Επικίνδυνος Οίκτος

 

Πρέπει να ναι 2-3 χρόνια που τα διάβασα αλλά αυτό είναι ένα από τα λίγα βιβλία που θυμάμαι την υπόθεση του (κανονικά, ξεχνάω τι συνέβη στο προηγούμενο βιβλίο με το που θα ξεκινήσω το καινούργιο)

Ίσως έχει να κάνει με μια τύπισσα που είχαμε ξεκινήσει κάτι ενώ δεν με έλκυε καθόλου μόνο και μόνο γιατί με εκβίαζε συναισθηματικά με ατάκες του τύπου 'με έριξες σε κατάθλιψη με τον τρόπο που με έφτυσες κτλ κτλ'

Και, φυσικά, αυτή η ιστορία πήγε κατά διαόλου... τέλειωσε και τυπικά όταν η τύπισσα έφτασε στο σημείο να με απειλεί λέγοντας μου ότι θα αυτοκτονήσει μεν (ατάκα που είχε παλιώσει αφού το έλεγε 15 φορές τη μέρα) αλλά θα αφήσει σημειώματα ότι εγώ την έπεισα να το κάνει γεγονός που είναι αδίκημα οπότε θα με χώσουν μέσα... βλέπεις τα στάδια του εκβιασμού: Κατάθλιψη -> Αυτοκτονία -> Φυλακή?!?!

Γιατί, ναι, μπορεί με το να γενάς τον οίκτο να ασκείς εξουσία σε κάποιους ανθρώπους που είναι είτε θύματα ή 'καλόκαρδοι' (που ίσως να είναι και το ίδιο:)), αλλά αν φτάσεις στο σημείο να απαιτείς αυτήν την εξουσία με άμεσο τρόπο (i.e. κάνε ότι σου λέω αλλιώς μπαίνεις φυλακή) τότε, όσο θύμα και να ναι ο άλλος, θα σηκώσει κεφάλι και θα πει ως εδώ (διαφορετικά είναι για αυτοκτονία ο ίδιος)

Τελοσπάντων, αυτός ο οίκτος που λες μπορεί να σκάσει μύτη παντού... πχ, στην λογοτεχνία θα γίνει με άμεσο τρόπο (αναπηρικό καροτσάκι) και ίσως μέχρι και στην πραγματική ζωή θα βρεθεί κάτι σχετικά ξεκάθαρο όπως απειλές για αυτοκτονία και φυλακές αλλά πολύ συχνά ο οίκτος εμφανίζεται ύπουλα και σιγά-σιγά χωρίς καν το καταλάβεις και εσύ ο ίδιος. Δηλαδή, υπάρχουν αρτιμελείς άνθρωποι, που δεν είναι πλήρως σαλεμένοι, που και πάλι θα εκμεταλλευτούν την ενοχικότητα σου ώστε να ρουφήξουν από εσένα όση προσοχή και ενέργεια θέλουν (που αν είναι αρκετά καταθλιπτικοί, πίστεψε με, θα λειτουργήσουν ως ρουφήχτρες) 

Και, ας πούμε ότι κάποια στιγμή ξυπνάς και λες: Αρκετά! σταματάω να είμαι πια τόσο θύμα και αν θες την προσοχή μου, βρες τρόπο να την παίρνεις χωρίς να με κάνεις να νιώθω άσχημα --- Ε τότε, το πανηγύρι ξεκινάει, αφού μόνο με τον οίκτο έχει μάθει να επικοινωνεί τότε η λύση είναι προφανώς περισσότερος οίκτος... 

Οπότε, ναι, η εύκολη ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι ότι φταίει αυτός που έδειξε τον οίκτο χωρίς να το πάει μέχρι τέλους. Θα πρέπε όμως κάποιος να το δει και από την σκοπιά αυτού που γενήσαν τον οίκτο... πχ πόσο εγωισμό και διάθεση για εξουσία έδειξαν και ο πατέρας της κοπέλας στο καροτσάκι αλλά και η ίδια στον φαντάρο από το χωριό? Δεν είναι η αλήθεια ότι σιγά-σιγά τον χώσανε σε αυτή την ιστορία γεμίζοντας τον με τύψεις μέχρι που έφτασε στο σημείο που ήθελαν?...βέβαια και αυτός το παραξήλωσε στην τελευταία σκηνή με την κοπέλα...μπήκε στο ρόλο που του ετοιμάσανε με ηλίθια πολύ μεγάλη χαρά...

The Cinematic Orchestra - Arrival of The Birds & Transformation

Φερνάντο Πεσσοα

Σκηνή Νο1: Κυριακή μεσημέρι, Βιέννη, και ενώ ο Σεν Σαβεν βρίσκεται ακόμα στο κρεβάτι χωμένος μέσα στην Τζοϋσική του οδύσσεια, μερικές αχτίδες ηλίου αντανακλώνται στην απέναντι πολυκατοικία: - ΒΓΗΚΕ ΗΛΙΟΣ, αναφωνεί ο Σεν Σαβεν καθώς πετιέται από το κρεβάτι και τρέχει προς το πλησιέστερο ποτάμι. Μαζί του παίρνει 'Το Βιβλίο της Ανησυχίας' του Πεσσόα και το 'Ταξιδεύοντας - Ισπανία' του Καζαντζάκη. Θα μπορούσε η συγκεκριμένη επιλογή βιβλίων να συσχετίζεται με τον παραπόταμο του Δούναβη και την Βιεννέζικη αρχιτεκτονική των κτιρίων όπου και η ανάγνωση θα λάμβανε χώρα? Ναι, θα μπορούσε, αλλά, καλώς ή κακώς, σε αυτήν την περίπτωση, τα βιβλία αυτά προτιμήθηκαν με μοναδικό κριτήριο ότι ήταν τσέπης (πιο απλά, χώραγαν στις τσέπες του πολικού μπουφάν του Σεν Σαβεν). Το αποτέλεσμα? -Δύο ώρες ανάγνωσης, παγωμένα δάχτυλα ποδιών και μεταλαμπάδευση της αποπροσωποποίησης του Πεσσόα (Καζαντζάκη δεν πολυδιάβασε - τα ταξιδιωτικά του δεν ήταν ποτέ τόσο καθηλωτικά). Πως μεταφράζεται η αποπροσωποποίηση? - Να επέχεις όπως τα λέγε ο Σέξτος, σκεφτόταν καθώς γύριζε σπίτι. Μην κρίνεις τους βλαμμένους με τα μωρά αγκαλιά που σε κοιτάζουν με τσαμπουκαλεμένο ύφος λες και ετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν το μωρό σαν ρόπαλο - γενικά γράψτα όλα στα @@ σου...

Σκηνή Νο2: Μερικές μέρες αργότερα, ο Σεν Σαβεν βρίσκεται στο μέσο της καθημερινής του σπιτικής γυμναστικής και χαζεύει το feed του κάνοντας σανίδα... και εκεί σκάει: η Maria_Adouaneta έγραψε σε ένα blog που το λένε Rua Dos Douradores... Και πέρα από το ότι κάθε ανάρτηση της Maria_Adouaneta δίνει λόγο ύπαρξης στο ΄δεινοσαυρικό' πια blogger (είναι η μόνη που, έστω και σπάνια, συνέχισε να γράφει από όσους ξεκίνησαν πριν 10-15 χρόνια - χωρίς μαλακίες όμως, ήταν πάντα η καλύτερη), η σκέψη ότι αυτός είναι ο δρόμος που αναφέρονταν στο Πεσσοϊκο βιβλίο τσέπης σταματάει την γυμναστική και ξεκινάει το scrolling. Ένα μπλογκ αφιερωμένο στον Πεσσόα με την Αντουανέττα να επισκέπτεται την Λισαβώνα (στην πραγματικότητα ή στο μυαλό της) κάθε 2-3 χρόνια...μέχρι και το βίντεο που έβαλα πιο πάνω κάθισε και έφτιαξε... τέτοιο κάψιμο.

 

 Σκηνή Νο3: Πριν καμιά βδομάδα, ο Σεν Σαβέν ακούει ενώ δουλεύει από το σπίτι την τελευταία εκπομπή της Παπαγεωργίου (η τύπισσα το χει... πάντα το χε... που αναρωτιόμουν πριν 10 χρόνια πως διάολο γίνεται να παίζει τζάμπα για προώθηση, anyway, τα μυστήρια της τέχνης) και ενώ όλα πηγαίναν καλά ξαμολάει και αυτή την καταραμένη ατάκα: "Rua Dos Douradores".

Συμπέρασμα (αβίαστο): το φάντασμα του Πεσσόα με έχει στοιχειώσει. Ξεκάθαρα. Τα πάμε πολύ καλά όμως οπότε όλα cool. Όταν κάποια στιγμή τελειώσω το βιβλίο της Ανησυχίας, θα γίνει ένα από τα ελάχιστα που έχω βάλει πέντε αστέρια στο goodreads και δεν πρόκειται να το χαρίσω σε καμία βιβλιοθήκη - και ίσως να γίνει το δεύτερο βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω έστω και μία σελίδα του αφότου έχω φτάσει στο τέλος του.

Beer is a state of mind

 ...ή αλλιώς, γιατί να φέρεσαι ηθελημένα σαν ηλίθιος.

Όπως λένε μερικές έρευνες, η ψυχολογική σου κατάσταση καθορίζεται από το τι θα πιεις (άλλες λένε δεν υπάρχει καμμία συσχέτιση αλλά εγώ, προφανώς, θα παραθέσω αυτή που συμφωνώ) - μερικά συμπεράσματα από τις χρόνιες μελέτες πάνω στις οποίες έχω δουλέψει:

Μπύρα: Ηλίθια αστεία, χαζοχαρούμενη διάθεση, το IQ μειώνεται δραματικά, γίνεσαι κανονικός κλόουν

40%+ αλκοολ: αυτοπεποίθηση, επιθετικότητα,  βαθιές συζητήσεις, ίσως σκάσουν μύτη όμορφες ιδέες

70% + (αψέντι): δημιουργικότητα, χάος, ο κόσμος αποκτηνώνεται (ή τέλος πάντων βγάζει τον πραγματικό του εαυτό)

Και το προφανές ερώτημα από τα παραπάνω είναι γιατί να πιεις μπύρα? 

Γιαυτό υπάρχουν οι 'φθηνές' απαντήσεις που έχουν να κάνουν ότι όντως είναι πιο φθηνή σε σύγκριση με τα κονιάκ, ή ότι η πολύ χαμηλότερη περιεκτικότητα σε αλκοόλ βοηθάει στο να μην κάψεις το συκώτι σου.

 Σε ένα παραπάνω επίπεδο 'εκλέπτυνσης' θα βρεις ότι μερικές φορές χρειάζεσαι όντως να γίνεις λίγο ηλίθιος, να χαλαρώσεις βρε αδερφέ, να το παίξεις καραγκιόζης...

Και τέλος, στην κορφή της πυραμίδας, θα βρεις ατάκες του τύπου: 'Για να δείξω στον εαυτό μου πόσο πολύ γράφω στα αρχίδια μου τους ψευτοκουλτουριάρηδες που πίνω μαζί', 'όσο αυτοί θα παλεύουν να πιαστούν από κάπου για να πουλήσουν πόσο έξυπνοι και μορφωμένοι είναι, εγώ θα το παίζω πιο ηλίθιος (που ίσως και να είμαι σε τελική ανάλυση - αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία), 'το underselling είναι σε ένα επίπεδο, το self-image-sabotaging είναι το επόμενο level'

Όλα αυτά όμως θα κριθούν την επόμενη μέρα - όταν θα έχεις ξεσουρώσει να μην ντραπείς ή μετανιώσεις που δεν φρόντισες να πουλήσεις το image σου πίνοντας ένα κονιακ της προκοπής, ξαμολώντας τα 'σερτιφικά' σου... να πεις, ναι, το έκανα και θα το ξανακάνω - στα παπάρια μου όλα.

Α, το μετέχνιο, ένα ρεύμα 'τέχνης' που ίσως να εκφράζει τα παραπάνω, έβγαλε καινούρια ταινία (τα σπάει)

Τζιχαντίλα στη Βιέννη

 Εν αρχή ην το τζιχαντοπαιδο της παρακάτω φωτογραφίας... που πες λόγω προβληματικής οικογένειας, συγκυριών ή οτιδήποτε άλλο, είχε σκόπο να πεθάνει για την Τζιχάντ... πήγε το παιδί μέχρι την Τουρκία και, για κάποιο λόγο, τον σταματήσαν οι Τούρκοι λίγο πριν μπει στην Συρία και τον στείλαν πίσω στη Βιέννη... Εκεί όμως αυτός... βρήκε όπλα, έψαχνε σφαίρες στη Σλοβακία, ανέβαζε φωτογραφίες στο facebook με τα κουμπούρια του (πληροφορίες που αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια της επίθεσης σταμάταγε το πιστολίδι για να δει αν είχε κάνει like κανα τζιχαντογκομενάκι, ελέγχονται) και, φυσικά, η Αυστριακή αστυνομία ήταν πεπεισμένη ότι όλα ήταν υπό έλεγχο και ότι ο άνθρωπος είχε μπει στο σωστό δρόμο (άσχετο, πόσο μπουρδέλα είναι αυτοί οι Αυστριακοί ρε...σαν τους Έλληνες... και τουλάχιστο, δεν θα βρεις πολλούς Έλληνες που να σου πούνε ότι δεν είμαστε μπουρδέλα... Αυστριακούς θα βρεις αρκετούς)

Και αναρωτιέσαι...γιατί να μην είναι έστω και λίγο σαν τους Ρώσσους... που στέλναν τους δικούς τους τζιχαντιστές πρώτη θέση στη Συρία και μετά τους βομβάρδιζαν χαρωπά όπως περιγράφουν παρακάτω:

We … helped them all out and closed the border behind them by criminalizing this type of fighting. If they want to return now, we are waiting for them at the borders. Everyone’s happy: they are dying on the path of Allah, and we have no terrorist acts here and are now bombing them in Latakia and Idlib.”

Ή, μια ιδέα, τώρα που το ISIS δεν πολυπαίζει πια, ας φτιάξουμε κάτι σαν 'jihadiland'... να βρούμε ένα νησί, να τους πούμε ότι εδώ είναι τα τυπογραφεία που βγάζουν τη μούρη του Αλλάχ και να τους ξαμολήσουμε... να ρίξουμε και τίποτα white supremacists στο μιξερ (που και αυτοί ψάχνουν λόγο να αιματοκυλιστούν) και ας την βρουν εκεί μέχρι να μην μείνει ρουθούνι...

Τέλοσπαντων, το επόμενο βράδυ μετά την επίθεση, σκάσανε μούρη οι δημοσιογράφοι... το πως καταφέρνουν να βγάζουν από το πλάνο τις υπόλοιπες κάμαρες είναι ένα μυστήριο... πάντως συνωστισμός....

Και μερικές μέρες αργότερα, το Σάββατο μεσημεράκι, το στριμωξίδι είχε να κάνει με τον κόσμο που άφηνε κεράκια και, μάλλον, προσεύχοταν...

Και μένεις να αναρωτιέσαι - πότε θα μάθουν οι τζιχαντοτέτοιοι ότι δεν έχουν αποκλειστικότητα στη βία... ότι δεν φέρνει το φόβο ή την υποταγή αυτού που τη λαμβάνει αλλά, δυστυχώς, (πέρα από τα κεριά και τις προσευχές) ίδια ή παραπάνω απάντηση γεμάτη μίσος... τόσες φορές έχει επαναληφθεί ο ίδιος κύκλος, γιατί δεν μαθαίνουν...

The sky is purple

Paul McCartney - Hey Jude Live at Hyde Park

Ο κατά Πεσσόα ορισμός της τέχνης

 

Μάρτης 2010, Άγιος Διόνυσος: Ο sen_saven παρέα με 5-6 παππούδια/γραίες συζητά για το τι είναι 'τέχνη' (το γιατί ο sen_saven βρισκόταν γύρω από το ίδιο τραπέζι μαζί υπερ-ματσωμένους ροταριανούς, ακριβώς την περίοδο που ο τραπεζικός του λογαριασμός παρέμενε αυστηρά κάτω από το ποσό των 500 ΕΥΡΩ είναι ένα ακόμα από τα μυστήρια της τέχνης)

- Ο sen_saven πιστεύει ότι η τέχνη έχει να κάνει με το πόσο σκληρά εργάστηκε ο καλλιτέχνης!, αναφωνεί κατηγορηματικά ένα από τα παππούδια.

- Δεν είπα αυτό, αμύνεται ο sen_saven. Σχεδόν πάντα, όμως,  η ποιότητα ενός 'έργου τέχνης' έχει να κάνει με το πόση αφοσίωση (πέστο δουλειά) έβαλε πάνω του αυτός που το έφτιαξε.

- Στο μουσείο σύγχρονης τέχνης της Νέας Υόρκης, η άλλη πήρε τα 'κακά' του σκύλου της, τα έβαλε σε μια κονσέρβα και τα εκθέτει!... Είναι τέχνη αυτό?!?!?, επεμβαίνει μία από τις γραίες.

...και η κουβέντα πήγε παρακάτω μέχρι που τα παππούδια κουράστηκαν (είχε περάσει και η ώρα (9 το βράδυ)) και το διαλύσαμε...

Στο βιβλίο της Ανησυχίας, ο Πεσσόα, εκτός από το να δίνει ατάκες στον Θανάση, εξηγεί, όμορφα και σταράτα το τι είναι τέχνη:

Η τέχνη συνίσταται στο να κάνουμε τους άλλους να νιώσουν αυτό που νιώθουμε εμείς, στο να τους απελευθερώσουμε από τον εαυτό τους, προτείνοντας την προσωπικότητα μας σαν μια ιδιόμορφη απελευθέρωση.... Ας υποθέσουμε παρόλαυτα πως θέλω να επικοινωνήσω με τους άλλους, δηλαδή να κάνω το συναίσθημα μου τέχνη, γιατί τέχνη είναι η κοινοποίηση της μύχιας ταύτισης μας με τους άλλους, ταύτιση χωρίς την οποία δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας αλλά ούτε και ανάγκη. Αναζητώ λοιπόν ένα κοινότυπο ανθρώπινο συναίσθημα στον ίδιο τόνο, είδος και μορφή με αυτό που αυτήν την στιγμή αισθάνομαι για τους απάνθρωπους και ολότελα προσωπικούς λόγους ότι είμαι (κάποιος) βοηθός λογιστή κουρασμένος ή (κάποιος) κάτοικος Λισαβώνας που πλήττει. Και διαπιστώνω πως το είδος του συναισθήματος που συγκινεί την κοινή ψυχή με τον ίδιο τρόπο που εγώ είμαι συγκινημένος, είναι η νοσταλγία της χαμένης παιδικής ηλικίας.

Και είναι αλήθεια... πόσες φορές έχεις πάει σε μια καλή συναυλία και φεύγεις απόλυτα συγχρονισμένος με αυτούς που παίζανε... ή όταν διαβάζεις ένα καλό βιβλίο γίνεσαι για λίγο ένας Έκο ή ένας Τζους (δες εδώ μια βλαστήμια με @@...τρίζουν τα κόκκαλα και των δύο ντουετιάρικα).

07 - Αφούσης

so, on fucking repeat, until my cell phone battery dies in a restaurant while being the last 'customer' ... why? don't know... I am just touched since I am always a traditional Greek? some of the lyrics wake up feelings?

Βιεννέζος

 

Το ξέρεις, κάτι τέτοιες στιγμές σε κάνουν κάτοικο μιας πόλης...όταν απλά στέκεσαι έξω από ένα ψαγμένο μπαρ και σκέφτεσαι να μπουκάρω ή θα μου πουν ότι πήραμε την τελευταία παραγγελία, όταν βγάζεις τα ακουστικά γιατί μάλλον η σιωπή ακούγεται καλύτερα, όταν βλέπεις άλλη μια γωνιά σαν την παραπάνω και λες ποιος την κατούρησε, γάτα/σκύλος/άνθρωπος....το αιώνιο βιεννέζικο ερώτημα...

Μια φωτογραφία το χρόνο

 ...είχα αποφασίσει πριν κάτι χρόνια. Έμεινα πχ δύο χρόνια στο Λονδίνο? Δύο φωτογραφίες στο facebook με το που θα αποχαιρετίσω.

Οπότε, με βάση τα παραπάνω, θα έπρεπε ήδη εδώ και κάτι παραπάνω από ένα χρόνο να κοσμούν τους servers του αγαπητού αυτού μέσου κοινωνικής δικτύωσης τέσσερις φωτογραφίες για την Μάλτα. Ε, δεν συνέβη κάτι τέτοιο - το γιατί λίγη σημασία έχει πια - και, ούτως ή άλλως, το facebook της φωτογραφίας είναι πια το instagram με το οποίο δεν έχω καμία σχέση...οπότε μας μένει το παλιό καλό blogspot:

Ξέρεις αυτό που για να χτίσεις το οτιδήποτε σε Ελληνικό νησί θα σε τρέχουν 850 επιτροπές τις οποίες και πρέπει να λαδώσεις κάθε μία ξεχωριστά και πάλι δεν θα σε αφήσουν να χτίσεις?. Ε, στη Μάλτα δεν είναι έτσι... άμα τους λαδώσεις στα αρχίδια τους... ύψωσε και εξαώροφα άμα γουστάρεις στη μέση του πουθενά.

Υπάρχει όμως και η Βαλέτα... που εκεί έχουν μπλέξει με την unesco που αποφάσισε να την κάνει μνημείο ή κάτι τέτοιο οπότε δεν μπορούν να την πηδήξουν... Φυσικά δεν είναι ολόκληρη η Βαλέτα αξιοθέατο...πχ το περίεργο κτίριο κάτω από τον καθεδρικό στην παραπάνω φωτο είναι μέρος μιας περιοχής που οι Μαλτέζοι αποκαλούν κάτι που στα Αγγλικά μεταφράζεται σαν 'shithole' αφού είναι γεμάτη με κυβερνητικά κτίρια για τους απόρους που τυγχάνει όμως να είναι και φανατικοί ψηφοφόροι της... απέφυγε την αν πας στη Βαλέτα (αριστερά όπως μπαίνεις προς το τέλος της πόλης)

Οπότε, ναι, μια τυπική πόλη της Μάλτας είναι άσχημη (χάζεψε εδώ την Birkirkara)... συχνά βέβαια ένα κτίριο μπορεί να είναι άθλιο απέξω αλλά επειδή οι Μαλτέζοι είναι τρελοί για τα σπίτια τους, αν μπεις μέσα τότε θα είναι σαν παλάτι αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία. Τέλοσπαντων, όσο άσχημο και να είναι κάτι, ένα ηλιοβασίλεμα μπορεί να το ομορφύνει.

Φυσικά, αν ένα μπαρ με χαμηλό φωτισμό, ξύλινη επένδυση στα πάντα και τζαζ μουσική είναι ότι χρειάζεσαι τότε θα είσαι ΟΚ στη Μάλτα.

ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΙΟ- manitarock

Για μια νέα ζωή!

 

Πάνε κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια που το κουράζω αυτό το βιβλίο... και, ναι, προχώρησα από την σελίδα 24 στην 248 αλλά, ίσως, να μην πολυθέλω να το τελειώσω... ούτε αυτό, ούτε τον Οδυσσέα του Τζόυς....μάλλον γιατί τα βιβλία αυτά είναι κάτι σαν γιατροσόφια..

Και ενώ την 'γράφω ότι να ναι και στα αρχίδια μου' φάση του Τζόυς την χρειάζεσαι καθημερινά ώστε να ξεχνάς τα πάντα, τον Τόλλε τον ανοίγω είτε όταν είμαι στα σύννεφα σε φουλ φάση 'αυτοβελτίωσης' ή όταν πραγματικά αγριεύει το πράγμα και χρειάζεσαι τις φιλοσοφικές πρώτες βοήθειες... 

Και το ξέρεις ότι αυτό το βιβλίο παίζει να σε βοηθήσει ή να σε χειροτερέψει... πχ: Σε πάνε γαμιώντας στο γραφείο με τα politics και τις μαλακίες τους? -Ε, ο Τόλλε θα σου πει ότι εσύ φταις! Ο εγωισμός σου υποβάλλεται στους άλλους και πρέπει να ψάξεις μέσα σου για να τον σκοτώσεις και να σταματήσεις να κατηγορείς τον περίγυρο σου!... οπότε, αν όντως είσαι το θύμα της υπόθεσης, τότε, πίστεψε με, αυτές οι ατάκες θα σε λαλήσουν περισσότερο.

Πάντως, σήμερα, πέταξε τρεις ατάκες που με ηρέμησαν:

Μη αντίδραση στα γεγονότα: -Έτσι, ε? απαντούσε ο δάσκαλος του Ζεν σε ότι και να του έλεγαν.

Μη κρίση: -Ίσως, έλεγε ένας τυχαίος τυπάς όταν τον ρώταγαν για οτιδήποτε.

Μη προσκόλληση: - Και αυτό θα περάσει, έγραφε το δαχτυλίδι του φιλόσοφου. Γιαυτό να μην είσαι ποτέ ούτε πολύ χαρούμενος ούτε λυπημένος.

...αυτές είναι οι τρεις πλευρές της αληθινής ελευθερίας και της φωτισμένης ζωής, λέει ο Τόλλε... Ίσως, θα σου πω, πάντως το απόγευμα μου το φτιάξανε.

Ντίνος Χριστιανόπουλος: Τα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων

Πέθανε και Ο Χριστιάνοπουλος οπότε σκάνε σαν μανιτάρια στους κάθε λογής τοίχους άρθρα του, συνεντεύξεις κτλ... στο παρακάτω τα εξηγεί ωραία όπως θα λέγε και ο Αλέφαντος (τα τίναξε και αυτός πρόσφατα)

«Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ό,τι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι’ αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. 

Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου…». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ’ αυτή τη φράση; Πρώτα-πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

Αυτά είναι ακατανόητα και γι’ αυτόν που τα γράφει και γι’ αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα.

Ταδε έφη Χριστιανόπουλος κοντά 30 χρόνια πριν... και όμως, η μαλακία συνεχίζει να εκφράζεται με παρόμοιους όρους μέχρι και σήμερα... δεν βάζουν μυαλό αυτοί οι χυδαίους καριόληδες που την βγάζουν σπάζοντας τα @@ του κόσμου.

Και δεν το κάνουν μόνο μέσω της παπαριασμένης γλώσσας... για αυτούς η καλλιέργεια (ή πες το ΄τέχνη') εκφράζεται σαν ένα γαμημένο τηλεπαιχνίδι γνώσεων όπου πότε δεν θα πουν ότι δεν έχουν ιδέα για ένα θέμα και θα ξαμολύσουν μια γενικόλογη μαλακία για να μην φανούν ότι πιάστηκαν αδιάβαστοι... δες όμως τι όμορφα που τους γλεντάει το 'ότι να ναι')

Τελοσπάντων, επιστρέφοντας στον Χριστιανόπουλο, πρέπει να χω διαβάσει μόνο τα 'Πεζά ποιήματα' του.. θυμάμαι τότε πάλευα να ρίξω μια γκόμενα και, για κάποιο λόγο, της μίλαγα για ένα από τα ποιήματα με έναν τύπο να ρωτάει τον Χριστιανόπουλο: "- Αν σε πήδηξω θα γράψεις κανά ωραίο ποίημα? - Η ποίηση βγαίνει από το ξέσχισμα της ψυχής, όχι του κώλου, απήντησε ο ποιητής" η γκόμενα γέλαγε πολύ αλλά δεν έκατσε τελικά... αυτά έχει η ζωή...

Χαρουλης Γιαννης-Ερωτοκριτος (Τα Θλιβερα Μαντατα)

Τα πεπραγμένα της καραντίνας

1. Ξαναμανα είδα τα φθηνά τσιγάρα

 2. Μέσα από κει πρόσεξα την μουσική του Καλαντζόπουλου

 3. Μέσα από τον Καλαντζόπουλο, βρήκα αυτόν τον λογαριασμό στο youtube και την γαμηστερή playlist από πάνω

 4. Ξαναέψαξα την φοιτητική γυμναστική - μετράς τις κάμψεις με τον χρόνο και όχι μόνο με τις επαναλήψεις.

 5. Έκαψα ένα μαξιλάρι με έναν κερί - ξύπνησα πριν αγριέψει το πράγμα... απελευθερωτική εμπειρία

 6. Ξεφορτώθηκα αρνητικούς ανθρώπους που σπρώχναν τα δικά τους πρόβληματα/μειονεκτήματα σε μένα (ψυχολογική προβολή)... έχω αρκετά δικά μου, δεν χρειάζομαι άλλων.

7. Ξαναέπιασα τα του trading - πραγματικά, ποιος ο λόγος να μην κάνει κάποιος αυτά που του αρέσουν?

8. Τελείωσα το a hero of our time του Λερμοντοφ: σοβαρά καλογραμμένο βιβλίο... το γιατί δεν επανεκδιδουν τις Ελληνικές μεταφράσεις που έχουν γίνει ήδη από το 2000 είναι ένα από τα μυστήρια της εκδοτικής πιάτσας. 

Risk management lessons - how to avoid getting burned

 Some days before the incident: The bedlight goes off and go find a replacement in these quarantine times – instead just buy a candle from the supermarket… note that this candle was mentioning “Ruhe in Frieden” (I google translated it later.. I have to improve my German)

 

23:30: I light up the candle and lie on the bed with a plan of reading something… instead, I fell asleep instantly

 

…at some point during the night: The candle light must have been bothering so I put the pillow on my face… it was a big pillow so it probably reached up to the candle… afterwards, I further pushed the pillow away – it should have been annoying while burningJ

 

3:30:  somehow (either due to the heat or the flare) I woke up in a room with a cloud of smoke in it…. Extinguished the fire, cleaned up the mess, used a fan to get rid of the smoke etc etc

 

6:00:  slept again.

 

 

Key take away: do not buy anything with wishes that you are unsure of what they mean – they might come trueJ

Δημιουργικότητα vs Κωλόχαρτα

«Καμιά φορά όταν με ρωτάνε τι κάνω τον καιρό αυτό και τους απαντάω ότι μελοποιώ ποίηση του Λόρκα ή γράφω ένα κουαρτέτο εγχόρδων», μου λένε «Και τι είναι αυτό που κάνεις; Αντίσταση;». Βεβαίως και είναι αντίσταση! Ενάντια στη χυδαιότητα, προσπαθείς να διατηρήσεις την ανθρωπιά σου, να συνομιλήσεις σε ένα επίπεδο με κάποιους ανθρώπους. Άμυνα στη σύγχρονη σκληρή καπιταλιστική βαρβαρότητα.»

...έγραφε στην αυτοβιογραφία του ο Μικρούτσικος το 2011.

Στις μέρες μας, η βαρβαρότητα προέρχεται από την, σχεδόν φασιστική, ψυχολογική βία που ασκεί ο ιός...

1. Αν είσαι νέος και υγιής, τότε θα δουλεύεις από το σπίτι (αν έχεις ακόμα δουλειά) και θα βγαίνεις έξω ελάχιστα... Αυτό από μόνο του είναι αρκετά βάρβαρο... και αν το συνδυάσεις με το ότι μέχρι και οι σταθερές πηγές παροχής άχρηστων πληροφοριών , που μόνο στόχο έχουν να σε βοηθήσουν να κάψεις τον χρόνο σου επιβραδύνοντας τις νοητικές σου λειτουργίες, θα σε βομβαρδίσουν με  ειδήσεις του τύπου: "700 νεκροί χτες στην Ιταλία" αντί για "Άρρωστη τεσσάρα του Ολυμπιακού μέσα στην Τούμπα!", τότε γάμησε τα.

2. Αν είσαι στην ηλικιακή ομάδα των άμεσα ενδιαφερόμενων, τότε η παρακολούθηση των νέων για τους νεκρούς και την εξέλιξη του ιού φαντάζει βασικό συστατικό για την επιβίωση. Επίσης, αν παίρνει το αυτί σου κανά γιατροσόφι τότε καλού κακού το δοκιμάζεις (βλέπε εξαφάνιση του σκόρδου στα supermarkets)

Οπότε, επειδή τα παραπάνω δεν παλεύονται, ξεκινάς να πίνεις... ή να τρως σαν το βόδι...(ή να αγοράζεις κωλόχαρτα για κάποιο λόγο)... και όταν με κάποιο τρόπο τελειώσει όλο αυτό θα είσαι ένας χοντρός αλκοολικός που θα έχει καλύψει τις χεσιμοανάγκες του για τα επόμενα 30 χρόνια.. Διαφορετικά, μπορείς να προσπαθήσεις να αντισταθείς - να γράψεις στα @@ σου όλα τα νέα για τον ιό ή όσους, ξαφνικά, βρήκαν κάποιο λόγο ύπαρξης  στο να ασχολούνται με αυτήν την μλκια και, περιμένοντας, αν χρειαστεί, να κάνεις πρακτικά πράγματα για να τελειώσει αυτή η ιστορία μετά από κάτι μήνες, να αφοσιωθείς εν τω μεταξύ σε αυτά που έχουν πραγματική αξία (πχ να τελειώσεις την 'Αναζήτηση του χαμένου χρόνου":)

Leonard Cohen - Hallelujah (Live In London)