Έχοντας διαβάσει μέσα σε ένα χρόνο 1417 σελίδες Φράνζεν (786 + 649 από Ελευθερία και Η εικοστή έβδομη πολιτεία), μια είναι η αίσθηση που απέμεινε από το όλο σκηνικό: Οικογενειακή μίρλα
Ξέρεις. πως είναι όταν μαζεύεται όλη η οικογένεια όπου πάντα θα υπάρχει μια (ζωντο)-χήρα θεία που όλα θα της βρωμάνε και η οποία θα μαζέψει σε κάποια φάση άλλες 2-3 ομοίδεατισσες και θα αρχίσουν όλες μάζι να ζωγραφίζουν το οικογενειακό πορτραίτο με τα σκοτεινότερα χρώματα κάνοντας σε να αναρωτιέσαι το αν ο θεός μας μούτζωσε οριστικά και αμετάκλητα? Ε, κάπως έτσι είναι και τα βιβλία του Φρανζεν...
Το πιο περίεργο είναι ότι ενώ τα δύο βιβλία γράφτηκαν με διαφορά 22 ετών η ιστορία είναι η ίδια: Ένα ζευγάρι με παιδιά στην εφηβεία έχει προβλήματα, ο πατέρας πηδιέται με μια ινδή (η οποία τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ξεπαστρεύεται), η μάνα ξενοκοιμάται και αυτή, ενώ το παιδί φεύγει από το σπίτι για να ζήσει με το έτερον ήμισυ.
Το μόνο που αλλάζει ανάμεσα στις δύο ιστορίες είναι το καρυκεύματα γύρω από τον βασικό πυρήνα: Στην 27η πολιτεία έπαιζε μπάλα με συνομοσιολογικά τερτίπια με σκοπό (μεταξύ άλλων) το επικερδές real estate trading, ενώ στην Ελευθερία η γαρνιτούρα είχε να κάνει με οικολογικές ανησυχίες μπερδεμένες με εξορύξεις, υπερ-πληθυσμό, την σαπίλα του πολέμου στο Ιράκ και (ως απλή αναφορά) την κρίση του 2008.
Και θα μου πεις: Και τι έγινε? Έχουμε και εμείς τρίτα στεφάνια, Νίκο θέμελη και τα τιαύτα... Τι να μας πει ο Αμερικάνος?
Τι να κλάσει το τρίτο στεφάνι με τις 300 ψωροσελίδες μπροστά στις σχεδόν 800 της Ελευθερίας?, θα σου απαντήσω. Και πρόσεξε, το στεφάνι έχει απείρως περισσότερες κηδείες, γάμους, κέρατα κτλ σε σχέση με την Ελευθερία... Για να βλεπα τον Ταχτσή που θα πήγαινε με το υλικό της Ελευθερίας? Ε?
Γιατί, ναι, μπορείς εύκολα να διαβλέψεις την μπότα του εκδότη καρφωμένη στο λαιμό του Φράνζεν ενώ του ουρλιάζει: - Γράφε, ρε! Γέμισε το με το λιγότερο 750 σελίδες! Χαρτί πουλάμε!
Και βλέπεις τον κακομοίρη τον συγγραφέα, εκεί που περίπου στα μισά του βιβλίου φαινόταν να ξεμπερδεύει με τα βάσανα του ζευγαριού, να αναγκάζεται να ανοίξει καινούριο κεφάλαιο: 'Γιος': Γιατί έφυγε από το σπίτι? Γιατί ποτέ δεν καταφέρνει να χωρίσει με την παιδική του γκόμενα? Θα πηδήξει τελικά την όμορφη αδερφή του κολλητού ή όχι?
Και αφού ξεμπερδέψει και με τον γιο χωρίς να χει πιάσει τον στόχο των σελίδων το πράγμα αρχίσει να αγριεύει: Ξεκινάει να αναλύει το γιατί μετανάστευσε (εκατό χρόνια πριν) ο προ-προ-προ-πάππους του πρωταγωνιστή από την Σουηδία! Πιάνει όλα τα αδέρφια, ξαδέρφια, θείους που έχει ξεχάσει από την αρχή του βιβλίου και τους βγάζει στη σέντρα... Τον φαντάζομαι με γουρλωμένα τα μάτια να μονολογεί αφρίζοντας: - Θα τα γαμήσω όλα! Θα το φτάσω μέχρι πέμπτου βαθμού συγγένεια! Θα συνεχίσω να γράφω μέχρι το νουμεράκι πάνω δεξιά να δείξει '786'.... θα του κάνω και μποναμά του πούστη του εκδότη τελικά... φοράει καλογυαλισμένες μπότες...
Πάντως, ένα περίεργο πράγμα, 2-3 μέρες αφού τελειώσεις το βιβλίο μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται: Που χαθήκαν αυτοί οι Μπέργκλαντ?... μέρες έχω να ακούσω νέα τους...
Ξέρεις. πως είναι όταν μαζεύεται όλη η οικογένεια όπου πάντα θα υπάρχει μια (ζωντο)-χήρα θεία που όλα θα της βρωμάνε και η οποία θα μαζέψει σε κάποια φάση άλλες 2-3 ομοίδεατισσες και θα αρχίσουν όλες μάζι να ζωγραφίζουν το οικογενειακό πορτραίτο με τα σκοτεινότερα χρώματα κάνοντας σε να αναρωτιέσαι το αν ο θεός μας μούτζωσε οριστικά και αμετάκλητα? Ε, κάπως έτσι είναι και τα βιβλία του Φρανζεν...
Το πιο περίεργο είναι ότι ενώ τα δύο βιβλία γράφτηκαν με διαφορά 22 ετών η ιστορία είναι η ίδια: Ένα ζευγάρι με παιδιά στην εφηβεία έχει προβλήματα, ο πατέρας πηδιέται με μια ινδή (η οποία τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ξεπαστρεύεται), η μάνα ξενοκοιμάται και αυτή, ενώ το παιδί φεύγει από το σπίτι για να ζήσει με το έτερον ήμισυ.
Το μόνο που αλλάζει ανάμεσα στις δύο ιστορίες είναι το καρυκεύματα γύρω από τον βασικό πυρήνα: Στην 27η πολιτεία έπαιζε μπάλα με συνομοσιολογικά τερτίπια με σκοπό (μεταξύ άλλων) το επικερδές real estate trading, ενώ στην Ελευθερία η γαρνιτούρα είχε να κάνει με οικολογικές ανησυχίες μπερδεμένες με εξορύξεις, υπερ-πληθυσμό, την σαπίλα του πολέμου στο Ιράκ και (ως απλή αναφορά) την κρίση του 2008.
Και θα μου πεις: Και τι έγινε? Έχουμε και εμείς τρίτα στεφάνια, Νίκο θέμελη και τα τιαύτα... Τι να μας πει ο Αμερικάνος?
Τι να κλάσει το τρίτο στεφάνι με τις 300 ψωροσελίδες μπροστά στις σχεδόν 800 της Ελευθερίας?, θα σου απαντήσω. Και πρόσεξε, το στεφάνι έχει απείρως περισσότερες κηδείες, γάμους, κέρατα κτλ σε σχέση με την Ελευθερία... Για να βλεπα τον Ταχτσή που θα πήγαινε με το υλικό της Ελευθερίας? Ε?
Γιατί, ναι, μπορείς εύκολα να διαβλέψεις την μπότα του εκδότη καρφωμένη στο λαιμό του Φράνζεν ενώ του ουρλιάζει: - Γράφε, ρε! Γέμισε το με το λιγότερο 750 σελίδες! Χαρτί πουλάμε!
Και βλέπεις τον κακομοίρη τον συγγραφέα, εκεί που περίπου στα μισά του βιβλίου φαινόταν να ξεμπερδεύει με τα βάσανα του ζευγαριού, να αναγκάζεται να ανοίξει καινούριο κεφάλαιο: 'Γιος': Γιατί έφυγε από το σπίτι? Γιατί ποτέ δεν καταφέρνει να χωρίσει με την παιδική του γκόμενα? Θα πηδήξει τελικά την όμορφη αδερφή του κολλητού ή όχι?
Και αφού ξεμπερδέψει και με τον γιο χωρίς να χει πιάσει τον στόχο των σελίδων το πράγμα αρχίσει να αγριεύει: Ξεκινάει να αναλύει το γιατί μετανάστευσε (εκατό χρόνια πριν) ο προ-προ-προ-πάππους του πρωταγωνιστή από την Σουηδία! Πιάνει όλα τα αδέρφια, ξαδέρφια, θείους που έχει ξεχάσει από την αρχή του βιβλίου και τους βγάζει στη σέντρα... Τον φαντάζομαι με γουρλωμένα τα μάτια να μονολογεί αφρίζοντας: - Θα τα γαμήσω όλα! Θα το φτάσω μέχρι πέμπτου βαθμού συγγένεια! Θα συνεχίσω να γράφω μέχρι το νουμεράκι πάνω δεξιά να δείξει '786'.... θα του κάνω και μποναμά του πούστη του εκδότη τελικά... φοράει καλογυαλισμένες μπότες...
Πάντως, ένα περίεργο πράγμα, 2-3 μέρες αφού τελειώσεις το βιβλίο μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται: Που χαθήκαν αυτοί οι Μπέργκλαντ?... μέρες έχω να ακούσω νέα τους...
No comments:
Post a Comment