παλευοντας χαμενες μαχες...

Όσο περνάνε τα χρόνια καταντάς - αναπόφευκτα σχεδόν - πιο γκρινιάρης και καταθλιπτικός...

Παράδειγμα... δουλεύεις μαζί με παιδάκια που, αν και έχουν την ίδια ηλικία με σένα, είναι πολύ λιγότερα χρόνια στην πιάτσα έχοντας περάσει αρκετά χρόνια στην αγκαλιά των πανεπιστημίων κάνοντας μάστερς, διδακτορικά κτλ και χαζεύεις την άγνοια κινδύνου και τον ενθουσιασμό που τα διακατέχει...

Ας πούμε ότι σε έχουν ρίξει σε ένα task που βγάζει μάτι ότι είναι χάσιμο χρόνου... είναι προφανές (για σένα) το ότι θα αποτύχει το όλο σκηνικό και μένεις να αναρωτιέσαι για την ματαιότητα της ύπαρξης...

Αφού όμως πληρώνεσαι για να σπαταλάς τον χρόνο σου σε αυτό, τότε το κάνεις με μια σχετική νωχελικότητα, κρατώντας διακριτές αποστάσεις και κάνοντας προφανείς τους ενδοιασμούς σου για το που πάει αυτή η μλκια...

Αυτό κάνεις εσύ βέβαια... το φρέσκο παιδάκι από την άλλη θα πέσει με τα μούτρα στην όλη ιστορία, θα προσπαθήσει να αναλάβει/κλέψει όσο περισσότερες ευθύνες γίνεται και θα αναδειχτεί στα μάτια του boss σαν άξιος/δυναμικός συνεργάτης σε αντίθεση με τους υποτιθέμενους έμπειρους-τεμπελχανάδες που μόνο να γκρινιάζουν ξέρουν...

Και έρχεται όμως η ώρα που αποδεικνύεται ότι όντως η όλη ιστορία ήταν μάπα ξεφτιλιζοντας όσους ασχολήθηκαν ενεργά με αυτό... και σε θεοποιεί ξαφνικά το boss βλέποντας ότι δεν σιχτιριασες τόσο καιρό χωρίς λόγο ζητώντας σου μια αναφορά για το τι πήγε στραβά (να δώσεις στεγνά δηλαδή το παιδάκι)... δεν το κάνεις όμως εξαιτίας βαρεμάρας και παραίτησης...

Συμπεράσματα:

1. απέφυγε σαν ο διάολος το λιβάνι να δουλεύεις μαζί με (Phd) graduates... προτίμησε να σαι σε ένα περιβάλλον με άτομα με 10+  χρόνια εμπειρία... δεν είναι μόνο οι γνώσεις που έχουν... το βασικό είναι τα working ethics... δηλαδή και να θέλουν να σου την φέρουν να το κάνουν πολύ ευγενικά και ύπουλα... δεν θα ναι σαν τους graduates που θα σπάσουν τα @@ μέχρι τέλους με τις υπερφιλοδοξίες τους και τα προφανή politics τους..

2. μείνε μακριά από εταιρίες που τους προσλαμβάνουν και τους δίνουν απευθείας δικαιοδοσία...