Πάνε περίπου δέκα χρόνια από όταν είχα πρωτο-ακούσει για αυτό...
Ήμουν σε μια σχολική τάξη και είχε διαβάσει μια συμμαθήτρια ένα κείμενο της για το κενό που είχε μέσα της και το πως προσπαθούσε απεγνωσμένα να το καλύψει..
Στην κοπελιά κάναμε άπειρη καζούρα με την καμμένη παρέα μου με λογοπαίγνια του τύπου βυζώτου, μπαζώτου κτλ... Αλλά αν θυμάμαι καλά δεν πολυμάσαγε, όντας εκ φύσεως ξεπεταγμένη, με τις σχέσεις μας να παραμένουν σε ένα ψιλοκαλό επίπεδο..
Τελοσπάντων, το κείμενο ήταν τρομερά ενδιαφέρον και θυμάμαι είχα πάθει ένα ψιλοσόκ όπως την άκουγα (δεν της το χα)...αλλά φυσικά, βρισκόμενος σε φάση άρνησης και θολούρας είχα φροντίσει να της την πω στο διάλειμμα μετά...
Προφανώς, η πραγματική πηγή του σοκ ήταν αυτή..:
" Το ανώτερο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι ούτε η νίκη, ούτε η ευτυχία, ούτε η πίστη ούτε τίποτα... Η κορφή είναι η κατάσταση όπου κάποιος τα έχει ξεπεράσει όλα αυτά... ο κενός άνθρωπος"
(ελεύθερη μετάφραση από βιβλίο του Καζαντζάκη...)
Και στην συνέχεια ακολουθώντας, όσο γινόταν, την πνευματική διαδρομή του δάσκαλου διάβασα ξανά και ξανά για αυτό...
Το ερώτημα είναι μετά το 'κενό' τι?
Δηλαδή οκ τα καθάρισες όλα...ελπίδες, φόβους, επιτυχίες, απογοητεύσεις...
Μετά πως την βγάζεις? Πως περνάει η ώρα? Για ποιο λόγο να 'συνεχίζεις'?
Για την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου το ερώτημα αυτό έχει την προφανή απάντηση....
-Υπάρχω για να περνάω καλά...Και προφανώς το κυνήγι της ηδονής έχει να κάνει με την διαιώνιση του εαυτού τους...
Υπάρχει μια 'ιδέα' στην πιάτσα - οι ινδοί διεκδικούν την πατρότητα της - ότι και καλά θα γεννιέσαι ξανά και ξανά μέχρι να μάθεις κάτι... μόνο τότε θα σταματήσει το πήγαινε-έλα..
Αν το συνδέσεις με το παραπάνω τότε η διαιώνιση εύκολα συνδέεται με την αναγέννηση...
Ενιγουει, άπειρο το θέμα... δεν βγαίνει σε ένα πόστ... και μάλιστα χωρίς αναγεννησιακό αλκοολ να κυλάει στο αίμα σου..:)
Ήμουν σε μια σχολική τάξη και είχε διαβάσει μια συμμαθήτρια ένα κείμενο της για το κενό που είχε μέσα της και το πως προσπαθούσε απεγνωσμένα να το καλύψει..
Στην κοπελιά κάναμε άπειρη καζούρα με την καμμένη παρέα μου με λογοπαίγνια του τύπου βυζώτου, μπαζώτου κτλ... Αλλά αν θυμάμαι καλά δεν πολυμάσαγε, όντας εκ φύσεως ξεπεταγμένη, με τις σχέσεις μας να παραμένουν σε ένα ψιλοκαλό επίπεδο..
Τελοσπάντων, το κείμενο ήταν τρομερά ενδιαφέρον και θυμάμαι είχα πάθει ένα ψιλοσόκ όπως την άκουγα (δεν της το χα)...αλλά φυσικά, βρισκόμενος σε φάση άρνησης και θολούρας είχα φροντίσει να της την πω στο διάλειμμα μετά...
Προφανώς, η πραγματική πηγή του σοκ ήταν αυτή..:
" Το ανώτερο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δεν είναι ούτε η νίκη, ούτε η ευτυχία, ούτε η πίστη ούτε τίποτα... Η κορφή είναι η κατάσταση όπου κάποιος τα έχει ξεπεράσει όλα αυτά... ο κενός άνθρωπος"
(ελεύθερη μετάφραση από βιβλίο του Καζαντζάκη...)
Και στην συνέχεια ακολουθώντας, όσο γινόταν, την πνευματική διαδρομή του δάσκαλου διάβασα ξανά και ξανά για αυτό...
Το ερώτημα είναι μετά το 'κενό' τι?
Δηλαδή οκ τα καθάρισες όλα...ελπίδες, φόβους, επιτυχίες, απογοητεύσεις...
Μετά πως την βγάζεις? Πως περνάει η ώρα? Για ποιο λόγο να 'συνεχίζεις'?
Για την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου το ερώτημα αυτό έχει την προφανή απάντηση....
-Υπάρχω για να περνάω καλά...Και προφανώς το κυνήγι της ηδονής έχει να κάνει με την διαιώνιση του εαυτού τους...
Υπάρχει μια 'ιδέα' στην πιάτσα - οι ινδοί διεκδικούν την πατρότητα της - ότι και καλά θα γεννιέσαι ξανά και ξανά μέχρι να μάθεις κάτι... μόνο τότε θα σταματήσει το πήγαινε-έλα..
Αν το συνδέσεις με το παραπάνω τότε η διαιώνιση εύκολα συνδέεται με την αναγέννηση...
Ενιγουει, άπειρο το θέμα... δεν βγαίνει σε ένα πόστ... και μάλιστα χωρίς αναγεννησιακό αλκοολ να κυλάει στο αίμα σου..:)
2 comments:
Νομίζω πως δεν αποτελεί κανόνα, ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι γεννιούνται για να περνούν καλά. Αντιθέτα, οι περισσότεροι πασχίζουν να ανακαλύψουν νοήματα ζωής πέρα απ’αυτό, νοήματα που πίσω κρύβουν την ανάγκη της σπουδαιότητας του εαυτού… Και, είναι όντως πιθανό οι ινδοί να έχουν δίκιο, ότι οι ζωές μας κάνουν κύκλους ώστε τελικά κάποιος να κατακτήσει αυτή την κατάσταση του κενού, που ασφαλώς προϋποθέτει την απελευθέρωση από κάθε είδους «περιττή» ανάγκη, καθώς είναι απίθανο να τα καταφέρει με τη μία… Αν το δεις έτσι, ίσως δεν είναι τυχαίο που μικρά παιδιά ή νέοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν γενναία (ή χαλαρά αν θες) σημαντικά προβλήματα υγείας ή γέροι και «σοφοί» τρέμουν στην ιδέα του θανάτου…
Το να θέτεις πάντως ως ανώτερο, ως στόχο σηλαδή, μια κατάσταση που προϋποθέτει σταδιακή και αβίαστη μεταβολή – γιατί μόνο έτσι θα είναι γνήσια- κατευθείαν γίνεται κάτι πού δεσμεύει, κάτι που είναι προκλητό και επιθυμητό, αυτομάτως παύει να είναι ολόκληρωτικό… Ισως γι’αυτό να δημιουργείται το ερωτήμα: μετά το κενό τι; Γιατί στο κενό ουσιαστικά δεν υπαρχει τίποτα, άρα ουτε ερωτήσεις, ούτε χρόνος… Και όπως λένε οι ινδοί, όταν κάνεις αυτούς τους κύκλους και φτάσεις στο κενό, ενώνεσαι με το όλον… (δεν ξέρω αν το εκφράζω εντελώς σωστά), γίνεσαι ενέργεια, γίνεσαι τα παντα και το τίποτα… Αρά τέλος.
( μετά από 2-3 τσιπουρα….)
Ανώνυμε/μη,
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και το σχόλιο..
κοίτα αν σκεφτείς πόσες φορές έχεις ακούσει το 'όλο καλά?' ή την ατάκα 'καλά να περνάμε...' τότε ίσως να δεχτείς ότι είναι γενικός κανόνας το κυνήγι της ευτυχίας - ηδονής..
στους περισσότερους ανθρώπους η αναζήτηση βαθύτερων νοημάτων και τα τιαύτα, αποτελεί μια οδό διαφυγής - 'απόδρασης' από την ζωή τους που δεν πολυγουστάρουν... γιαυτό και στρέφονται σε αιρέσεις, φαντάσματα, παπαδαριό κτλ..
δεν καταλαβαίνω πως σχετίζεται αυτό που γράφεις με τον φόβο των γέρων ή την ανεμελιά των παιδιών..οι νέοι έχουν απελευθερωθεί από τις 'μικρότητες'?...αν διαβάσεις το σχόλιο μου μπορείς να το εξηγήσεις λίγο παραπάνω?
για μένα είναι θέμα πιθανοτήτων... ο νέος ξέρει ότι οι πιθανότητες είναι με το μέρος του..μάλλον θα την βγάλει καθαρή... από την άλλη ο παππούς ξέρει ότι με την πρώτη στραβή την έχει άσχημα...
μαρέσει αυτό που γράφεις στην δευτερη παράγραφο...
(ίσως χωράει αψέντι...:)
Post a Comment