λέει εδώ η Φωτεινή Βελεσιώτου που περά από το ότι είναι μια κλασσική γυναίκα ρεμπέτισσα είναι κ ο βασικός λόγος να μην αφιερώσω άλλη μια ανάρτηση στο να βρίζω τις δηθενο-έντεχνες τύπισσες που ξαφνικά αποφάσισαν ότι τόσα χρόνια τραγούδαγαν στην λυρική...
Βγαίνει που λες η Κανά στην σκηνή με το μαύρο κυριλοφορεματακι κ λες από μέσα σου:
-Πάλι το ίδιο ρε γμτ..Κ πες η Αρβανιτάκη έχει μια φωνή για να μας το παίξει μέγαρο...η Κανά που ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν έχει κ τπτ να πει τι πάει να κάνει...
Και όμως...έτσι όπως κλαις τα 15 ευρια για την είσοδο και τα υπόλοποιπα που είναι απαραίτητα για να συνεχίσεις να πίνεις για να την παλέψεις ξαφνικά βγαίνει στην σκηνή μια αντρογυναικα κάτι σαν απόγονος της Μπέλλου με αποχρώσεις Λεονάρδου...
Και απλά γουστάρεις...γιατί βλέπεις κάτι αυθεντικό...που τραγουδάει γιατί έτσι θέλει....που τραγουδάει χωρίς να ξεχυλίζει ο η αίσθηση ανωτερότητας και χωρίς να θέλει να σε πείσει ότι είναι κάτι που δν είναι..
Και ψάχνεις για αυτήν μερικές μέρες μετά και βλέπεις την ατάκα του τίτλου...και καταλαβαίνεις το πόσα βαρέλια τσίπουρο έχει καταναλώσει κ αυτή γιατί όντως η μέθη του τσίπουρου δεν σε οδηγεί άμεσα στην κλασσική...
Και βλέπεις ότι η τύπισσα έχει άμεση σχέση με την γη και είναι και περήφανη για την βασική απασχόληση της ζωής της(δασκάλα) και καταλαβαίνεις από που βγαίνει όλη αυτή η μη-επιτήδευση..
μαγκιά της...αλλά για την κλασσική το συζητάμε αν ακούγεται με τσίπουρο...με πολύ τσίπουρο ακούγεται...κ ίσως κ να δένουν και πιο δυνατά από τα ρεμπέτικα μερικά κομμάτια..
No comments:
Post a Comment