Friday, March 31, 2017

Η άπατη ξεφτίλα του να βλέπεις survivor...



Είναι γεγονός ότι όλοι χρειαζόμαστε κάτι για να κάνουμε 'disconnect' από την καθημερινότητα μας... εγώ πχ μπαίνω στο sport-fm.gr και χαζεύω αθλητικά αφού είναι ένας πολύ απλός και γρήγορος τρόπος να ναρκώσεις προσωρινά τον εγκέφαλο σου (ο tolle λέει ότι κάνει το ίδιο με κάτι άλλα πιο ψαγμένα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο)

Τελοσπάντων, όλα πηγαίνανε καλά μέχρι που στα αθλητικά νέα άρχισαν να υπεισέρχονται ειδήσεις του τύπου: 'Μάγεψε ο Χούτος στο διπλό του Survivor', 'Δείτε την συγκλονιστική νίκη των μαχητών'...

Και λες...κάτσε να δω λίγο Χούτο...το χει ακόμα? Και, όπως και να χει, αυτά τα αγωνίσματα με στίβο μοιάζουν οπότε γιατί να μην τα βλέπω? Τώρα αν παίζει και λίγο reality φάση με ξεκατινιάσματα κτλ δεν χάλασε κ ο κόσμος...

Φτάνει όμως το σκηνικό σε κάποιο σημείο που αν έχεις κρατήσει κάπου στο κεφάλι σου μια ελάχιστα καθαρή γωνιά αναφωνείς ένα 'άντε κ γαμηθείτε' κ δεν ξανακάνεις κλικ ακόμα κ αν ο Χούτος βάλει πέντε γκολ σε ένα λεπτό...

Πιο συγκεκριμένα, οι ΄ομορφιές' που έδειξαν σήμερα περιελάμβαναν:

1. Δικάμερο (ή τρικάμερο?) μέσα σε δωμάτια νοσοκομείου με τους παίχτες να σκούζουν για το πόσο πονάνε μετά το τροχαίο που είχαν.
2. Κάτι άλλους παίχτες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ βλέποντας φωτογραφίες/μηνύματα των ανήλικων παιδιών τους... μερικοί φίλαγαν και την οθόνη όπου έπαιζαν οι φώτο.
3. Μια άλλη παίχτρια να σπαράζει για το ότι δεν βλέπει τα πρώτα βήματα του παιδιού της που δεν έχει κλείσει καν χρόνο...
4. Μια μελανιασμένη παίχτρια να βγαίνει από το νοσοκομείο για ένα τελευταίο γύρισμα, το οποίο και φυσικά θα εμπεριέχει μερικά δάκρυα για το γεγονός ότι γυρνώντας στην Ελλάδα δεν θα μπορεί ούτε καν να αγκαλιάσει το παιδί της λόγω των τραυμάτων...

ΑΡΚΕΤΑ.

Sunday, March 5, 2017

Toni Morrison - Αγαπημένη


Το βιβλίο ξεκινά περιγράφοντας κάτι τερτίπια που έκανε το φάντασμα ενός μωρού σε μια οικογένεια μαύρων πρώην σκλάβων... όχι τίποτα το ιδιαίτερο βέβαια... πήγαινε πέρα δώθε κανά τραπέζι, έπαιζε με κανά βάζο... χαλαρά πράγματα...

Στην συνέχεια, και ενώ είχαν ήδη φύγει από το σπίτι τα δύο έφηβα αγόρια (ένιωθαν άβολα με το φάντασμα) σκάει μύτη ένας παλιός φίλος της πρωταγωνίστριας από τα χρόνια της σκλαβιάς, ο οποίος  αφού της πετάξει μερικά γλυκόλογα, της πετάει και τα μάτια έξω και εγκαθίσταται στο σπίτι (άντρας δεν υπήρχε - είχε πεθάνει ή κάτι τέτοιο).
Το φάντασμα όμως ξενερώνει με την έλευση του και την κάνει κ αυτό αλλά το μεταφυσικό συνεχίζεται με την εμφάνιση μιας εικοσάχρονης μαύρης η οποία 'αναδύθηκε' μέσα από τον ποταμό και άραξε κ αυτή με τη σειρά της στο φιλόξενο σπιτικό...

Όλα πηγαίνανε καλά... οι σελίδες του βιβλίου περνάγανε με το μόνο που μπορούσε να σε βγάλει από την βαρεμάρα να είναι κάτι 'φλας-μπακ' από τα παλιά με τα μύρια όσα τραβάγανε από τους λευκούς, μέχρι που φτάσαμε στα μισά του βιβλίου οπού και σκάει η βόμβα...Ο άντρας, μαθαίνοντας ότι πριν καμιά δεκαριά χρόνια η πρωταγωνίστρια είχε κόψει το λαιμό της ενός έτους κόρης της και είχε τραυματίσει τα υπόλοιπα παιδιά ώστε να μην πέσουν στα χέρια των λευκών 'ιδιοκτητών' τους, που την είχαν ξετρυπώσει λίγο καιρό αφότου το χε σκάσει, της πετάει μια ατάκα του τύπου 'περπατάς με τα δύο πόδια ή με τα τέσσερα' και την κάνει από το σπίτι...

Πέρα από το σοκ που προφανώς σου προκαλεί η όλη σκηνή του φονικού (την οποία και φυσικά η συγγραφέας φροντίζει να σου περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια), η πιο ψυχρή σκέψη που μπορείς να κάνεις είναι με τι άλλο θα γεμίσει το υπόλοιπο μισό του βιβλίου αφού τα πάντα στο βιβλίο μέχρι τώρα περιστρέφονταν έμμεσα γύρω από αυτό...θα συνεχίσει τα 'φλας-μπάκ'? Θα προσπαθήσει να απαλύνει τη μουνταμάρα ρίχνοντας κανά άλλο μεταφυσικό χαρτί στο παιχνίδι?

Δύσκολα το κόβω να το σώζει... τα καλά βιβλία πάντα κάνουν φινάλε με κάτι τέτοια και αφήνουν τον αναγνώστη να βρίζει... δες πχ τα σταφύλια...