικής ανάλυσης του ερωτήματος που έθετα στην προηγούμενη ανάρτηση κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα ως προς το γιατί οι 'άνθρωποι του βορρά' δεν μετακομίζουν στο νότο

1. Δουλειά: Αν πιστεύεις ότι η δουλειά σου είναι βαρετή και δεν σε ικανοποιεί τότε δοκίμασε να δουλέψεις σαν off-shore implementation consultant ή κάτι αντίστοιχο... για να σαι χαρούμενος επαγγελματικά εδώ πρέπει να χεις θάψει τα όποια career aspiration είχες ποτέ...

2. Άνθρωποι: Αν γενικά σαρέσει να περνάς απαρατήρητος ή γενικά να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που είναι στα @@ τους, τότε μια μικρή πόλη δεν είναι για σένα...

3. Πολιτισμός: Πολλές χώρες που είναι γεωγραφικά στην Ευρώπη δεν είναι και πολιτισμικά. Η Μάλτα πχ είναι πολύ κοντά στις αραβικές χώρες (οι μαλτέζοι μπορούν λίγο-πολύ να συνεννοηθούν με έναν λιβανέζο)

4. Κράτος: Οι μικρές χώρες έχουν προβλήματα υποδομών και γραφειοκρατίας... λογικό..

Η πλάκα με αυτό είναι τα άπειρα βρετανικά παππούδια που βγαίνοντας στην σύνταξη αποφασίζουν να εγκατασταθούν στο γραφικό νησάκι και τελικά καταφέρνουν να την βγάζουν σε ένα τοπικό νοσοκομείο απολαμβάνοντας μια περίθαλψη κατά πολύ χειρότερη από αυτή για την οποία πλήρωναν όλη τους τη ζωή.. 

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα...

Αν το σκεφτείς, οι άνθρωποι του βορρά δουλεύουν σκληρά όλο το χρόνο για να δώσουν ένα σημαντικό μέρος από ότι μάζεψαν σε διακοπές σε κάποια παραλία του νότου...

(Γι΄αυτό φυσικά και η κάποια σχετική εχθρότητα προς τις χώρες του νότου αφού αν διαλυθούν οικονομικά τότε θα κάνουν τις διακοπές του πιο φθηνά και όταν θα βγουν στη σύνταξη με το καλό θα αράξουν σε κανά σπίτι κοντά στην παραλία που θα έχουν αγοράσει κοψοχρονιάς... αυτό βέβαια είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία που θα πρέπει να απασχολήσει τους έλληνες που θέλουν πάση θυσία να παραμείνουν προσδεδεμένοι στο άρμα του ευρώ...)

Αυτό που σκέφτομαι όμως είναι το γιατί δεν προσπαθούν να ζήσουν όλο το χρόνο κάπου στο νότο αφού απότι φαίνεται γουστάρουν τόσο πολύ να είναι εκεί...

Ίσως απλά να μην μπορούν... ίσως να παίζει κάτι άλλο... δύσκολο θέμα... όπως κ να χει θα χω κάποια απάντηση/άποψη για το θέμα σε κάτι μήνες... 

Είτε στήνεστε κανονικά στα τέσσερα είτε ξυπνάτε

Μετά από αυτό το πολύ όμορφο κειμενάκι του συμβουλίου των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης ίσως οι Έλληνες αποφασίσουν να ξυπνήσουν και να δουν επιτέλους ότι οι ευρωπαίοι δεν είναι ακριβώς αυτοί οι καλοί άνθρωποι που μας διασώζουν τόσα χρόνια αλλά κάποια λαμόγια που νοιάζονται αποκλειστικά για την πάρτη τους...

Τώρα αν οι Έλληνες αποφασίσουν για χάρη του ευρώ να κάτσουν να τους ξεσχίσουν δίχως ίχνος σάλιου τότε θα πρέπει να ψάξω να δω πως γίνεται η αποποίηση υπηκοότητας..

παλευοντας χαμενες μαχες...

Όσο περνάνε τα χρόνια καταντάς - αναπόφευκτα σχεδόν - πιο γκρινιάρης και καταθλιπτικός...

Παράδειγμα... δουλεύεις μαζί με παιδάκια που, αν και έχουν την ίδια ηλικία με σένα, είναι πολύ λιγότερα χρόνια στην πιάτσα έχοντας περάσει αρκετά χρόνια στην αγκαλιά των πανεπιστημίων κάνοντας μάστερς, διδακτορικά κτλ και χαζεύεις την άγνοια κινδύνου και τον ενθουσιασμό που τα διακατέχει...

Ας πούμε ότι σε έχουν ρίξει σε ένα task που βγάζει μάτι ότι είναι χάσιμο χρόνου... είναι προφανές (για σένα) το ότι θα αποτύχει το όλο σκηνικό και μένεις να αναρωτιέσαι για την ματαιότητα της ύπαρξης...

Αφού όμως πληρώνεσαι για να σπαταλάς τον χρόνο σου σε αυτό, τότε το κάνεις με μια σχετική νωχελικότητα, κρατώντας διακριτές αποστάσεις και κάνοντας προφανείς τους ενδοιασμούς σου για το που πάει αυτή η μλκια...

Αυτό κάνεις εσύ βέβαια... το φρέσκο παιδάκι από την άλλη θα πέσει με τα μούτρα στην όλη ιστορία, θα προσπαθήσει να αναλάβει/κλέψει όσο περισσότερες ευθύνες γίνεται και θα αναδειχτεί στα μάτια του boss σαν άξιος/δυναμικός συνεργάτης σε αντίθεση με τους υποτιθέμενους έμπειρους-τεμπελχανάδες που μόνο να γκρινιάζουν ξέρουν...

Και έρχεται όμως η ώρα που αποδεικνύεται ότι όντως η όλη ιστορία ήταν μάπα ξεφτιλιζοντας όσους ασχολήθηκαν ενεργά με αυτό... και σε θεοποιεί ξαφνικά το boss βλέποντας ότι δεν σιχτιριασες τόσο καιρό χωρίς λόγο ζητώντας σου μια αναφορά για το τι πήγε στραβά (να δώσεις στεγνά δηλαδή το παιδάκι)... δεν το κάνεις όμως εξαιτίας βαρεμάρας και παραίτησης...

Συμπεράσματα:

1. απέφυγε σαν ο διάολος το λιβάνι να δουλεύεις μαζί με (Phd) graduates... προτίμησε να σαι σε ένα περιβάλλον με άτομα με 10+  χρόνια εμπειρία... δεν είναι μόνο οι γνώσεις που έχουν... το βασικό είναι τα working ethics... δηλαδή και να θέλουν να σου την φέρουν να το κάνουν πολύ ευγενικά και ύπουλα... δεν θα ναι σαν τους graduates που θα σπάσουν τα @@ μέχρι τέλους με τις υπερφιλοδοξίες τους και τα προφανή politics τους..

2. μείνε μακριά από εταιρίες που τους προσλαμβάνουν και τους δίνουν απευθείας δικαιοδοσία...