Υπάρχει ζωή μετά τα βιβλία?

 Ναι!... στο γυμναστήριο αν ακούσουμε την προτροπή της εικόνας..

Και ισχύει ότι την χρονιά που τελειώνει διάβασα τα λιγότερα βιβλία εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή καταρρίπτω διαρκώς το μέγιστο αριθμό κιλών που μπορώ να σηκώσω...

Αλλά όχι! Δεν παίζει να καταντήσω σαν τον εμπνευστή αυτού του ηλίθιου σαιτ (home physique)... απλά έτσι τα φερε η πουτάνα η ζωή...

Η αίσθηση ενός καλού βιβλίου είναι απείρως ανώτερη από το feeling ενός δυνατού σώματος και των παραλειπομένων... Ακόμα θυμάμαι πριν κάτι χρόνια, όπου έχοντας αγοράσει μετά απο τις επίμονες προτροπές μιας ηλίθιας πωλήτριας ένα σχετικά στενό μπλουζάκι - το οποίο στο πλύσιμο είχε μαζέψει ακόμα περισσότερο - μια κοπέλα στο δρόμο που με κοίταζε σαν να μουν η τελευταία της ελπίδα... δεν ήταν νορμαλ κοίταγμα αυτό... ήταν σαν να βλεπε στους φουσκωμένους μου θωρακικούς μυς  το νόημα της ζωής της...

Και διερωτάσαι...

- Οκ... πες ότι κάθεσαι και διάβαζεις τα κέρατα σου... πως θα κερδίσεις ένα αντίστοιχο
  βλέμμα?
- Πολύ δύσκολα... πρέπει να γίνεις ένας αναγνωρίσιμος για αυτήν συγγραφέας... στην  
   καλύτερη περίπτωση κάτι σαν κοέλιο... και τότε ναι... θα μπορείς όντως να της προσφέρεις
   εύκολες λύσεις για νοήματα ζωής και τα τιαύτα..

Οπότε γάμησε το καλύτερα το βλέμμα...

Τέλοσπάντων, την χρονιά που πέρασε διάφοροι λόγοι με κράτησαν σχετικά μακριά από το σπορ...

Ξεκίνησε με την προσπάθεια να τελειώσει ένας τόμος από την 'αναζήτηση του χαμένου χρόνου', συνεχίστηκε από ένα διάστημα όπου διάβαζα κάτι ξενόγλωσσα για εξάσκηση (ένα βιβλίο μιας γριάς, που όταν πρόσφατα πήρε το νομπελ την είπε στους σουηδούς γιατι δεν της το δώσαν κάτι χρόνια, πριν ήταν αρκετά καλό), κάπου έπαιξαν 2-3 τιμ ρομπινς, ενώ τον τελευταίο διάστημα βασανίζομαι με τον moby dick...

ξέρω αγγλικά... όχι τέλεια... αλλά ξέρω... αλλά δεν την παλεύω άλλο... δεν μπορώ να καταλάβω το χριστό μου διαβάζοντας κάτι που χει γραφτεί με βάση το πως μίλαγαν οι αμερικάνοι ναυτικοί 150 χρόνια πριν..

Την νέα χρονιά όμως τα πράγματα θα αλλάξουν... περιμένω ένα βιβλίο του έκο από ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο στην γερμανία (τον ψιλοχρυσώνεις τον κερατά αλλά χαλάλι)
Επίσης, υπάρχουν και οι occupygr και τα γαμάτα ebooks που έχουν στην σελίδα τους... πολλά από αυτά θα πάνε προς άμεση εκτύπωση... (φυσικά αν οι 'καταληψίες' ξέραν που δουλεύουν αυτοί που τα διάβαζουν θα τα διέγραφαν χωρίς δεύτερη σκέψη... εκτός κ αν θέλουν να χτυπήσουν τον εχθρό εκ των έσω:))

καλή χρονιά θα χουμε μάλλον....

Άλκης Αλκαίος

Χθες το απόγευμα χάζευα αυτό το τραγούδι...

Και για κάποιο λόγο έψαξα να δω ποιος είχε γράψει τους στίχους..

- 'Άλκης Αλκαίος', απεφάνθει το google.
- Πάλι αυτό το όνομα, σκέφτηκα.

Και έμεινε εκεί...δεν το ψαξα να δω παραπάνω ποιος είναι αυτός ο τύπος που συνέχεια πέφτω πάνω στο όνομα του στα τραγούδια που γουστάρω...

Και αυτό ήθελε και ο ίδιος άλλωστε... έγραφε με ψευδώνυμο, ουσιαστικά ποτέ δεν είχε δώσει μια συνέντευξη, πέθανε σήμερα και στα κλασσικά αφιερώματα βάζουν μια φωτογραφία του πριν 30 χρόνια...

Ο θάνατος όμως δίνει το ελεύθερο στον καθένα - ακόμα και στον τελευταίο blogger - να σκαλίσει την ζωή του άλλου... να ψάξει να δει ποιος κρύβεται πίσω από αυτούς τους στίχους που τον πιάνουν...

Παρακάτω ένα κείμενο από τον Οδυσσέα Ιωάννου... ξετυλίγει λίγο το 'πέπλο της σιωπής'...

Χωρίς τον Αλκαίο



«Πού ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει;». Έφυγε τα ξημερώματα. Μετάσταση στο συκώτι. Ένας από τους δυο τρεις ανθρώπους που με «έσπρωξαν» να γράψω τραγούδια. Δάσκαλος και φίλος.

Άφαντος και αμίλητος. Δεν έδωσε καμία συνέντευξη στη ζωή του, δεν φωτογραφήθηκε ποτέ μετά από το 1981, τελευταία του δημοσιευμένη φωτογραφία στον εμβληματικό δίσκο «Εμπάργκο». Καθηλωμένος για δεκαετίες από μία αρρώστια που τον είχε διπλώσει στα δύο, πριν έρθει ο καρκίνος. Ο Άλκης – ο Βαγγέλης Λιάρος. Κάποτε διάβασε ένα ποίημα του δημοσιευμένο στον Ριζοσπάστη ο Θάνος Μικρούτσικος. Έψαξε, τον βρήκε, του ζήτησε να μελοποιήσει λόγια του. Ερωτικό (Πιρόγα), Μεσ’ στο χημείο του μαγιού, Το κακόηθες μελάνωμα, Ρόζα, Πάντα γελαστοί, Σαν πλανόδιο τσίρκο, Blues on the road, αλλά και εκείνα τα σκέτα κατάγματα, Χαρούμενο τραγούδι για την Σύλβια Πλαθ καιΓαμμαγραφία.

Ένα από τα ισχυρότερα δημιουργικά δίδυμα στην ιστορία της δισκογραφίας μας. Αλλά και τραγούδια για τονΒασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή (Πρωινό τσιγάρο), τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον ΣωκράτηΜάλαμα, τον Μάριο Τόκα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Μπάμπη Στόκα, τον Χρήστο Θηβαίο, τονΛαυρέντη Μαχαιρίτσα...
Ο Άλκης που με περίμενε Κυριακές απογεύματα, με ένα ποτήρι γάλα και πολλά τσιγάρα. Προσπαθούσε να μείνει όρθιος στην καρέκλα. Μπάσος και γρήγορος στις λέξεις. Οι στίχοι του όλοι χειρόγραφοι. Όμορφα γράμματα. «Για δες κι αυτό!» Κάποια από τις πρώτες φορές που βρεθήκαμε σπίτι του, τόλμησα να του το ζητήσω. Ευγενική άρνηση: «Αν ποτέ αποφασίσω να δώσω συνέντευξη, το ξέρεις πως θα την δώσω μόνο σε εσένα.» Τελικά, δεν την ήθελα. Γιατί να την θέλω; Δεν το αναφέραμε ποτέ ξανά.

Ως γενναιόδωρος που ήταν, μου χάρισε κάτι πολύ ακριβότερο. Το 1996, κυκλοφορεί ο δίσκος Στου αιώνα την παράγκα. Ο δίσκος της Ρόζας. Μου αφιερώνει το τραγούδι από το οποίο προέκυψε ο τίτλος του δίσκου, το Για μια Ντολόρες. «Στον Οδυσσέα Ιωάννου, καλή θητεία αεροπόρε». Το μαθαίνω μετά από μία δύσκολη σκοπιά στη Λάρισα. Παίρνω κουράγιο για δέκα θητείες. Σπεύδω να προσφέρω ένα μικρό αντίδωρο. Του γράφω και του αφιερώνω τρία χρόνια αργότερα τις Μικρές Νοθείες,  στο δίσκο Θάλασσα στην Σκάλα.

Ο Άλκης που με αναστάτωσε όταν πρωτοάκουσα στίχους του. Που άλλαξε την τροχιά μου. Ο στιχουργός με τις περισσότερες ιστορικές αναφορές στα τραγούδια του. Σε γεγονότα και πρόσωπα "δεύτερης ανάγνωσης". Που γοητευόταν από τους αφώτιστους ήρωες. Αλλά και της ακαριαίας τρυφερότητας, του έρωτα δύο δυνατών σωμάτων, κάτι που μόνο με την φαντασία του μπορούσε να ζήσει. Που χρησιμοποιούσε τις λέξεις μόνο μετά από επιμελές τρόχισμα. Ο Άλκης που είχαν πέσει όλοι επάνω του, να βγάλει από το Ερωτικό την λέξη Βησιγότθοι, γιατί είναι κρίμα ένα τόσο ωραίο τραγούδι να καταστραφεί από μία λέξη.

Για την πλάκα

Θυμάμαι ένα βιβλίο που χα διαβάσει... του έκο το όνομα του Ρόδου... όπου όλα γίνονταν για μια πραγματεία για το γέλιο...

Και όταν λέω όλα..όλα!...μοναχοί πηδιόντουσαν μεταξύ τους, αλληλοδολοφονούνταν... τελικά το μοναστήρι κάηκε.... δύσκολη ιστορία:)

Σε ένα βιβλίο - πάλι του έκο - ένας από του πρωταγωνιστές βρίσκεται λίγο πριν την εκτέλεση και αυτό που τον σώνει είναι η σκέψη ότι όλο αυτό το σκηνικό έχει αρκετή πλάκα... Φυσικά ο τύπος κάηκε κανονικότατα στην πυρά... αλλά σώθηκε με την έννοια ότι δεν πέρασε τις τελευταίες του στιγμές χεσμένος πάνω του να σκέφτεται τις χαρές που δεν έζησε, τα μουνιά που δεν πήδηξε κτλ...

Ένας βασικός μηχανισμός που έχει ανακαλύψει η ανθρωπότητα για να σκοτώνει με κάποιο τρόπο την ώρα της είναι η εξύψωση των αναγκών σε ανώτατους στόχους μέσα από μια διεργασία μασκαρέματος...

πχ είναι γεγονός ότι πρέπει να καλύψεις την ανάγκη σου για τροφή... είναι σχετικά απλό και μάλλον εύκολα εφικτό για μας τους δυτικούς.. κ όμως... μετουσιώνεις αυτήν την ανάγκη σου σε κυνήγι για την καριέρα... και δεν καταδέχεσαι να κάνεις κάτι άλλο, και νιώθεις απόλυτα εντάξει όταν κάνεις ακριβώς αυτό που έχεις ονειρευτεί και στο οποίο θα βάλεις όλη σου την δημιουργικότητα...

ή το σεξ... που με τα χρόνια έχει κρυφτεί πίσω από θρησκείες, γάμους, έρωτες, κοινωνικές δομές κτλ... και πάλι η ανάγκη θα έχει καλυφθεί ιδανικά μόνο όταν έχοντας εκπληρώσει τα κριτήρια σου θα ζεις την απόλυτη ευτυχία δίπλα στο άλλο σου μισό..

Όποτε όλοι σκοτώνονται να πιάσουν τους στόχους τους αυτούς... τα δίνουν όλα, χρησιμοποιούν θεμιτά ή αθέμιτα μέσα...παθιάζονται..

και, φυσικά, για να χει κ κάποιο νόημα όλο αυτό, όλη αυτή η ιστορία μπορεί και να αποτύχει... να καταλήξεις να κάνεις μια άσχετη δουλειά... ή να μην κάνεις σεξ και να κάθεσαι να γράφεις ερωτικά ποιήματα... ή να κάνεις σεξ με άτομα που δεν γουστάρεις και να μην γράφεις καν τα ποιήματα...

Και από ότι μπορεί να σε διαβεβαιώσει και ο τελευταίος ψυχολόγος η όλη αυτή κατάσταση είναι πιθανό να οδηγήσει σε καταθλιψη, πρόωρους θανάτους κτλ.

Όπως είναι προφανές από αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα όλος αυτός ο πόνος έχει πάρα πολύ πλάκα...

Και από αυτό το πρίσμα... ένα αβίαστο γέλιο όταν ακούς όλες αυτές τις ιστορίες ίσως και να μην έχει να κάνει με ατόφια κακία και μοχθηρότητα...