Monday, August 15, 2016

λογοτεχνικός (από)πατος - Χαρούκι Μουρακάμι




Κανά χρόνο πριν έβριζα το Νορβηγικό Δάσος τονίζοντας ότι βασίζονταν σε εικόνες που χωρίς κανέναν κόπο θα σου τραβήξουν την προσοχή (βλέπε γαμήσια, αυτοκτονίες κτλ)

Παρόλαυτα, για κάποιο λόγο αποφάσισα να αγοράσω το κουρδιστό πουλί (UPDATE: χαζεύοντας στο bookpress.gr βρήκα τελικά πως διάολο κατέληξα να αγοράσω αυτή τη μλκια... το χε προτείνει "ένθερμα" η μποφιλιου... δεν χρειάζεται φυσικά να ξέρεις από λογοτεχνία για να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις κανά τραγούδι όποτε φταίω και εγώ...)... όλα πηγαίνανε καλά (φανταζόμουν την στιγμή που θα το τελείωνα βάζοντας του ένα μονάστερο στο goodreads) μέχρι που σήμερα - μετά την λεπτομερή περιγραφή των αντιδράσεων κάποιου αιχμαλώτου που οι μογγόλοι τον γδάρανε ζωντανό και στα καπάκια η γυναίκα του βασικού ήρωα να την κάνει από το σπίτι προς άγνωστη κατεύθυνση - αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο...

Μια λίστα με το τι είχαμε μέχρι τώρα:

1. Μία άγνωστη νεαρή κυρία παίρνει απανωτά τηλέφωνα τον πρωταγωνιστή ξεκαθαρίζοντας ότι το μουνί της στάζει.
2. Δύο θανάτους (μία αυτοκτονία και μία από τροφική δηλητηρίαση) με παρόμοιο σκηνικό...η μεγαλύτερη (και πιο ταλαντούχα) αδερφή πεθαίνει και η μικρότερη αδερφή μένει να κλαίει τη μοίρα της (του αρέσει πολύ αυτό το σενάριο του συγγραφέα..ακριβώς το ίδιο παίχτηκε και στο δάσος)
3. Μία αποτυχημένη αυτοκτονία νεαρής... χτύπησε με 170 χιλιόμετρα έναν τοίχο - είχε ξεχάσει να βγάλει την ζώνη της όμως και ο τοίχος ήταν ψιλομούφα, οπότε τη σκαπούλαρε.
Φυσικά, μετά από αυτό αναγκάστηκε να γίνει πουτάνα για να πληρώσει τις ζημιές... στην αρχή ψάρευε πελάτες μόνη της και έβγαζε πολλά, αλλά μετά από ένα βράδυ που τέσσερις νταβάδες την αρπάξαν και την βιάσαν ομαδικά αναγκάστηκε να τους δίνει ένα ποσοστό (κάτι αντίστοιχο με την εφορία)
4. Δύο ονειρώξεις του πρωταγωνιστή με την παραπάνω πουτάνα (και οι δύο είχαν σαν βάση την πίπα)
5. Δύο μέντιουμ που πραγματικά γαμάνε και δέρνουν... όλα τα βρίσκουν.

Κάτι τέτοια σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο πιο ασφαλής τρόπος να διαλέγεις βιβλία είναι να περιμένεις να περάσουν 50-100 χρόνια από τον θάνατο του συγγραφέα...γιατί ο χρόνος (και όχι τα σκουπιδο βραβεία τους) θα αποδώσει δικαιοσύνη στους συγγραφείς βάζοντας τους συγγραφείς εκεί που τους αξίζει... τον Μουρακάμι, για παράδειγμα, στον πάτο...