Tuesday, December 31, 2013

New year resolutions - chuck

- Ρε τι γίνεται και δεν μπορούμε να βρούμε διάδρομο στο gym?, ρώταγα πέρσι τις πρώτες μέρες του χρόνου έναν μεξικανό φίλο -- αποδείχτηκε μέγιστο @δακι τλκ αλλά δεν βαριέσαι --

- Είναι τα new year resolutions, μου πε. Αποφάσισαν ότι με τον καινούργιο χρόνο θα γίνουν fit...

- Α, απάντησα. Σίγουρα αυτό είναι ή μήπως τώρα με το χιόνι δεν μπορούν να τρέξουν έξω? επέμεινα δύσπιστος.


Τελικά μάλλον είχε δίκιο... οι διάδρομοι άδειασαν σε 1-2 μήνες... για να ξανάχουν μια σύντομη έξαρση με την έναρξη της άνοιξης... τότε που οι ορμόνες βαράνε κόκκινο....

Πιστεύω ότι αυτή η ιστορία με τα new year resolutions έχει να κάνει και με τις άδειες που έχουν όλοι γύρω στα χριστούγεννα... ξεκουράζεται ο κοσμάκης και νιώθει δυνατός και έτοιμος να αλλάξει τα πάντα... με το που ξαναμπαίνει στο rat race τα σχέδια πάνε περίπατο...


Εγώ φέτος στοχεύω το chuck (χωρίς το norris).

Μια σύντομη ανασκόπηση για το πως φτάσαμε ως εδώ:


Σεπτέμβρης 2011: Κάνω την διπλωματική μου και χαζεύοντας εργασίες για τα fractals πέφτω πάνω σε μια που ανέλυε μια συμφωνία του bach με multifractal σκηνικά... την κάνω share στο facebook... τσιμπάει αρκετά likes... ανάθεμα και αν ήξερε κανένας τι διάολο έλεγε... μέχρι κ εγώ δεν την είχα διαβάσει καλά καλά...

Φλεβάρης 2012: Έχω 1-2 μέρες άδεια από την δουλειά και διαβάζω εφημερίδα μετά από μήνες..
Πως σπάει ο διάολος το ποδάρι του να πετύχω ένα άρθρο που μίλαγε για fractals και 1/f διεργασίες στη μουσική...
Δύο μέρες αργότερα πηγαίνω στο τμήμα μουσικολογίας να ψήσω έναν καθηγητή να κάνω phd πάνω σε αυτά...

με ακυρώνει...

Απρίλης 2012: Έχοντας μόλις παραιτηθεί από την δουλειά, τυπώνω την εργασία με τα multifractals από τον εταιρικό εκτυπωτή και πηγαίνω στην παραλία να την διαβάσω...

ακόμα θυμάμαι πάνω-κάτω τι λέει...

Ιούλης 2012: Στέλνω στον καθηγητή που είχαμε πει να ξεκινήσουμε κάτι σε mathematical audio processing αν γίνεται να το προχωρήσουμε εξ αποστάσεως - θα την έκανα στη γερμανία για δουλειά

μου λέει δεν παίζει...

Οκτώμβρης 2013: Ακούω στη δουλειά για τα coursera... Από τα μαθήματα που ξεκίναγαν άμεσα ήταν το 'introduction to programming for musicians'... βασικό εργαλείο εκεί ήταν το chuck... το χα πρωτοδει στο παρολίγον διδακτορικό....

Αυτή τη φορά το καίω εγώ - όλος μου ο ελεύθερος χρόνος πήγαινε για το professional certification για το οποίο ετοιμαζόμουν τότε...



Οπότε ναι αυτό είναι τo new year resolution: να μπορώ να ρισκάρω όλο και περισσότερο χρόνο για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τα 'προς το ζειν':

Να γράψω κάτι σαν αυτό για αρχή... και βλέπουμε...

Sunday, December 29, 2013

Το κρίσιμο σημείο...

Φτάνεις κάποτε στο κρίσιμο σημείο...

Εκεί που θα αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, εκεί όπου τελειώνουν τα ψέμματα κτλ κτλ...

Είναι Παρασκευή βράδυ...Παίζουν οι gogol bordello... Έχεις καταφέρει με τα πολλά να χωθείς στο κάτω μέρος του σκηνικού παρόλο που είχες εισιτήριο για τον εξώστη... και τελικά βρίσκεσαι φάτσα με την σκηνή, σχεδόν στην πρώτη γραμμή, εκεί όπου οι σεκιουριτάδες βρέχουν με νερά το κοινό για να μην λιποθυμήσει...

Η ιστορία θυμίζει μωρά στη φωτιά και αναιρέσεις... Βέβαια υπάρχουν ορισμένες διαφορές...

See for yourself...





Δηλαδή πάρε για παράδειγμα την τύπισσα που χει σκαρφαλώσει στην πλάτη του γκόμενου και ανεμίζει την μπλούζα της στο video των gogol bordello... Πόση θα τανε η life expectancy της σε περίπτωση που παίζε η Αδρεναλίνη?... όχι πάνω από είκοσι δευτερόλεπτα...


Anyway... που είχαμε μείνει... ναι οπότε χοροπηδάς χαρούμενος έχοντας κατά νου να παραμένεις όρθιος γιατί αν πέσεις δεν είναι απίθανο να συνεχίσουν να χοροπηδάνε καμιά δεκαριά άτομα πάνω στο κεφάλι σου, και όλα είναι ωραία και καλά...

Βέβαια έχεις χάσει ήδη τα ακουστικά σου - πρέπει να πέσαν τότε που γκρεμοτσακίστηκε ένα βλαμμένο - και έχεις στο μυαλό σου ότι κρατάς στα χέρια σου το μπουφαν που έχει μέσα κλειδιά, κινητά, κάρτες, μέχρι και τα γυαλιά σου... το οποίο μπουφάν δεν έχει τσέπες με φερμουάρ! και στο τζιν δεν γίνεται να τα βάλεις... έχει τρύπιες τσέπες!

Οπότε ενώ χτυπιέσαι, ανά διαστήματα έχεις στο μυαλό σου να τσεκάρεις και αν υπάρχει ακόμα τίποτα στις τσέπες σου... τουλάχιστο τα κλειδιά για να χεις να μπεις μετά στο σπίτι... ή αν όχι τα κλειδιά καμιά κάρτα για να χεις να πληρώνεις κανά ξενοδοχείο μέχρι να πείσεις την σπιτονοικοκυρά να σου δώσει άλλα (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση)

Και εκεί καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά... ότι κάτι άλλαξε... ότι εκεί που τα γράφες στα @@ σου όλα όποτε άκουγες μουσική τώρα σκέφτεσαι χίλιες δυο ιστορίες...

Τέλοσπαντων, τελικά χρησιμοποιώντας τεχνάσματατα του τύπου 'υποσχέσου να μην ξανατσεκάρεις τίποτα μέχρι να βγεις από τον χώρο της συναυλίας' καταφέρνεις να πιάσεις τον στόχο των gogol bordello: 'forget who the fuck you are'...


///////////////////////////////////////////////////////////

Τα περισσότερα από τα παραπάνω γράφτηκαν κανά δυο βδομάδες πριν λίγο μετά το live..

Τα live είναι σαν τα βιβλία... η αξία τους κρίνεται από το πόσο καιρό μετά καταφέρνουν να τριγυρνάνε στο κεφάλι σου....


Το συγκεκριμένο επιζεί ακόμα... άσε που κατάφερε να μου θυμίσει μια αίσθηση που είχε να φανεί από την δευτέρα λυκείου...



Sunday, December 8, 2013

Ημερολόγιο Σπιτονοικοκυραίων...

Με την τωρινή landlady έχουμε φτάσει σε σημείο να την απειλώ για δικηγόρους, να καλώ όντως κάτι legal consulting και να μου λένε 'αστο δεν έχει νόημα' οπότε κάνω έναν απολογισμό για να καταλάβω αν φταίω εγώ ή αυτοί...







2003 - 2005, Πάτρα: Κανένα πρόβλημα - Τους είχα γράψει και ένα cd με Καζαντζίδηδες θυμάμαι και είχαν καραγουστάρει... Βέβαια είχαν ρίξει άκυρο όταν ήθελα να φύγω στον 1.5 χρόνο εξαιτίας του χασάπικου που ήταν ακριβώς από κάτω αλλά οκ συμβαίνουν αυτά... Θυμάμαι  τον γιο του ιδιοκτήτη που την είχε πέσει χύμα στην υπάλληλο της ΔΕΗ όταν είχαμε πάει να κανονίσουμε κάτι διαδικαστικά.

2005-2008, Πάτρα: Είχαμε καυγάδες στο τέλος - ζόρικη γυναίκα, πρέπει να χε καμιά 15 διαμερίσματα που νοίκιαζε, είχε πει την κορυφαία ατάκα στην μάνα μου:

- Πίνει ένα πράσινο ποτό... Τι να τα κάνει τα πτυχία άμα είναι να καταλήξει αλκοολικός!

...Τελικά είχα δώσει στην μάνα μου λίγο αψέντι για να δει ότι δεν είναι τίποτα και δεν είχε πολύ αγχωθεί...

Γενικά η τύπισσα συνήθιζε να τσακώνεται με όποιον έφευγε, θυμάμαι ένα μεσημέρι έβριζε ουρλιάζοντας για περίπου μισή ώρα μια κοπέλα που έμενε διπλά και η οποία την έκανε μετά από 1-2 βδομάδες... Όταν προσπάθησε να κάνει κάτι αντίστοιχο με μένα είχε συναντήσει σθεναρή αντίσταση και είχε οπισθοχωρήσει στο πεντάλεπτο.. το αψέντι που είχα μόλις είχα πιει ήταν σοβαρός σύμμαχος σε αυτό..

Αξιομνημόνευτο το πεντάευρω που της είχα δώσει σαν εφάπαξ για το νερό που είχα χαλάσει μετά την πληρωμή του τελευταίου λογαριασμού... αλλιώς ακόμα θα με κυνήγαγε...



2008-2011, Αθήνα: Ήσυχος γεράκος, εκπροσωπούσε την αδερφή του που έμενε στην Κρήτη, κανένα σοβαρό πρόβλημα... Βέβαια κάτι είχε παιχτεί για ένα 20 ευρώ όταν έφευγα, του είχα χαρίσει όμως και 2-3 βιβλία και όλοι είμασταν χαρούμενοι....

2012, Γλυφάδα: Έμεινα δυο μήνες, την έκανα επειδή παραιτήθηκα από την εταιρία που ήταν εκεί, η πλούσια, σικάτη ιδιοκτήτρια δεν το σκέφτηκε καν να μου γυρίσει έστω ένα μέρος από τα δύο νοίκια της εγγύησης αν και της είχα πει ότι απολύθηκα... μου την είχε πει κιόλας γιατί νοίκιασα σπίτι αφού με απέλυσαν τελικά.... αν όντως με είχαν απολύσει ίσως να της έριχνα 2-3 παναγίες...




2012-13: Dusseldorf: Έξι μήνες - σοβαρά προβλήματα...

Ο εβδομηντάχρονος γερμανός παίζει να ταν λίγο σαλεμένος... Μια φορά που είχα αργήσει 2-3 μέρες να απαντήσω σε ένα εμαιλ του είχε φτάσει στο σημείο να μου λέει ότι είχε πάρει τηλέφωνο στην εταιρία που δούλευα και του είχαν πει ότι με απέλυσαν (συνέχιζα να δουλεύω εκεί κανονικά)

Άλλη μια φορά είχε μπουκάρει μια μέρα που είχα άδεια στο σπίτι μου μαζί με έναν υδραυλικό για να φτιάξουν την θέρμανση που δεν δούλευε, χωρίς να με ενημερώσει πριν, και με είχε βρει να μισοκοιμάμαι... μου είχε κάνει και παρατηρήσεις θυμάμαι τότε γιατί ήταν άπλυτα τα πιάτα...

Επίσης, είχε κάνει μια ελληνικού τύπου κομπίνα με ένα κουζινάκι που είχα χαλάσει - οι αποδείξεις το βγάζαν περίπου στην διπλάσια τιμή από την κανονική, λογικά τα χαν συμφωνήσει με το μαγαζί που το αγόρασε, μισά δικά σου, μισά δικά μου... ω ναι, τα κάνουν και οι Γερμανοί αυτά:)

2013 Dusseldorf: Έξι μήνες - κανένα πρόβλημα με την ίδια την ιδιοκτήτρια (Ολλανδέζα στην καταγωγή)... κάτι καυγάδες με την πολωνή καθαρίστρια..

...η οποία ερχόταν κανά μισάωρο πριν την συμφωνημένη ώρα, με ξύπναγε και μου δίνε πέντε λεπτά να την κάνω από το σπίτι αλλιώς θα φευγε και δεν θα καθάριζε τίποτα...


2013, London: Μένω εδώ δύο μήνες και κάτι... απίστευτα πολλά προβλήματα... 

Με το που μπήκα στο σπίτι παρατήρησα ένα κρύο ρεύμα αέρα (ένα παράθυρο δεν έκλεινε καλά), που δεν το είχα προσέξει ο μλκας όταν πρωτοείδα το σπίτι... τι να δεις θα μου πεις με την θεογκόμενα μεσίτισα να κόβει βόλτες γύρω σου...

Όπως και να χει, περίπου για κανά μήνα η εβραία ιδιοκτήτρια με διαβεβαίωνε ότι την επόμενη εβδομάδα θα ρθει κάποιος να το φτιάξει, τίποτα... και όταν ένα απόγευμα με πήρε τηλ και μου λέει σε πέντε λεπτά θα μπω στο σπίτι για να το φτιάξω και της απάντησα κάτι του τύπου: 'αυτό δεν είναι σοβαρό notice' μου χε πει ότι είτε το φτιάχνουμε τώρα ή ποτέ... τελικά φτιάχτηκε μετά από μερικές βδομάδες...

Επίσης, έκλεισα το σπίτι με την διαβεβαίωση ότι έχει παραγγείλει έναν καινούριο καναπέ για να αντικαταστήσει τον υπάρχων σπασμένο και ο οποίος θα παραδιδόταν μέσα σε 2-3 βδομάδες... ακόμα τον περιμένω...

Γενικά η τύπισσα έχει ένα απίστευτα επιθετικό στυλάκι... μάλλον έχει να κάνει ότι δούλευε καμιά εικοσαριά χρόνια σαν pa (personal assistant) σε CEO's, οπότε τα κόμπλεξ και η καταπιεσμένη οργή που έχει παίζει να χουν χτυπήσει ταβάνι... εγώ τι φταίω όμως... ούτε CEO είμαι ούτε pa έχω..



Τα γράψα τα παραπάνω γιατί έχοντας στο μυαλό μου τις ιστορίες με τον γερμανό και την εβραία είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι κάτι κάνω και συνέχεια τσακώνομαι με τους landlords...
Αλλά, οκ, με μια πρόχειρη 'στατιστική' ανάλυση των δεδομένων φαίνεται ότι δεν παίζει κάτι τέτοιο..

Το βασικό κοινό των δύο πιο ζόρικων περιπτώσεων είναι ότι ήμουν φρέσκος σε μια ξένη χώρα χωρίς να μπορώ να αναγνωρίσω τις κακοτοπιές.. 

in any case, βλέπουμε...