Monday, December 26, 2016

Τα γεράματα του Μίμη Ανδρουλάκη

Κοντά δέκα χρόνια πριν, το Σάββατο μεσημέρι του sen_saven περιελάμβανε πάντα τα παρακάτω: βράσε δύο θηριώδη κατεψυγμένα μπούτια κοτόπουλο, αγόρασε αυγά από τον τοπικό μπακάλη, φάε αρκετά πιάτα από την κοτόσουπα που θα φτιάξεις με τα παραπάνω υλικά και παράλληλα βάλε να ακούσεις το podcast από την τελευταία εκπομπή του Μίμη Ανδρουλάκη.

Ο Μίμης όλα αυτά τα χρόνια έκανε κάτι πάρα πολύ απλό που όμως τον ξεχώριζε από τα υπόλοιπα σκεπάρνια Έλληνες πολιτικούς: Διάβαζε ξενόγλωσσα βιβλία με όμορφες ιδέες, μετέφερε αυτά που του άρεσαν στα βιβλία του και πέταγε τις αντίστοιχες ατάκες περί τεκτονικών οικονομικών πλακών και πάλης των γενεών στις εκπομπές του.

Τα χρόνια περνούσαν, όλα πηγαίναν καλά, ο Μίμης συνέχιζε να κρίνει εύστοχα τις πολιτικές εξελίξεις μέχρι που φτάσαμε στην πρώτη βδομάδα των capital controls... Εκεί ο Μίμης βγαίνει μαινόμενος στις εκπομπές απειλώντας ότι θα ξεκινήσει μόνος του δεύτερο πολυτεχνείο αν δεν ανοίξουν οι τράπεζες αύριο, βρίζει ουρλιάζοντας θεούς και δαίμονες κτλ κτλ... η όλη ψυχολογική κατάσταση του θύμιζε μικρομεσαίο επενδυτή που έβλεπε τα limit down του μεσοχωρίτη να του μασουλάνε τις αποταμιεύσεις μιας ζωής...

Μετά από αυτό ο Μίμης σώπασε: έβγαινε (και βγαίνει) μόνο για να προωθήσει το τελευταίο του βιβλίο όπου και αναγκάζεται να μιλήσει λίγο και για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση....

Στο πλαίσιο αυτών των όμορφων εκδηλώσεων ο Μίμης βγήκε στον (το-πάθος-για-το-χρήμα-σε-κάνει-) Παύλο Τσίμα όπου, μεταξύ άλλων, είπε τα παρακάτω:

1. Ζούμε σε μία νέα περιόδο 'Pax Romana', δεν έχει νόημα να διαμαρτυρόμαστε, ας στηθούμε στα τέσσερα ή όπως αλλιώς θέλουν οι ισχυροί της Ευρώπης γιατί διαφορετικά θα μας πάρουν τα σώβρακα οι Τούρκοι.

2. Ας ξεχάσουμε τον Αριστοτέλη, εδώ χρειαζόμαστε στωικούς φιλοσόφους για να 'ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της νέας εποχής' (ή για να εντρυφήσουμε την φιλοσοφία της ήττας όπως εύστοχα επισήμανε ο Παύλος Τσίμας).

3. Βάλε κανά διαγωνισμό/κλήρωση ρε Τσίμα στην εκπομπή σου μπας και πουλήσω τίποτα, (εννοούσε: Άντε τι διάολο ήρθα εδώ πέρα - πρέπει να κάνουμε δουλειά)

Μερικές σκέψεις για τα παραπάνω:

1. Να στηθούμε Μίμη αλλά υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα να την πάθουμε σαν την κοπελιά που κάποτε είχα δει χαμηλά στην Τρικούπη στις πέντε το πρωί να λέει στον νταβά: - Τίποτα,κανένας δεν σταμάτησε όλο το βράδυ (δεν το χε σαν πουτάνα τι να λέμε τώρα).
Ή, ακόμα χειρότερα, να μας πηδήξουν και να μην μας πληρώσουν... τσάμπα πουτάνες... Περιμένεις, δηλαδή, στα σοβαρά να ρθει να πολεμήσει κανάς Γερμανός στην Ελλάδα άμα μπουκάρουν οι Τούρκοι? Δεν είναι δα και καμιά πολεμική υπερδύναμη άλλωστε..

2. No comment.

3. Μίμη την συνταξούλα σαν βουλευτής την παίρνεις... δεν είναι απίθανο να τσιμπάς και καμιά άλλη από δω από κει.. Γιατί τόσο άγχος να βγάλεις το κατιτις παραπάνω και από τα βιβλία? Άστο να πάει καλύτερα... άσε τα βιβλία...αν θες παραπάνω φράγκα πήγαινε γίνε τηλεσχολιαστής/ψευτοφιλόσοφος/παπαγαλάκι... εκεί είναι τα φράγκα τη σήμερον ημέρα..

Friday, December 16, 2016

Άλλη μια διαλυμένη οικογένεια - Τζόναθαν Φράνζεν

Έχοντας διαβάσει μέσα σε ένα χρόνο 1417 σελίδες Φράνζεν (786  + 649  από Ελευθερία και Η εικοστή έβδομη πολιτεία), μια είναι η αίσθηση που απέμεινε από το όλο σκηνικό: Οικογενειακή μίρλα

Ξέρεις. πως είναι όταν μαζεύεται όλη η οικογένεια όπου πάντα θα υπάρχει μια (ζωντο)-χήρα θεία που όλα θα της βρωμάνε και η οποία θα μαζέψει σε κάποια φάση άλλες 2-3 ομοίδεατισσες και θα αρχίσουν όλες μάζι να ζωγραφίζουν το οικογενειακό πορτραίτο με τα σκοτεινότερα χρώματα κάνοντας σε να αναρωτιέσαι το αν ο θεός μας μούτζωσε οριστικά και αμετάκλητα? Ε, κάπως έτσι είναι και τα βιβλία του Φρανζεν...

Το πιο περίεργο είναι ότι ενώ τα δύο βιβλία γράφτηκαν με διαφορά 22 ετών η ιστορία είναι η ίδια: Ένα ζευγάρι με παιδιά στην εφηβεία έχει προβλήματα, ο πατέρας πηδιέται με μια ινδή (η οποία τελικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ξεπαστρεύεται), η μάνα ξενοκοιμάται και αυτή, ενώ το παιδί φεύγει από το σπίτι για να ζήσει με το έτερον ήμισυ.

Το μόνο που αλλάζει ανάμεσα στις δύο ιστορίες είναι το καρυκεύματα γύρω από τον βασικό πυρήνα: Στην 27η πολιτεία έπαιζε μπάλα με συνομοσιολογικά τερτίπια με σκοπό (μεταξύ άλλων) το επικερδές real estate trading, ενώ στην Ελευθερία η γαρνιτούρα είχε να κάνει με οικολογικές ανησυχίες μπερδεμένες με εξορύξεις, υπερ-πληθυσμό, την σαπίλα του πολέμου στο Ιράκ και (ως απλή αναφορά) την κρίση του 2008.

Και θα μου πεις: Και τι έγινε? Έχουμε και εμείς τρίτα στεφάνια, Νίκο θέμελη και τα τιαύτα... Τι να μας πει ο Αμερικάνος?
Τι να κλάσει το τρίτο στεφάνι με τις 300 ψωροσελίδες μπροστά στις σχεδόν 800 της Ελευθερίας?, θα σου απαντήσω. Και πρόσεξε, το στεφάνι έχει απείρως περισσότερες κηδείες, γάμους, κέρατα κτλ σε σχέση με την Ελευθερία... Για να βλεπα τον Ταχτσή που θα πήγαινε με το υλικό της Ελευθερίας? Ε?

Γιατί, ναι, μπορείς εύκολα να διαβλέψεις την μπότα του εκδότη καρφωμένη στο λαιμό του Φράνζεν ενώ του ουρλιάζει: - Γράφε, ρε! Γέμισε το με το λιγότερο 750 σελίδες! Χαρτί πουλάμε!

Και βλέπεις τον κακομοίρη τον συγγραφέα, εκεί που περίπου στα μισά του βιβλίου φαινόταν να ξεμπερδεύει με τα βάσανα του ζευγαριού, να αναγκάζεται να ανοίξει καινούριο κεφάλαιο: 'Γιος': Γιατί έφυγε από το σπίτι? Γιατί ποτέ δεν καταφέρνει να χωρίσει με την παιδική του γκόμενα? Θα πηδήξει τελικά την όμορφη αδερφή του κολλητού ή όχι?

Και αφού ξεμπερδέψει και με τον γιο χωρίς να χει πιάσει τον στόχο των σελίδων το πράγμα αρχίσει να αγριεύει: Ξεκινάει να αναλύει το γιατί μετανάστευσε (εκατό χρόνια πριν) ο προ-προ-προ-πάππους του πρωταγωνιστή από την Σουηδία! Πιάνει όλα τα αδέρφια, ξαδέρφια, θείους που έχει ξεχάσει από την αρχή του βιβλίου και τους βγάζει στη σέντρα... Τον φαντάζομαι με γουρλωμένα τα μάτια να μονολογεί αφρίζοντας: - Θα τα γαμήσω όλα! Θα το φτάσω μέχρι πέμπτου βαθμού συγγένεια! Θα συνεχίσω να γράφω μέχρι το νουμεράκι πάνω δεξιά να δείξει '786'.... θα του κάνω και μποναμά του πούστη του εκδότη τελικά... φοράει καλογυαλισμένες μπότες...

Πάντως, ένα περίεργο πράγμα, 2-3 μέρες αφού τελειώσεις το βιβλίο μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται: Που χαθήκαν αυτοί οι Μπέργκλαντ?... μέρες έχω να ακούσω νέα τους...

Tuesday, December 13, 2016

Το Χάρβαρντ βρήκε το μυστικό της ζωής!



... για να το κάνουν αυτό, μαζέψανε το μακρινό 1938 καμιά 700ρια νοματέους  και τους είπαν: 'Από δω και πέρα είστε τα πειραματόζωα μας... Δηλαδή, ζήστε την ζωή σας αλλά μια φορά τον χρόνο θα σας ρωτάμε αν την παλεύετε και θα σας κάνουμε ιατρικές εξετάσεις'
Όλα τα πειραματόζωα ήταν τότε κοντά στα 20 χρονών με τα μισά από αυτά να προέρχονται από φτωχογειτονιές ενώ τα υπόλοιπα ήταν φοιτητές στο χάρβαρντ και, πιθανότατα, πλουσιόπαιδα.

-Τι βρήκανε?
- Ότι η μοναξιά σκοτώνει το μυαλό και το σώμα και ότι, φυσικά, το μυστικό μιας ευτυχισμένης και υγιούς ζωής είναι οι καλές και σταθερές σχέσεις με τα άτομα που συναναστρέφεσαι πιο συχνά.

Μερικές σκέψεις για τα παραπάνω:

1. Αυτές είναι οι κλασσικές αμερικανιές... πηγμένες στην πρακτικότητα... Ο Προυστ, για παράδειγμα, που πέθανε στα 51 και τα τελευταία τρία χρόνια την έβγαλε κλεισμένος στο δωμάτιο του, γράφοντας, θα πρεπε να είναι παράδειγμα προς αποφυγή... Αν τύχαινε να ναι ένα από τα πειραματόζωα θα χρησίμευε για να ενισχύσει την άποψη ότι η μοναξιά σκοτώνει.

2. Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι το να φτάσεις στα 90 έχοντας μόνιμα καρφωμένο στη μούρη σου ένα χαμόγελο ευτυχίας και ασφάλειας?

3. Και όπως και να χει, "Η ευτυχία είναι το σπορ των μετρίων"

Sunday, December 4, 2016

Ο Πανικός...

Είναι Πέμπτη βράδυ και στο κινητό του sen_saven πετάγεται το παρακάτω what's up:

- Δεν πέρναγε με τίποτα αυτός ο πονοκέφαλος, λέει το Αγγλάκι/συνάδελφος και πήγα στο νοσοκομείο... θα με κρατήσουν μέσα είπανε μέχρι να δουν τι έχω...
- Περαστικά, απαντά ο sen_saven, θα ρθω αύριο να σε δω αν είσαι ακόμα μέσα...

Ο sen_saven είναι σχεδόν βέβαιος ότι το αγγλάκι έχει πονοκέφαλο από στρες/κατάθλιψη αφού από όταν έχει έρθει από την Αγγλία το μόνο που κάνει είναι να κλαίγεται ... να φανταστείς πήγε μόνο μία φορά για μπάνιο όλο το καλοκαίρι...
αν κ για να πούμε την μαύρη αλήθεια το δέρνει μια περίοδο γκαντεμιάς το παιδί... πχ η μόνη γκόμενα που βρήκε στο υποστελεχωμένο μαλτέζικο tinder αποδείχτηκε τραβέλι...

Το επόμενο πρωί το Αγγλάκι ξαναστέλνει μήνυμα:

- Τελικά θα με κρατήσουν μέσα για άλλες 2-3 μέρες ... κάνε μου μια χάρη sen_saven και φέρε μου έναν φορτιστή για iphone 6s (έχω 5% μπαταρία).
- ΟΚ, λέει ο sen_saven - θα ρθω στο lunch break κατά τις 12:30.

...Δεν πιστεύω να χει τίποτα, του πετάει μια άλλη συνάδελφος που το συζήταγαν... και αν είχε τίποτα σοβαρό - καμιά μηνιγγίτιδα που λέει ο λόγος - θα μας ειδοποιούσαν μόνοι τους από το νοσοκομείο.

Κατά τις 12:40 ο sen_saven πηγαίνει προς τους καφέ θαλάμους του νοσοκομείου ακολουθώντας τις αγγλακο-οδηγίες: 'μεταδοτικά νοσήματα / ψυχολογικά προβλήματα΄ λένε οι ταμπέλες και η καρδιά του sen_saven σφίγγεται: "Τον μαλάκα, σκέφτεται, ξεκίνησε την κλάψα και στους γιατρούς και τον χώσανε στον τομέα με τα ψυχολογικά...κρίμα το παιδάκι".

Αμ δε... όταν με τα πολλά ο sen_saven βρίσκει τον θάλαμο, αυτός  αποδεικνύεται ότι βρισκόταν στον τομέα με τα μεταδοτικά (μια πρώτη αίσθηση κρύου ιδρώτα ξεκινάει να λούζει τον sen_saven που έτρωγαν μεσημεριανό κάθε μέρα σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου).

Η ροή του κρύου ιδρώτα αυξάνεται όταν ο sen_saven παρατηρεί ότι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα δωμάτια - όπου οι πόρτες είναι ανοιχτές  - στον εν λόγω θάλαμο παίζει διπλή πόρτα και μια βρύση απέξω:

- Να, αυτός είναι, του λέει ο νοσοκόμος ανοίγοντας την πόρτα. Ξύπνα! πετάει στο αγγλάκι, έχεις επισκέπτη.
- Ευχαριστώ που ήρθες sen_saven του λέει ο άρρωστος.
- Τίποτα, εννοείται. Σου φέρα και κάτι βιβλία για να περάσεις την ώρα σου, απαντά ο sen_saven απομακρυνόμενος προς μια καρέκλα μερικά μέτρα μακριά... Για πες, σου είπαν τι έχεις? συμπληρώνει όσο το δυνατόν πιο ήρεμα.
- Είναι σχεδόν σίγουροι ότι έχω 'βαιραλ μαιναντζαιτις' του πετάει αδιάφορα το αγγλάκι... μου δώσαν κάτι χάπια όμως τώρα και νιώθω καλύτερα... αλλά βαριέμαι του θανατά... πρέπει να μείνω κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο... ούτε στο διάδρομο δεν με αφήνουν να βγω...

Ένα από τα ελάχιστα καλά του να μη μιλάς στην μητρική σου γλώσσα είναι ότι μπορείς να αποστασιοποιείσαι όταν ακούς πράγματα που δεν θες να τα χωνέψεις/πιστέψεις: Δεν ξέρεις, σκέφτεσαι, ίσως το 'μαιναντζαιτις' να μην είναι μηνιγγίτιδα..
Φυσικά, ένα γρήγορο γκουγλάρισμα διαλύει εύκολα την όποια ψευδαίσθηση: 'Ιογενής μηνιγγίτιδα' λέγετε αυτό που χει... το καλό είναι ότι δεν σε στέλνει όπως η βακτηριδιακή και δεν κολλάει ή εκδηλώνεται τόσο εύκολα..

Κατά τις 13:30 ο sen_saven γυρνάει στο γραφείο:

- Πρέπει να γίνεις γιατρός!, πετάει στην συνάδελφο που μίλαγε πριν.
- Γιατί τι έγινε? Τι έχει?, απαντά με κάποιο ενδιαφέρον η άλλη.
- Μηνιγγίτιδα!, ακριβώς όπως το μάντεψες!
- Τότε γιατί σου είπε να πας στο νοσοκομείο?, αρχίζει να φωνάζει η συνάδελφος ενώ τα μάτια της έχουν γουρλώσει από το φόβο.
- Για να του φέρω το γαμημένο του φορτιστή!
- Πω ρε γαμώτο, χτες του δώσα το κινητό μου γιατί δεν έπιανε το δικό του! Κόλλησα!

Για την επόμενη μία ώρα ο sen_saven και η συνάδελφος μπαίνουν σε μια λουπα αλληλοτροφοδοτούμενου πανικού... δηλαδή, εκεί που πας να ηρεμήσεις σου πετάει η άλλη κάτι σαν 'είμαστε σίγουροι ότι έχει την χαλαρή μηνιγγίτιδα?' και εσύ επιστρέφεις: ' ίσως και όχι, γιαυτό τον είχαν σε τόσο 'ασφαλές' δωμάτιο'...

Για την ιστορία, το αγγλάκι βγήκε μετά από δύο εβδομάδες από το νοσοκομείο αφού πρώτα έχασε το ταξίδι στην Κολομβία που είχε προγραμματίσει ένα χρόνο πριν και περίμενε σαν τρελός (ο sen_saven του συνέστησε να παίξει κανά λόττο - κάποτε/κάπου θα γυρίσει λίγη τύχη)