Monday, December 31, 2012

Υπάρχει ζωή μετά τα βιβλία?



 Ναι!... στο γυμναστήριο αν ακούσουμε την προτροπή της εικόνας..

Και ισχύει ότι την χρονιά που τελειώνει διάβασα τα λιγότερα βιβλία εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή καταρρίπτω διαρκώς το μέγιστο αριθμό κιλών που μπορώ να σηκώσω...

Αλλά όχι! Δεν παίζει να καταντήσω σαν τον εμπνευστή αυτού του ηλίθιου σαιτ (home physique)... απλά έτσι τα φερε η πουτάνα η ζωή...

Η αίσθηση ενός καλού βιβλίου είναι απείρως ανώτερη από το feeling ενός δυνατού σώματος και των παραλειπομένων... Ακόμα θυμάμαι πριν κάτι χρόνια, όπου έχοντας αγοράσει μετά απο τις επίμονες προτροπές μιας ηλίθιας πωλήτριας ένα σχετικά στενό μπλουζάκι - το οποίο στο πλύσιμο είχε μαζέψει ακόμα περισσότερο - μια κοπέλα στο δρόμο που με κοίταζε σαν να μουν η τελευταία της ελπίδα... δεν ήταν νορμαλ κοίταγμα αυτό... ήταν σαν να βλεπε στους φουσκωμένους μου θωρακικούς μυς  το νόημα της ζωής της...

Και διερωτάσαι...

- Οκ... πες ότι κάθεσαι και διάβαζεις τα κέρατα σου... πως θα κερδίσεις ένα αντίστοιχο
  βλέμμα?
- Πολύ δύσκολα... πρέπει να γίνεις ένας αναγνωρίσιμος για αυτήν συγγραφέας... στην  
   καλύτερη περίπτωση κάτι σαν κοέλιο... και τότε ναι... θα μπορείς όντως να της προσφέρεις
   εύκολες λύσεις για νοήματα ζωής και τα τιαύτα..

Οπότε γάμησε το καλύτερα το βλέμμα...

Τέλοσπάντων, την χρονιά που πέρασε διάφοροι λόγοι με κράτησαν σχετικά μακριά από το σπορ...

Ξεκίνησε με την προσπάθεια να τελειώσει ένας τόμος από την 'αναζήτηση του χαμένου χρόνου', συνεχίστηκε από ένα διάστημα όπου διάβαζα κάτι ξενόγλωσσα για εξάσκηση (ένα βιβλίο μιας γριάς, που όταν πρόσφατα πήρε το νομπελ την είπε στους σουηδούς γιατι δεν της το δώσαν κάτι χρόνια, πριν ήταν αρκετά καλό), κάπου έπαιξαν 2-3 τιμ ρομπινς, ενώ τον τελευταίο διάστημα βασανίζομαι με τον moby dick...

ξέρω αγγλικά... όχι τέλεια... αλλά ξέρω... αλλά δεν την παλεύω άλλο... δεν μπορώ να καταλάβω το χριστό μου διαβάζοντας κάτι που χει γραφτεί με βάση το πως μίλαγαν οι αμερικάνοι ναυτικοί 150 χρόνια πριν..

Την νέα χρονιά όμως τα πράγματα θα αλλάξουν... περιμένω ένα βιβλίο του έκο από ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο στην γερμανία (τον ψιλοχρυσώνεις τον κερατά αλλά χαλάλι)
Επίσης, υπάρχουν και οι occupygr και τα γαμάτα ebooks που έχουν στην σελίδα τους... πολλά από αυτά θα πάνε προς άμεση εκτύπωση... (φυσικά αν οι 'καταληψίες' ξέραν που δουλεύουν αυτοί που τα διάβαζουν θα τα διέγραφαν χωρίς δεύτερη σκέψη... εκτός κ αν θέλουν να χτυπήσουν τον εχθρό εκ των έσω:))

καλή χρονιά θα χουμε μάλλον....

Tuesday, December 11, 2012

Άλκης Αλκαίος



Χθες το απόγευμα χάζευα αυτό το τραγούδι...

Και για κάποιο λόγο έψαξα να δω ποιος είχε γράψει τους στίχους..

- 'Άλκης Αλκαίος', απεφάνθει το google.
- Πάλι αυτό το όνομα, σκέφτηκα.

Και έμεινε εκεί...δεν το ψαξα να δω παραπάνω ποιος είναι αυτός ο τύπος που συνέχεια πέφτω πάνω στο όνομα του στα τραγούδια που γουστάρω...

Και αυτό ήθελε και ο ίδιος άλλωστε... έγραφε με ψευδώνυμο, ουσιαστικά ποτέ δεν είχε δώσει μια συνέντευξη, πέθανε σήμερα και στα κλασσικά αφιερώματα βάζουν μια φωτογραφία του πριν 30 χρόνια...

Ο θάνατος όμως δίνει το ελεύθερο στον καθένα - ακόμα και στον τελευταίο blogger - να σκαλίσει την ζωή του άλλου... να ψάξει να δει ποιος κρύβεται πίσω από αυτούς τους στίχους που τον πιάνουν...

Παρακάτω ένα κείμενο από τον Οδυσσέα Ιωάννου... ξετυλίγει λίγο το 'πέπλο της σιωπής'...

Χωρίς τον Αλκαίο



«Πού ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει;». Έφυγε τα ξημερώματα. Μετάσταση στο συκώτι. Ένας από τους δυο τρεις ανθρώπους που με «έσπρωξαν» να γράψω τραγούδια. Δάσκαλος και φίλος.

Άφαντος και αμίλητος. Δεν έδωσε καμία συνέντευξη στη ζωή του, δεν φωτογραφήθηκε ποτέ μετά από το 1981, τελευταία του δημοσιευμένη φωτογραφία στον εμβληματικό δίσκο «Εμπάργκο». Καθηλωμένος για δεκαετίες από μία αρρώστια που τον είχε διπλώσει στα δύο, πριν έρθει ο καρκίνος. Ο Άλκης – ο Βαγγέλης Λιάρος. Κάποτε διάβασε ένα ποίημα του δημοσιευμένο στον Ριζοσπάστη ο Θάνος Μικρούτσικος. Έψαξε, τον βρήκε, του ζήτησε να μελοποιήσει λόγια του. Ερωτικό (Πιρόγα), Μεσ’ στο χημείο του μαγιού, Το κακόηθες μελάνωμα, Ρόζα, Πάντα γελαστοί, Σαν πλανόδιο τσίρκο, Blues on the road, αλλά και εκείνα τα σκέτα κατάγματα, Χαρούμενο τραγούδι για την Σύλβια Πλαθ καιΓαμμαγραφία.

Ένα από τα ισχυρότερα δημιουργικά δίδυμα στην ιστορία της δισκογραφίας μας. Αλλά και τραγούδια για τονΒασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή (Πρωινό τσιγάρο), τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον ΣωκράτηΜάλαμα, τον Μάριο Τόκα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Μπάμπη Στόκα, τον Χρήστο Θηβαίο, τονΛαυρέντη Μαχαιρίτσα...
Ο Άλκης που με περίμενε Κυριακές απογεύματα, με ένα ποτήρι γάλα και πολλά τσιγάρα. Προσπαθούσε να μείνει όρθιος στην καρέκλα. Μπάσος και γρήγορος στις λέξεις. Οι στίχοι του όλοι χειρόγραφοι. Όμορφα γράμματα. «Για δες κι αυτό!» Κάποια από τις πρώτες φορές που βρεθήκαμε σπίτι του, τόλμησα να του το ζητήσω. Ευγενική άρνηση: «Αν ποτέ αποφασίσω να δώσω συνέντευξη, το ξέρεις πως θα την δώσω μόνο σε εσένα.» Τελικά, δεν την ήθελα. Γιατί να την θέλω; Δεν το αναφέραμε ποτέ ξανά.

Ως γενναιόδωρος που ήταν, μου χάρισε κάτι πολύ ακριβότερο. Το 1996, κυκλοφορεί ο δίσκος Στου αιώνα την παράγκα. Ο δίσκος της Ρόζας. Μου αφιερώνει το τραγούδι από το οποίο προέκυψε ο τίτλος του δίσκου, το Για μια Ντολόρες. «Στον Οδυσσέα Ιωάννου, καλή θητεία αεροπόρε». Το μαθαίνω μετά από μία δύσκολη σκοπιά στη Λάρισα. Παίρνω κουράγιο για δέκα θητείες. Σπεύδω να προσφέρω ένα μικρό αντίδωρο. Του γράφω και του αφιερώνω τρία χρόνια αργότερα τις Μικρές Νοθείες,  στο δίσκο Θάλασσα στην Σκάλα.

Ο Άλκης που με αναστάτωσε όταν πρωτοάκουσα στίχους του. Που άλλαξε την τροχιά μου. Ο στιχουργός με τις περισσότερες ιστορικές αναφορές στα τραγούδια του. Σε γεγονότα και πρόσωπα "δεύτερης ανάγνωσης". Που γοητευόταν από τους αφώτιστους ήρωες. Αλλά και της ακαριαίας τρυφερότητας, του έρωτα δύο δυνατών σωμάτων, κάτι που μόνο με την φαντασία του μπορούσε να ζήσει. Που χρησιμοποιούσε τις λέξεις μόνο μετά από επιμελές τρόχισμα. Ο Άλκης που είχαν πέσει όλοι επάνω του, να βγάλει από το Ερωτικό την λέξη Βησιγότθοι, γιατί είναι κρίμα ένα τόσο ωραίο τραγούδι να καταστραφεί από μία λέξη.

Monday, December 3, 2012

Για την πλάκα


Θυμάμαι ένα βιβλίο που χα διαβάσει... του έκο το όνομα του Ρόδου... όπου όλα γίνονταν για μια πραγματεία για το γέλιο...

Και όταν λέω όλα..όλα!...μοναχοί πηδιόντουσαν μεταξύ τους, αλληλοδολοφονούνταν... τελικά το μοναστήρι κάηκε.... δύσκολη ιστορία:)

Σε ένα βιβλίο - πάλι του έκο - ένας από του πρωταγωνιστές βρίσκεται λίγο πριν την εκτέλεση και αυτό που τον σώνει είναι η σκέψη ότι όλο αυτό το σκηνικό έχει αρκετή πλάκα... Φυσικά ο τύπος κάηκε κανονικότατα στην πυρά... αλλά σώθηκε με την έννοια ότι δεν πέρασε τις τελευταίες του στιγμές χεσμένος πάνω του να σκέφτεται τις χαρές που δεν έζησε, τα μουνιά που δεν πήδηξε κτλ...

Ένας βασικός μηχανισμός που έχει ανακαλύψει η ανθρωπότητα για να σκοτώνει με κάποιο τρόπο την ώρα της είναι η εξύψωση των αναγκών σε ανώτατους στόχους μέσα από μια διεργασία μασκαρέματος...

πχ είναι γεγονός ότι πρέπει να καλύψεις την ανάγκη σου για τροφή... είναι σχετικά απλό και μάλλον εύκολα εφικτό για μας τους δυτικούς.. κ όμως... μετουσιώνεις αυτήν την ανάγκη σου σε κυνήγι για την καριέρα... και δεν καταδέχεσαι να κάνεις κάτι άλλο, και νιώθεις απόλυτα εντάξει όταν κάνεις ακριβώς αυτό που έχεις ονειρευτεί και στο οποίο θα βάλεις όλη σου την δημιουργικότητα...

ή το σεξ... που με τα χρόνια έχει κρυφτεί πίσω από θρησκείες, γάμους, έρωτες, κοινωνικές δομές κτλ... και πάλι η ανάγκη θα έχει καλυφθεί ιδανικά μόνο όταν έχοντας εκπληρώσει τα κριτήρια σου θα ζεις την απόλυτη ευτυχία δίπλα στο άλλο σου μισό..

Όποτε όλοι σκοτώνονται να πιάσουν τους στόχους τους αυτούς... τα δίνουν όλα, χρησιμοποιούν θεμιτά ή αθέμιτα μέσα...παθιάζονται..

και, φυσικά, για να χει κ κάποιο νόημα όλο αυτό, όλη αυτή η ιστορία μπορεί και να αποτύχει... να καταλήξεις να κάνεις μια άσχετη δουλειά... ή να μην κάνεις σεξ και να κάθεσαι να γράφεις ερωτικά ποιήματα... ή να κάνεις σεξ με άτομα που δεν γουστάρεις και να μην γράφεις καν τα ποιήματα...

Και από ότι μπορεί να σε διαβεβαιώσει και ο τελευταίος ψυχολόγος η όλη αυτή κατάσταση είναι πιθανό να οδηγήσει σε καταθλιψη, πρόωρους θανάτους κτλ.

Όπως είναι προφανές από αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα όλος αυτός ο πόνος έχει πάρα πολύ πλάκα...

Και από αυτό το πρίσμα... ένα αβίαστο γέλιο όταν ακούς όλες αυτές τις ιστορίες ίσως και να μην έχει να κάνει με ατόφια κακία και μοχθηρότητα...


Monday, November 19, 2012

Ψάχνοντας την...



Κάποια στιγμή όλοι παίρνουμε αποφάσεις. Συχνά όχι συνειδητές αποφάσεις - μας τραβάνε εκεί οι ανάγκες μας....μας καλουπώνουν μια χαρά και συνεχίζουμε βιδωμένοι σε μια ευθεία πορεία.

Είναι σαν να μπαίνεις σε κλειστό αυτοκινητόδρομο...απλά οδηγάς χωρίς πολλές παρεμβολές..

Φυσικά παίζουν κ κάποιες έξοδοι αλλά αν δεν πηγαίνεις κάπου συγκεκριμένα τότε δεν θα βγεις σε καμμία από αυτές...θα συνεχίσεις όλο ευθεία...

Στην πορεία αυτή θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι παίρνεις αποφάσεις... και θα λες: 'νιώθω την ανάγκη να κάνω αυτό τώρα...πιστεύω ότι καιρός είναι κτλ...'

Ουσιαστικά όμως θα αυτά που θα κάνεις θα παίζουν γύρω από έναν μέσο όρο που επιβάλει το καλούπι...θα μπορούν να περιγραφούν με ευκολία από την κουδούνα (κανονική κατανομή).

Συμβαίνει όμως καμιά φορά να βγαίνεις από την πορεία. Τότε πάλι όμως το πιο πιθανό είναι να προσπαθήσεις να ξαναμπεις το συντομότερο δυνατό στο τριπάκι που ξέρεις πια καλά. Εκεί νιώθεις βολικά, έχεις μάθει να παίζεις το παιχνίδι - ξέρεις τι να περιμένεις.

Θα ταν ίσως καλά, όμως, λίγο πριν ξαναχωθείς στο autobahn να κάτσεις να το σκεφτείς..
Τι ήμουν πριν αρχίσει αυτό το σκηνικό?...Τι σκεφτόμουν? Πως την έβγαζα? Υπάρχει κ άλλος δρόμος πέρα από αυτόν που πήγαινα? Και αν ναι που πηγαίνει?

...στο πουθενά το μόνο σίγουρο όπως κ άλλος... Το όλο θέμα είναι ποιος από τους δρόμους θα χει περισσότερη πλάκα να διασχίσεις:)

Sunday, October 28, 2012

Η μέθη

Πρέπει να είσαστε συνέχεια μεθυσμένοι.
 Όλα είναι εκεί : αυτό είναι το μοναδικό θέμα . 
Για να μην αισθάνεσθε το φριχτό βάρος του Χρόνου που συντρίβει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς σταματημό.

Αλλά με τι ; Με κρασί , με ποίηση ή με αρετή , με ό,τι σας κάνει κέφι.
 Όμως μεθύστε.
Και αν καμιά φορά στα σκαλοπάτια ενός μεγάλου παλατιού, πάνω στο πράσινο χορτάρι μιας τάφρου, μέσα στη σκυθρωπή μοναξιά του δωματίου σας, ξυπνήσετε και το μεθύσι έχει ήδη εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το άστρο, το πουλί ,το ρολόι, όλα αυτά που φεύγουν, όλα αυτά που βογκούν, όλα αυτά που κυλούν, όλα αυτά που τραγουδούν, όλα αυτά που μιλούν, ρωτήστε τι ώρα είναι …και ο άνεμος, το κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν:
 –είναι η ώρα για να μεθύσετε ! Για να μην είστε πια οι σκλάβοι οι μαρτυρικοί του Χρόνου, μεθύστε… μεθύστε χωρίς σταματημό ! Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, με ό,τι σας κάνει κέφι.

(Σαρλ Μπωντλαιρ)

Πίνω σερί τρεις μέρες τώρα... Ξεκίνησε με κάτι ποτήρια κρασί και κανά λίτρο μπύρας, την επομένη πάλι με μπύρα και τσίπουρα και χτες κάτι ψιλά...

Δεν έχω βάλει στόχο να εκπληρώσω την προτροπή του ποιήματος από πάνω - το στομάχι μου δεν ψήνεται και ιδιαίτερα - αλλά τυχαίνει...

Θυμάμαι σε μια συναυλία τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να δικαιολογείται επειδή δεν την είχε ακυρώσει ενώ στην Αθήνα γινόταν της πουτάνας(ψηφιζόταν το μνημόνιο 2 ή 3 - δεν θυμάμαι ακριβώς) και να λέει:

- Σκέφτηκα πάρα πολύ αν θα πρεπε να ακυρώσουμε το αποψινό αλλά πιστεύω ότι αν με την μουσική και το αλκοολ καταφέρουμε να φτάσουμε στην μέθη τότε θα χουμε κάνει αντίσταση.

Αντίσταση σε τι? Στην κανονικότητα, στην μάχη για την επιβίωση, στις υποχρεώσεις, στον αγώνα για την τήρηση των εκάστοτε ηθικών δεσμεύσεων.
(Άσχετο, αλλά έχει πάρα πολύ πλάκα να μιλάς με άτομα από άλλες θρησκείες και πολιτισμούς και να χαζεύεις με ποιον τρόπο έχουν χτίσει τις δικές τους αυτοευνουχιστικές ηθικές αξίες... πχ μια φυλή ινδών θα πρέπει να 'πιστεύει' ότι και η αμοιβάδα έχει ελεύθερη βούληση και ότι μπορεί να κάνει αμαρτίες... ο μονοκύτταρος οργανισμός... ελεύθερη βούληση...γμστα..)

Συνεχίζω... η μέθη λοιπόν είναι κάτι που αποζητά και ο απλός άνθρωπος - εργαζόμενος. Γιαυτό και δίνει ένα μέρος των  πολύτιμων χρημάτων για να διαβάσει ένα βιβλίο ή να ακούσει ζωντανή μουσική και να έρθει κοντά σε κάποιον που ακτινοβολεί μέθη και όχι υπαλληλίκι... Φυσικά παίζει πυκνά συχνά και ο καλλιτέχνης να νιώθει στην ουσία υπάλληλος...

Και μια και πιάσαμε τα quotes του Θανάση να άλλο ένα από μια συνέντευξη του στο in2music:

 - (in2music) Θανάση μιας και λες για πνευματικά δικαιώματα και «ip». Πόσο δίκαια είναι για παράδειγμα σε μαγαζί σε ένα χωριό πρόστιμο 400 ευρώ επειδή παίζει μουσική.

 - Θ.Π. Αυτό είναι ένα ζήτημα. Ένα ζήτημα που δε λύνεται τώρα γιατί πραγματικά είναι δύσκολο το πρόβλημα των πνευματικών δικαιωμάτων ..... Έχω περάσει όλη μου τη ζωή σε τέσσερις τοίχους για να κάνω αυτό το πράγμα. Εντωμεταξύ έξω στη Λάρισα γίνεται της πουτάνας, στα μαγαζιά ,στις καφετερίες ο κόσμος γλεντάει, ο κόσμος κάνει πολλά πράγματα. εγώ κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους. Αυτό το πράγμα όλη μου η ζωή. Είναι αυτό που κάνω, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να πάρω και γω κάτι.

 - (in2music) Και όχι μόνο εσύ…

 - Θ.Π .Και όχι μόνο εγώ. Η μπάντα, οι μουσικοί…Προσέξτε. είμαστε δέκα άτομα, με τους τεχνικούς δεκαπέντε. Δεκαπέντε οικογένειες από πίσω. Αυτό το πράγμα, και αν κιόλας αρέσει, από πίσω έχει πολύ δουλειά. Δεν είναι άντε βγήκαμε-παίξαμε και τέλος. Χρειάζεται να υπάρχει και μια αμοιβή για όλο αυτό το πράγμα.

Και πέρα από τον Θανάση και τις γνωστές πια αντιφάσεις του έσκασε μύτη μια Δημουλίδου- νεοελληνική συγγραφέας - που έβριζε τις βιβλιοθήκες που βάζαν στα ράφια τα βιβλία της και ο κόσμος τα παίρνει τσάμπα αντί να τα πληρώνει!!

ενιγουει... θυμάμαι το 2008 που για πρώτη φορά βρέθηκα με κάποια φράγκα για ξόδεμα είχα αγοράσει ένα μπουκάλι αψέντι...που μια και ήταν το αγαπημένο του μπωντλαιρ είναι κατάλληλο για τέλος...


Wednesday, October 3, 2012

Sunday, September 30, 2012

God save the pousthdes...

Κάθομαι και το σκέφτομαι ώρες ώρες τι πλάκα έχει μια οργανωμένη κοινωνία και πόσο αντιφατική είναι..

Τι είναι μια οργανωμένη κοινωνία? Είναι σύνολο ατόμων που βασική προϋπόθεση για να μπει κανείς είναι ο ευνουχισμός.. Δηλαδή δεν παίζει κάποιος να είναι νεαρτενταλ, να αφήνει τις ανάγκες του να ξεχύνονται, να είναι απόλυτα αυθόρμητος, να λέει ότι σκέφτεται και μην τον ξεβράσει το σύνολο...

Και αυτό στο πρώτο του κομμάτι σίγουρα έχει κάποιο νόημα...είναι προφανές ότι το πήδημα και η τρέχουσα οργάνωση του είναι βασικό συστατικό της κοινωνίας...

Το κομμάτι όμως με την διπλωματία είναι κάπως πιο έμμεσο και πιο δύσκολο να το εξηγήσει κανείς..  Μέσα από πιο μηχανισμό κατέληξαν να κυβερνάνε οι 'πολιτικοί'... γιατί γουστάρει τόσο ο κοσμάκης το παραμύθι? Ποιος τον έμαθε ότι αυτός είναι τόσο γαμάτος και γιαυτό χρειάζεται ο αρχηγός του να είναι κάποιος που να τον καλοπιάνει και να του φέρεται όσο πιο υποκριτικά γίνεται?

Δεν μου ρχεται καμμιά καλή απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα...ίσως να χει να κάνει με την όλο και αυξανόμενη τάση μεγιστοποίησης του εγωισμού του δυτικού ανθρώπου...ίσως να ναι επειδή πάντα οι διπλωμάτες επιβίωναν... πχ σε μια μάχη, αυτοί που πραγματικά παθιάζοταν και χωνόντουσαν με τα μπούνια να φάνε τον εχθρό είχαν περισσότερες πιθανότητες να αφήσουν τα κοκκαλάκια τους στο πεδίο της μάχης σε σχέση με τον διπλωματικό τύπο..

Χάζευα πιο πριν τα most viewed video sto youtube. Πρώτος με διαφορά ήταν ο Justin Bieber, ένα παλικαράκι που μπροστά του ο ρουβάς στα καλύτερα του μοιάζει με βαρύμαγκα ρεμπέτι...
Και διερωτώμαι... αν η πηγή 'έμπνευσης΄ για τις σημερινές νεολίσκες είναι ο Justin...που βαδίζουμε?..ποιος θα πηδάει σε κάτι χρόνια....

Sunday, August 26, 2012

Brahms - Symphony No.3 - Poco Allegretto

Γερμανική Μουσική



To 1897 πέθανε ο Brahms...την ίδια στιγμή τέλειωσε και η μουσική των γερμανών... είναι κάτι αντίστοιχο με την νεοελληνική λογοτεχνία και τον Καζαντζάκη...

Και το πρόβλημα είναι ότι με την λογοτεχνία, που είναι κάτι στατικό, υπάρχει λύση...μπορείς πολύ απλά να αποφύγεις τις λένες μαντάδες, τους Θεμελήδες κτλ...
Η μουσική είναι κάτι ζωντανό..είναι μια μορφή έκφρασης του κάθε λαού...

Και πες πχ ότι οκ... θα ακούω μουσική από το youtube... Αμ δε..

Δυστυχώς, αυτό το μουσικό περιεχόμενο της SME δεν είναι διαθέσιμο στη Γερμανία επειδή η GEMA δεν έχει παραχωρήσει τα αντίστοιχα δικαιώματα δημοσίευσης μουσικής.
Λυπούμαστε γι'αυτό.

και στην θέση της SME γράψε ότι θες...τα άκυρα που τρως είναι άπειρα...Δεν παίζει να ακούσεις αυθεντικό τραγούδι...μόνο κάτι σιχαμένα remix

Γερμανικοί Σταθμοί: Μου θυμίζουν τους σταθμούς που άκουγα μικρός από μια κωμόπολη κοντά στο χωριό μου..3-4 cd max σε ένα ανήλεο repeat...παίζει να ακούσεις το ίδιο hit 3 φορές σε 2-3 ώρες...και φυσικά τα hits διεθνή...adele και πάνω...γερμανικά hits δεν παίζουν...

Γερμανικά Συγκροτήματα: Δεν πιστεύω να ναι πολλοί αυτοί που ξέρουν παραπάνω από ένα (ramnstein)

Πηγές για την τεκμηρίωση της ανυπαρξίας της γερμανικής μουσικής:  chud.com (site για το cinema), spudart.org (site ενός τύπου που μάλλον ασχολείται με την τέχνη γενικά), http://www.3eb.co.uk/ (site μιας μπάντας όπου κάποιος διαμαρτύρεται για το πως γίνεται το γερμανικό cd που αγόρασε να ναι τόσο μπουρδέλο... μια απάντηση που παίρνει είναι αυτή:
 there's no reason to boost it, unless the Germans hate music and love high pitched, studio filtered falsetto.
Συμπέρασμα: αν είσαι οποιουδήποτε είδους καλλιτέχνης στην γερμανία την πούλεψες...


To mp3 μου παρέδωσε το πνεύμα μετά από δύο βδομάδες...Δεν μπόρεσε να αντέξει άλλο αυτήν την κατάσταση...Ο θεός των mp3 να αναπαύσει την ψυχή του...

UPDATE: Το  mp3 μετά από ένα μήνα σχεδόν παραμονής στην Ελλάδα και μπόλικα reset επανήλθε σε γερμανικό έδαφος δριμύτερο...Καλή δύναμη να χει!

Thursday, August 2, 2012

Επτά φαντασιώσεις κάποιου που την κάνει στο εξωτερικό


1. Το γράφει στο blog του (checked). Είθιστε να βάζει και μια φωτογραφία της πόλης που πηγαίνει -συχνά κάτω από βραδινό φωτισμό- ώστε να εντυπωσιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Φυσικά και όλοι οι μπλογκό-εχθροί σκάνε μονομιάς, ενώ όλα τα μπλογκο-γκομενάκια σπεύδουν να κάνουν χαρούμενα σχόλια.

 2. Με το που πατάει το πόδι του στην νέα χώρα ενημερώνει άμεσα (από το αεροπλάνο εάν είναι δυνατό) το 'lives in' πεδίο στο facebook. Επίσης, ανανεώνει το συντομότερο δυνατό και το linkedin και το ανακοινώνει και στο tweeter, αν έχει. Οι επιπτώσεις θα είναι ανάλογες με την παραπάνω περίπτωση.

 3. Εξ'ορισμού, με το που φεύγει αναδεικνύεται αυτόματα καλύτερος από τους 10.787.690 κατοίκους της Ελλάδας(απογραφή 2011).

 4. Άμεση συνέπεια του 3 είναι η ειρωνική αντιμετώπιση και ο εμπαιγμός των κακομοίρηδων που παραμένουν ακόμα στον θλιβερό αυτό τόπο.

 5. Άλλη μια συνέπεια του 3 θα είναι η ανάδειξη του σε κορυφαίο γαμιά τύπου Chuck Norris. Τελικό στάδιο αυτής της φαντασίωσης αποτελεί ο Δημητράκης (also known as πορνομετανάστης-εθνικογαμιστής)

 6. Από την πρώτη μέρα που θα βρεθεί στο εξωτερικό θα νιώσει ότι αυτός ήταν φτιαγμένος για να ζει εδώ. Και όχι στην Ελλάδα με τα σκυλάδικα, τις μούντζες στο δρόμο, τις παναγίες κτλ...αυτά είναι ανατολίτικα πράγματα... Αυτός είναι φτιάγμενος για δυτικά σκηνικά... Ευρώπη, Αμερική κτλ...

 7. Και γενικά... ότι του πήγαινε στραβά θα φτιάξει αυτόματα όταν θα φύγει από αυτόν τον καταραμένο τόπο και θα ζει ευτυχισμένα και χαρούμενα μετανιώνοντας μόνο για τα χρόνια που έχασε χαραμιζόμενος στην Ελλάς...

Thursday, June 7, 2012

Χρυσή Αυγή - Δώστε Θέαμα στο λαό



Στη Ρώμη τα παλιά τα χρόνια λένε ότι μαζεύοταν ο κόσμος και χάζευε τύπους να τους τρώνε τα θηρία και να σκοτώνονται μεταξύ τους...

Τώρα έχουμε τη χρυσή αυγή... Κάθεσαι τους χαζεύεις να φωνάζουν, να κάνουν το χαμό... μέχρι και μια ήρεμη συνέντευξη να δώσουν από αυτά που λένε - και από τον τρόπο που τα λένε - ξυπνάν έστω και λίγο αναμνήσεις από αρχέγονες διασκεδάσεις..

Και εκφράζουν φυσικά ένα μέρος της κοινής γνώμης που δεν θα την χάλαγε και ιδιαίτερα να δει όλα τα λαμόγια της τηλεόρασης και της βουλής σε μια αρένα με άγρια θηρία..

και είναι κάπως λογικό η τσαμπουκαλο-παραθυράτη Κανέλλη που  φασιστικά μιλάει ακατάπαυστα να τσακώνεται με τους χρυσαυγίτες...της τρώνε την θέση...

Saturday, June 2, 2012

transcend mp860

άπειρες ώρες αυτονομίας, καλή αντοχή στη σκληρή χρήση (σε 2-3 χρόνια έχω αλλάξει μόνο δύο), λογική τιμή, -> τρόπος ζωής!

Friday, May 11, 2012

Σάββας Ξηρός - Γκουαντάναμο


Από ότι λέει ο Σάββας, όταν έγινε η στραβή και του σκάσε στα χέρια μια βόμβα, τον 'νοσηλεύσαν' στον ευαγγελισμό όπου και τον ψόφισαν στα ψυχοφάρμακα ώστε να τα ξεράσει όλα γρήγορα και απλά... δύσκολα μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αυτό...ο τύπος ήταν υποτίθεται ετοιμοθάνατος και συγχρόνως έδινε καταθέσεις...

Οπότε όταν αγόρασα το βιβλίο του 'Η μέρα εκείνη' όπου τα περιγράφει όλα αυτά, σκέφτηκα ότι θα ταν καλά να τα γράψω εδώ. Όταν το διάβασα όμως άλλαξα γνώμη: 1.Ο Σάββας σε μερικά κεφάλαια νομίζει ότι γράφει παραμύθια για 5-χρόνα και δεν φροντίζει να υπάρχει μια στοιχειώδη αληθοφάνεια  2. Το να γράψεις για επίορκους γιατρούς, αδίστακτους μπάτσους και διεφθαρμένους εισαγγελείς στην Ελλάδα είναι απλά βαρετό...σιγά το νέο..

Οπότε θα επικεντρώσω σε μια ατάκα του Σάββα που με αφορά:

"Αρχές δεκαετίες του '90"


...Βρίσκομαι στο πολυτεχνείο στη μικρή αίθουσα με το τελευταίο απόκτημα, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που άρχισαν να εισβάλλουν δυναμικά στη ζωή μας. Παρατηρώ την εξειδίκευση, τον καταμερισμό της γνώσης. Σε τι διαφέρει, αναρωτιέμαι, κάποιος με προσαρμοσμένη στις ανάγκες της αγοράς εκπαίδευση, από εκείνον τον αγράμματο, που κατέχει ότι ακριβώς του είναι αναγκαίο για την επιβίωση;'

Με μια πρώτη ανάγνωση αυτό που λέει ο Σάββας φαίνεται μια χαρά σωστό και λογικό.Δεν είναι όμως... Το γιατί είχα βαρεθεί να το συζητάω με τα κομματόσκυλα στη σχολή μου όταν ήμουν φοιτητής...το 'έξω οι εταιρίες από τα πανεπιστήμια' ήταν μια από τις τοπ μαλακίες των κομμάτων

και στην τελική ναι..γιδοβοσκός είναι κ ο προγραμματιστής...και σε περίπτωση που του βρεθεί καμμιά άλλη φυλή από γίδια..δόξα τω θεώ μάνιουαλ υπάρχουν και θα βρει τρόπο να τα σαλαγίσει και αυτά..

Γενικά το ύφος του Σάββα όταν έγραφε για σκηνές από την ζωή του είχε αυτή την υποβόσκουσα θλίψη κολλημένη μαζί με αυτές τις απλουστευτικές ατάκες που αν και ηχούν σαν σωστές είναι κατά βάση μπούρδες.. Βέβαια, αν καθόταν να το πολυψάξει θα χε κολλήσει στο χώρο των ιδεών...

Wednesday, April 4, 2012

On the job learning...

Σε κάθε εναλλαγή μεταξύ διαφορετικών φάσεων στη ζωή του κάθε ανθρώπου χρειάζεται πάντα ένα διάστημα προσαρμογής..

ξεκινάει πες όταν γεννιέται...μια άλλη καλή μεταβολή είναι όταν μεγαλώνει από παιδί και μπαίνει στον κόσμο των ενηλίκων, οπότε και ανακαλύπτει την μέγιστη σημασία που έχει το σεξ...(aka το νινί σέρνει καράβι)

Μια άλλη φάση είναι όταν μπαίνεις στον εργασιακό χώρο... οπότε και ανακαλύπτεις διάφορα πράγματα...

- Μα γιατί υπάρχει η τάδε υπάλληλος?,αναρωτιέσαι. Δεν κάνει τίποτα!... Και άσε που παίρνει περισσότερα από μένα!
- Θέλει να την πηδήξει ένας προϊστάμενος, απαντά η πραγματικότητα μετά από λίγο.
- Και η άλλη? Αυτή κάτι υποτίθεται πως κάνει, αλλά αργεί και δεν σ' αφήνει και να δουλέψεις.
- Την πήδαγε στα νιάτα της ο άλλος προϊστάμενος...
- Μα καλά εταιρία είναι αυτό ή μπουρδέλο?
- ....

Οπότε φεύγεις και πας αλλού...και όμως...τα ρητορικά συνεχίζονται...

- Μα αφού έχω τις περισσότερες γνώσεις για το αντικείμενο...γιατί με έχουν βάλει να κάνω κάτι άσχετο?
- Επειδή το boss δεν ξέρει τον χριστό του... άνοιξε το μαγαζί με την εντύπωση ότι είχε μια φοβερή ιδέα που θα τον έκανε πάμπλουτο σε κανά χρόνο το πολύ..
- Οκ σκέφτεσαι... και γιατί δεν μπορεί να το ψάξει λίγο και να δει ποιος από τους υπαλλήλους του μπορεί να τον βοηθήσει περισσότερο να κάνει τις μλκιες που σκέφτεται?
- Επειδή ο τύπος έχει αρχίσει ήδη να μαλακίζεται... Και βοηθά αρκετά στην αδιάλειπτη μαλακία του η σκέψη του να χει υπάλληλο κάποιον που κάνε ένα άσχετο μεν μαστεράκι, σε ένα γνωστό δε πανεπιστήμιο με βαρβάτα δίδακτρα... Ή η εικόνα ενός υπαλλήλου που να σου μιλάει με τις ώρες εξηγώντας σου πόσο θεοί είστε και οι δύο και να σου υπόσχεται γρήγορη επιτυχία και βουνά με πιλάφια...

Συμπέρασμα: Για να επιβιώσεις χωρίς να αρχίσεις τα καραγκοζιλίκια απέφυγε την μλκία... από όπου και αν εκπορεύεται.. 

Monday, March 12, 2012

Ν. Καζαντζάκης - αποσπάσματα


Λοιπόν μέχρι να το πάρω απόφαση και να γραφτώ στην τοπική δημοτική βιβλιοθήκη (γλυφάδας- πάντα άφραγκος..) διαβάζω από τα βρισκούμενα... και έχει πέσει στα χέρια μου ένα αφιέρωμα για τον Καζαντζάκη. Και όπως διαβάζω λέω.. Εδώ είμαστε! ... πάντα έτσι γινόταν όταν διάβαζα κάτι από τον δάσκαλο...

Να  ένα τμήμα:


-          (φίλος καζαντζάκη) Πώς άλλαξες, Μανάγη!, μου είπε χαμογελώντας. Όταν σε άκουγα προ ολίγου να συζητάς και να αρνιέσαι με αγανάχτηση τους παλιούς σου Θεούς – τη θρησκεία, την πατρίδα, την ιδιοχτησία, την ηθική, το δίκαιο, - όλα τα θεμέλια της σύγχρονης ζωής, συλλογιζόμουνα με αλαφρή περιφρόνηση το ομολογώ: Αλλάζει ο Μαναγης, ρέει δεν αποχτάει πρόσωπο, χάνεται!

Ό,τι χτες πίστεβε, σήμερα το αναλύνει, το περγελάει, ζητάει καινούργιο. Κ’ έτσι ακατάπαφτα . Θυμούμαι πόσες φορές ως τόρα σε είδα ν ‘ αλάζης! Σαν ήσουν έφηβος και πηγαίναμε μαζί στο Γυμνάσιο τι ρομαντική μελαγχολία που είχες, τι μίσος για την καθημερινή ζωή τι νοσταλγία αλόκοτη! Όλη σου ετούτη η φουσκοδεντριά ξέσπασε σε ασκητισμό και λίγο έλειψες να καλογερέψεις, θυμάσαι. Κ’ ύστερα δόθηκες στη μάθηση. Και πάλι την παράτησες και δόθηκες στην τέχνη. Μα πάλι ξεφέβγεις και τόρα σε νογώ να περιπλανιέσαι αγωνιώντας, σε νέα σύνορα. Ωσπότε?

----          (καζαντζάκης) Ως να γεράσω. Όσο να μια ζωντανός. Ωστότε θα ρέω, θ’ αρπάζω τον κόσμο γύρα μου, σα θροφή, και θα τον κάνω αίμα και σάρκα μου. Άμα γεράσω, δε θα μπορώ πια ν’ αφομοιώνω και θ’ αποχτήσω κ’ εγώ σταθερότητα και ακινησία – σαν και εσένα!

και ένα άλλο...

Στην Ελλάδα θαυμαστό είναι συχνά το ξύπνημα του νέου. Είναι γιομάτος δύναμη, επιθυμίες, πιθανότητες. Μα ξάφνου, στο γύρισμα των τριάντα χρόνων, αρχίζει και κουράζεται , ξεθυμαίνει, μάχεται να τοποθετηθεί, να ησυχάσει. Δεν αντέχει περσότερο. Είναι σαν τις κοπέλες που, ανύπαντρες παίζουν πιάνο, τραγουδούν, κάνουν ζωγραφική, εκδρομές, τα μάτια τους λάμπουν, είναι όλο ανησυχία και πνέμα. Κι εφτύς ως παντρεφτούν, ο θείος παλμός χαλαρόνεται, τα μάτια σβήνουνε, βαραίνε το κορμί – ησυχάζουν. Όλος ο καβγάς για το πάπλομα. 


Thursday, February 23, 2012

(επίκτητη) γκρίνια,μιζέρια,λογοτεχνία..


το παραπάνω τρίπτυχο ήταν τα χόμπυ μου στο προφιλ του μπλόγκερ.

εξέφραζαν στην ουσία την λογική του μπλογκ η οποία ήταν το ανελέητο χώσιμο... ή καλύτερα την δικιά μου εκτόνωση πάνω στο keyboard... όταν δηλαδή η περιρρέουσα βλακεία με έπνιγε, τότε ο συγκεκριμένος χώρος ήταν αρκετά χρήσιμος να ξεσπάσεις..

ε λοιπόν αυτό κόβεται... γιατί στην ουσία αυτό το συνεχές κλάψιμο ήταν οικογενειακή κληρονομιά....

και δεν έχει και ιδιαίτερη διαφορά αν γκρινιάζεις για το αλάτι στο φαΐ ή για το αν η μηχανή αναζήτησης blackle είναι μια απάτη ή αν οι έντεχνες-λαϊκές τύπισσες ξαφνικά αποφάσισαν ότι είναι αστέρες της όπερας ή της jazz..

αυτό γιατί πέρα από την διαφορά ποιότητας μεταξύ αλατιού και blackle η τελική συμπεριφορά είναι ακριβώς η ίδια...

το θέμα είναι δημιουργείται ένα κενό... το χώσιμο είναι η πιο εύκολη λύση για να γράψεις κάτι...θα εκφράσεις κάτι εύκολα χειροπιαστό, ο όποιος αναγνώστης θα το πιάσει εύκολα και αν έχει περάσει και αντίστοιχη φάση θα συμπάσχει και όλα μέλι γάλα...για παράδειγμα βγαίνει τώρα ο Τσίπρας και τα χώνει μέρα νύχτα στην κυβέρνηση κτλ....και στα περισσότερα συμφωνούμε όλοι... το θέμα είναι αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και είχε εξουσία τι θα κάνε?....μάλλον θα σκυβε το κεφάλι και θα βάζε τα κλάματα...(γκρίνια...:)

Friday, January 27, 2012

απαγορευμένη λέξη... ξεκινά από 'α'

Σκηνή no1:  ο sen_saven βρίσκεται κυριακάτικα στο γραφείο και προσπαθεί μαζί με τον πρόεδρο(της εταιρίας) να ψήσει τον wannabe αντικαταστάτη του...

-  Λοιπόν, ξεκινά ο sen_saven, ο πρόεδρος σε συμπαθεί, εγώ από ότι μιλήσαμε βλέπω ότι το χεις... άρα θα ξεκινήσεις,ε?

-  Κοιτάξτε, απαντά μαζεμένα ο wannabe, με ενδιαφέρει τρομερά αυτή η δουλειά, αλλά κοιτώντας τις οικονομικές καταστάσεις της εταιρίας χτες το βράδυ φοβήθηκα πάρα πολύ...

-  Βρε wannabe, τον διακόπτει καλόβολα, ο πρόεδρος...είσαι ένα σπάνιο παιδί...δεν έχεις πρόβλημα να
 δουλεύεις και 12 ώρες τη μέρα.. και όχι σαν κάποιους άλλους που σηκώνονται και φεύγουν (ο πρόεδρος ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στον sen_saven) αλλά γιατί φοβάσαι τόσο...οκ έχουμε ζημιές, εντάξει... γιατί η εταιρία που είσαι τώρα είσαι σίγουρος ότι δεν θα κλείσει ή ότι δεν θα σε απολύσει?

- Μα πρόεδρε, απαντά ο wannabe, πρώτον έχω προσληφθεί μέσω ενός προγράμματος, οπότε δεν μπορεί να με απολύσει πριν τον Ιούνη, και δεύτερον είναι εταιρία που ασχολείται με τα φωτοβολταϊκά οπότε δεν θα κλείσει...

- Mαλακίες είναι και τα φωτοβολταϊκά!, αναφωνεί αρχίζοντας να φουντώνει ο πρόεδρος. Πριν λίγο πέτυχα έναν στο Κολωνάκι που χει κάνει επένδυση 2 εκατομμύρια για φωτοβολταικά και ξαφνικά σταμάτησε να τον πληρώνει η δεσμηε. Και επειδή με τσάτισες, συνεχίζει ο πρόεδρος, θα δεις τι ωραία που θα στην κλείσω την εταιρία σου. Θα πάρω τηλ τώρα μπροστά σου έναν φίλο μου δημοσιογράφο να του πω να το γράψει!

- Θα χάσω την δουλειά μου, ψελίζει ο wannabe πιάνοντας το στομάχι του...

Σκηνή no2: ο sen_saven βρίσκεται σε σύσκεψη στην νέα δουλειά..Δευτέρα απόγευμα...

- Μα τι κάνατε το Σαββατοκύριακο, λέει ενοχλημένο το νέο boss σε υπαλλήλους που κλείνουν 12ώρα στο γραφείο..δεν δουλέψατε?
- (τράβαγα μαλακία ρε φίλε...), σκέφτεται να έχει έτοιμη την απάντηση ο sen_saven αν του απηύθυνε προσωπικά αυτήν την ερώτηση το νέο μπος...

Sunday, January 22, 2012