Ένα πράγμα για το οποίο είμαι χαρούμενος ότι έκανα φέτος είναι ότι τέλειωσα τελικά τον ξανακερδισμένο Χρόνο... το κούραζα το βιβλίο περίπου τρία χρόνια..
Θα μπορούσε κάποιος να γράψει ένα ολόκληρο blog για το βιβλίο αλλά μια πρόταση που πιστεύω ότι ίσως να εκφράζει το γιατί έγραψε την Αναζήτηση ο Προυστ είναι η παρακάτω:
Αλλά ακόμη κι αν δεν είχα την άνεση να προετοιμάσω -και νά κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον ήδη- τις εκατό μάσκες που θα άρμοζε να συνταιοιάξουν πάνω σ' ένα και το αυτό πρόσωπο, έστω και μόνο σύμφωνα με τα διαφορετικά μάτια που το διέπουν και τις έννοιες που τα μάτια αυτά διαβάζουν στα χαρακτηριστικά τους. και, όσον αφορά τα ίδια τα μάτια, ανάλογα με την ελπίδα ή τον φόβο ή αντίθετα τον έρωτα και τη συνήθεια που για τριάντα ολόκληρα χρόνια μπορούν και κρύβουν τις αλλαγές που φέρνει η ηλικία, ακόμη και αν δεν επιχειρούσα -παρ' όλο που η ερωτική μου σχέση με την Αλμπερτίν αρκούσε να μου αποδείξει ότι κάθε άλλο είδος απεικόνισης είναι πλαστό και απατηλό- να απεικονίσω ορισμένα πρόσωπα του έργου μου σαν να υπάρχουν όχι έξω από εμάς αλλά μέσα μας όπου και οι παραμικρές πράξεις τους θα μπορούσαν να προκαλέσουν μοιραία αναταραχές και να παραλλάξω επίσης το φως του ηθικού ουρανού σύμφωνα με τις παραλλαγές της πίεσης της ευαισθησίας μας (γιατί διαταράζοντας τη γαλήνη της βεβαιότητας μας που κάτω από τον ολοκάθαρο ουρανό της ένα αντικείμενο είναι τόσο μικροσκοπικό, ένα μικρό σύννεφο κινδύνου μπορεί ξαφνικά να το μεγεθύνει πολλές φορές), αν, τελικά, στην προσπάθειά μου να μεταγράψω ένα σύμπαν που ήταν ανάγκη να επανασχεδιαστεί από την αρχή δεν μπορούσα να επιφέρω αυτές τις αλλαγές και πολλές άλλες των οποίων η αναγκαιότητα, αν θέλουμε να ζωγραφίσουμε την πραγματικότητα, έχει γίνει φανερή στη διαδρομή τούτης της αφήγησης - τουλάχιστον δεν θα παραλείψω να περιγράψω τον άνθρωπο, στο σύμπαν αυτό, σαν προικισμένο με το μάκρος όχι του κορμιού του αλλά των χρόνων του και σαν υποχρεωμένο - έργο όλο και πιο τεράστιο που τελικά υπερβαίνει τις δυνάμεις του- να τα σέρνει μαζί του όπου πηγαίνει.
Θα μπορούσε κάποιος να γράψει ένα ολόκληρο blog για το βιβλίο αλλά μια πρόταση που πιστεύω ότι ίσως να εκφράζει το γιατί έγραψε την Αναζήτηση ο Προυστ είναι η παρακάτω:
Αλλά ακόμη κι αν δεν είχα την άνεση να προετοιμάσω -και νά κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον ήδη- τις εκατό μάσκες που θα άρμοζε να συνταιοιάξουν πάνω σ' ένα και το αυτό πρόσωπο, έστω και μόνο σύμφωνα με τα διαφορετικά μάτια που το διέπουν και τις έννοιες που τα μάτια αυτά διαβάζουν στα χαρακτηριστικά τους. και, όσον αφορά τα ίδια τα μάτια, ανάλογα με την ελπίδα ή τον φόβο ή αντίθετα τον έρωτα και τη συνήθεια που για τριάντα ολόκληρα χρόνια μπορούν και κρύβουν τις αλλαγές που φέρνει η ηλικία, ακόμη και αν δεν επιχειρούσα -παρ' όλο που η ερωτική μου σχέση με την Αλμπερτίν αρκούσε να μου αποδείξει ότι κάθε άλλο είδος απεικόνισης είναι πλαστό και απατηλό- να απεικονίσω ορισμένα πρόσωπα του έργου μου σαν να υπάρχουν όχι έξω από εμάς αλλά μέσα μας όπου και οι παραμικρές πράξεις τους θα μπορούσαν να προκαλέσουν μοιραία αναταραχές και να παραλλάξω επίσης το φως του ηθικού ουρανού σύμφωνα με τις παραλλαγές της πίεσης της ευαισθησίας μας (γιατί διαταράζοντας τη γαλήνη της βεβαιότητας μας που κάτω από τον ολοκάθαρο ουρανό της ένα αντικείμενο είναι τόσο μικροσκοπικό, ένα μικρό σύννεφο κινδύνου μπορεί ξαφνικά να το μεγεθύνει πολλές φορές), αν, τελικά, στην προσπάθειά μου να μεταγράψω ένα σύμπαν που ήταν ανάγκη να επανασχεδιαστεί από την αρχή δεν μπορούσα να επιφέρω αυτές τις αλλαγές και πολλές άλλες των οποίων η αναγκαιότητα, αν θέλουμε να ζωγραφίσουμε την πραγματικότητα, έχει γίνει φανερή στη διαδρομή τούτης της αφήγησης - τουλάχιστον δεν θα παραλείψω να περιγράψω τον άνθρωπο, στο σύμπαν αυτό, σαν προικισμένο με το μάκρος όχι του κορμιού του αλλά των χρόνων του και σαν υποχρεωμένο - έργο όλο και πιο τεράστιο που τελικά υπερβαίνει τις δυνάμεις του- να τα σέρνει μαζί του όπου πηγαίνει.
No comments:
Post a Comment